Zoals Anna Myrte Korteweg ook schrijft in haar boek Vrije Geboorte: Zelfafwijzing is misschien wel de grootste kwaal in onze westerse samenleving. We vinden onszelf nooit goed genoeg en voeren bijna voortdurend een strijd voor meer liefde, aandacht en goedkeuring.
We zijn enorm kritisch op onszelf. Dit zit zo’n beetje in onze hele cultuur verweven en we krijgen het van kleins af aan mee en zien het om ons heen. Er zijn een heleboel verwachtingen, van anderen en van jezelf. En er is een hele hoop gemis, van acceptatie, waar we voortdurend naar opzoek zijn. Maar in ons voorbeeld hebben we vooral kritiek meegekregen en maar weinig acceptatie. Het moet vaak beter en perfecter, is het niet van een ander, dan wel van jezelf. Misschien is het ook wel iets mens-eigens, het beste uit jezelf willen halen, maar dan (te) ver doorgeslagen en komt dat hier en nu tot uiting in de vorm van (extreme) zelfkritiek.
Doordat we toch op zoek blijven naar die acceptatie, doen we steeds meer aan zelfhulp: Je angsten onder ogen komen en je blokkades oplossen. Als we alles uit de weg ruimen, dan ontstaat er ruimte om te doen en zijn wat we willen. Dan is er niets meer dat ons tegen houdt in het tot bloei laten komen van onszelf.
Wees lief voor jezelf, zo creëer je een voedingsbodem om op te groeien!
Maar als je dan bezig gaat met jezelf en blokkades die je ervaart of waar je tegen aanloopt, dan ligt het al gauw op de loer dat je ook hierbij weer kritisch naar jezelf gaat kijken… Je doet je best, maar het is nog niet goed genoeg en je wordt zo steeds kritischer op jezelf, waar je je vervolgens weer schuldig over voelt, want je ervaart weer blokkades of angsten of andere stomme gevoelens.
Misschien nog wel belangrijker of fundamenteler dan die actieve zelfhulp en het werken aan jezelf om blokkades op te lossen, is je zelfliefde en zelfacceptatie.
Zelfliefde
Zelfliefde en zelfacceptatie gaan over jezelf onvoorwaardelijk accepteren. Ook op momenten waarvan je het idee of gevoel hebt dat je faalt. Juíst op die momenten. Anna Myrte haar wijze woorden: Wees goed voor jezelf, heb zelfcompassie, veroordeel jezelf niet, accepteer jezelf met al je angsten en onzekerheden en loop er niet voor weg. Als je zo leeft, maak je ook schoon schip. Niet omdat je zo hard aan jezelf aan het werk bent, maar omdat je vanuit zachtheid in het leven staat en niet méér van jezelf eist dan te zijn wie je bent. En als dat niet lukt, dan accepteer je dat ook…
Het betekent niet dat je wegloopt voor moeilijkheden of dat het leven altijd maar makkelijk is, maar het betekent dat je verder kijkt dan het verhaal dat je over jezelf vertelt. Je gedachten zijn er, komen en gaan, je hebt ze, maar je bent ze niet!
Het is erg belangrijk is om jezelf lief te hebben. Om zacht en mild voor jezelf te zijn. Want als je jezelf support en liefhebt, dan geef je jezelf een voedingsbodem om op te groeien!
Uiteindelijk zijn we het meest gelukkig als we helemaal onszelf zijn.
Hoe dan?
Eerst is het misschien heel raar om jezelf lief te hebben en te accepteren. Je bent zo gewend om alle onvolkomenheden van jezelf te zien, te bestuderen en zelfs te willen veranderen. Maar die strenge blik naar jezelf kun je loslaten. En eigenlijk is dat vrij eenvoudig. De beste tip daarbij is denk ik: Wees je eigen moeder.
Beschouw de situatie alsof je kritiek hebt op je eigen kind en laat de leeuwin in jezelf ontwaken om over dat (kwetsbare) kind te waken. Omarm dat kind in jezelf, geef jezelf die zelfliefde. Hoe zou je reageren als het werkelijk om je kind ging? Wat zou je daar dan tegen willen zeggen?
Dat kind in jezelf is er nog steeds. En jij mag daarvan de moeder zijn. Jij mag daarvoor opkomen en het een stem geven! Schenk jezelf die vergeving, acceptatie en liefde.