Dan komt het eerste moment van loslaten, de geboorte. En pas langere tijd daarna, op een moment dat het voor jullie past, een volgend moment van loslaten bij bijvoorbeeld een kinderdagverblijf, peuterspeelzaal, (gast)ouder of (kleuter)school. Wanneer de geboorte fijn is geweest, jouw kindje veilig gehecht is en jullie het tempo hebben kunnen volgen van je kindje omdat je als ouders sterk stond, je niet liet beïnvloeden door de omgeving en de maatschappij, dan zijn jullie hier vermoedelijk op een fijne en gezonde manier doorheen gekomen, of aan het gaan.

Geboren worden is het eerste moment dat je als babykind zelf een prestatie gaat leveren.

Maar wat nu als er complicaties waren tijdens de zwangerschap? Als de geboorte echt traumatisch is geweest en jullie als ouders zelf misschien wel van de roze wolk gevallen zijn en het ouderschap net wat te zwaar vinden? Dan wordt veilige hechting en loslaten een heel ander verhaal…

In dit artikel worden de effecten van een traumatische geboorte op het gedrag van je kind uitgelegd vanuit de Innerscore visie. Je kunt ook lezen wat jij daar aan kunt doen. De Innerscore visie gaat er van uit dat de geboorte bepalend is voor hoe je in het leven staat.

Het geboorteproces als blauwdruk voor het leven

Geboren worden is het eerste moment dat je als baby zelf een prestatie gaat leveren. Het is je eerste nieuwe stap, de eerste overgang van bekend en veilig naar nieuw en onbekend. En daarbij laat je dan ook voor het eerst je moeder los. Wanneer daar iets mis gaat, kun je deze eerste prestatie als traumatisch ervaren. Denk bijvoorbeeld aan te vroeg geboren worden, een spoedkeizersnede, lange geboorteprocessen, klem zitten in het geboortekanaal, navelstreng om de keel, tangverlossing, te snel geboren worden. Allemaal situaties waarbij paniek, angst en ademnood ontstaan. Dit is te groot voor zo’n klein baby’tje. En omdat dit zo groot is, neemt ons lichaam, zo klein als we zijn, een beslissing. Vanuit de Innerscore wordt dit het ‘oude besluit’ genoemd.

Bijvoorbeeld: ‘Ik laat nooit meer los’ of ‘ik vecht net zolang tot ik het kan’ of ‘ik stop ermee, ik kan dit niet aan’. Een kind voelt op dat moment maar één manier hoe hij om kan gaan met wat hij voelt en wat er gebeurt.

Het effect van de geboorte kun je in allerlei kleine dagelijkse momenten zoals naar school gaan tegenkomen.

Stel je eens voor. Een kindje zit warm en veilig in de buik. Het voelt dat het er aan toe is om geboren te worden, de weeën komen opgang en het gaat vrij voorspoedig. Tot de weeën ineens stoppen of het bekken niet groot genoeg blijkt te zijn, de navelstreng om te keel blijkt te zitten. Zo’n kindje zit vast en kan er zelf niet uitkomen. Dat is heel angstig, hij raakt in paniek. In het geval van een navelstreng om de keel wordt het kindje ook nog eens na elke wee teruggetrokken. Zo’n kindje voelt ook dat het er alleen voor staat, het is heel eenzaam zo’n gevecht. Zo’n oud besluit wordt, zo vroeg al, op een heel diep en onbewust niveau opgeslagen als een blauwdruk. Dit oude besluit herken je later als volwassene als je overlevingsstrategie. Het is je beschermingsmechanisme geworden dat toen helpend was, maar later in je huidige leven merk je dat je daar tegenaan loopt. Zo ook een klein kind dat daardoor vaak de wereld als onveilig ervaart en niet zo gemakkelijk durft te gaan ontdekken.

Het effect van de geboorte kun je in allerlei kleine dagelijkse momenten zoals naar school gaan en ook de grotere momenten zoals echt afscheid nemen, tegenkomen.

