Dat huilen voor een baby een manier is om te communiceren, zo ver zijn we meestal al wel. Al wordt het te vaak nog gezien als noodzaak, terwijl huilen eigenlijk een uiterst redmiddel zou moeten zijn. Je baby vertelt je dat hij iets nodig heeft of dat er iets mis is. Je baby communiceert zijn behoeften. Baby’s hebben onder andere behoefte aan voeden, slaap, een propere luier, meer of minder prikkels, nabijheid en veiligheid.

De taal van het huilen

Aletha Solter gaat in haar boek ‘De taal van huilen’ een stapje verder. Volgens haar hebben baby’s ook behoefte aan ‘het ontladen van stress’. Stress ontladen via huilen. ‘Huilbehoefte’. Bedenk wel dat dit over onze Westerse cultuur gaat. Er zijn ook culturen waar baby’s nauwelijks huilen, omdat die veel minder stress en prikkels kennen. Hierover later meer.

De wereld buiten mama’s veilige moederschoot ontdekken is heel overweldigend.

Hoewel het babybestaan vaak zorgeloos oogt, is een baby erg gevoelig en ervaart hij gemakkelijk stress, helemaal in onze Westerse samenleving.

Grotere dingen als een moeizame geboorte of scheiding van de moeder (denk aan couveuse) maar ook kleine dingen zoals een fel geluid, druk bezoek of onbekende geur: de wereld buiten mama’s veilige moederschoot ontdekken is heel overweldigend. En hoewel de ene baby gevoeliger is dan de andere, zijn het stuk voor stuk uiterst sensitieve wezentjes die heel wat te verwerken krijgen.

Volgens Solter kan een baby zich, via huilen, hier van nature van herstellen. Ze verwijst onder andere naar onderzoek waar de chemische samenstelling van tranen werd onderzocht. Dr. William Frey vond het stresshormoon ACTH (adrenocorticotroophormoon) terug in tranen. Het lijkt er op dat ons lichaam het teveel aan stresshormonen via huilen (en zweten) weer kwijt geraakt. Frey concludeerde dat het niet goed is om huilen steeds maar te onderdrukken. Alles wat je doet om je kind er van te weerhouden om te huilen (op het moment dat het daar behoefte aan heeft) kan een controlepatroon voor je kind worden. Zelfs je baby direct aan de borst leggen als die huilt: je kindje kan dan het idee krijgen dat het zich niet mag uiten.

Ook bij volwassenen werden fysiologische veranderingen na een huilbui vastgesteld. “Gebleken is dat er een grotere daling van bloeddruk, polsslag en lichaamstemperatuur volgde op huilen dan wanneer er even lang een flink lichamelijke inspanning werd geleverd. De hersengolven lopen ook meer synchroon na huilen, wat wijst op een ontspannen toestand.” (uit Baby’s weten wat ze willen, A. Solter, p. 53). Echter, een teveel aan huilen zal juist weer leiden tot overmatige stress die de algemene en gezonde ontwikkeling in de weg staat. Dan gaat het dus over je kind in zijn eentje laten huilen, omdat het trauma/de ervaring dan niet goed verwerkt kan worden.

Huilen om spanning te ontladen is waarschijnlijk even belangrijk voor een gezonde ontwikkeling als eten, slapen en vastgehouden worden.— A. Solter

Traumabeperking

Je baby heeft je nodig wanneer hij huilt zegt Solter. Ook Ingeborg Bosch erkent dat jouw aanwezigheid bij het huilen essentieel is, wel graag empathisch en responsief! Ingeborg Bosch is een Nederlandse psycholoog, die onderzoek heeft gedaan naar de relatie tussen de emotionele verdringing van trauma’s uit de kindertijd en de lichamelijke en psychische gevolgen die dat in het latere leven kan hebben. Er kunnen veel traumatische dingen met een kind gebeuren, zoals een valpartij, een ruzie of verwijdering van de moeder. Als er vervolgens iemand is die invoelend naar zijn verdriet of pijn kan luisteren, dan kan het trauma makkelijker verwerkt worden.

