Intuïtie. Voor sommigen een vies woord, voor anderen hetgeen waar ze niet zonder kunnen en/of willen. Voor mij staat vast dat moeders instinctief aanvoelen wat hun kinderen nodig hebben of mankeren. Dus vooruit, laten we het instinct noemen, moeders hebben een fantastisch instinct als het om hun kinderen gaat. En toch durven we daar niet altijd op te vertrouwen. ‘Vertrouwen is weten met je hart’. Deze tekst staat al jaren op een tegeltje dat in mijn toilet hangt. Een zin die mij al vaker heeft geraakt en mij de afgelopen 5 maanden, sinds de komst van onze dochter, opnieuw veel wijze besluiten heeft laten nemen. Ik neem je even mee terug in de tijd…
‘Vertrouwen is weten met je hart’
Koemelkallergie
“Tom, call me crazy, maar ik denk toch echt dat het aan de voeding ligt dat ze zo onrustig is”, zeg ik terwijl het huilen me nader staat dan het lachen. Mijn man kijkt me enigszins bedenkelijk aan, omdat we net van de kinderarts te horen hebben gekregen dat de kans op koemelkallergie maar 2% zou zijn. Volgens hem is het niet aannemelijk dat onze dochter bij die 2% hoort. Ik richt mijn blik op Faya die nu heerlijk na een lange wandeling in de maxi cosi ligt te slapen en vraag me af wat maakt dat ik dat zo sterk voel.
Ik denk aan mijn moeder die mij al enkele keren heeft gevraagd “Rebecca, heb jij het idee dat er nog meer met haar aan de hand is behalve reflux?”. “Ja, maar het is puur een gevoel, nergens op gebaseerd”, zei ik dan. Heel mijn hart geeft mij in dat we de koemelkvrije voeding moeten proberen. Tom is niet afwijzend, maar vertrouwt eigenlijk vooral op de arts. Ik laat me verleiden om zowel de arts als mijn man te volgen en mijn gevoel aan de kant te zetten.
Moederinstinct
De volgende dag, na een heftige nacht met veel ontroostbare momenten, ben ik het zat. Wat nou 2% kans?! Waarom laat ik mij eigenlijk afschepen. Mother knows best, toch?! Op eigen houtje besluit ik koemelkvrije voeding te kopen. Ik wandel naar de apotheek en bel gelijk de arts om hem in te lichten. Het wordt me duidelijk gemaakt dat dit tegen het advies van de arts ingaat, maar dat ze mij ondanks dat toestemming geven. Ik trek mijn schouders op en denk bij mijzelf: jullie kunnen mij wat, het is mijn kind en ik weet het beste wat goed is voor MIJN kind.
Vanaf dat moment kwam er een leeuwin in mij los. Een oerinstinct kwam naar boven. Ik besloot alle twijfel en onzekerheid los te laten en te vertrouwen op mijn moederhart. Natuurlijk hebben de artsen ervoor geleerd, maar ze zijn niet energetisch verbonden met haar. En terwijl ik dit opschrijf, voel ik opnieuw een strijdlust naar boven komen die ergens best heel lekker aanvoelt. Eerlijk is eerlijk, ik hou ervan om in charge te zijn.
Verandering
Na enkele dagen koemelkvrije voeding zien we een heel andere Faya. Veel rustiger, slaapt beter, spuugt minder en lacht veel en veel meer. Wij zijn overtuigd als ouders! Nooit meer andere voeding. Helaas denkt de kinderarts daar anders over. Voor een vergoeding voor deze vreselijk dure voeding (lees: €35 per blik) dient er een dubbelblindtest in het ziekenhuis afgenomen te worden. Wat betekent dat onze dochter 2 maal een dagdeel wordt opgenomen en gedurende de ochtend verscheidene flesjes met voeding aangeboden krijgt. Niemand weet of het om de koemelk of koemelkvrije voeding gaat. Pas na beide opname dagen wordt de verzegelde envelop geopend en weet men wat er gegeven is.
