~ van de oude gebruiken naar onze manier

De eerste veertig dagen van je kraamtijd zijn een unieke periode. Het is een kort seizoen in het leven dat volgt op de bevalling van je kind – een periode van bijna zes weken die aanbreekt na talloze weken zwangerschap en een bevalling van wie weet hoeveel uren – een tijd waarin je herstelt van de bevalling, je baby zich langzaam ontpopt in de wereld van felle lampen en geluiden, en waarin jullie je samen wijden aan het smeden van jullie band buiten de baarmoeder. Hoewel kortstondig, is het een tijd van wonderbaarlijke intensiteit en waanzinnige aanpassing. Je lichaam transformeert – opnieuw – en je hart pulseert met meer emoties dan je ooit voor mogelijk hield. Je inwendige ritmes schieten heen en weer terwijl dagen en nachten samensmelten. Je uithoudingsvermogen en geduld worden als nooit tevoren op de proef gesteld. Je banden met de wereld zoals je die eerder kende worden losser, of worden zelfs doorgesneden, en het gevoel over wie je bent begint te veranderen. In andere tijden, en op andere plekken in de wereld, werd de postnatale periode van heling en aanpassing verwacht en toegestaan. Na de ingrijpende en veeleisende ervaring van de bevalling, werd het als bijzonder noodzakelijk gezien voor het hele gezin – en voor de maatschappij in het algemeen – dat een vrouw de eerste veertig dagen de tijd kreeg om te helen en te rusten. Het was de bedoeling dat andere mensen in haar gemeenschap haar zouden voeden, koesteren, en zouden vrijstellen van al haar verantwoordelijkheden, zodat zij zich maar op één ding zou hoeven te richten: een gezonde en gelukkige overgang van zwanger zijn naar moederschap.

Een speciale tijd voor postnataal herstel zou kunnen helpen om toekomstige ziekte op afstand te houden.

De eerste 40 dagen

Voor de eerste 40 dagen – of soms de eerste 30 of 21 dagen, naargelang de culturele gewoonten – bleef een moeder afgezonderd van het drukke leven, knus in huis met haar baby dichtbij. Ze kreeg speciale maaltijden om haar energie weer op te bouwen, opgebruikte voedingsstoffen weer aan te vullen, en haar lichaam te helpen om melk te maken. Ze volgde traditionele gebruiken om uitgerust en warm te blijven, en uitputting en een tekort aan voedingsstoffen te voorkomen. Men begreep dat de nieuwe moeder net zo kwetsbaar was als haar pasgeborene, met haar eigen behoefte aan een constante stroom van aandacht en zorg. Een speciale tijd voor postnataal herstel zou kunnen helpen om toekomstige ziekte – en, al even belangrijk, depressie – op afstand te houden. Tegenwoordig worden we ons in het Westen bewust van het belang van het cocoonen van de baby in de weken volgend op de geboorte. Het inzicht dat hij (of zij) nog niet helemaal klaar is voor een kennismaking met de buitenwereld als hij tevoorschijn komt, en zich nog in een vroege ontwikkelingsfase bevindt die inmiddels bekendstaat als ‘het vierde trimester’, heeft ons laten inzien hoe waardevol het is om hem een aantal weken dichtbij en beschut te houden, zodat hij langzaam en gestaag kan overschakelen op het leven buiten de baarmoeder. Maar op een of andere manier zijn we de aloude wijsheid vergeten dat deze speciale cocon van zorg zich ook zou moeten uitstrekken tot de moeder. In die eerste veertig dagen, die grofweg overeenkomen met de zes-weken-fase die door westerse medici wordt aangemerkt als de postnatale periode, leren de oude gebruiken ons dat zich een geweldige kans voordoet aan vrouwen.

Stevige basis

Gedurende deze tijd kan zij zichzelf nieuw leven inblazen en haar reserves aanvullen, en daarmee een stevige basis leggen vanwaaruit de eisen van het moederschap het hoofd kunnen worden geboden (of dat nu voor de eerste keer is, de tweede keer of vaker). Daarbij leren ze ons dat een moeder met de juiste postnatale zorg haar reproductieve gezondheid kan behouden voor toekomstige kinderen, of mogelijk een makkelijke menopauze kan doormaken, zodat ze de komende decennia op een prettige manier ouder kan worden. Doordat alle tijdschriftcovers en krantenkoppen draaien om zwangerschap en geboorte – niet zo verrassend, want deze gebeurtenissen verkopen beter – hebben we misschien geen oog gehad voor dit laatste hoofdstuk van het kraamverhaal. De postnatale ervaring van een vrouw wordt eventueel vluchtig vermeld aan het eind van een zwangerschapsboek, of krijgt een halve minuut aandacht aan het slot van een televisieprogramma, maar men graaft zelden dieper. In plaats van dat ze wordt uitgenodigd voor een sacrale time-out nadat ze haar baby ter wereld heeft gebracht, krijgt een nieuwe moeder waarschijnlijk te maken met de druk om ‘terug te veren’ – terug naar de productiviteit van voor haar zwangerschap, terug naar haar oude lichaam en de stemming die ze had voor haar zwangerschap. Maar bij moeder worden bestaat er geen weg terug; je kunt er alleen doorheen. Na de geboorte van haar kind moet iedere moeder die eerste fase van aanpassing doormaken. Het is een vreemd en prachtig niemandsland dat tegelijk uitputtend en opwindend is, mysterieus en monotoon. Als ze na grofweg anderhalve maand de andere kant van de postnatale fase bereikt, heeft ze haar blik vrijwel zeker gericht op wat komen gaat, klaar om haar volgende stappen te zetten op het pad van haar moederschap. De eerste veertig dagen is een vriendelijke gids voor deze tijd van transformatie. Het eenvoudige plan voor voeding en steun is geïnspireerd door de wereldwijde tradities van zwangerschapszorg die al duizenden jaren bestaan. Het deelt eenvoudige wijsheden over welk helend voedsel te eten, welke thee en kruidendrankjes te drinken, en over de kleine stapjes die je kunt zetten om je voor te bereiden op de kraamtijd. Maar het is een nieuwe gids voor een nieuw tijdperk, bedoeld om een moderne moeder te helpen haar eerste weken van het moederschap met verve en gratie door te maken.

Het boek is geboren uit mijn eigen kraamervaring, mijn kennissen wijdden me in in de Chinese traditie van postnatale zorg die bekendstaat als zuo yuezi, en deze ervaring zette me ertoe aan om een bedrijf op te richten dat moeders de gezonde voeding wil geven die zij nodig hebben om te floreren na de bevalling. Nadat ik een heleboel moeders heb gevoed in de dagen en weken na hun bevalling, ben ik ervan overtuigd geraakt dat voedzame kraammaaltijden, opgediend met een flinke schep liefdevolle zorg, een cruciale rol spelen bij het ondersteunen van het lichamelijk en geestelijk herstel van de moeder, en helpen om haar een gevoel van vertrouwen en kalmte te geven. Het boek bevat mijn favoriete kraamrecepten voor helende soepen, maaltijden en snacks om de reserves weer aan te vullen, en verwarmende, kalmerende theeën die de lactatie een zetje geven. De recepten zijn geworteld in traditionele kookwijzen en gebruiken een aantal bijzondere ingrediënten, maar de nadruk ligt op eenvoud. De koesterende en therapeutische gerechten bevatten makkelijk vindbare basislevensmiddelen, handen vol aantrekkelijke verse producten, en komen tot stand middels moeiteloze kooktechnieken die passen bij hoe we tegenwoordig onze keukens gebruiken. En dit voedsel kan door vrijwel iedereen worden gemaakt, zodat mama en haar partner verder kunnen met al die goede dingen – namelijk alles leren over hun dierbare kind.

