Als puber wist ik het heel zeker: “Ik kinderen krijgen? Echt niet! Negen maanden met een gezwel in je buik rondlopen? Mij niet gezien!” Ik krijg bijna buikpijn als ik deze woorden nu opschrijf. Het was toen mijn waarheid. Op mijn 24e vroeg een vriendin mij of ik kinderen wilde. Mijn antwoord was: “Ik kinderen krijgen? Ik weet het zo nog niet. In ieder geval niet voor mijn 30e!” Ik had zoveel plannen met mijn leven. Een studie afmaken en een nieuwe studie beginnen, de wereld rondtrekken met een rugzak op mijn rug, een danscursus volgen, schilderen, schrijven, zingen… Ik voelde de vleugels onder mijn voeten vrolijk fladderen en met de wind door mijn haren voelde ik mij ontzettend klaar om de wereld te gaan ontdekken.
Huh?! Dacht ik dat nu echt? Nee… Ik wist het.
Tweestrijd
En toen ontmoette ik hem, nog geen drie maanden later. Ik zag hem en ik wist dat hij de vader van mijn kind zou worden. Huh?! Dacht ik dat nu echt? Nee… Ik wist het. Weer drie maanden verder was ik zwanger van mijn eerste kind. Echt genieten lukte niet de eerste weken. De misselijkheid begon tegelijk met mijn eerste (tijdelijke) baan als docente Nederlands op een middelbare school. Stuiterende pubers + spelling en grammatica uitleggen + misselijkheid = bij thuiskomst na de wc rennen en de spanning en stress van alles en iedereen er uitspugen. Niet aan te raden. Ik kwam in een tweestrijd terecht. Mijn hoofd vond dat ik iets nuttigs moest doen met mijn leven: studeren, werken, carrière maken en daarna wellicht ooit eens kinderen, terwijl mijn gevoel mij probeerde duidelijk te maken dat ik alles mocht loslaten wat mij niet meer diende, dat ik mij volledig mocht gaan richten op mijn zwangerschap en bevalling. Lastige keuze! Of misschien viel het wel mee.
Ik visualiseerde mijn bevalling en schilderde hier kleurrijk naartoe.
Herboren
Ik hoor het mijn antroposofische huisarts nog zo zeggen: “Soms heb jij plannen voor het leven en soms heeft het leven plannen voor jou.” Deze woorden nam ik dankbaar tot mij en hielpen me de tweestrijd tot een einde te brengen. Rond zes maanden zwangerschap stopte de baan voor de klas en kon ik eindelijk helemaal zakken in mijn lijf, in de rust, in de overgave… Met zeven maanden zwangerschap ben ik helemaal radicaal ‘naar binnen’ gegaan: ik trok de stekker eruit en leefde een maand lang ‘unplugged’. Geen telefoon, geen internet, geen krant – tv was er sowieso al niet – en vooral veel met mijzelf en de baby in mijn buik zijn. Ik begon toen te schilderen van binnenuit. Ik visualiseerde mijn bevalling en schilderde hier kleurrijk naartoe. En na een prachtige bevalling voelde ik mij als herboren. De kracht die ik ervoer tijdens het baren heeft diepe indruk op mij gemaakt. Ik voel sindsdien zoveel respect voor alle vrouwen die dit voor mij hebben gedaan, die dit nog gaan doen, voor ons lichaam die dit allemaal kan dragen en voor de aarde die ons deze ervaringen schenkt. Ik kan niet anders dan een diepe buiging maken voor mijn oma, mijn moeder, mijn kinderen, mijzelf en voor jou. Als ik een ding heb geleerd dan is het wel om mijn leven in de handen van het universum te leggen. Vol overgave ben ik in het moederschap gestapt en inmiddels heeft het mij vier prachtige, eigenwijze dochters geschonken. Het is zeker hard werken, maar oh zo zalig. Ik beweeg met de stroom mee. Hoe beweegt jouw oerstroom?