Wat kun je doen ?

Je baby heeft je dus nodig wanneer hij huilt. Maar er zijn momenten dat je al alles probeerde, dat alle basisbehoeften vervuld lijken en je baby toch blijft huilen. Momenten dat je als ouder ongelooflijk gefrustreerd en onzeker kunt zijn, je wilt je kindje zo graag troosten en het huilen gaat door merg en been. Het is de moeite waard om op zulke momenten liefdevol aanwezig te zijn en je baby de ruimte te geven om via huilen te verwerken.

Enkele tips om je baby te helpen wanneer hij probeert te helen via huilen:

• Wees liefdevol aanwezig, houd je baby vast en accepteer de hevige emoties.
• Geef je onverdeelde aandacht; verbind je met je baby, maak contact.
• Probeer zowel emotionele als fysieke veiligheid te bieden.
• Probeer controlepatronen te vermijden. Behoud de intentie om open te staan voor tranen, probeer het huilen niet te onderdrukken.
• Geef je baby tijd. Probeer geduldig te wachten tot je baby klaar is met verwerken, het is normaal dat hij af en toe pauzeert. Het huilen gaat in fases en eindigt in een heel hevige ontlading. Laat toe dat het huilen doorgaat.

Leren inschatten of er geen dringender behoefte dan ‘ontladen’ is vraagt tijd en vooral verbinding tussen ouder en kind. Wanneer je twijfelt of onzeker wordt, vertrouw dan op je gevoel. Vertrouw op jezelf én op je baby. Jullie kunnen meer dan je denkt.

Raadpleeg uiteraard een arts wanneer je ongerust bent dat er meer aan de hand is.

En oh ja, ook mama’s en papa’s mogen leren met vallen en opstaan en ‘foutjes maken’. Zo leert je kind vanzelf dat ook dat prima is.

Verschil in cultuur

En hoe zit het dan met veel primitieve stammen waar kinderen niet of nauwelijks huilen? Van oorsprong en nature is het niet echt niet handig en niet de ‘bedoeling’ als een baby huilt, het trekt bijvoorbeeld gevaarlijke dieren aan. In veel niet-Westerse culturen is het ook nog steeds zo dat je een baby nauwelijks hoort huilen. Deze baby’s zijn over het algemeen erg tevreden, dichtbij hun mama, krijgen pure borstvoeding en hebben veel minder prikkels te verwerken. Het leven gaat in de natuur trager. En wijzelf en onze lichamen zijn ingericht op een leven in de pure natuur. Moeders hebben een vanzelfsprekende(re) verbinding met hun babies, ze voelen zelfs aan wanneer hun baby moet poepen of plassen!

In onze Westerse cultuur zijn we vaak deze vanzelfsprekende verbinding kwijt geraakt en hebben we veel meer (onnatuurlijke) prikkels te verwerken. Denk aan geluiden om ons heen zoals muziek, televisies, verkeer op straat, maar ook de voeding die we tot ons nemen en de gehaastheid van onze levens. We eten bijvoorbeeld veel minder puur eten, het is veelal bewerkt in fabrieken en bevat soms zelfs stoffen die in de natuur niet eens (zomaar) voorkomen. Ook via de borstvoeding is dit voor een babylijfje veel minder goed te verwerken. Onze baby’s worden vaker verplaatst over grotere afstanden en wisselen op hele jonge leeftijd meer tussen verschillende verzorgers. We hebben te maken met meer stress en meer drukte om ons heen.

Dit kan verklaren dat onze kinderen over het algemeen (meer) huilen; ze moeten meer moeite doen om zich te laten horen (subtiele communicatie valt soms weg in alle drukte) en ze hebben een stuk meer te verwerken. Des te meer een reden om zoveel mogelijk gezond te eten, je kind bij je te dragen, samen met hem te slapen en te zorgen voor zo min mogelijk prikkels en drukte. Om zo toch iets van ons natuurlijke-zijn terug te vinden in de hectische maatschappij waarin we nu leven, zodat onze kleine kinderen zo rustig mogelijk kunnen wennen aan dit leven hier.