Boekfragment uit:

De eerste veertig dagen – voeding en inspiratie voor de nieuwe moeder
Heng Ou
ISBN 978-94-92995490
€ 24,90
hardcover/ 240 pagina’s/ full colour/ 20 x 23 cm / 240 pagina’s

We raden dit boek met een warm hart aan voor elke zwangere vrouw en is prachtig om cadeau te geven voor in de kraamtijd. Het boek is o.a. te koop bij Samsara.

The post Boekfragment: De eerste veertig dagen appeared first on OERmoeders van Nu.

Schoenen die barefoot zijn én van ecologisch materiaal, wat wil een (oer)moeder nog meer? Wij ontdekten een tijd terug het Duitse bedrijf Wildling.Shoes en werden er wild van. Hun motto spreekt ons ook aan: ‘children has to run wild’. Het liefst met blote voeten, maar in bepaalde omstandigheden natuurlijk fijn als er wat bescherming om de voeten heen zit. Ze hadden wat opstart problemen in het begin (ze konden de vraag niet aan), maar zijn ondertussen helemaal up and running en hebben weer een prachtige nieuwe collectie schoenen.

Barefoot

Als je de statistieken bekijkt kun je zien dat 98% van de kinderen geboren wordt met gezonde voeten. Bij volwassenen is dat nog maar 20%. Er gaat dus duidelijk iets mis en het duidt erop dat het vooral te maken heeft met het dragen van verkeerde schoenen. Wildling heeft de schoenen zo ontworpen dat de voeten van je kinderen gezond ontwikkelen én ze maken gebruik van duurzaam en natuurlijk materiaal.

Test test

Wij mochten vorige jaar een aantal schoenen testen met korting en daar maakten we dankbaar gebruik van. Wij hebben de ‘Wolf’ & de ‘Bat’ voor volwassen getest en de ‘Red Riding Hood’ voor één van onze zoons.

Alle schoenen zitten heerlijk, sluiten lekker aan en zijn goed te onderhouden. Ze geven een gevoel van vrijheid, omdat ze zó heerlijk zitten (net als fijne sloffen). Tegelijkertijd hebben ze een stijlvolle look en de materialen zijn zacht en ademend.

We vinden ze niet zo geschikt voor nat weer. Althans; de nieuwere versies (check hun website!) zijn al weer beter aangepast op regenachtig weer.

Mijn zoon loopt er heerlijk op en wil niks anders (als hij al schoenen aan moet).

Stijlvol én duurzaam

Wildling heeft nu ook naast schoenen voor kinderen & volwassen (wildling & rewild) ook schoentjes voor de allerkleinsten (cubs). Alle schoenen zijn in verschillende kleuren te verkrijgen en zijn voorzien van een mooi vossenlogo.

Er zijn gevoerde schoenen en schoenen voor de zomer. Ook sinds kort sandalen verkrijgbaar. We zijn enorme fan en hopen jou en je kinderen ook te kunnen aansteken.

Wildling staat aankomende 15 juni op de OudersNatuurlijkBeurs in Doorwerth. Wellicht een leuke mogelijkheid om ze te bekijken. Verzendkosten zijn overigens niet zo duur, namelijk 8,90€ naar NL.

The post Recensie: Wildling barefoot schoenen appeared first on OERmoeders van Nu.

In dit artikel vertel ik hoe je kunt reageren als je kind niet eerlijk is over zijn pijn en je wilt weten wat er onder dat gedrag kan zitten.

De pijn groter maken

Nadat we samen een tijdje op de bank zaten en ik met mijn volle aandacht en liefde bij hem was dacht ik te zien dat hij na een tijdje de pijn een beetje groter maakte.

Zijn pijnreactie was best heftig.

Dat is het moment waarop je als ouder kunt denken ‘wanneer je kunt doen alsof het erger is, dan zal het allemaal wel meevallen en kun je wel weer gewoon zelf zitten, doorgaan met spelen, er zal dus wel niet zoveel aan de hand zijn’. Je komt als ouder in een lastig stuk terecht; kan ik mijn kind de volgende keer nog wel geloven als er iets aan de hand is? En dat wil je wel blijven doen, want stel dat het dan een keer wel echt iets ergs is.

Als je kind niet eerlijk is

Op het moment zelf heb ik het even kort gevraagd of hij wel eerlijk was, of ik dat goed zag, zodat ik het juiste voor hem kon doen op dat moment, hem kon geven wat hij echt nodig had. We hebben hem zelf laten kiezen of hij naar huis wilde of nog wilde blijven om frietjes mee te eten. Hem deze keuze geven maakte dat hij zelf moest gaan voelen hoe het met hem ging. Drie keer raden waar hij voor koos. Hij kon beter met zijn pijn omgaan en heeft nog mee kunnen genieten van het feestje.

Vermijd de ‘waarom-vraag’

Later, op weg naar huis, ben ik het gesprek aangegaan waarin ik hem vroeg of ik het goed gezien had dat hij de pijn wat groter maakte. Door dit op deze manier te vragen geef ik mijn kind het gevoel dat ik niet uitga van mijn eigen waarheid en hem serieus wil nemen, dat ik ook naar hem wil luisteren hoe het echt was. Deze manier van “ontschuldigen” maakt dat een kind juist eerlijk kan zijn. Ik had het goed gezien, gaf hij aan.

Ik stelde de vraag om te laten zien dat ik hem zo graag wil begrijpen.

Vervolgens vermijd ik altijd de ‘waarom-vraag’, want daar zit een veroordelende toon in. Ik stelde de vraag ‘wat maakte dat hij het groter maakte’, of hij dat wist van zichzelf. Juist weer om te laten zien dat ik hem zo graag wil begrijpen.

Een kind weet niet hoeveel jij kan doen

Hij kon het heel goed verwoorden en vertelde dat hij dacht dat als het erger leek, ik meer zou helpen en dan zou zijn pijn sneller overgaan. Toen was ik wel even stil. Ik vond het zo aandoenlijk en ik kreeg zo’n mooie binnenkijk in hoe het dan werkt bij mijn kind, dat zo dapper was om eerlijk te zijn. Hij stelde zich aardig kwetsbaar op.

Hier zat dus zijn verlangen dat de pijn snel zou overgaan, omdat de pijn zo groot was. Niet, zoals vaak wordt gedacht, om aandacht te krijgen voor zichzelf of dat hij je besodemietert waar je bij zit.

Toen was ik wel even stil.

En ineens besefte ik ook dat een kind natuurlijk helemaal niet weet hoeveel zijn of haar mama of papa kan helpen. Als je intense pijn ervaart, ben je bezig met wat je zelf nodig hebt, dat is het enige dat telt.

