Faya was nog maar 5 weken toen ik haar samen met mij liet opnemen in het ziekenhuis. Na weken van huilen en ongemak was bij mij de maat vol, Faya moest geobserveerd worden door artsen die verstand van zaken hadden. Deze moeder wist het niet meer.
In het ziekenhuis nemen ze ons wel serieus, was toen nog mijn naïeve gedachte.
Mamatras
Nachtenlang fungeerde ik als ‘mamatras’. En hoewel het goed voelde dat ik mijn dochter troost kon bieden door rechtop met haar op mijn borst te slapen, voelde ik ook dat ik dit niet nog enkele weken vol zou houden. Zelf hadden mijn man en ik de diagnose verborgen reflux gesteld. Echter, de geluiden die onze dochter maakte waren zo beangstigend dat wij ons afvroegen of er niet nog meer aan de hand was. Meerdere keren heb ik haar in bed aangetroffen, terwijl ze leek te stikken in dat wat bij haar omhoog kwam, maar niet verder dan haar keel. In het ziekenhuis werd Faya aan een monitor gelegd, waar haar zuurstof en hartslag werd gemeten. We worden serieus genomen, was toen nog mijn naïeve gedachte.
Slaapplan
Al gauw kwam ik erachter dat de monitor werd aangesloten om mij als moeder gerust te stellen en niet om serieus naar haar waarden te kijken en haar ongemak te verklaren. De dag dat de pedagogisch medewerker van het ziekenhuis bij mij kwam om mij het slaapplan toe te lichten, ontwaakte ik uit mijn naïeve toestand. You say what? Een slaapplan voor baby’s? Van 5 weken? Dat meen je niet…
Volgens de pedagogisch medewerkster was het heel eenvoudig. Alles stond in het document van twee A4. Ik kreeg het mee als naslagwerk voor thuis. Waar het op neer kwam was dat je je baby laat huilen voor 5 minuten, daarna mag je komen om te troosten. Dit doe je drie maal en bij de vierde keer mocht je je kindje oppakken om daarna weer terug in bed te leggen tot de volgende voeding. Het troosten houdt daarbij in dat je een hand op het hoofdje legt en een hand op het buikje en ergens moest je ook nog de gelegenheid vinden om het speentje in het mondje te drukken en vast te houden. Het was dat ik oververmoeid was van de slapeloze nachten, waardoor ik haar niet ter plekke heb verteld waar het gat van de deur was.
Een slaapplan? Voor baby’s van 5 weken? Ik ontwaakte uit mijn naïeve toestand.
Ongeloof
Ik luisterde, totaal verbouwereerd, dit kan toch geen advies vanuit het ziekenhuis zijn? Mijn kind heeft ongemak, pijn. Ze huilt omdat ze niet anders kan dan zo aan te geven dat ze zich niet goed voelt. Deze signalen neem ik serieus. Haar huilen negeren en haar middels een slaapplan leren dat ze niet gehoord en gezien wordt als ze pijn heeft (ook al zijn het steeds maar 5 minuten), vind ik zeer kwalijk.
Volgens de pedagogisch medewerkster zou er na twee a drie weken een duidelijk effect zijn. “Ja ze weet dan inmiddels wel dat er niet naar haar wordt omgekeken als ze huilt”, was mijn reactie. Ik kreeg sterk het gevoel dat ik in een hokje werd gedrukt. Het hokje ‘moeder van een huilbaby’ en dan gaat er maar een lade open, met maar een protocol en dat is het onrustige baby protocol waarbij het slaapplan wordt toegepast.
“En de hechting dan?”, gooide ik er voorzichtig uit, niet meer wetende wat ik hiervan moest denken. Maar volgens deze pedagogisch medewerkster kon dat geen kwaad. Sprakeloos was ik toen ze weer vertrok. Behoorlijk twijfelend aan mijn eigen visie op opvoeding belde ik mijn vriendin. Dankzij haar kreeg ik weer grip op de situatie en wist ik dat ik dit protocol thuis in de prullenbak zou gooien.
Luisteren naar je lichaam
Ik geloof in luisteren naar je lichaam, luisteren naar je gevoel. Dat betekent dat ik gevoelens serieus neem en dat mijn gevoel er ook werkelijk mag zijn. Dit wil ik mijn kinderen ook meegeven. Gevoelens mogen getoond en/of geuit worden. Het onderdrukken van de noodkreten van mijn dochter middels een slaapplan staat daar haaks op. Ik wil haar juist leren dat als zij mij nodig heeft ik er voor haar ben. En als zij pijn heeft of ze voelt zich onveilig dat ze mij altijd hiervoor mag roepen. Huilen is nu het enige wat ze kan.
Mijn dochter weet heel goed wanneer ze moe is. Niet op de klok, maar volgens haar eigen ritme.
Daarnaast houdt het slaapplan in dat kinderen volgens een bepaald ritme en regelmaat MOETEN gaan slapen. Wij als volwassenen leggen in mijn optiek dan wat op. Ook het aanvoelen van de behoefte om te slapen is afstemmen op je lichaam. Ik geloof dat mijn dochter heel goed weet wanneer ze moe en uitgerust is. Ik hoef alleen maar naar haar te kijken. Is ze moe, dan leg ik haar in bed. Niet volgens de klok, of het ritme van mogelijk miljoenen andere baby’s, maar volgens haar eigen ritme. En zo vormt zich een persoonlijk slaapplan, afgestemd op de behoeftes van mijn dochter. Iets wat ons veel beter past!