The post Een andere kijk op huilen appeared first on OERmoeders van Nu.

Anders zijn… we willen het liever niet, we willen het liefst meedoen met de rest. Anders, zo voelen onze hooggevoelige kinderen zich vaak. “Waarom ik?” vraagt je kind zich af. Andere kinderen hebben hier geen last van, zo lijkt het vaak. Jouw kind moet zo nodig weer van alles voelen.

Hooggevoelige kinderen zijn echter pleasers en passen zich snel aan. Ze passen zich aan aan wat de omgeving van hen verwacht. Hierdoor kunnen ze zichzelf kwijtraken. Het antwoord op de vraag “Wie ben ik?” is op een gegeven moment moeilijk te vinden. Het is belangrijk dat onze hooggevoelige kinderen mogen zijn zoals ze zijn. Misschien voelt je kind zich anders maar het is zeker uniek. En dat moet zo blijven.

Kinderen ervaren hooggevoeligheid vaak als een last. En ook voor ouders kan het moeilijk zijn. Ze vinden het vaak lastig om hun hooggevoelige kind te ondersteunen. Soms zitten ze met de handen in het haar. Misschien ben je zelf ook hooggevoelig. Dit kan fijn zijn want jullie begrijpen elkaar. Maar het kan ook zo zijn dat dit ontzettend botst.

Wat is dat nou precies, hooggevoeligheid?

Hooggevoeligheid is een aangeboren eigenschap. Het is dus zeker geen stoornis of aandoening. Je bent dan meer dan gemiddeld gevoelig voor indrukken en prikkels. Je hooggevoelige kind merkt meer signalen en details op. En alle indrukken komen uitgebreider en intensiever binnen dan bij de gemiddelde mens.

Ongeveer 20% van de mensen is hooggevoelig. Dat is ontzettend veel. Dat kan geen toeval zijn. Je kind is dus echt niet de enige in zijn of haar klas. Ook al voelt dat soms wel zo. En weet je, hooggevoelige mensen zijn er altijd al geweest. Nu vallen we alleen meer op omdat we in een maatschappij leven waarbij alles ontzettend snel gaat. Hierdoor raken we eerder overprikkeld. Vroeger was dit niet zo. Constante overprikkeling was niet aan de orde. En na overprikkeling was er alle tijd om weer op te laden. Nu gaan we altijd maar door, we staan altijd “aan”.

Hoort dat gevoel nu bij mij of bij iemand anders?

Voelsprieten

Met onze zintuigen ervaren we de prikkels. Je kunt ze zien als voelsprieten. Bij hooggevoelige kinderen zijn deze voelsprieten erg lang. Zo ziet je kind veel. Elke kleine verandering valt op. Maar ze kijken ook graag eerst de kat uit de boom. Je ziet dit vaak op het schoolplein of tijden de gymles. Je kind staat dan letterlijk even langs de kant. Maar ook het kijken naar kleur of licht kan teveel zijn.

Ook hoort je kind scherp. Elk geluidje valt op en geluiden worden ook snel “hard” genoemd. Hooggevoelige kinderen raken snel geïrriteerd door kleine ongemakken. Bijvoorbeeld de labeltjes in kleding die kriebelen. Maar ook reageren ze intens op pijn. Proeven en ruiken: ze merken elk smaak- en geurverschil op. Hooggevoelige kinderen zijn vaak ook moeilijke eters. Vooral de structuur van voeding staat hen niet aan. Is een aardbei lekker? Niet in de yoghurt wanneer deze niet meer herkend wordt als een aardbei.

Hooggevoelige kinderen hebben niet zozeer scherpere zintuigen, maar de indrukken worden veel intenser verwerkt.

En dan nog een ander soort voelen. Jouw kind voelt misschien anderen goed aan. Dit kan verwarrend zijn. Want je kind kan zomaar ineens verdrietig of boos worden. “Hoort dat gevoel nu bij mij of bij iemand anders?” Grenzen aangeven is hierbij zo belangrijk, maar erg moeilijk.