Het effect van een traumatische geboorte in het hier en nu

In elke taak waar een kind met een (niet geheelde) traumatische geboorte-ervaring vervolgens voor staat, elk moment waarbij hij zijn moeder moet loslaten en afscheid nemen, elk moment dat het iets nieuws aan moet gaan, komt hij de gevoelens van zijn geboorte ervaring tegen en dus ook zijn oude besluit. Hij wordt bang, voelt paniek en een kind dat paniek ervaart klampt zich vast aan zijn moeder, aan jou. Hij heeft je al een keer moeten loslaten en dat ging toen niet goed, niet nog een keer dus.

Elk moment dat het iets nieuws aan moet gaan, komt hij gevoelens van zijn geboorte ervaring tegen.

Het effect van de geboorte kun je dus in allerlei kleine maar ook grotere momenten tegenkomen. Je zult het bijvoorbeeld kunnen ervaren in het zelfstandig worden, het mee naar buiten gaan, aankleden en spelen. En dan is het soms lastig als ouders om daar goed op te reageren. Je hebt zelf ook vast al veel geprobeerd om je kindje te helpen op de momenten van paniek, of wanneer het boos wordt omdat het iets (niet) wil. Mogelijk heeft het gewerkt. Misschien ook niet, of alleen eventjes.

Als de gewone tips dus niet werken, wat dan wel?

Wanneer je eenmaal hebt leren kijken naar het gedrag van je kind vanuit zijn of haar geboorte, dan heb je al veel gewonnen. Er ontstaat compassie en dat maakt dat je jezelf minder boos of machteloos voelt, het geeft meer rust op het moment dat er zich weer een dergelijke situatie voordoet. Je weet dan hoe écht het is, wát hij voelt. Zo besefte eens een moeder in mijn praktijk dat haar zoontje écht angstig is en dat hij daar dus een goede reden voor heeft. ‘Ik zeg nooit meer dat hij zich niet zo moet aanstellen’, zei ze enigszins beschaamd. ‘Als hij anders zou kunnen, dan zou hij dat ongetwijfeld doen’, legde ik haar uit. En dat gold ook voor haar.

Wanneer je eenmaal hebt leren kijken naar het gedrag van je kind vanuit zijn of haar geboorte, dan heb je al veel gewonnen.

En zolang dus de angst in het lijf van je kind zit, zal hij het dus niet anders kunnen doen, zal hij steeds blijven doen wat hij doet. Het is van belang voor je kind, mocht je dit herkennen, dat de situatie zich niet nog verder herhaalt. De geboorte helen en je kind geven wat hij nodig heeft, zijn daarbij de belangrijke pijlers.

3 stappen die jij kunt zetten

Als eerste is het helen van de geboorte van belang. Hier lees je precies hoe je dat kunt doen.

Wanneer afscheid nemen moeilijk is, kijk dan op welke wijze je samen met de juf, leiding of oppasmoeder je kind de tijd kan gaan geven om afscheid te nemen. Zorg ervoor dat je pas weggaat wanneer je kindje er aan toe is. Dat is lastig omdat de huidige maatschappij hier heel anders over denkt, maar het laatste wat je wilt is dat je kindje van je afgeplukt wordt omdat het tijd is om in de kring te gaan zitten. Het zou mooi zijn wanneer je hier met de school over in gesprek kan en een vorm kan vinden die voor je kindje het beste is en toepasbaar binnen school.

Ik ben bij je, je hoeft dit niet alleen te doen.

Nieuwe dingen en het afscheid nemen beter of anders voorbereiden is van belang, daarbij is deze boodschap steeds belangrijk: ’ik ben bij je, je hoeft dit niet alleen te doen’. Wanneer je kindje te klein is om het te verwoorden, mag je ervan uit gaan dat hij jou nodig heeft tot het goed voelt. Wanneer je kind dus wel in staat is om zijn gevoelens te verwoorden, kun je je kind de vraag gaan stellen: ‘Wat heb je nodig om afscheid te kunnen nemen van mij, wat kan ik voor je doen, want je hoeft het deze keer niet alleen te doen, ik ben er voor je om jou te helpen.’ Dat geeft je kind als vanzelf meer vertrouwen en zo kan hij stapsgewijs gaan leren loslaten, op zijn eigen tijd en tempo. In het veilige bijzijn van zijn moeder. Lees er hier meer over.

