We zaten samen door mijn oude speelgoed te snuffelen. Zij met haar 10 maanden jonge vingertjes op ontdekking, ik met een hoop nostalgische gevoelens. Ik adem zachtjes de geur van speelpoppen in. Het mini brilletje dat mama bij een zelfgemaakte ‘papier mache tante Sidonia’ had opgezet overweldigt mij even. Ik ga terug in de tijd en herinner me hoe graag ik op dat stoeltje voor de poppenkast zat. Voor ons chicco huisje eigenlijk. Waar één van papa’s geschilderde achtergronden voor het raampje hing. Als ik het me goed herinner hing er zelfs een lampje boven.
Ik adem zachtjes de geur van speelpoppen in.
Ik dompel me even onder in de gezellige warmte die ik als kind ervoer. Ik herinner mij hoe papa tijdens zijn middagpauze in kostuum onze onmogelijke ‘reisjes rond de wereld’ in de tuin aflegde. Hoe mama ons kon betoveren met haar poppenspel. En hoe tante Sidonia ons wijze levenslessen bracht terwijl Lambik – de kapoen – zeker weten kattenkwaad had uitgehaald. In onze snuisterpartij door het speelgoed vind ik een oude doos die mij terug katapulteert naar Sinterklaas ochtend. Geen ochtend in het jaar die opgewonden verwachtingen, geheimzinnigheid en liefde zo magisch tot verbondenheid mixt. Een brief vol vuile vlekken – deze keer is Zwarte Piet de kapoen – met de gewichtige woorden van de Sint die ons ieder jaar iets te vertellen (en te geven) heeft. Chocolade en mandarijntjes in en rond onze schoentjes die voor een knapperend haardvuur staan. Elk jaar opnieuw. Ik word er weemoedig en warm van.
Verlies van intrinsieke motivatie. Die poppen toch.
Ik snuister verder en vind een boekje ‘Poppenspel voor beginners’. Ik blader er door en blijf even hangen bij ‘educatieve doeleinden’. Over hoe de poppen lessen als ‘beloning en straf’ kunnen meegeven. Mijn kritische zelf denkt aan een stuk van Alfie Kohn dat ze recent las. De bezwaarlijke gevolgen van het intussen achterhaalde ‘straffen en belonen’. Verlies van intrinsieke motivatie. Die poppen toch. Daar zit ik dan met mijn onvoorwaardelijk ouderschap. ‘Unconditional’, ‘aware’ of ‘attachment’ parenting. Stromingen waar ik graag op mee vaar. Waar ik als een wijsneus graag slimme uitspraken over doe. Waar ik hartstochtelijk uit kies wat bij ons past om vervolgens zonder omkijken voor ‘ons ding’ te gaan. Mijn vader stelt het simpeler. ‘Laat de liefde sturen’. Hij heeft -verdorie- weer gelijk. Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof echt in wat we doen. Een stapje dichter bij onze natuur. We nemen ons kind en haar behoeften serieus. Onze zoektocht op onze manier. Maar ik neem me voor zelf wat minder serieus te worden en vooral te genieten. Ik zal mijn eigen fouten maken, en dat is oké.
Ik neem me voor zelf wat minder serieus te worden en vooral te genieten.
Mijn dochter trekt mij opnieuw in het nu. ‘Gedaan met snuisteren, ik wil weer stappen.’ Terwijl ze me aan mijn twee handen vooruit trekt en haar focus alweer verlegt, blik ik nog snel even achterom. Dankbaar voor de warme momenten die ik nu nog koester. Dat is waar het om gaat. Dat is wat ze zich later zal herinneren, en dat is waar ik graag voor ga.