Vorig jaar, toen wij met drie gezinnen in Frankrijk woonden, hebben we gezamenlijk besloten om geen Sinterklaas te vieren. Ik was toen de enige die liever wèl wilde vieren, (vooral vanwege de nostalgie merkte ik), maar ik heb me toen geconformeerd aan het idee om dit klassieke Nederlandse feest een jaartje over te slaan en kon me ook wel vinden in de beweegredenen. Lekker makkelijk ook trouwens, daar onder de ZuidFranse zon, geen enkele Sint of Piet te bekennen in de verre omtrek.
Nu we, een jaar later, weer in ons kleine landje wonen is dit duidelijk niet het geval. We worden doodgegooid met pepernoten. Toen vorige week de Sint met zijn stoomboot uit Spanje de Nederlandse kust naderde, dachten mijn lief en ik nog onder hem uit te kunnen komen, maar we zijn onze ideeën flink aan het bijstellen ondertussen.
Waarom vierden we vorig jaar eigenlijk niet?
Niet omdat Sinterklaas een feest is met een racistisch verleden (daar komen wij en onze donkere vrienden wel overheen), maar onder andere om het feit dat wij bij dit feest het buiten onszelf zoeken. We maken onze kinderen afhankelijk van één man, een goedheiligman. Terwijl we eigenlijk zelf allemaal die goedheiligman in ons hebben. Wij zijn zelf degenen die ons en anderen cadeautjes mogen brengen. We hoeven het niet niet buiten onszelf te zoeken: het geluk zit in ons zelf.
Dus dat én ook om het feit dat we pas wat krijgen als we lief zijn geweest. We krijgen dus voorwaardelijk, en als onvoorwaardelijke ouders willen wij juist de boodschap geven dat onze kinderen ook (of zelfs júist) mogen ontvangen als ze boos, vervelend, verdrietig of gemeen geweest zijn. Deze uitingen zijn namelijk allemaal manieren om met het leven te dealen en hier aandacht voor te trekken, om onmacht en emoties te tonen. En dat zou je niet moeten bestraffen, maar er juist naar luisteren, naar wat de boodschap erachter is. Wat heeft het kind meegemaakt waardoor het nu gemeen is tegen zijn zusje, wat moet het verwerken als het de hele dag zo zit te zeuren? Door een luisterend oor te geven en het kind te bevestigen, verdwijnen die negatieve gedragingen over het algemeen gauw, ook op langere termijn.
We maken onze kinderen afhankelijk van één man, een goedheiligman.
Dat dus. (En ook nog eens omdat we ons steeds meer verbonden voelen met natuurfeesten zoals die al heel lang gevierd worden. Zoals Yule en Samhain, maar dat even ter zijde nu) We vieren Sint nu toch. Waarom? Gewoon omdat we onze kinderen niet anders willen laten voelen dan de rest. Hoe zou het zijn om geen schoen te mogen zetten als al, maar dan ook al je buurkindjes dat wel mogen doen? Vindt de Sint jou dan niet belangrijk?
En is de waarheid vertellen dan geen optie? Nee joh, zeggen dat de Sint niet bestaat is het zelfde als je kind overtuigen dat er geen monsters bestaan. Voor een kind bestaan die namelijk wèl!
Dus we vieren. Op onze eigen manier. We verbinden de Sint aan het licht. Sint en zijn maatjes zijn de lichtbrengers, hij herinnert ons er aan dat we ons eigen lichtje in onszelf mogen laten branden. En daar helpen Piet, Paard en Sint graag aan mee. Door middel van een heen en weer gecommuniceer van wortels, brieven en pepernoten, komen we er samen achter waar onze kinderen écht (een chocoladeletter, een vis en nieuw verfpapier) blij van worden. En ja, op 5 december mogen ze dat gaan ontvangen. Zodat hun eigen lichtje extra gaat schijnen. Dankjewel Sinterklaasje!
En we hebben een prachtig verhaal over Sinterklaas gevonden, dankzij Jilke. Deze wordt binnenkort hier gepubliceerd! Kan je niet wachten? Mail ons op hoi@oermoedersvannu.nl