Op momenten van paniek, verdriet of boosheid is het fijn voor je kind wanneer de emoties eruit kunnen, dat er erkenning, tijd en ruimte is voor wat hij voelt. Tranen zijn er om gehuild te worden en boosheid opkroppen gaat in de weg zitten. Waarschijnlijk doe jij dit als oermoeder al, maar het kan zo maar zijn dat deze emoties van jouw kind ook iets pijnlijks in jou zelf raken. Wees niet te streng voor jezelf, besef waar jij vandaan komt en van waaruit jij reageert.

We hopen dat bovenstaande je kan ondersteunen om (alsnog) een veilige hechting tot stand te brengen, mocht dat nodig zijn, zodat jouw kindje met herwonnen vertrouwen de wereld in durft te gaan. Van daaruit kan loslaten makkelijker worden en de wereld ontdekken weer een feestje.

The post Geboorte en hechting appeared first on OERmoeders van Nu.

Een goede hechting aan een beperkt aantal belangrijke personen, is een van de belangrijkste behoeften van elk kind.

Mogelijkheden

Maar wat als het dan, na 3 of 4 maanden lekker cocoonen, weer tijd is om te gaan werken? Wat doe je dan? Naar de opvang, toch thuisblijven of…? Welke opties zijn er nog meer?

• Thuisblijven. Huh, maar je zegt toch net, het is weer tijd om te gaan werken? Voor sommige ouders is thuisblijfmoeder of –vader een perfecte oplossing. Geen gedoe met oppas, je bent er altijd om te troosten en andersom ben je er ook altijd om alle leuke dingen zelf mee te maken. Misschien is het financieel haalbaar om je (tijdelijk) volledig te focussen op de opvoeding?! Misschien kun je een alternatief plan bedenken, zoals vanuit huis gaan werken of tijden flexibel indelen zodat je kinderen altijd een vertrouwd persoon thuis hebben.
• Je kindje meenemen. Misschien niet de meest voor de hand liggende oplossing in onze maatschappij (jammer eigenlijk!) maar wie weet wél iets voor jou! Zet deze trend! Er zijn steeds weer meer moeders die dit (weer) doen, zoals in vele andere culturen dit de normaalste zaak is.
• Zorgen voor een fijne oppas/gastouder. Degene die jij kiest om op je kind te passen wordt een belangrijke hechtingspersoon in zijn of haar leven! Kies daarom alleen een oppas die continuïteit kan bieden zodat een echte band kan ontstaan. Zorg dat de oppas bekend is met jullie manier van Natuurlijk ouderschap en die het belang van de verschillende onderdelen van Natuurlijk ouderschap begrijpt.
  Waar mogelijk is soms een familielid of vriend ideaal. Ga je voor professionele opvang, dan ontstaan de minste problemen in een zo kleinschalig mogelijke opvang, met veel aandacht en ruimte en tijd om daar rustig een hechtingsband te laten ontstaan tussen kind en verzorger. Veel verschillende verzorgers, het ‘verlies’ van een vertrekkende verzorger en te weinig tijd of teveel kindjes om responsief te reageren kunnen zorgen voor een onveilige hechting.

Weer thuis

Als je weer thuis komt is het belangrijk om je te realiseren dat je kindje behoefte heeft aan extra bevestiging van jullie hechtingsband. Veel (oer)ouders vinden dragen, extra quality time, borstvoeding, baby massage en samen slapen daarom fijne manieren om weer te ‘aarden’ en te binden na een dag bij de oppas of opvang.

De afstand die je creëert is niet wat het kind nodig heeft, maar juist die nabijheid.

Sommige ouders worden juist door de opvang of hun omgeving aangemoedigd meer afstand te nemen (overdag en ’s nachts), zodat het afscheid en de opvang makkelijker wordt. Dit kan het op korte termijn mogelijk makkelijker maken, maar het kan op langere termijn negatieve effecten hebben. Die afstand die je creëert is niet wat het kind nodig heeft, maar juist die nabijheid. Van buiten lijkt het makkelijker te gaan om afscheid te nemen, maar van binnen zal je kind verwarrende gevoelens ervaren en zich in de steek gelaten en alleen voelen en overgaan op een ander overlevingsmechanisme. Het komt terecht in een situatie waarin het zich min of meer ‘dood’ houdt om te overleven, om zich zo stil mogelijk te houden en energie te sparen om het in z’n eentje te kunnen redden. Op lange(re) termijn zal het kind zich onzeker voelen, meer in zichzelf gekeerd zijn (ook als het naar de buitenwereld zich extravert gedraagt als masker), problemen ontwikkelen op sociaal vlak en op het gebied van zelfvertrouwen en zelfredzaamheid. Lees hier waarom samen slapen en nabijheid stimulerend kan zijn voor de hechting en de optimale ontwikkeling van je baby/kind.