Ik vertelde hem oprecht dat ik hem goed begreep dat hij het daarom erger ging maken en dat ik zou willen dat ik zijn pijn had kunnen wegnemen, maar dat ik hem niet meer kon geven dan ik gedaan had, dat ik hem al mijn liefde had gegeven. Vanuit deze eerlijkheid kon hij ook goed begrijpen dat het eerlijk blijven over de pijn juist beter helpt in krijgen wat je nodig hebt.

Wat een mooie ervaring, voor hem als kind, om te leren omgaan met pijn en voor ons als ouders hoe je kijkt naar het verlangen onder lastig gedrag. Een ervaring in onvoorwaardelijke liefde.

Uitgaan van positieve intenties

De boodschap die ik je wil meegeven in dit voorbeeld is dat onder elk negatief gedrag (of het nou van een kind of een volwassene is) een verlangen zit, een positieve intentie. Het is alleen de pijn van dat moment, letterlijk of figuurlijk, die maakt dat je kiest voor een bepaalde manier om dat verlangen te realiseren. Wanneer je denkt dat je iets niet krijgt en je hebt het echt heel hard nodig, dan ga je daar alles voor doen om het wel te krijgen. Zeker voor een kind is het moeilijk om te weten wat de ander je kan geven, dat je mag vertrouwen op dat je krijgt wat je nodig hebt.

Je kunt de ander geven wat het op dat moment zo hard nodig heeft.

Wanneer jij in staat bent om onder het gedrag van de ander dat jou raakt, irriteert of je harder maakt dan je lief is, de positieve intentie te zien, wanneer je kunt vragen naar het verlangen van de ander, dan ontstaat er een zuivere communicatie waarin je zelf ook verzacht. Je kunt de ander dan geven wat die op dat moment zo hard nodig heeft. En geloof me, het voelt zo rijk om op die manier in verbinding te zijn met de ander.

Als jouw pijn ook te groot is

Het klinkt zo eenvoudig, hoe ik dat hierboven neerschrijf, maar wij zijn daar niet zomaar gekomen. Inmiddels spreken wij als klein gezinnetje met onze prachtige zoon van 9 dezelfde taal die gaat over verantwoording nemen voor wat je doet in het leven, eerlijk zijn, je uiten, ongeacht wat je voelt, compassie en leven vanuit verlangen. Maar daar zijn we niet zomaar gekomen.

Voor elke ouder die ervaart te veel geraakt te worden in verbinding met de ander is het helpend om je eigen oude pijn op te ruimen. Het heeft ons ver gebracht en ik gun dat elke andere ouder om op deze manier te verbinden.

Wil je dat niet alleen doen? Vraag dan een gratis kennismakingsgesprek aan om eens samen te kijken wat ik voor jou of jullie kan betekenen.

The post Wat als je kind niet helemaal eerlijk is? appeared first on OERmoeders van Nu.

De geboorte is je blauwdruk

De geboorte werkt door als een blauwdruk in het leven. Een kindje, zo klein als het is, ontwikkelt oude patronen die hij steeds weer tegenkomt. Hij reageert vanuit zijn eigen oude pijn, die vervolgens weer jouw pijn triggert. Jouw kind triggert jouw oude pijnstukken, juist omdat daar nog iets geheeld mag worden. Dit inzicht vraagt om actie.

Jouw kind triggert jouw oude pijnstukken.

Elk gedrag van je kind kun je bekijken vanuit zijn of haar geboorte. Waarom je kind bijvoorbeeld zo moeilijk afscheid kan nemen, moeilijk dingen zelf doet, veel heimwee heeft, snel boos wordt. Maar alleen inzicht alleen is niet voldoende, want daar los je het niet mee op.
“Wat nu?” vraagt de moeder in mijn praktijk. “Ik weet nu waar de pijn zit, maar hoe los ik dat dan op?” Door met je eigen pijn aan de slag te gaan.

Het niveau van oude pijn

Als het probleem niet wordt opgelost op het niveau waarop het zich manifesteert, is het belangrijk dat je op een ander niveau gaat kijken. Het niveau van jou als moeder. Het niveau van oude pijn, oude besluiten, begonnen bij de geboorte. Jij als ouder kunt via jezelf de pijn van je kind oplossen. Dit is het niveau van de eigen verantwoording. Want zolang jij zelf de paniek ervaart als je kind het moeilijk heeft bij het wegbrengen, of als iets hem niet lukt, dan voelt hij dit ook en blijft hij zich vastklampen aan jou. Een kind reageert altijd als reactie op een ouder, met ook weer zijn eigen strategie. Die hij weer van jou heeft geleerd.

Wanneer je de pijn van je eigen kind voelt, gaat het altijd over jouzelf.

Wanneer je de pijn van je eigen kind voelt, gaat het altijd over jouzelf als kind toen je klein was, jouw eigen innerlijke kind. Jij als ouder kunt dus via jezelf de pijn van je kind oplossen. Dit is het niveau van de eigen verantwoording.

De moeder in mijn praktijk begrijpt dus dat zíj in eerste instantie het probleem met haar zoontje zelf kan oplossen voor haar kind. Want zolang zij zelf de paniek ervaart wanneer hij het moeilijk heeft bij het wegbrengen en haar loslaten, dan zal hij dit ook voelen. Hij klampt zich dus vast ook om háár te beschermen en om zichzelf niet alleen te hoeven voelen. Ze hebben elkaar op dat moment hard nodig lijkt wel en dat is te groot voor haar kind; de pijn en paniek van de moeder is niet zijn verantwoordelijkheid.

Ruim je eigen pijn op voor je kind

Dit inzicht vraagt voor haar dus om een eigen actie. En ze is zo dapper om haar eigen pijn aan te gaan, die ze dus al kent vanaf haar geboorte: de paniek als iets misgaat en het gevoel alles alleen te moeten doen. Door deze pijn heel diep vanbinnen te gaan doorvoelen, het oude besluit te herkennen en deze op te ruimen, ontstaat er ruimte voor een nieuw besluit. Dit is niet iets wat ze alleen kan doen en ze besluit om hier in de therapie aan te gaan werken. Er volgt een bijzonder proces via uniek lichaamswerk, waarin ze haar angsten en gevoel van eenzaamheid opruimt en waarin ze werkt aan wat ze heeft ervaren tijdens haar eigen geboorte, de paniek. Door dit proces wordt ze steeds minder angstig, voelt ze zich minder alleen en vooral minder machteloos naar haar kind toe. Na een tijdje valt het haar op dat haar kind als vanzelf makkelijker naar school gaat en op een gegeven moment zelfs staat te zwaaien als ze weggaat. Ook raakt hij niet meer zo in paniek wanneer hem iets niet lukt. En zij zelf ook niet, ze voelt rust, verbinding met zichzelf en haar kind.

Praktische tips om de geboorte direct te helen

De volgende tips zijn helend voor je kleintje wanneer de geboorte traumatisch was:

Zorg voor veel fysiek contact. Laat je kindje het liefst zoveel mogelijk jouw warmte ervaren via de blote huid. Draag het zoveel mogelijk in een draagdoek, zodat het dicht bij jou is. De hechting die verstoord is geraakt bijvoorbeeld, omdat je kindje meteen bij je werd weggehaald, kan daardoor hersteld worden.