Op dag 1 is het mis. De onrust komt terug, samen met het spugen. Ik krijg weer de kriebels en vind het zo erg dat we onze dochter dit aandoen. Puur vanwege de centen! Dag 2 is er geen reactie. Voor ons is het duidelijk, dag 1 moet de koemelk geweest zijn. Ik bel met de kinderarts om het verlossende antwoord te krijgen. Hij hoort mij aan, nadat hij mij vraagt welke dag volgens ons de koemelk is geweest en waarom. Dan wordt de envelop geopend.
Inderdaad, het was dag 1. Ik slaak stiekem toch een zucht van opluchting. Maar de opluchting maakt plaats voor irritatie, na de opmerking van de arts dat dit niet echt een 100% betrouwbare test is. Pardon?! Wilt u nu werkelijk beweren dat het niet als feit vastgesteld mag worden dat onze dochter koemelkallergie heeft? Heeft dat te maken met het gegeven dat ik degene ben geweest die de diagnose heeft moeten stellen? Ik voel dat ik mijn boosheid wil uiten en toch slik ik het in. Voor de vergoeding heb ik deze beste man nog nodig, dus ik probeer erboven te gaan staan. Poeh, dat valt niet mee…
Frustratie
We zijn inmiddels enkele weken verder. Onze dochter groeit als kool en ze ontwikkelt zich fantastisch. Toch voel ik nog steeds de frustratie. Toen mijn dochter in het ziekenhuis werd opgenomen met 8 weken, heb ik het gevoel gehad dat ik als moeder in een hokje gedrukt werd. Het hokje ‘moeder van een onrustige baby’. Bij dat hokje hoorde: onrustige baby = onrustige moeder.
Dat betekende dat er een protocol uit de kast geplukt werd en in dat protocol staat dat moeder (of het liefste de ouders) maatschappelijke hulp krijgen om inzicht te krijgen in eigen handelen en dat wat je uitstraalt naar je baby. Volgens hen zou mijn dochter vooral onrustig zijn, doordat ik oververmoeid was geraakt door het vele huilen en daardoor niet meer met rust mijn kind kon benaderen. De zogenaamde vicieuze cirkel! (Heb ik er overigens al bij verteld dat de maatschappelijke werkster een vierdejaars stagiaire was van 20 jaar? Aan het einde van het gesprek heb ik haar enkele goede boekentips gegeven en haar gewezen op mijn workshops en lezingen. Ze vond het machtig interessant. Ik bedoel maar.)
Na drie dagen opname vond ik het welletjes toen bleek dat er helemaal niet serieus onderzoek werd gedaan naar mijn dochters ongemak en dat haar opname vooral bedoeld was om ons als ouders rust te bieden en ons uit te leggen wat mindfulness is. Mijn vermoeden van koemelkallergie werd toen namelijk ook al verworpen. Je kunt je mijn boosheid en machteloosheid van die tijd vast wel voorstellen.
Boodschap
Waarom schrijf ik dit? Niet alleen om het van mij af te schrijven. Ik heb ook een boodschap en een duidelijk doel. Ik ben een leeuwin als het om mijn kinderen gaat en laat mij niet afschepen, ook al ben ik nog zo oververmoeid. Dat weet ik van mezelf. Daarnaast luister ik altijd heel goed naar wat mijn hart mij ingeeft. Maar dat wil niet zeggen dat iedere ouder bij machte is om zo assertief op te treden. Zeker de ouders die een eerste kindje mogen krijgen en niet weten wat normaal en wat abnormaal huilgedrag is.
Daarom pleit ik ervoor dat alle ouders leren vertrouwen op hun gevoel en met name de moeders zichzelf ervan overtuigen dat zij echt het beste weten wat de behoefte is van hun kind! Maak jezelf niet wijs dat je misschien dingen ziet die er niet zijn. Of dat je overbezorgd bent. Als jij de indruk hebt dat er wat loos is, dan is er wat loos. En mocht je iemand kennen die in ditzelfde schuitje zit, of misschien ben jij degene die in dit schuitje zit, twijfel dan niet om mij te bellen of te mailen. Dit zegt niet de coach Rebecca, maar Rebecca als moeder die wat voor een andere moeder wil betekenen.
En anders wil ik alleen maar zeggen: vertrouwen is weten met je hart en jij weet het als moeder het beste!