Eerlijk is eerlijk, de televisie en computer zijn toch een beetje flikkerende, geurloze, machinale, ontastbare vervalsingen van de echte wereld, ondanks dat het óók innovatieve ontdekkingen zijn en dat er prachtige en leerzame films en games gemaakt worden. De fantasie, het initiatief, de nieuwsgierigheid, vindingrijkheid en creativiteit van een kind worden alleen meestal nauwelijks tot niet gestimuleerd, ondanks het educatieve gehalte, de moeilijkheidsgraad of creativiteit van de spelletjes en films.
Het echte leven zal ze veel meer leren dan duizenden films en games bij elkaar.
Het echte leven zal ze veel meer leren dan duizenden films en games bij elkaar. We leren nu eenmaal meer door te doen en minder door te kijken. Er zijn zeker wel dingen die het kind kan leren door games en tv kijken, maar we kunnen ze er ook iets mee ontnemen. Ze missen hiermee namelijk de mogelijkheid om zich volledig in het echte leven te ontwikkelen en de momenten van verveling (waaruit creativiteit kan ontstaan) te exploreren. Door onze kinderen teveel bloot te stellen aan beeldschermen ontnemen we ze dus de kans om hun creatieve krachten en fantasie optimaal te prikkelen. Een grote valkuil is om bij verveling een filmpje aan te bieden, terwijl juist het vervelen goed is om in een creatief proces te komen, om zelf initiatief te tonen en zichzelf te vermaken.
Wel of niet?
Er zijn ouders die ervoor kiezen om hun kinderen tot hun twaalfde geen beeldschermen aan te bieden. Er zijn meerdere voorbeelden van deze kinderen (om maar niet te spreken van iedereen die momenteel ouder is dan 50 plus) die zich prachtig ontwikkelen. Sterker nog, het zijn erg vindingrijke types over het algemeen. Lees hierover: the boy with no toys en wat er gebeurt als ze geen beeldscherm aangeboden krijgen.
Every minute spent in front of a screen is a minute not actively engaged in the world, and in life.
Ook op de Waldorfscholen worden ouders gevraagd om hun kinderen thuis geen beeldscherm aan te bieden: “One of the core values of Waldorf Education is that young children learn best by being in the world – actively working with their bodies, their hands, their will forces, and with direct interaction with other people – be it their teachers, parents, siblings, classmates, and neighborhood friends. Every minute spent in front of a screen is a minute not actively engaged in the world, and in life. We ask kindergarten parents to commit to no screen time for their children in their homes, and for our students in grades 1-8 to have no screen time on school nights, and minimal thereafter….Currently, my 16 year old son is beginning to compose music, my daughter is an avid reader and writes short stories, and they both love to play board games. I believe the best family decision my husband and I made was to eliminate screens from my children’s childhood and from our family’s home life. The payoffs are immeasurable.”
Er zijn veel ouders die er voor kiezen om (in beperkte mate) toch een beeldscherm aan te bieden, omdat ze hun kinderen zich geen vreemde eend in de bijt willen laten voelen. En omdat ze geloven dat een beperkte mate ze kan helpen zich voor te bereiden op onze maatschappij waarin beeldschermen nu eenmaal veel voorkomen. Op een zekere leeftijd zullen ze zeer waarschijnlijk hoe dan ook met een scherm in aanraking komen en het is wellicht praktisch als ze dan al een (gezonde) relatie hebben met het gebruik ervan.
Hoe en wat we dingen aanbieden is wél van invloed.
Er is, grappig genoeg, ook een geval bekend van een gezin dat hun kinderen binnenshuis opvoedden, vooral omdat ze de plek waar ze (tegen hun zin) woonden niet geschikt vonden voor kinderen om in op te groeien. Om hun kinderen toch kennis te laten maken met ‘de wereld’ hadden ze, vanuit hun veilige thuishaven, de toegang tot een televisietoestel met een enorme verzameling films (dus geen directe kabelverbinding met het nieuws). Deze kinderen hebben dus heel wat films bekeken in hun leven, maar het er wonderbaarlijk vanaf gebracht. Ze groeiden op tot mensen met een heel eigen kijk op de wereld en maatschappij, waarbij ze anderen in hun waarde laten en buitengewoon goed in staat zijn om hun eigen keuzes te maken op basis van hun eigen intuïtie, gevoel en vertrouwen. Hun levensverhaal is te zien in deze docu: The Wolfpack. Dus we hoeven ook niet per se bang te zijn dat we ze verpesten bij wat beeldscherm-uurtjes. Hoe en wat we dingen aanbieden is wel van invloed. Daarmee geven we de boodschap aan onze kinderen.
Andere redenen
Verder kun je letten op wifi/draadloze-straling waar het kind mee in aanraking komt. Er zijn meerdere onderzoeken die uitwijzen dat die straling (hoe intenser hoe meer) schadelijke gevolgen kan hebben. Een artificiële straling heeft een onnatuurlijke frequentie voor het lichaam, en het kan daarom niet altijd goed verwerkt worden door het lichaam. Er zijn onderzoeken die laten zien dat artificiële straling bijvoorbeeld (negatieve) invloed heeft op de hersenontwikkeling van jonge kinderen. Er zijn (Europese) landen, zoals Frankrijk en Oostenrijk, waar het gebruik van onder andere wifi straling en mobiele telefoons op basisscholen daarom ook niet mag. Voor de zekerheid kun je er dus voor kiezen om internet via de kabel te hebben en geen ipads en telefoons (alleen via vliegtuigstand) in de buurt van je kind te gebruiken.
Je eigen leven
Verder nodigen we je uit om bij jezelf eens na te gaan hoeveel tijd je besteedt aan het volgen van de levens van anderen; op televisie, computer of telefoon. Vergelijk dat eens met de tijd waarin je zelf kiest om iets te doen voor jezelf en je eigen leven te leven en verdiepen…
Hoe zou het zijn als je meer van die waardevolle tijd voor jezelf en voor je gezin zou nemen? Om ‘s avond geen tv aan te zetten en je telefoon op stil? En samen iets anders te doen? Zoals een massage-avond, een gezelschap spel of een boswandeling met zonsondergang?
We sluiten af met een artikel waarin een aantal grote makers van computers en dergelijke, zoals Steve Jobs vertellen over waarom ook zij juist hun kinderen beperken in hun ‘screentijd’.