Als je een bad hebt, ga dan zoveel mogelijk in bad, anders onder de douche, of bij iemand anders in bad als dat kan. Het bad bootst de baarmoeder na. Laat je kindje zolang als het zelf wil bij jou in bad. Zeker wanneer bijvoorbeeld je kindje gehaald is met een geplande keizersnede of te vroeg is geboren. Je kindje heeft niet zelf kunnen kiezen om jou los te laten en in het tweede geval is het niet lang genoeg bij je kunnen blijven. Dat kun je helen door zo vaak als kan in bad te gaan, leg je kindje op je buik, borst en geniet samen. Borstvoeding geven in bad is ultiem als dat bij je past.

Hoe veiliger jouw emoties zijn, hoe veiliger de buitenwereld is voor je kind.

Hoe veiliger jouw emoties zijn, hoe veiliger de buitenwereld is voor je kind. Een traumatische geboorte geeft het gevoel mee dat de buitenwereld niet veilig is. Wanneer jouw emoties en daarmee reacties op je kind niet altijd helpend zijn omdat je in je pijn geraakt wordt, dan is dus de buitenwereld, die voor een kleintje aanvankelijk het grootste gedeelte bestaat uit jou, niet veilig. Wanneer jij vrij bent voor oude pijn, is de weg vrij voor jouw kind om zijn eigen pad te ontdekken, zijn eigen weg te gaan.
Deze tips helen de geboorte en jullie verbinding. Het schept voor ieder ruimte om te kunnen zijn zoals je bedoeld bent te zijn.

Nadine Carter geeft in een drieluik vanuit praktijkervaring inzicht over hoe het gedrag van je baby/kind samenhangt met de geboorte. En hoe je dus je kind beter kunt leren begrijpen en kan begeleiden, door inzichten en verklaring van bepaald gedrag. Lees ook deel 1 en deel 2.

The post Hoe kun je een traumatische geboorte helen? appeared first on OERmoeders van Nu.

Een traumatische geboorte, ook heftig voor je kind

De geboorte is het eerste moment dat een kindje zijn moeder loslaat, het eerste moment dat het zelf een prestatie levert. Wanneer daar iets misgaat, dan is dat al snel traumatisch. In het artikel ‘Inzicht in jouw geboorte’ legde ik aan een moeder in mijn praktijk uit hoe de geboorte voor een kind als blauwdruk doorwerkt in het leven. Wanneer een geboorte traumatisch is geweest, dan krijgt je als kind een boodschap mee, je neemt een oud besluit. Wanneer een kind dan iets meemaakt in het dagelijks leven dat raakt aan de ervaring van zijn geboorte, dan zal het altijd reageren vanuit die paniek en angst. Vanuit het besluit dat hij toen heeft genomen. Dit besluit herkennen wij later (als volwassene) als die oude patronen die zo moeilijk om te buigen zijn.

Tangverlossing

De keer erna vertelt de moeder in mijn praktijk dat het al wel beter gaat. “Maar het is nog steeds moeilijk. Vooral wanneer hij meer dingen toch zelf moet gaan doen. Het frustreert mij dat hij dingen niet afmaakt en altijd om mij roept.”

We gaan even terug naar de geboorte van haar zoon en ik leg haar uit dat kindjes die met een tang zijn verlost het ook écht heel moeilijk vinden om dingen zelf af te maken en daardoor die paniek voelen (de geboorte was immers overgenomen op het moment van paniek en pijn).
En dan beseft de moeder voor het eerst hoe zwaar het was voor haar kind. En voelt ze de pijn en de machteloosheid dat hij met een tang is verlost en de couveuse inging. Dat ze hem niet kon vasthouden. Dat hij alleen was. En die pijn kent ze zelf ook.

Je kind krijgt een boodschap mee als de geboorte traumatisch is geweest.

Ik leg de moeder verder uit: “Hij heeft je al een keer moeten loslaten en dat ging toen niet goed, niet nog een keer dus.” Ze laat dit even bezinken en zucht dan diep. “Ja. En ik voel me dan ook in paniek schieten, de juf kijkt me weer aan dat het écht tijd is dat hij de klas in komt, ik moet naar mijn werk. Ik voel me dan zo ellendig en alleen op dat moment. Mijn keel gaat dan altijd dicht zitten.”
Ik kijk haar aan en zeg: “Hé, jij bent ook geboren. Hoe was jouw geboorte?”

Haar geboorte

Samen kijken we ook naar haar geboorte. Ze weet het niet precies meer en ze wil dit ook niet navragen vanwege een slecht contact met haar moeder. Ze weet wel dat ze in het ziekenhuis is geboren, omdat er op het laatst toch nog een complicatie ontstond. Wanneer ik haar vraag hoe ze denkt dat het is om geboren te worden, zegt ze meteen: “Afschuwelijk, je zit net zo lekker in de buik, denkt dat alles goed gaat en dan moet je eruit, dat lukt dan bijna niet en, en ja bij mij ging het dan ook nog mis op het laatst. En dan kom je in de kou terecht, niemand die er dan voor je is!”

Ze snapt ineens zo goed dat haar zoontje zich aan haar vastklampt.

Wat we dan weten is dat zij ongetwijfeld vastgezeten heeft. En dan ontdekt ze dat ze zelf, wanneer er iets te moeilijk wordt voor haar, ze inderdaad altijd zegt dat ze vastzit, dat ze voelt dat ze alles altijd alleen moet oplossen. Ze snapt ineens zo goed dat haar zoontje zich aan haar vastklampt. Het volgende kwartje valt ook meteen: “Mijn ouders waren er inderdaad nooit voor me. Mijn moeder was vaak ziek of met zichzelf bezig en mijn vader altijd op de zaak. Ik zorgde voor mijn jongere broertje, die was 5 jaar jonger.”

Ze zucht, het doet pijn. Maar het helpt haar ook, deze inzichten. “Goh, en dat allemaal omdat mijn kind mij niet kan loslaten als ik hem naar school breng!” “Ja,” zeg ik, “het probleem wordt nooit opgelost op het niveau waarop het zich manifesteert, altijd op de diepere laag eronder.”

Waar deze moeder mee te maken heeft, is niet alleen haar eigen traumatische geboorte, maar ook de ervaringen erna in het gezin waarin ze opgroeide, waardoor haar eerste oude besluit nog eens dieper is ingeprent en er nog meer gelijksoortige gevolgd zijn.

Inzicht, begrip en compassie

De geboorte van je kind raakt jou dus op meerdere niveaus. Niet alleen dat je moeder wordt, maar het raakt ook aan je eigen geboorte. Daar waar jouw kind reageert vanuit zijn oude besluiten, doe jij dat als moeder natuurlijk ook. Je kind raakt je altijd op die plekken waar er aandacht nodig is, wat er nog geheeld mag worden. En ja, jouw manier van reageren zal dan niet altijd helpend zijn.

De geboorte van je kind raakt jou op meerdere niveaus.