Nog een aantal kenmerken. Je kind:

• Maakt zich snel zorgen;
• Heeft behoefte aan een rustige omgeving met niet te veel mensen;
• Heeft moeite met veranderde omstandigheden;
• Heeft tijd nodig om aan een nieuwe situatie of omgeving te wennen;
• Houdt niet van verrassingen;
• Houdt er niet van om in het middelpunt van de belangstelling te staan;
• Vraagt vaak “Waarom?”, stelt diepzinnige vragen;
• Heeft een goed geheugen;
• Heeft moeite met structuren en organiseren;
• Heeft een hekel aan oefenen en herhalen;
• Klapt dicht of wordt zenuwachtig bij feitelijke, gesloten vragen;
• Houdt niet van oneerlijkheid.

Extravert en hooggevoelig?

Herken je je kind niet in de bovenstaande eigenschappen maar vermoed je wel dat je kind hooggevoelig is? Dat kan! Er is namelijk nog een ander type hooggevoeligheid. 70% van de hooggevoelige personen is introvert, een rustzoeker. Is je kind introvert dan zul je zeker de bovenstaande kenmerken herkennen. Maar 30% van de hooggevoelige personen is extravert. Is je kind extravert dan noemen we dat een high sensation seeker, een sensatiezoeker. Er is dan juist wel behoefte aan spanning en nieuwe ervaringen. Ze hebben behoefte aan prikkels die hen extra prikkelen. Aan de ene kant zijn ze snel verveeld en willen ze een uitdaging, maar aan de andere kant zijn ze ook snel overprikkeld. En hebben ze daarna relatief veel tijd nodig om tot zichzelf te komen. Deze categorie zou je niet verwachten bij hooggevoeligheid. Maar ook drukke kinderen kunnen hooggevoelig zijn. Een aantal kenmerken voor je op een rijtje.

Je extraverte hooggevoelige kind:

• Weet duidelijk wat het wel en niet wil;
• Is erg nieuwsgierig, wil graag nieuwe dingen leren;
• Bruist van de ideeën;
• Is ongeduldig;
• Heeft vaak driftbuien;
• Houdt van actief bezig zijn;
• Wil graag gelijk krijgen.

De eerste stap

Maak het niet te zwaar. In een hokje duwen of een label plakken? Niet nodig, hooggevoeligheid hoeft je kind niet te belemmeren. Het is slechts één van de eigenschappen die je kind heeft en een hele mooie eigenschap.

Waar begin je als ouder? Begrip van hooggevoeligheid is ontzettend belangrijk. Lees je in in dit onderwerp. De kwartjes zullen gaan vallen. Ineens begrijp je waarom je kind bepaalde dingen doet zoals hij of zij ze doet. Je zult je kind beter begrijpen. Dit is de eerste stap.

Het blijft soms moeilijk voor ouders. Want vaak hebben mensen in je omgeving een mening over hooggevoeligheid. “Het is een hype” of “Wees niet zo gevoelig”, hoor je vaak. Of ze hebben een mening over jouw manier van opvoeden. Maar jij kent je kind het allerbeste, jij voelt zelf heel goed aan wat goed is voor je kind. Blijf bij je gevoel, volg altijd je hart!

The post Hooggevoeligheid appeared first on OERmoeders van Nu.

Bij communicatie is er altijd sprake van een zender, een boodschap met informatie en een ontvanger. De zender probeert informatie over te dragen aan de ontvanger door middel van een boodschap.

Verschillende manieren

Pasgeborenen communiceren door middel van huilen. Door te huilen maken ze je duidelijk dat ze iets van je willen. Ze laten horen dat ze zich oncomfortabel voelen. En dat ze jou nodig hebben om dat gevoel op te heffen.

Met grotere kinderen kun je communiceren door middel van woorden. Zij vertellen je iets, jij luistert en reageert. En andersom.

