Ik voel de onrust in je kleine lijfje. Ik zie het aan je grote ogen terwijl je aan mijn borst drinkt. Aan de onrustige minisalto’s van je kleine handje. Ik neem je in mijn armen en fluister je toe dat het oké is. En daar ga je. Je ontlading komt zachtjes op gang, je gaat steeds harder huilen. Ik voel hoe je mijn armen nu even stevig rond je nodig hebt. Je kijkt me af en toe aan alsof je na gaat of ik nog bij je ben. Wanneer ik in mijn hoofd verdwijn roep je me even terug. Je hebt mij hier en nu nodig.
Je hebt mij hier en nu nodig
Ik voel onze huid nat worden van jouw zweet en tranen. Wat werk je hard. Ik vertrouw er op dat het je helpt om al die kleine en grote dingen te verwerken. Die eerste dag alleen zonder mama, je angst wanneer papa en ik in de vijver sprongen, je onzekerheid wanneer ik een vreemde toeliet jou in zijn armen te nemen, de spanning die je van mij overnam wanneer ik boos mijn stem verhief en de spanning die je van me overnam wanneer ik niets zei. Ik voel dat je het nodig hebt om dit nu te verwerken. Ik weet dat je hier sterker van wordt. Dat je alles een plekje geeft en dat je er van groeit.
Huil nu maar, ik blijf bij jou.
Er zullen straks nieuwe dingen zijn. Dat is oké. Ik ben er dan weer. Huil nu maar, ik blijf bij jou. Ik zie je. Geef me maar wat je niet meer nodig hebt. Ik zet mijn voeten stevig op de grond. Moeder aarde weet wel wat ze er mee moet. Je zoekt opnieuw mijn borst op. Solters theorie rond controlepatronen danst in letters voor mijn ogen. Opgepast voor ‘tranen onderdrukking’. Ik laat je begaan. Ik vertrouw er op dat dit is wat jij nu nodig hebt. Je sluit je ogen en valt in slaap. Ik blijf nog even bij je. Ik voel rust in je kleine lijfje. Slaap zacht kleine meid.
Lees hier meer over Solters theorie.