Het goed begrijpen van de geboorte van je kind, en ook je eigen geboorte, maakt dat je compassie kunt gaan voelen voor het gedrag van je kind dat zo moeilijk is soms, omdat het jou zo raakt. Het begrijpen van je eigen geboorte en je oude besluiten maakt dat je compassie kunt voelen voor jezelf, waarom je reageert op je kind zoals je doet. Want zolang je nog reageert vanuit je eigen oude pijn, dan zijn je reacties niet fijn voor je kind. Maar besef, als je het anders zou kunnen doen, dan had je dat wel gedaan.

Inzicht, begrip en compassie zijn de eerste sleutelwoorden.

Nadine Carter geeft in een drieluik vanuit praktijkervaring inzicht over hoe het gedrag van je baby/kind samenhangt met de geboorte. En hoe je dus je kind beter kunt leren begrijpen en kan begeleiden, door inzichten en verklaring van bepaald gedrag. Nieuwsgierig? Lees hier deel 1. Het derde artikel van deze drieluik wordt volgende week geplaatst.

The post Van trauma naar compassie appeared first on OERmoeders van Nu.

‘Ik voel me zo machteloos!’

Een moeder vertelde mij eens in mijn praktijk hoe het voor haar was. Elke keer weer verhalen die me zo diep raken.

‘Als ik mijn kind wegbreng naar school, dan voel ik zijn handje al op het schoolplein verstrakken. Ik weet wat er dan gaat komen, die laat me voorlopig niet los. Niet uit zichzelf in ieder geval. Ik loop, tegen de regels in, mee naar binnen en de juf ziet het ook alweer. Ze neemt hem van me over, ik geef een snelle kus, want anders ziet hij mijn tranen, ik zwaai gauw nog even. Ik zie dat hij op schoot zit bij de juf. En als ik hem weer ophaal zegt de juf eigenlijk altijd dat het na 5 minuten huilen al snel over was. En zo gaat het dus elke dag!’

De moeder keek me moedeloos aan. Ik zag het verdriet in haar ogen. ‘Ik voel me zo machteloos!’ riep ze. Ik zag haar keel verstrakken en ze begon te kuchen. ‘Ik kom er gewoon niet uit, wat ik ook probeer en doe!’ De tranen rolden over haar wangen, in stilte.

De geboorte: het eerste moment dat een kindje zijn moeder loslaat

Ze keek me even verbaasd aan toen ik aan haar vroeg hoe haar kind is geboren. Ik legde haar uit dat geboren worden het eerste moment is dat je als kind zelf een prestatie gaat leveren, je eerste nieuwe stap zet én dat je daarbij dan ook voor het eerst je moeder moet loslaten. Wanneer daar iets misgaat, wordt deze eerste prestatie traumatisch. Het kwartje viel en ze vertelde dat de bevalling heel lang geduurd heeft; anderhalve dag weeën opvangen, hoe zwaar dit was voor haar. En dan beseft ze eigenlijk voor het eerst hoe zwaar het was voor haar kind. En voelt ze voor het eerst de pijn en de machteloosheid dat hij met een tang verlost moest worden en meteen bij haar weggehaald werd, de couveuse in. Dat ze hem niet kon vasthouden. Dat hij dus meteen alleen was. En die pijn kent ze zelf ook. Er werd ineens heel veel duidelijk voor haar.

Je geboorte is je eerste taak in het leven die je volbrengt.

Je geboorte is dus je eerste taak in het leven die je volbrengt. Een geboorte is al een hele opgave op zichzelf, voor een kind, maar wanneer daar complicaties bij optreden wordt het traumatisch. Denk bijvoorbeeld aan een spoedkeizersnede, lange geboorteprocessen, klem zitten in het geboortekanaal, navelstreng om de keel, tangverlossing. Allemaal situaties waarbij paniek, angst en ademnood ontstaan. Dit is te groot voor zo’n klein baby’tje.

Hoe de geboorte doorwerkt als blauwdruk

Al in de buik ervaart en voelt je kindje van alles. Op een diep en onbewust niveau krijgt het gevoelens mee van jou als moeder. Jullie verbinding, indien alles goed is gegaan, is er al meteen vanaf het eerste begin. Lange tijd is jouw kindje volledig aanwezig in jouw veiligheid en warmte, mits er geen zwangerschapscomplicaties zijn. Mocht dat wel zo zijn, dan telt dat zeker ook mee bij de blauwdruk, maar voor nu richt ik me op de geboorte zelf, de traumatische geboorte.

Even terug naar het voorbeeld van de moeder in mijn praktijk. Anderhalve dag weeën, klem zitten en niet zelf geboren kunnen worden omdat haar kindje gehaald moest worden met de vacuümpomp, meteen gescheiden van moeder omdat de couveuse eerst nodig was. Dit is een behoorlijke strijd voor een kind. En met deze manier van geboren worden, zijn mama abrupt moeten loslaten, krijgt dit kindje heel wat boodschappen mee. Deze ervaringen, deze boodschappen maken dat elk kind, zo klein als het is, vanuit het onderbewustzijn een besluit neemt, dat je later als volwassene herkent als je overlevingsmechanismen, die oude patronen waar je zo moeilijk vanaf kunt komen.

Ik legde de moeder in mijn praktijk uit dat haar kind dus tijdens zijn geboorte een (oud) besluit heeft genomen: er was maar één manier voor hem op dat moment hoe hij om kon gaan met wat hij voelde, wat er gebeurde. Hij zat vast en kon er zelf niet uitkomen. De boodschap die daarin zit is bijvoorbeeld ‘je kunt vechten wat je wilt, maar zelf kun je het niet oplossen, je moet verlost worden’. Dat is heel angstig, hij zal in paniek zijn geraakt. Oude besluiten die daar vaak op volgen zijn ‘wat ik ook doe, het heeft toch geen zin’, of ‘ik kan het niet’. Dit soort besluiten zetten zich vast in een lichaam, op een heel diep en onbewust niveau.

Je moet verlost worden, was de boodschap.

In elke taak waar een kind met een traumatische geboorte vervolgens voor staat, elk moment waarbij hij zijn mama moet loslaten, elk moment dat het iets nieuws aan moet gaan, komt hij de gevoelens van zijn geboorte ervaring tegen en dus ook zijn oude besluit, want daarvan weet zijn lijfje nog: ‘dat werkte!’ Hij wordt dus bang, voelt paniek en een kind dat paniek ervaart klampt zich vast aan zijn moeder, aan jou.

Je kind hoeft het niet meer alleen te doen

Dit inzicht maakt dat je al heel anders naar je kind gaat kijken. Wanneer hij zich nu zo vastklampt kun jij ongetwijfeld, als bewuste ouder reageren vanuit dit inzicht. Waarschijnlijk gaf jij je kind toch al niet zomaar meteen af aan de juf, of deed je dat eerst wel, maar sta je daar nu al anders in.

Voor je kindje is het heel fijn om op dit soort momenten te horen dat hij het deze keer niet alleen hoeft te doen. En het is heel helpend, indien jou dat lukt, om net zolang bij je kindje te blijven totdat het toe is aan afscheid nemen van jou. En dat vraagt best veel van jou, zeker wanneer je op tijd moet zijn voor een vergadering bijvoorbeeld.

Het besef dat hij het niet alleen hoeft te doen is helend voor hem en zal maken dat hij langzaam stapjes durft te gaan zetten in het loslaten. Loslaten is dan niet meer hetzelfde als kwijtraken, zoals toen, maar een durven gaan onderzoeken binnen jouw veiligheid.