Ook sensitiviteit en de mate waarop ouders hun baby kunnen ‘lezen’ speelt een belangrijke rol bij het hechtingsproces, toont recent onderzoek aan. “Ouders die vaak en goed mentaliseren, zijn beter in staat zijn om gepast te reageren op het gedrag van hun baby, wat een grotere kans op veilige gehechtheid voorspelt.” Ook een belangrijke factor dus om mee te laten spelen bij het uitkiezen van de andere belangrijke personen die veel met jouw kinderen zullen zijn.

The post Hechting en (kinder)opvang appeared first on OERmoeders van Nu.

Nee, echt. We proberen onze kinderen te geven wat ze ECHT nodig hebben en niet wat ze NIET nodig hebben, maar misschien soms wel denken te WILLEN. Een groot verschil dus.

Wat hebben ze dan nodig?

Professor Bart Soenens omschrijft het mooi en vrij volledig: “ze hebben autonomie, verbinding en competentie nodig. En zeker geen dwang en of druk.”

In deze visie proberen we dus onze kinderen ruimte te geven en niet onnodig van hen te vragen om ruimte in te leveren: hiermee ondersteunen we hun autonomie. Ook willen we hen leerervaringen bieden, maar zonder te overvragen: hiermee geven we hen de ervaring competent te zijn. Ook willen we onze kinderen warme en onvoorwaardelijke verbondenheid met anderen geven, omdat dit de enige manier is waarop ze optimaal kunnen groeien.

We proberen onze kinderen te geven wat ze ECHT nodig hebben en niet wat ze NIET nodig hebben.

Deze theorie heeft raakvlakken met het continuüm-concept en attachment-parenting, waar ook velen van ons door worden geïnspireerd.

Praktijk

En het kan zijn dat onze kinderen afhankelijker lijken in de eerste jaren, meer dan dat we nu gewend zijn in onze huidige maatschappij. Dit komt klaarblijkelijk doordat we bewust de behoefte aan contact en onvoorwaardelijkheid bieden, om ze juist een stevige basis te bieden. Ook kan het lijken dat onze kinderen veeleisender zijn en weinig kunnen hebben. Ook dit komt waarschijnlijk omdat we naar onze kinderen luisteren en hen stimuleren om hun emoties te uiten en dat dús ook de negatieve emoties er meer mogen zijn. Dit betekent niet dat we onze kinderen altijd hun zin geven, maar wel dat we naar ze luisteren en op basis daarvan besluiten wat op dat moment de beste keuze lijkt.

Juist als je kinderen hun eigen tempo laat kiezen zullen ze uitgroeien tot zelfstandiger wezentjes.

Juist als je kinderen hun eigen tempo laat kiezen, ze onvoorwaardelijk lief hebt en ze bij je draagt en samen met ze op een kamer slaapt totdat ze zelf aangeven er aan toe te zijn om de wereld te gaan ontdekken bijvoorbeeld, zullen ze uitgroeien tot zelfstandiger wezentjes, omdat ze zelf hebben mogen kiezen. Dit is veel natuurlijker dan andersom!

The post Worden jullie kinderen niet veel te afhankelijk van jullie met al dat softe gedoe? appeared first on OERmoeders van Nu.

Natuurlijke stroom

Ten eerste: in de praktijk blijkt juist vooral dat je kinderen nooit kunt verwennen met liefdevolle aandacht van een mama of papa. Het is namelijk geen kwestie van (ver)wennen aan een ouder dichtbij je, want dit is het natuurlijke uitgangspunt. Je kunt enkel (een soort van) wennen aan een ouder die afstand van je neemt. Maar dat is een onnatuurlijke situatie. Iets proberen te veranderen aan het volgen van natuurlijke instincten betekent namelijk dat je je zult moeten aanpassen, dat je iets wilt doen wat tegen je natuur ingaat. En dat kost over het algemeen juist meer moeite dan gewoon met die natuurlijke stroom meedrijven.

