Voor kinderen zorgen deden we nooit alleen. Al duizenden jaren worden kinderen in gemeenschap opgevoed, onder de hoede van een stam, een dorp of een familie. Een groot verschil met hoe wij dat tegenwoordig doen. Eigenlijk zijn wij, ouders van nu, de eerste generatie die er écht zelf voor staat. Onze ouders hadden vaak nog wel ouders dicht in de buurt of ouders die tijd hadden om een deel van de opvoeding op zich te nemen. Maar de nieuwe generatie opa’s en oma’s krijgen het zelf ook steeds drukker.
Kennis en observatie
Kennis over baby’s gaat over van moeder op kind. En andere kinderen zien om zich heen hoe er voor de kleintjes gezorgd wordt. Er wordt door de ouderen en grote kinderen voor de hele kleintjes gezorgd zodat de (gezonde) ouders ander werk kunnen doen. Kinderen spelen alleen buiten en het hele dorp houdt een oogje in het zeil. Er is vanzelfsprekend open aandacht en er wordt veel geleerd door observatie.
Al duizenden jaren worden kinderen in gemeenschap opgevoed, onder de hoede van een stam, een dorp of een familie.
Door kinderen onderdeel te maken van het dagelijks leven van de gemeenschap, krijgen zij een gevoel van vertrouwen en eigenwaarde. Ze horen erbij en ze oefenen zo vast voor als ze zelf groot zijn. Dit gebeurt nog steeds in verschillende culturen, bijvoorbeeld bij de Yeguana-indianen, die nog steeds een grote inspiratiebron zijn voor velen. Jean Liedloff (antropologe) schreef er een boek over en merkte op dat we nog veel kunnen leren van dergelijke culturen. Het dragen van je kinderen en samen slapen is daar ook een belangrijk onderdeel van.
Praktisch
In een gemeenschap zijn de taken lichter omdat ze gezamenlijk worden gedaan, er blijft meer tijd over voor contact met jezelf. Er is meer ruimte om jouw eigen talenten te ontdekken, ontwikkelen en benutten. Je helpt waar nodig, maar ook waar je de meeste affiniteit mee hebt. Vaak zul je in de taken die je het leukst vindt, snel bedreven zijn. In de praktijk blijkt ook nog eens dat een natuurlijke taakverdeling ervoor zorgt dat meer mensen meer dingen doen waar ze bedreven in zijn en die ze leuk vinden, en bovendien dat er eigenlijk nooit taken blijven liggen die wel van belang zijn maar niemand wilde doen.
Steeds vaker neigen gezinnen weer naar meer leven in gemeenschap in onze cultuur. Hoe lastig het soms lijkt, het is mogelijk! Lees er hier over: Leven in een gemeenschap: Nu.