Jij hoeft het ook niet alleen te doen

In de twee artikelen die nog volgen, ga ik dieper in op hoe jij geraakt kan worden door je kind en hoe je de geboorte kunt helen. Wil je niet wachten, ben je geraakt en voel je dat het nodig is om zelf te weten wat jouw kindje heeft ervaren tijdens zijn geboorte? Neem dan contact met me op.

Nadine Carter geeft in een drieluik vanuit praktijkervaring inzicht over hoe het gedrag van je baby/kind samenhangt met de geboorte. En hoe je dus je kind beter kunt leren begrijpen en kan begeleiden, door inzichten en verklaring van bepaald gedrag. Nieuwsgierig? Lees hier deel 2. Het derde artikel van deze drieluik wordt volgende week geplaatst.

The post Inzicht in jouw geboorte appeared first on OERmoeders van Nu.

Waarschijnlijk, wanneer jij AP opvoedt, zijn deze meesters bij jullie al aardig aan de oppervlakte in het gezin, maar is dat ook zo op school? Vermoedelijk heb je (inmiddels) een school gevonden die aansluit bij jullie visie, maar mogelijk heb je eerst een traject gehad waar zowel je kind als jullie niet blij van werden of mogelijk zit je daar nog middenin.

Diep in iedereen zit een eigen leermeester verscholen.

Wanneer je ervaart dat opvoeden en leven vanuit je hart en het natuurlijk leren vaak nog maar tot aan de voordeur is, dat je je niet gehoord voelt op de school van je kind en je kind vaker vastloopt dan je lief is, dan is dit artikel voor jou.

Dit verhaal is geen kritiek op de leerkracht, maar een verhaal over waar je zo pijnlijk tegenaan kunt lopen als je kind het moeilijk heeft en het durven maken van keuzes in het belang van je kind.

Dit is een verhaal over het belang van het eigen meesterschap in elk kind.

Mee met de massa

De huidige maatschappij is nog steeds gericht op meegaan met de massa. Het is nog steeds ingewikkeld om anders te zijn, buiten de curves te vallen.

En het kan zomaar zijn dat jij als bewuste ouder met een misschien wel hooggevoelig kind, ervaren dat jullie anders zijn dan de anderen. Nu zou ik het liefst schrijven over dat er geen anderen zijn, er geen verschil is, maar zover is de maatschappij nog niet.

Een kind heeft van nature de neiging om het goed te willen doen en dus om mee te gaan met de groep. Wanneer dit niet lukt, dan wordt het gezien alsof er iets aan de hand is. Onbewust is de boodschap: het is niet goed om anders te zijn, jezelf te zijn.

Meegaan met de massa kan ervoor zorgen dat je kind zijn eigenheid kwijtraakt.

Dit zijn vaak de momenten waarop je later als volwassene terugkijkt en beseft ‘toen ben ik begonnen met mezelf af te sluiten’ of ‘toen ben ik gestopt met te doen wat voor mij zo belangrijk was’. Dat zijn de momenten waarop de eigen leermeester stil wordt.

Meegaan met de massa, wanneer deze massa niet past bij jouw kind, kan ervoor zorgen dat je kind zijn eigenheid kwijtraakt, al vrij snel verliest hoe hij eigenlijk bedoeld is te zijn.

Als je kind niet gelukkig is

Wanneer je kind te veel zijn weg moet zoeken op school en zijn draai niet kan vinden, of het nu bij een leerkracht is, omdat het systeem niet past bij je kind of omdat je kind gepest wordt, dan gaat het niet lekker met je kind. En dan kan het zomaar een grote strijd voor jullie worden om naar school te moeten elke dag.

Je komt voor een belangrijk dilemma te staan: hoe kun je er zijn voor je kind en tegelijkertijd voldoen aan de verwachtingen van de school?

Iets wat naar mijn idee haast onmogelijk is, want uiteindelijk trekt iemand daarbij altijd aan het kortste eind. Het enige wat je dan nog kunt doen is je keuzes gaan richten op wat belangrijk is voor je kind en je eigen innerlijke proces aangaan, simpelweg omdat je als ouders zo geraakt wordt in je eigen oude pijn, wanneer je kind niet gelukkig is. De oplossing ligt bij ons als ouders: wij zijn de sleutel naar het geluk van onze kinderen. Keuzes maken dus, en dat kunnen weleens andere keuzes zijn die soms buiten je comfortzone liggen.

Vrijheid

Het kan anders. Een keuze voor een andere school maak je echter niet zomaar en een keuze voor een school die ver buiten je comfortzone ligt, al helemaal niet. Maar vastlopen en steeds verder af raken van je hart en elkaar omdat je aan het overleven bent, lijkt me voor niemand een optie. Wanneer je in staat bent om over te stappen op een andere vorm van onderwijs en je hart durft te volgen, dan ben je dapper. Het wordt beloond met een gevoel van vrijheid en geluk.

Het wordt beloond met een gevoel van vrijheid en geluk.

Er zijn inmiddels al zoveel andere vormen van onderwijs, waar AP, het volgen van een kind een vanzelfsprekendheid is, waar kind en ouder volledig gezien worden. Een school die daar voor ons als ouders en onze zoon in het bijzonder uitspringt is de Bliss Vibration Kids Academy.

Ervaringsrijk leren

De Bliss Vibration Kids Academy is een school met een unieke vorm van onderwijs, waar ruimte is voor kunst, cultuur, natuur en beweging. Het is een plek waar een kind kan zijn zoals hij is, hoe hij is en waar hij naar verlangt. Er komt letterlijk weer ruimte om te zijn zoals je kind bedoeld is te zijn. Het leren mag losgelaten worden, de toetsen en cijfers en daarmee de veroordeling op iemands kunnen dus ook.

‘Bliss begeleiders’ helpen kinderen ervaren hoe het is om gewoon te zijn en om van daaruit te leren, dat het dan dus altijd goed is. Naast vrijheid leert een kind daar tegelijkertijd ook dat er gevolgen zijn van je eigen keuzes, verantwoordelijkheid is een van de normen en waarden.

…hun eigen innerlijke kompas.

Die vrijheid en ruimte maakt dat de kinderen op de school bij hun eigen kern kunnen komen, hun eigen innerlijke kompas. Daardoor komen ze zuiver in het leven te staan.

Dit is een manier waarop een kind zijn eigen leermeester kan worden en zijn. De school is in staat om de wereld voor de kinderen veiliger te maken zonder ze te beschermen of te behoeden. Al je ervaringen zijn een succeservaring en vallen gaat met zachte landingen. Een ‘Bliss Kid’ staat vanuit een eigen innerlijke kracht sterk in de grote wereld.

Worden zoals je bedoeld bent te zijn

Wanneer je je hart kunt volgen en je leven zo inricht dat het voor iedereen klopt, dan heb je mensen om je heen die dezelfde taal spreken, die op eenzelfde manier in het leven staan.

Dat voelt als thuiskomen, als geluk. Dan wordt opvoeden zo mooi en fijn.

