We kennen de momenten ongetwijfeld allemaal wel, dat je zoekende bent naar een juiste balans tussen me-time en moedertijd. Soms kan het zo wringen. Je hebt nog werk dat je af moet maken, misschien ben je zelfstandige, er ligt een hoop was die echt af moet, je bent misschien gewoon een keer te moe… En juist op die momenten hebben je kinderen je het hardste nodig en komen ze het meeste naar je toe voor vragen.
Na een paar keer ‘wacht even, ik maak dit eerst even af’, voel je jezelf ook niet meer fijn. Dit werkt niet. Zowel jij als je kind voelen dat er geen tijd en ruimte is voor zowel jou als hem. Nu is het natuurlijk helemaal niet zo erg dat kinderen even moeten wachten, of dat jij even je werk parkeert. Het is ook goed dat kinderen leren zichzelf te vermaken en als moeder weet je nu eenmaal dat je jezelf echt niet zo vaak bovenaan kunt zetten als je soms zou willen.
Het wordt pas een probleem als je er zelf last van hebt. Dan heeft je kind er namelijk ook last van.
En het is ook niet zo dat je ze iets aandoet wanneer je even een korte periode wat meer tijd aan je werk of iets anders besteedt. Het wordt pas een probleem als je er zelf last van hebt. Dan heeft je kind er namelijk ook last van. Het wordt lastig als je zelf in schuldgevoel terecht komt, of in zo’n drukke periode te veel strijd ervaart omdat je kind zich niet goed zelf kan vermaken.
Oh jee, maar twee werkdagen…
Ik heb zelf zo’n manneke. Vroeger toen hij klein was kon hij zo 2 uur achter elkaar zichzelf vermaken, heerlijk spelen. Ik ben ondernemer en werkte dan in de woonkamer, gezellig samen. Nu is hij ouder (bijna 8 jaar wel te verstaan én enig kind). Woensdagmiddagen, weekenden of extra vrije dagen kunnen dan soms best wat lang duren als er geen vriendjes zijn om mee te spelen.
Laatst had ik weer zo’n moment waarbij ik al voorzag dat ik echt in de knel ging komen. We hadden een heerlijk pinksterweekend achter de rug en onze zoon had de dinsdag ook nog vrij. Oei dacht ik, dat wordt maar 2 dagen werken deze week, want woensdag is ook nog eens mijn standaard vrije dag, omdat ik er dan ook wil zijn voor hem. Dus dat gaat hem niet worden voor mij. Maar ja, hoe ga ik dat dan doen?
Ik deel graag mijn oplossing met je en vooral de onderliggende gevoelens die erbij kwamen kijken en wat het verrassende effect was.
Ik had mijn zoon dus een extra dagje samen beloofd, maar die maandag ging het toch knagen. Ik kon niet nog een hele dag ‘niks’ doen aan mijn onderneming en met een werkweek van 2 dagen in het vooruitzicht… moest er iets gebeuren.
Toen kreeg ik een ingeving en besloot ik mijn zoon te betrekken bij de dag-planning. Niet zozeer van ‘wat wil je doen’, maar ‘wat wil jij dat er gaat gebeuren om een fijne dag te hebben? En wat is er voor jou van belang en moet écht op de planning komen?’.
We zijn die ochtend begonnen met een ‘dag-vergadering’. Alleen het woord al maakte dat hij zich groot voelde. Ik maakte 2 kolommen op een vel papier, een voor hem een voor mij. En daarin heb ik alles gezet wat ieder van ons vond dat er nodig was voor een fijne dag. Hij wilde samen knutselen, gel moest omgeruild worden, tv kijken en nog wat meer dingen en ik schreef dingen op als boodschappen doen in de stad, gezellig samen lunchen thuis, koken en 2 uurtjes werken (daar zijn ze!).
Normaal wil ik graag altijd eerst mijn eigen dingen doen (dat geeft zo’n fijn opgeruimd gevoel) en kan ik meer vrije ruimte en aandacht aan mijn kind geven. Tot ik besefte dat dit eigenlijk nooit zo goed heeft gewerkt… (Vaak toch al weer bezig met wat daarna nog allemaal moest gebeuren.)
Het roer ging om: we zijn nu begonnen met zijn belangrijkste activiteit: knutselen! En omdat ik wist dat er een planning was, er dingen op mijn zoon’s lijstje stonden die goed gecombineerd konden worden met mijn 2 uurtjes werken, kon ik volledig in contact, echt in het hier en nu met hem knutselen. Dit gebeurde wel vaker op deze manier, maar dat zijn dan echt alleen vrije momenten waarop ik zelf ook niks hoef! Ik had eerder nog niet ervaren dat ik dit dus kon voelen op een moment dat ik eigenlijk ‘geen tijd’ had voor samenspelen.
Fijne start
Het mooie is dat dit gevoel, deze hele fijne start van de dag, bij ons is gebleven en de rest van de dag heel soepel is verlopen. Ik heb zelfs nog wat meer kunnen werken dan de 2 uurtjes die ik dacht te kunnen werken (hallelujah!), zonder dat het zowel bij mijn kind (mama heeft geen tijd) als bij mij (geef ik hem te weinig aandacht) ging schuren.
Dat komt naar mijn idee omdat ik hem deze erkenning heb gegeven: ‘ik vind jouw dingen net zo belangrijk vandaag als de mijne, die gaan we ook doen’ en ‘je bent al zo groot, je mag hierover vandaag mee beslissen’.
Het was dus een heerlijke dag vol liefde, verbinding én productiviteit. Van uit dit idee is ook voortgekomen hoe ik op een meer gezellige manier taken kan verdelen (er komt nogal eens weerstand op tegen het doen van taken hier): ’Ik heb 5 taakjes die zo dadelijk moeten gebeuren, 3 voor mij en 2 voor jou, dat vind ik wel een eerlijke verdeling’. Vanuit ook weer deze erkenning, ging hij zelfs meedenken hoe het praktischer kon en ging hij met plezier zijn taakjes aan. Het werd een fijn moment van ‘samen doen wat er moet gebeuren’.