Ook al voor de geboorte van je kind kun je communiceren met elkaar. Je kunt contact met elkaar maken op zielsniveau. Zo kun je bijvoorbeeld vragen aan je kind hoe wat z’n naam is. Of dat je een jongen of een meisje draagt. Er zijn zelfs mensen die al met hun aanstaande kind communiceerde voor de conceptie!

Daarnaast kun je ook nog communiceren door middel van lichaamstaal, oogcontact, liefde en aanraking en door stiltes, etc. En met babies kun je door middel van gebaren ook communiceren!

Hoe wonderlijk is communicatie!

Maar hoe moeilijk kan het ook zijn… Want wat wordt er bedoeld met dat ene huiltje, die woorden of de gedachte die tot je komt? En hoe verloopt communicatie met respect voor alle partijen en gelijkwaardig?

Communiceren kun je leren!

The post Communiceren kun je leren! appeared first on OERmoeders van Nu.

Deze gelijkwaardigheid in besluitvorming kun je ook toepassen in je eigen gezin, door elk gezinslid te betrekken bij (belangrijke) beslissingen. Je kunt dit al toepassen vanaf ongeveer 2 jaar, door met je kind afspraken te maken over bijvoorbeeld tandenpoetsen of aan tafel blijven zitten bij het eten. Als je ieders mening hoort en uiteindelijk samen beslist, worden de afspraken over het algemeen meer gerespecteerd en nagekomen omdat iedereen meegedacht en mee besloten heeft aan het tot stand komen van deze afspraken.

Als je op basis van gelijkwaardigheid in je gezin werkt, dus op die manier overleg hebt en besluiten met consent neemt, dan voelt elk gezinslid zich gezien en gehoord, hoe groot of klein ze ook zijn.

Consent betekent dat geen van de aanwezigen een overwegend, beargumenteerd bezwaar heeft tegen het nemen van dat besluit. Je hoeft het er dus niet helemaal mee eens te zijn, maar je kunt het wel uitvoeren!

Het zou zo maar kunnen dat je meer helderheid, rust, harmonie en plezier in je gezin gaat ervaren.

Het basis idee is dat iedereen zijn voorkeur mag aangeven, iedereen komt aan de beurt, er mogen vragen gesteld worden, zonder discussie of in de reden te worden gevallen. Vervolgens komt er een voorstel, waarmee je consent of niet kan gaan. Consent ga je dus als je geen overwegend beargumenteerd bezwaar hebt. Dus niet zomaar “staat me niet aan, nee”, je moet dan kunnen uitleggen waarom jij vindt dat het niet voor je werkt (je hebt het overwogen en kan beargumenteren). En dit is niet het geval wanneer je het ergens misschien niet 100% mee eens kan zijn, maar als je eigenlijk geen bezwaar hebt als het voorstel zoals het wordt uitgevoerd.

Stel je voor…

Stel je voor… Je kunt met je peuter echt samen afspraken maken over speelgoed opruimen. Of met je schoolkind samen beslissen hoe laat bedtijd is en beeldschermafspraken maken waar iedereen zich aan houdt. Of in gesprek met je puber over alcohol en daarover op basis van gelijkwaardigheid tot afspraken komen en zo samen verantwoordelijkheid dragen. Hoe fijn is dat?

Vooral de consent-methode is praktisch voor gezinnen en kan ondersteunen bij bovenstaande vragen in een gezinsoverleg. Met zo’n gezinsoverleg kun je:

• Ervaren wat gelijkwaardigheid is;
• Afgestemd raken op elkaar;
• De waarde in gaan zien van de rijkdom door verschillen;
• Ervaren dat ieders mening belangrijk is en bijdraagt aan het beste resultaat;
• Ervaren dat elk gezinslid ‘groeit’ wanneer er naar hem/haar geluisterd wordt

Het zou zo maar kunnen dat je meer helderheid, rust, harmonie en plezier in je gezin gaat ervaren. Omdat iedereen de gelegenheid heeft om onderwerpen op de agenda te zetten die hem/haar bezighouden, kun je alles bespreekbaar maken en kan er geen besluit genomen worden waar jij (of een ander lid van het gezin) niet mee consent gaat. Zo ontstaat balans in je gezin.