Dan kun je gaan opvoeden zonder te moeten vechten. Dan wordt opvoeden een liefdevol samenzijn waarbij iedereen kan zijn zoals hij bedoeld is te zijn.

Ook een school die er uit springt is de Keenschool in Bilthoven. Hier zullen we binnenkort iets overschrijven. Ken jij nog meer scholen die vernoemd mogen worden? Laat het ons weten!

The post Je kind is zijn eigen meester appeared first on OERmoeders van Nu.

Mijn moederhart huilt en ik mis haar.

Dit keer zonder mij, zonder haar ouders. We zijn de strijd tegen de reflux verloren. Het ging niet meer. Eén tot twee weken zou ze daar moeten verblijven. Ze hanteren het onrustige baby protocol. Dat betekent dat ik niet mag slapen naast haar.

Moederhart

Het voelt zo tegennatuurlijk, zo tegen alles waarin ik in geloof. Mijn moederhart huilt en ik mis haar. Een oceaan vol tranen hoor ik op de radio en midden in de supermarkt laat ik mijn tranen gaan. Wat anderen daarvan vinden interesseert me nu op dit punt helemaal niets. Dit is niet ok! Dit voelt helemaal niet ok. Ik doe het voor haar, al lijkt dat zo vreselijk tegenstrijdig. Voor het gezin om rechtop te blijven staan.

Was het vrijwillig? Nee natuurlijk niet. Het was de huisarts die zei: “Rebecca dit gaan we nu doen. Dit heeft al te lang geduurd, laat haar opnemen en de artsen hun werk doen”. Ik voelde me zo wanhopig en dood- en doodmoe. Ik stemde huilend in.

Vasthouden of loslaten

Maar nu, wat moet ik nu? Mijn dochter ligt in Almelo en ik ben hier in de Lidl in Hengelo. Het winkelwagentje bevat weliswaar enkele producten, maar het vult zich niet met de maxi cosi. Ik wil hier niet zijn. Ik voel het in al mijn vezels. Ontredderd stuur ik de wagen richting de kassa. Ik moet hier weg en zo snel mogelijk met de auto richting Almelo.

Een baby hoort bij haar moeder.

Is dit het dan denk ik, terwijl ik eindelijk de afstand tussen mij en mijn dochter verklein. Moet ik loslaten? Loslaten van mijn visie. Loslaten van mijn angst dat ze onveilig hecht. Loslaten om koste wat het kost bij haar te zijn. Kan ik dat? Wil ik dat? Het liefste haal ik haar op en neem ik haar mee naar huis. Een baby hoort bij haar moeder.

Experts

Ik zie dat kleine meisje voor mij in dat babybedje in die grote steriele ziekenhuiskamer en begin opnieuw te snikken. Ik heb het gevoel dat ik mijn verstand verlies. Dat ik mijn haren uit mijn hoofd ga trekken van verdriet. Als ik er nu op kon vertrouwen dat de artsen mij serieus nemen en werkelijk koemelkallergie als ware oorzaak van haar reflux gaan onderzoeken, dan kan ik nog enigszins vrede hebben met de situatie. Maar dat vertrouwen is er niet. Zeker niet sinds ze mij de laatste keer een slaapplan als redmiddel hebben voorgeschoteld.

In de avond word ik door de pedagogisch medewerker aangesproken. “Het lijkt me beter om naar huis te gaan en je rust te pakken. We doen dit immers ook om de ouders te ontlasten”, zegt ze met enige dwang in haar stem. Ik vertel haar dat ik zoveel mogelijk bij mijn dochter wil zijn en dat ik toch echt niet in staat ben om te rusten thuis. Sterker nog ik trek mijn haren uit mijn hoofd. De blik van de pedagogisch medewerker spreekt boekdelen. Of ik misschien met een maatschappelijk werker wil praten?! Steeds meer ervaar ik dat onze opvattingen van elkaar verschillen en ik voel mij erg alleen in het grote ziekenhuis.

Ze benadrukt nog wel dat ik een moeder ben met wel erg veel moedergevoel.

Openbaring

De volgende dag word ik wakker en zie ik het glashelder. Vandaag halen we haar op. Geen dag langer meer! Anders moet ik op de paaz-afdeling worden opgenomen en dan zijn we nog veel verder van huis. Mijn man sputtert eerst nog wat tegen uit angst voor dat wat het met ons gezin kan doen. Echter, ik verzeker hem ervan dat ik dit met een heldere geest besluit. I can see clearly now the rain has gone! Hij ziet mijn vastberadenheid en kent mij nu lang genoeg, deze moeder accepteert geen nee. Een flinke vent die mij nu tegenhoudt.

We rijden samen met onze zoon naar het ziekenhuis. We vragen ons sterk af hoe de arts en pedagogisch medewerker zullen reageren, maar in mijn hoofd heb ik het hele verhaal al klaar.

Moedergevoel

Daar ligt ze dan, onze kleine schat. Ze is veranderd na drie dagen. Ik zie het in haar ogen. Niemand ziet dat behalve ik. Snel trek ik haar uit haar bedje, ondanks de reglementen. “We nemen je weer mee naar huis lieve schat”. Ik druk haar stevig tegen mij aan en voel dat het goed is.

Ik heb mijn moederinstinct weer teruggevonden.

Verbouwereerd komt de pedagogisch medewerker binnen, maar ik geloof dat ze het al ziet. Veel hoeven we niet uit te leggen. Ze benadrukt nog wel dat ik een moeder ben met wel erg veel moedergevoel. Alsof zoiets te meten is. Ik verbaas mij dat ik kennelijk geen ‘doorsnee moeder’ ben in haar ogen.

Ik voel me trots en rijk als we in de auto terugrijden met twee kinderen op de achterbank. Trots dat we hebben gevochten voor onze dochter en ondanks elk medisch advies ons gevoel bleven volgen. De opname was een eye opener voor ons. Helaas geen erkenning binnen het medische circuit, maar mijn gezonde verstand en bovenal mijn moederinstinct heb ik weer teruggevonden.

Roze wolk

Wat een bijzondere reis maken we zo samen, lieve kleine schat. Geen reis op een mooie roze wolk, maar wel een die mij in staat stelt de energetische verbinding tussen jou en mij te versterken. De antwoorden die heb ik niet van de artsen nodig. Ik hoef alleen maar goed naar jou te luisteren en te vertrouwen op mijn intuïtie.

Ik hoef alleen maar goed naar jou te luisteren en te vertrouwen op mijn intuïtie.

The post Een oceaan vol tranen appeared first on OERmoeders van Nu.

In het ziekenhuis nemen ze ons wel serieus, was toen nog mijn naïeve gedachte.

Mamatras

Nachtenlang fungeerde ik als ‘mamatras’. En hoewel het goed voelde dat ik mijn dochter troost kon bieden door rechtop met haar op mijn borst te slapen, voelde ik ook dat ik dit niet nog enkele weken vol zou houden. Zelf hadden mijn man en ik de diagnose verborgen reflux gesteld. Echter, de geluiden die onze dochter maakte waren zo beangstigend dat wij ons afvroegen of er niet nog meer aan de hand was. Meerdere keren heb ik haar in bed aangetroffen, terwijl ze leek te stikken in dat wat bij haar omhoog kwam, maar niet verder dan haar keel. In het ziekenhuis werd Faya aan een monitor gelegd, waar haar zuurstof en hartslag werd gemeten. We worden serieus genomen, was toen nog mijn naïeve gedachte.

