Zeventien maanden werd ze. Ze loopt, lacht, speelt, ontdekt, ontlaadt, praat, onderzoekt en imiteert alles. Ze leeft haar Lotteleventje. Vandaag slaapt ze nog eens in de doek. Er zit koorts […] Lees verder Samen groeien
Nele Flamang
Mama (met een grote M). Nele heeft haar eigen kleine praktijkje als logopediste (specialisatie in stotter- en stemtherapie) en werkt halftijds in een centrum voor kindjes met ASS en mentale handicap. Momenteel is ze in loopbaanonderbreking. Droomt ervan om ooit iets te kunnen betekenen voor andere mama’s.
Moeder van Lotte (’16)
Getrouwd met Jelle.
Hoe zou je jezelf omschrijven?
Ik ben een dromer, met – naïeve ? – idealen. Al geloof ik niet dat ze écht naïef zijn. Axelle Red zei eens tijdens een concert; ‘Als iemand je ooit zegt dat je naïef bent, zie dat dan als een compliment’. Een fiere, naïeve idealist dus. Ik vind het moeilijk om de ‘mezelf’ van nu te omschrijven. Ik heb een soort kracht in mezelf ontdekt die voor het mama worden niet zo aanwezig was. Een sterke wil om dichter bij mijn hart te komen. Verder ben ik chaotisch, geniet ik van rust maar ook van luidkeels zingen op de fiets, ben ik gevoelig (in zijn breedste zin: zacht en liefdevol maar ook gemakkelijk overprikkeld of op mijn paard) en ga ik voor waar ik in geloof. Op zoek naar mezelf en de weg naar en van mijn hart, met vallen en opstaan.
Wat is er OER aan jouw opvoeding van je kind(eren)?
Ik wist niet dat ik ‘het’ zo erg ging hebben. Dat mamagevoel. Ik wist altijd al wel dat ik graag mama zou zijn maar nu ik het ben voel ik voor het eerst zo sterk een verantwoordelijkheid om echt voor iets te gaan. Om echt voor mezelf te zorgen. Want zo zorg ik ook voor mijn kind. Via het volgen van en vertrouwen op mijn gevoel blijkt mijn mamaweg zichzelf te maken. Tijdens de zwangerschap besloot ik mijn hart te volgen en koos ik voor een thuisbevalling. Na die eerste nacht met drie in ons grote bed werd duidelijk dat we nog wel even zouden samen slapen. Dat in combinatie met de borstvoeding, het dragen en ons geloof dat Lotte vooral onze liefde nodig heeft om zich te ontplooien, geven mij wel het idee dat ik aan het oermoederen ben. Ik ben dankbaar dat Lotte, Jelle en ik een weg vonden waarbij we ons alle drie goed voel(d)en en wens dit iedere moeder toe. Welke weg haar hart ook kiest.
Draagkracht
Eerlijk is eerlijk. We hebben allemaal onze waarheid. Ik leerde sinds kort de mijne spreken. Alsof mijn mama-kostuum me nog niet kwetsbaar genoeg maakte. Mijn waarheid volgen en spreken, hoe […] Lees verder Draagkracht
Nostalgie
We zaten samen door mijn oude speelgoed te snuffelen. Zij met haar 10 maanden jonge vingertjes op ontdekking, ik met een hoop nostalgische gevoelens. Ik adem zachtjes de geur van […] Lees verder Nostalgie
Innerlijk slakje
Mijn innerlijk ritme lijkt soms te traag voor de wereld. Mijn wangen kleuren rood wanneer ik hoor wat voor bergen mensen soms verzetten op een dag. Ik ben traag, altijd […] Lees verder Innerlijk slakje
Zo’n dag dat mijn paard een pony wordt
Ik weet niet wat het was. Kort en geïrriteerd vulden we de kleine ruimte met onze spanning. Misschien de regen, misschien het plots dicht en veel bij elkaar zijn, misschien […] Lees verder Zo’n dag dat mijn paard een pony wordt
Ode aan haar vader
Zij begon bij jou en mij. Er moest wel zoiets moois van komen. Door jou werd ik moeder. Je wist dat er een ander leven in de plaats kwam. Ik […] Lees verder Ode aan haar vader