OERmoeders van Toen

De OERmoeder van Nu lijkt in veel opzichten niet meer op de OERvrouw van Toen. We hebben hele andere taken tegenwoordig en we zijn op veel gebieden een stuk verder ontwikkeld. Maar er is één ding dat we in ieder geval nog steeds gemeen hebben, namelijk onze intuïtie. En die intuïtie is een kostbaar bezit. Een bezit waarvan veel Westerse vrouwen geen weet hebben dat ze het bezitten of er niet voldoende op vertrouwen. Dat is zonde, want als we de potentie van onze instincten naar buiten laten komen, kunnen we veel gelukkigere mensen en dus betere ouders zijn.

De Oervrouw
Wie is eigenlijk de Oervrouw? Oer komt van het Germaanse woord ‘ur’, dat oorsprong, oorspronkelijkheid, uit de bron, betekent. De Oervrouw is de vrouw zoals die er in het begin was, het eerste leven hier op aarde.

In de hedendaagse maatschappij wordt de Oervrouw veelal gezien als een holbewoonster, zo een uit de Flintstones. Die met verkleedpartijtjes wordt gebruikt voor een sexy kostuum.
We lijken de Oervrouw dus aantrekkelijk te vinden. Komt dat omdat ze onbewust met onze (seksuele) instincten is verbonden? Het zou me niks verbazen. Daarnaast wordt de Oervrouw veel gebruikt als symbool of archetype voor onze vrouwelijkheid; een manier om terug te gaan naar onze bron, onze vrouwelijke essentie.

Andere associaties met de Oervrouw kunnen zijn: de oergodin, de oermoeder, de moedergodin, de wilde vrouw. Allemaal hebben ze hun eigen nuances.

In het bijzonder willen we de moedergodin noemen, die specifiek het moederlijke in ons aanspreekt en verwijst naar vrouwelijke godheden en moederlijke symbolen van creativiteit, geboorte, vruchtbaarheid, seksuele vereniging, verzorging en de cyclus van groei. Deze term is over de hele wereld terug te vinden in Venusbeeldjes en beelden van de Maagd Maria bijvoorbeeld. Het beeldje ‘de Venus van Willendorf’ is een heel bekende. Of de vrouw er toen zo uit zag, of dat het meer een symbool was voor welzijn of aanbidding van de vrouwelijkheid was, daar zijn historici het niet helemaal over eens. Wel is zeker dat in alle oude beschavingen de moedergodin werd vereerd en dat de monotheïstische Godsdiensten, die pas veel later ontstonden en vandaag de dag populair zijn, die moedergodin eigenlijk allemaal aan de kant hebben geschoven voor een mannelijk godsbeeld.

Elke vrouw heeft unieke oerkrachten in zich met elk haar eigen kwaliteiten. Als we deze krachten bundelen met andere vrouwen, ervaren we iets unieks, iets gemeenschappelijks: de vrouwelijke essentie. Het betekent voorbijgaan aan wat we gewend zijn, het stereotype plaatje loslaten en onszelf bevrijden van vooroordelen. Weer vrouw-zijn zoals dat van nature bedoeld is, met al onze vrouwelijke eigenschappen: sensitief, sensueel, warm, ontvankelijk, verzorgend, leven creërend en scheppend, gegrond, wild, yin én yang ontwikkeld, stralend, verwonderd en verbonden met onze instinctieve krachten.

“Zij is vrij in haar lichaam, haar hart en haar geest. Zij heeft lief, zingt, danst, vertelt verhalen en leeft. Uit haar handen, haar hart of haar schoot wordt nieuw leven geboren, iedere dag opnieuw. Leven wat uit haar voortkomt is onnoemelijk veelzijdig. De oervrouw is vrij te kiezen hoe zij wil leven, waar en met wie.” [1]

Er is een sterk vermoeden dat er een tijd was waarin het vrouwelijke zeer hoog werd gewaardeerd en gerespecteerd om haar vermogen om leven voort te brengen. Het was een tijd waar mensen in verbinding met de natuur leefden en met het besef dat er een belangrijke relatie en wisselwerking met de natuur was, met het mannelijke én het vrouwelijke. Mensen volgden het ritme van de seizoenen en daarmee hun eigen ritmen. In onze huidige maatschappij zijn we dit grotendeels verloren geraakt. Mannelijkheid én vrouwelijkheid in zijn pure vorm zijn nodig voor een gezonde balans.

Tegenwoordig zijn we veel belangrijke kenmerken van onze voorouders kwijtgeraakt. Van onze voorouders en sommige primitieve volken kunnen we veel leren, vooral in sociaal gedrag en wat ze eten; het contact met elkaar in een gemeenschap; de afwezigheid van discriminatie; communicatie bij conflicten; baby’s die bij hun ouders blijven, ze worden niet weggelegd of weggebracht bij vreemden, enkel bij familie; baby’s leven van enkel borstvoeding, tot het moment dat hun ontwikkeling hen ertoe in staat stelt om zelfstandig te eten; kinderen ouder dan een jaar en volwassenen leven enkel van groentes, vruchten, zaden, honing en vlees en als vocht wordt water gedronken. Terug dus naar die basis. Wij laten ons inspireren.

[1] Mariette Reitsma, Biodanzafacilitator en stembevrijdster, geeft verdiepingsdagen over de Oervrouw.