Vele voordelen

Ten tweede blijkt dat kinderen, bij wie er gehoor is gegeven aan hun natuurlijke instincten (a la continuüm-concept & attachment-parenting),  juist meer zelfvertrouwen hebben en beter kunnen aangeven wanneer ze zelf ergens klaar voor zijn. Zoals slapen in een eigen bed. En wanneer ze er zelf klaar voor zijn, zie je dat het zonder veel moeite gaat. Misschien wel eventueel samen met wat broertjes en zusjes, want samen is eigenlijk altijd gewoon leuker en gezelliger dan in je eentje!

Diverse onderzoeken wijzen uit dat samen slapen veel voordelen oplevert op lange termijn. Samen slapen lijkt zelfvertrouwen, eigenwaarde en intimiteit te bevorderen. Deze kinderen vertonen meer positief gedrag (gelukkiger, minder angstig) en vertonen meer tevredenheid over het leven.

En wist je dat 95% van de wereldbevolking samen met zijn kind op een kamer slaapt? Het niet met je kind slapen in onze cultuur is gekomen omdat het ooit een status-symbool werd en heeft dus niks te maken met of het beter is voor je kind of niet.

Samen slapen bevordert de sensitiviteit en gevoeligheid. Veel met hun kinderen samen slapende ouders ervaren dat ze meer afgestemd raken op hun baby en kind. Ze merken dat hun gevoeligheid ten opzichte van de behoeften en patronen van hun kind ook doorwerkt in hun gevoeligheid overdag.

Ouders die samen slapen met hun kinderen weten dat kinderen die in de kamer van hun ouders slapen geen reden hebben om bang te worden als het bedtijd is. Als ze ouder worden en verhuizen naar een eigen kamer, hebben ze een veilig en positief beeld van naar bed gaan. Ze hebben geen reden om het naar bed gaan te koppelen aan alleen zijn en gevoelens van eenzaamheid.

Natuurlijke behoefte

Kiezen voor samen slapen houdt in, dat je de behoefte van je kind om zijn ouders zowel overdag als ’s nachts om zich heen te hebben, accepteert. In essentie zegt de ouder daarmee tegen het kind dat, zolang het klein is, de ouder er voor hem zal zijn en in zijn behoeften zal voorzien. Samen slapende ouders zijn geneigd er van uit te gaan dat deze bereidwilligheid om ‘s nachts in te gaan op de behoeften van hun kind, doorwerkt gedurende de dag en dat dit positief bijdraagt aan de relatie met het kind.

Het is nooit echt onderzocht of het daadwerkelijk zo is, dat kinderen nooit meer bij hun ouders weggaan als ze bij je slapen. Er zijn alleen geen gevallen bekend waaruit dat blijkt. Veel samen slapende ouders vertellen dat hun kinderen terwijl ze groeien op fysiek, emotioneel en cognitief gebied, met geen of weinig aanmoediging in hun tweede of derde levensjaar bereid zijn in een eigen bed te gaan slapen. Deze gezinnen vertellen ook dat er veel manieren zijn om kinderen te helpen hun eigen slaapplek te vinden.

Gezinnen die samen slapen bekijken het slapen over het algemeen niet vanuit het idee dat gewoonten doorbroken moeten worden, maar als een patroon dat gehandhaafd kan worden, en dat continue in ontwikkeling is en verandert. Voor samen slapende gezinnen gaat het maken van een fundament van veiligheid en nabijheid boven vroege onafhankelijkheid.

Toch problemen?

Ook horen we bij samenslapers wel eens problemen. Er zijn zoveel factoren die meespelen in de ontwikkeling van een kind. Alleen samen slapen is geen garantie voor een optimale ontwikkeling, wel kan het een stevige basis geven en zijn de vele voordelen zoals hierboven bekend.

En wist je dat 95% van de wereldbevolking samen met zijn kind op een kamer slaapt? Het niet met je kind slapen in onze cultuur is gekomen omdat het ooit een status-symbool werd en heeft dus niks te maken of het beter is voor je kind of niet.

The post Zijn jullie niet bang dat jullie je kinderen verwennen en dat ze zelf niet alleen in slaap kunnen vallen als ze altijd maar met jullie samen slapen? appeared first on OERmoeders van Nu.