Eerlijk is eerlijk. We hebben allemaal onze waarheid. Ik leerde sinds kort de mijne spreken. Alsof mijn mama-kostuum me nog niet kwetsbaar genoeg maakte. Mijn waarheid volgen en spreken, hoe anders die ook is. Mijn hart neemt de leiding tegenwoordig. Het mamazijn brengt een nieuwe versie van mezelf naar boven.
We hebben allemaal onze waarheid.
Ik vrees dat ik mijn gematigdheid kwijt ben. Ik ga voluit voor waar ik in geloof, voor wat goed voelt. Al vind ik het innemen van die rol soms spannend. Ik ben niet het type dat graag mensen tegen de borst stuit. Een vriend zei onlangs ; ‘Ik heb jou graag om wie jij bent, niet om een fase waar je in zit’. En hoewel ik betwist of dit alleen maar om een fase gaat – ik heb het gevoel dichter dan ooit bij mijn kern te komen -, geloof ik dat het dat is waar we allemaal naar op zoek zijn. Het voelen van waardering en verbinding. Kies ik nu voor minder likes op facebook sinds ik bewust mijn waarheid spreek? Het zou kunnen. We doen allemaal wat bij ons past. Of dat nu om borst- of kunstvoeding gaat, een huishouden met veel of weinig structuur, minuten aftellen bij het huilen of toertjes rond de tafel lopen, eten a la Rapley of babycookgewijs,… Het keuzegamma is net zo groot als de verscheidenheid aan mama’s, papa’s en baby’s. En eigenlijk is dat prima.
Het mamazijn brengt een nieuwe versie van mezelf naar boven.
Ik zelf geloof in het maken van bewuste keuzes. Maar ook dat mes snijdt aan twee kanten. Want voor mijn hoofd soms door heeft wat mijn hart het te vertellen heeft, wringt mijn knagend gepieker zich in tranen naar buiten. Gek genoeg is het niet het onderbreken van de nachtrust, het opvangen van huilbuien of van melk die de wetten van de zwaartekracht negeert, of het in mijn blootje voeden op de badkamermat. Nee. Het is mijn strijd om mijn eigen ding te doen die soms veel energie kost. Mijn wil om te moederen ‘zoals het goed voelt’ in een maatschappij die hoofd boven hart stelt en al gauw zijn mening klaar heeft.
Net zoals mijn baby, word ik sterker wanneer ik me gedragen voel.
Het voelen van steun gaat gepaard met meer draagkracht. Geen mens had ooit iets aan een oordeel, zeker een moeder niet. Het zijn de bemoedigende knikjes, een veelbetekenende blik van moeder met buggy tot moeder met draagzak – want kortere nachten hebben we allebei -, de (h)erkenning van de rollercoaster aan emoties waar geen moeder aan ontsnapt en het vertrouwen van je familie. Het respect voor flesvoedende moeders die ’s nachts op een koude vloer naar beneden trippelen en de waardering voor borstvoedende moeders wiens tepels plots magnetisch worden. Iedere ouder-kind relatie brengt een nieuwe vorm van ouderschap, een nieuwe waarheid die helemaal juist voelt. Een nieuw gezin dat af en toe graag gedragen en gesteund wordt door zijn omgeving. Een pleidooi voor ondersteuning van de draagkracht dus. Net zoals mijn baby, word ik sterker wanneer ik me gedragen voel.