Wil je meer lezen over de consent-methode? Baudy Wiechers schreef het boek Breng Balans in je Gezin waarin ze uitgebreid uitlegt hoe je dit in en met je gezin kunt toepassen. Met veel ervarings- en praktijkverhalen uit het dagelijks leven. Meer over dit boek vind je hier.

The post Gelijkwaardige besluitvorming in gezinnen appeared first on OERmoeders van Nu.

We hebben in onze cultuur echter zoveel te maken met onderdrukte emoties en overtuigingen dat het soms erg lastig is om met elkaar samen te leven. Maar wees je bewust van het feit dat je opgekropte emoties door gebeurtenissen in je leven, enkel met elkaar kunt verwerken. In je eentje kun je wel heel hard op de bank gaan zitten huilen of tegen een boom aan schreeuwen (dit lucht meestal alleen op korte termijn op), maar de heling begint pas als je dit deelt met iemand anders.

Authenticiteit

Ook naar onze kinderen toe zouden we je willen uitnodigen zo authentiek als mogelijk te reageren. Als we boosheid of verdriet voelen dan is het raadzaam dit niet op te kroppen, omdat we ons kind er niet mee willen belasten. Het kind zal namelijk blijven zoeken naar een manier om jouw boosheid of verdriet er toch uit te laten komen. Ja zo gevoelig zijn ze!

Het is raadzamer om de boosheid wel te ventileren, maar zonder die boosheid op onze kinderen te richten natuurlijk. Dit kan er als volgt uitzien: “Aaahhh! Ik word zo boos als jij niet naar me luistert! Dit heeft allemaal niks met jou te maken! Het geeft mij het gevoel van onmacht, ik word er verdrietig van en het doet me herinneren aan toen ik klein was. Dankjewel lieverd, dat je me dit onverwerkte verdriet wilt laten zien.” En misschien heb je een kussen nodig om je boosheid te uiten…

Voor dit soort processen hebben we dus echt de ander nodig. Als je je niet prettig voelt om dit samen met je kind te doen, kun je ook je partner of vriend(in) vragen om een dergelijke projectie uit te spelen.

Communiceren doe je in ieder geval samen. Wij, als ouders, zijn de voorbeelden voor onze kinderen. Hoe wil jij communiceren? Welk voorbeeld wil jij zijn voor je kinderen? Door hoe wij met elkaar en anderen omgaan, leggen we het fundament voor onze kinderen, voor hun ideeën over communicatie en omgang.

The post Communiceren met elkaar appeared first on OERmoeders van Nu.

Ondertussen heeft de wetenschap ook bevestigd wat moeders al voelen. Er is gekeken naar omgevingen waar kinderen zeer weinig aangeraakt worden, in Oost-Europese weeshuizen en op de neonatale afdeling in ziekenhuizen. Daar werd met een relatief kleine toename van aanraking een groot en meetbaar resultaat gevonden in zowel fysiek welbevinden, hersenontwikkeling en psycho-sociale ontwikkeling.

Liefdevolle aanraking is zeer belangrijk voor de ontwikkeling van een kind.

Als er naar de andere kant van het spectrum gekeken wordt zien we dat beeld bevestigd. In een antropologisch onderzoek werd gekeken naar een inheems volk wat hun kinderen de eerste 6 tot 8 maanden van constant lichaamscontact voorziet. Deze kinderen zijn uitzonderlijk snel zelfstandig en groeien uit tot emotioneel zeer sterke en gelukkige volwassenen. Overigens stond dit onderzoek, gedaan door Jean Liedloff, aan de wieg van de Attachtment Parenting/Natuurlijk Ouderschap beweging.

Hoe dan?

