De natuurlijke keizersnede, of gentle sectio. Tegenwoordig bijna standaard in de ziekenhuizen, maar niet vanzelfsprekend. Bovendien wordt deze ingreep nog maar sinds kort op deze wijze zo uitgevoerd.
De natuurlijke keizersnede. Ik vind het niet echt een juiste benaming. Een keizersnede is immers verre van natuurlijk. Het is een fikse ingreep. De natuur doet op een of andere manier niet goed zijn werk waardoor medisch ingrijpen noodzakelijk is.
Maar wat is het eigenlijk?
De natuurlijke keizersnede is een keizersnede waarbij de moeder door middel van een gat in het laken mee kan kijken met de geboorte van haar kind. Je kunt je kind dus uit je buik zien komen. Bij sommige natuurlijke keizersnedes laten ze het kindje zelf uit de buik klimmen. Na een onderzoek op te tafel naast het hoofd van de mama mag de baby bij mama op de borst liggen. Het is zelfs mogelijk om borstvoeding te geven!
Ik heb drie kinderen gekregen. Alle drie met een keizersnede. Mijn oudste is gehaald met een spoedkeizersnede. Hij had het niet fijn meer in mijn buik. Na een hele poos in de weeën te hebben gezeten was dat zo’n teleurstelling. Ik had het gevoel dat mijn lijf me in de steek liet. Maar veel tijd om er over na te denken was er niet. Het kindje moest er uit. NU! Deze keizersnede was verre van natuurlijk. Er was haast, maar de natuurlijke keizersnede had zijn intrede ook nog niet gedaan binnen mijn ziekenhuis. En ik had me er nog nooit in verdiept. Ik was er niet vanuit gegaan dat ik met een keizersnede ging bevallen.
Voor ik het wist lag ik, platgespoten met allerlei medicijnen, op de operatietafel. Ik zag niks, alleen een groot blauw laken voor mijn neus. Ik voelde me naar van alle medicatie. Mijn bloeddruk dipte en ik voelde de gynaecoloog heel hard op mijn buik drukken. Het deed geen pijn, maar het voelde ook niet bepaald prettig. Na een poosje hoor ik gehuil en zie ik mijn kindje boven het doek zweven. Hij wordt naar de onderzoekstafel gebracht. Ik huil omdat hij huilt. Opluchting; Hij doet het! Ik wil hem zien, maar het lukt niet. Er staan heel veel mensen om hem heen en er is niemand die rekening houdt met mij. Niemand die zich bedenkt dat ik mijn kindje ook heel graag wil zien. Als alle onderzoeken gedaan zijn mag hij, ingewikkeld in doeken, mij een kusje brengen. De operatiekamer is te koud. Hij wordt weggereden in een couveuse, mijn man hobbelt er achter aan. Ik blijf achter op de ok. Ik moet nog gehecht worden. Na ongeveer een half uur ben ik dichtgenaaid (het klinkt oneerbiedig, maar zo voelde het voor mij) en mag ik naar de uitslaapkamer. Daar wordt gebeld naar de verloskamers om te vertellen dat mijn man mijn kindje mag komen brengen. Ik krijg mijn kindje gewassen en in de kleren bij me. Borstvoeding moet wachten om redenen die mij nu nog niet bekend zijn. Je kunt je voorstellen dat ik dit niet prettig vond. Ik wou mijn kindje, maar dat mocht niet. Daar kwam bovenop dat mijn kindje direct na de bevalling heel erg ziek werd; hersenvliesontsteking. Hij moest de couveuse in. Ik heb de eerste hechting zo verschrikkelijk gemist (en hij ook) dat we al snel besloten dat, mocht er ooit weer een kindje komen, dit anders moest.
Toen ik weer in verwachting was en ik wist dat de kans op weer een keizersnede behoorlijk groot was ben ik me gaan verdiepen. Ik kwam op de natuurlijke keizersnede. Ik besprak dit met mijn verloskundige die behoorlijk huiverig reageerde. Zij stuurde me door naar mijn gynaecoloog. Ik wist inmiddels al dat er een aantal ziekenhuizen in Nederland waren die deze ingreep deden en ik was van plan om dan daar te gaan bevallen. Ik wou perse de gentle sectio. Ik heb dit ook zo met mijn gynaecoloog besproken. Mijn gynaecoloog werd echter enthousiast. “Dit gaan we doen” vertelde ze mij!
Mijn tweede keizersnede was gepland. Om bepaalde redenen kon ik toch niet vaginaal bevallen. Het was goed, ik had nu tijd om aan het idee te wennen. In alle rust werd ik de ok binnen gebracht, tijdens het zetten van de ruggenprik voelde ik me even heel naar en wou ik dat mijn man er bij was, maar verder was de sfeer heel ontspannen en vrolijk. Er werden grapjes gemaakt en iedereen was klaar voor de op handen zijnde geboorte. De ok was warmer dan normaal, speciaal voor de baby. Ik had al mijn wensen nogmaals duidelijk doorgegeven en ik was er klaar voor. Op het moment suprême werd het doek geopend en kon ik mijn kindje uit mijn buik gelift zien worden. Wauw!!! Na een heel kort onderzoek kwam hij bloot bij mij liggen. Ik kon zelfs borstvoeding geven. Ik genoot met volle teugen en vergat bijna dat ik op de operatietafel lag. Ik snuffelde aan zijn haartjes, keek ik zijn verbaasde oogjes en was wederom verliefd. Hij mocht bij me blijven liggen en we werden samen naar de uitslaapkamer gereden. Het contact bleef. Op een gegeven moment kreeg mijn man de kans om te knuffelen met ons ukje omdat de ruggenprik bij mij iets te snel was uitgewerkt, maar mijn kindje was bij mij in de buurt. Dat was voldoende.
Op de uitslaapkamer lieten de verpleegkundigen ons zo veel mogelijk met rust. We konden samen bij komen en kijken naar ons nieuwe wondertje. De placenta werd op mijn verzoek bewaard en deze mochten we nog bekijken. Ik mocht zelf mijn kindje aankleden toen ik daar klaar voor was (een dag later) en tot die tijd lag hij in doeken. Mijn man mocht blijven slapen zodat we het eerste contact en de eerste hechting samen aan konden gaan. Een hele andere ervaring. En dat met maar anderhalf jaar tijd er tussen. Zo snel kan het veranderen.
Mijn derde keizersnede verliep weer anders. Nóg meer heb ik mijn man erbij betrokken. Hij was erbij tijdens de ruggenprik. Hij bleef constant bij het kindje. Het was wederom een prachtige ervaring.
Mocht je ooit moeten bevallen door middel van een keizersnede dan raad ik je deze manier echt aan. Veel mensen lijkt het eng, maar je ziet de snede niet. Je ziet enkel je kindje uit je buik om hoog komen. Ik vond dat heel belangrijk voor de hechting. Om te zien dat hij echt uit mijn buik kwam. Dat het echt mijn kindje is. Je kunt het met je gynaecoloog bespreken, nog niet ieder ziekenhuis doet dit standaard. Al wordt het wel steeds normaler! Dat is een mooie ontwikkeling, maar uiteraard blijft een natuurlijke bevalling optie nummer 1.
