We waren op een feestje waar het boven nogal druk was met kinderen. Onze zoon kwam met zijn vinger tussen een deur die dicht werd gegooid en hij had zich heel erg zeer gedaan. Zijn pijnreactie was best heftig en dat maakte dat ik zelf ook schrok. Ik raakte niet in paniek, maar ik wilde er wel voor hem zijn. Hij viel soms zelfs een beetje weg van de pijn.
In dit artikel vertel ik hoe je kunt reageren als je kind niet eerlijk is over zijn pijn en je wilt weten wat er onder dat gedrag kan zitten.
De pijn groter maken
Nadat we samen een tijdje op de bank zaten en ik met mijn volle aandacht en liefde bij hem was dacht ik te zien dat hij na een tijdje de pijn een beetje groter maakte.
Zijn pijnreactie was best heftig.
Dat is het moment waarop je als ouder kunt denken ‘wanneer je kunt doen alsof het erger is, dan zal het allemaal wel meevallen en kun je wel weer gewoon zelf zitten, doorgaan met spelen, er zal dus wel niet zoveel aan de hand zijn’. Je komt als ouder in een lastig stuk terecht; kan ik mijn kind de volgende keer nog wel geloven als er iets aan de hand is? En dat wil je wel blijven doen, want stel dat het dan een keer wel echt iets ergs is.
Als je kind niet eerlijk is
Op het moment zelf heb ik het even kort gevraagd of hij wel eerlijk was, of ik dat goed zag, zodat ik het juiste voor hem kon doen op dat moment, hem kon geven wat hij echt nodig had. We hebben hem zelf laten kiezen of hij naar huis wilde of nog wilde blijven om frietjes mee te eten. Hem deze keuze geven maakte dat hij zelf moest gaan voelen hoe het met hem ging. Drie keer raden waar hij voor koos. Hij kon beter met zijn pijn omgaan en heeft nog mee kunnen genieten van het feestje.
Vermijd de ‘waarom-vraag’
Later, op weg naar huis, ben ik het gesprek aangegaan waarin ik hem vroeg of ik het goed gezien had dat hij de pijn wat groter maakte. Door dit op deze manier te vragen geef ik mijn kind het gevoel dat ik niet uitga van mijn eigen waarheid en hem serieus wil nemen, dat ik ook naar hem wil luisteren hoe het echt was. Deze manier van “ontschuldigen” maakt dat een kind juist eerlijk kan zijn. Ik had het goed gezien, gaf hij aan.
Ik stelde de vraag om te laten zien dat ik hem zo graag wil begrijpen.
Vervolgens vermijd ik altijd de ‘waarom-vraag’, want daar zit een veroordelende toon in. Ik stelde de vraag ‘wat maakte dat hij het groter maakte’, of hij dat wist van zichzelf. Juist weer om te laten zien dat ik hem zo graag wil begrijpen.
Een kind weet niet hoeveel jij kan doen
Hij kon het heel goed verwoorden en vertelde dat hij dacht dat als het erger leek, ik meer zou helpen en dan zou zijn pijn sneller overgaan. Toen was ik wel even stil. Ik vond het zo aandoenlijk en ik kreeg zo’n mooie binnenkijk in hoe het dan werkt bij mijn kind, dat zo dapper was om eerlijk te zijn. Hij stelde zich aardig kwetsbaar op.
Hier zat dus zijn verlangen dat de pijn snel zou overgaan, omdat de pijn zo groot was. Niet, zoals vaak wordt gedacht, om aandacht te krijgen voor zichzelf of dat hij je besodemietert waar je bij zit.
Toen was ik wel even stil.
En ineens besefte ik ook dat een kind natuurlijk helemaal niet weet hoeveel zijn of haar mama of papa kan helpen. Als je intense pijn ervaart, ben je bezig met wat je zelf nodig hebt, dat is het enige dat telt.
Ik vertelde hem oprecht dat ik hem goed begreep dat hij het daarom erger ging maken en dat ik zou willen dat ik zijn pijn had kunnen wegnemen, maar dat ik hem niet meer kon geven dan ik gedaan had, dat ik hem al mijn liefde had gegeven. Vanuit deze eerlijkheid kon hij ook goed begrijpen dat het eerlijk blijven over de pijn juist beter helpt in krijgen wat je nodig hebt.
Wat een mooie ervaring, voor hem als kind, om te leren omgaan met pijn en voor ons als ouders hoe je kijkt naar het verlangen onder lastig gedrag. Een ervaring in onvoorwaardelijke liefde.
Uitgaan van positieve intenties
De boodschap die ik je wil meegeven in dit voorbeeld is dat onder elk negatief gedrag (of het nou van een kind of een volwassene is) een verlangen zit, een positieve intentie. Het is alleen de pijn van dat moment, letterlijk of figuurlijk, die maakt dat je kiest voor een bepaalde manier om dat verlangen te realiseren. Wanneer je denkt dat je iets niet krijgt en je hebt het echt heel hard nodig, dan ga je daar alles voor doen om het wel te krijgen. Zeker voor een kind is het moeilijk om te weten wat de ander je kan geven, dat je mag vertrouwen op dat je krijgt wat je nodig hebt.
Je kunt de ander geven wat het op dat moment zo hard nodig heeft.
Wanneer jij in staat bent om onder het gedrag van de ander dat jou raakt, irriteert of je harder maakt dan je lief is, de positieve intentie te zien, wanneer je kunt vragen naar het verlangen van de ander, dan ontstaat er een zuivere communicatie waarin je zelf ook verzacht. Je kunt de ander dan geven wat die op dat moment zo hard nodig heeft. En geloof me, het voelt zo rijk om op die manier in verbinding te zijn met de ander.
Als jouw pijn ook te groot is
Het klinkt zo eenvoudig, hoe ik dat hierboven neerschrijf, maar wij zijn daar niet zomaar gekomen. Inmiddels spreken wij als klein gezinnetje met onze prachtige zoon van 9 dezelfde taal die gaat over verantwoording nemen voor wat je doet in het leven, eerlijk zijn, je uiten, ongeacht wat je voelt, compassie en leven vanuit verlangen. Maar daar zijn we niet zomaar gekomen.
Voor elke ouder die ervaart te veel geraakt te worden in verbinding met de ander is het helpend om je eigen oude pijn op te ruimen. Het heeft ons ver gebracht en ik gun dat elke andere ouder om op deze manier te verbinden.
Wil je dat niet alleen doen? Vraag dan een gratis kennismakingsgesprek aan om eens samen te kijken wat ik voor jou of jullie kan betekenen.