Tegenwoordig zien we in Nederland dingen als babymassage en draagdoeken ook weer terugkomen. Beide zijn zeer geschikte hulpmiddelen om een klein kind van de nodige aanraking te voorzien.

Met een relatief korte massage kan een kind tot rust komen en contact maken met de ouder. Uiteraard wordt een kind in een liefdevol gezin veel vaker aangeraakt, maar door dit bewust elke dag even te doen wordt een ritueel gecreëerd waar ouder en kind veel voordeel aan beleven. Van knuffelen tot stoeien!

Van knuffelen tot stoeien!

Een draagdoek of ergonomische drager is een hele geschikte manier om een kind van langdurige, passieve aandacht en aanraking te voorzien. De ouder heeft de handen vrij terwijl het kind tot rust gewiegd wordt en de wereld kan observeren. Aanraking gebeurt als vanzelf.

Natuurlijk zijn er nog veel andere manieren om je geliefden van aanraking te voorzien, want ook grote kinderen en volwassenen hebben het nodig (in feedback uiteraard). Wij zijn, als mensen, nu eenmaal groepsdieren.

The post Liefde & Aanraking appeared first on OERmoeders van Nu.

Er is inderdaad een vorm van communiceren waar je taal voor nodig hebt. Maar er zijn ook zoveel andere manieren van communiceren.

Aanraken

Bijvoorbeeld door aanraking kun je al contact maken met het kind in je buik. Leg maar eens je handen op je buik. Haal een aantal keer goed adem voor een diepe ontspanning en voel eens wat er gebeurt. Wellicht zul je je kind voelen bewegen in de richting van jouw handen, jouw warmte. Zo kan het al vertrouwd raken met jou en jouw aanraking. Dit is van belang voor de hechting later als het geboren is en veiligheid zoekt in jouw armen.

Zielsniveau

En communiceren kan ook op nog een diepere laag. Op zielsniveau. Daar waar je communiceert door middel van beelden of woorden die uit het niets bij je lijken op te komen. Of door gevoelens die je overvallen. Daar waar jullie zielen intuïtief samen komen en informatie uitwisselen.

Als je er voor open staat kun je dit vanzelfsprekende lijntje tussen jou en je kind vinden. Maar ook voor je partner kan dit mogelijk zijn. Broertjes of zusjes kunnen je soms versteld doen staan door uitspraken met betrekking tot de baby waarvan je je afvraagt hoe ze er bij komen. Ook zij kunnen elkaar vinden op zielsniveau!

Daar waar jullie zielen intuïtief samen komen en informatie uitwisselen.

Een voorbeeld: “Mijn man wist al vroeg in de zwangerschap van ons 4e kind te vertellen dat ons kind met Kerst geboren zou worden, 2 weken voor de uitgerekende datum. Ik vond het vermakelijk dat hij het bleef volhouden. Tot het dus ook zo gebeurde! Ik stond perplex! Ons kind had blijkbaar via gedachten met zijn vader gecommuniceerd en hem al laten weten wanneer hij ter wereld zou komen. Zelf heb ik al met een aantal kinderen voor hun conceptie contact gehad. Ik voelde hun aanwezigheid al. En wist soms ook al of er een jongen of meisje op een plaatsje aan het wachten was. Eens stond ik te strijken terwijl de tv aan stond. Toen er een mevrouw in beeld kwam en ik haar naam hoorde, liep er een tinteling over mijn rug. En wist ik dat er een meisje zou komen bij ons en dat ze wilde heten zoals die mevrouw. Drie maanden later was ik zwanger. Het bleek van een meisje en we hebben haar genoemd zoals ik te horen kreeg al voor haar conceptie.”

Je kunt het leren

Wil jij ook communiceren met je ongeboren kind? Neem dan vooral je gevoelens, gedachten en ingevingen serieus. Doe het niet af als iets geks of aparts. Eigenlijk is het heel normaal. En is het gek dat we het verleerd zijn! We denken namelijk dat het ontzettend OER is, deze vorm van communicatie!

The post Communiceren met je ongeboren baby appeared first on OERmoeders van Nu.