Slaapplan

Al gauw kwam ik erachter dat de monitor werd aangesloten om mij als moeder gerust te stellen en niet om serieus naar haar waarden te kijken en haar ongemak te verklaren. De dag dat de pedagogisch medewerker van het ziekenhuis bij mij kwam om mij het slaapplan toe te lichten, ontwaakte ik uit mijn naïeve toestand. You say what? Een slaapplan voor baby’s? Van 5 weken? Dat meen je niet…

Volgens de pedagogisch medewerkster was het heel eenvoudig. Alles stond in het document van twee A4. Ik kreeg het mee als naslagwerk voor thuis. Waar het op neer kwam was dat je je baby laat huilen voor 5 minuten, daarna mag je komen om te troosten. Dit doe je drie maal en bij de vierde keer mocht je je kindje oppakken om daarna weer terug in bed te leggen tot de volgende voeding. Het troosten houdt daarbij in dat je een hand op het hoofdje legt en een hand op het buikje en ergens moest je ook nog de gelegenheid vinden om het speentje in het mondje te drukken en vast te houden. Het was dat ik oververmoeid was van de slapeloze nachten, waardoor ik haar niet ter plekke heb verteld waar het gat van de deur was.

Een slaapplan? Voor baby’s van 5 weken? Ik ontwaakte uit mijn naïeve toestand.

Ongeloof

Ik luisterde, totaal verbouwereerd, dit kan toch geen advies vanuit het ziekenhuis zijn? Mijn kind heeft ongemak, pijn. Ze huilt omdat ze niet anders kan dan zo aan te geven dat ze zich niet goed voelt. Deze signalen neem ik serieus. Haar huilen negeren en haar middels een slaapplan leren dat ze niet gehoord en gezien wordt als ze pijn heeft (ook al zijn het steeds maar 5 minuten), vind ik zeer kwalijk.

Volgens de pedagogisch medewerkster zou er na twee a drie weken een duidelijk effect zijn. “Ja ze weet dan inmiddels wel dat er niet naar haar wordt omgekeken als ze huilt”, was mijn reactie. Ik kreeg sterk het gevoel dat ik in een hokje werd gedrukt. Het hokje ‘moeder van een huilbaby’ en dan gaat er maar een lade open, met maar een protocol en dat is het onrustige baby protocol waarbij het slaapplan wordt toegepast.

“En de hechting dan?”, gooide ik er voorzichtig uit, niet meer wetende wat ik hiervan moest denken. Maar volgens deze pedagogisch medewerkster kon dat geen kwaad. Sprakeloos was ik toen ze weer vertrok. Behoorlijk twijfelend aan mijn eigen visie op opvoeding belde ik mijn vriendin. Dankzij haar kreeg ik weer grip op de situatie en wist ik dat ik dit protocol thuis in de prullenbak zou gooien.

Luisteren naar je lichaam

Ik geloof in luisteren naar je lichaam, luisteren naar je gevoel. Dat betekent dat ik gevoelens serieus neem en dat mijn gevoel er ook werkelijk mag zijn. Dit wil ik mijn kinderen ook meegeven. Gevoelens mogen getoond en/of geuit worden. Het onderdrukken van de noodkreten van mijn dochter middels een slaapplan staat daar haaks op. Ik wil haar juist leren dat als zij mij nodig heeft ik er voor haar ben. En als zij pijn heeft of ze voelt zich onveilig dat ze mij altijd hiervoor mag roepen. Huilen is nu het enige wat ze kan.

Mijn dochter weet heel goed wanneer ze moe is. Niet op de klok, maar volgens haar eigen ritme.

Daarnaast houdt het slaapplan in dat kinderen volgens een bepaald ritme en regelmaat MOETEN gaan slapen. Wij als volwassenen leggen in mijn optiek dan wat op. Ook het aanvoelen van de behoefte om te slapen is afstemmen op je lichaam. Ik geloof dat mijn dochter heel goed weet wanneer ze moe en uitgerust is. Ik hoef alleen maar naar haar te kijken. Is ze moe, dan leg ik haar in bed. Niet volgens de klok, of het ritme van mogelijk miljoenen andere baby’s, maar volgens haar eigen ritme. En zo vormt zich een persoonlijk slaapplan, afgestemd op de behoeftes van mijn dochter. Iets wat ons veel beter past!

The post You say what? Een slaapplan voor baby’s? appeared first on OERmoeders van Nu.

‘Vertrouwen is weten met je hart’

Koemelkallergie

“Tom, call me crazy, maar ik denk toch echt dat het aan de voeding ligt dat ze zo onrustig is”, zeg ik terwijl het huilen me nader staat dan het lachen. Mijn man kijkt me enigszins bedenkelijk aan, omdat we net van de kinderarts te horen hebben gekregen dat de kans op koemelkallergie maar 2% zou zijn. Volgens hem is het niet aannemelijk dat onze dochter bij die 2% hoort. Ik richt mijn blik op Faya die nu heerlijk na een lange wandeling in de maxi cosi ligt te slapen en vraag me af wat maakt dat ik dat zo sterk voel.

Ik denk aan mijn moeder die mij al enkele keren heeft gevraagd “Rebecca, heb jij het idee dat er nog meer met haar aan de hand is behalve reflux?”. “Ja, maar het is puur een gevoel, nergens op gebaseerd”, zei ik dan. Heel mijn hart geeft mij in dat we de koemelkvrije voeding moeten proberen. Tom is niet afwijzend, maar vertrouwt eigenlijk vooral op de arts. Ik laat me verleiden om zowel de arts als mijn man te volgen en mijn gevoel aan de kant te zetten.

Moederinstinct

De volgende dag, na een heftige nacht met veel ontroostbare momenten, ben ik het zat. Wat nou 2% kans?! Waarom laat ik mij eigenlijk afschepen. Mother knows best, toch?! Op eigen houtje besluit ik koemelkvrije voeding te kopen. Ik wandel naar de apotheek en bel gelijk de arts om hem in te lichten. Het wordt me duidelijk gemaakt dat dit tegen het advies van de arts ingaat, maar dat ze mij ondanks dat toestemming geven. Ik trek mijn schouders op en denk bij mijzelf: jullie kunnen mij wat, het is mijn kind en ik weet het beste wat goed is voor MIJN kind.

Vanaf dat moment kwam er een leeuwin in mij los. Een oerinstinct kwam naar boven. Ik besloot alle twijfel en onzekerheid los te laten en te vertrouwen op mijn moederhart. Natuurlijk hebben de artsen ervoor geleerd, maar ze zijn niet energetisch verbonden met haar. En terwijl ik dit opschrijf, voel ik opnieuw een strijdlust naar boven komen die ergens best heel lekker aanvoelt. Eerlijk is eerlijk, ik hou ervan om in charge te zijn.

Verandering

Na enkele dagen koemelkvrije voeding zien we een heel andere Faya. Veel rustiger, slaapt beter, spuugt minder en lacht veel en veel meer. Wij zijn overtuigd als ouders! Nooit meer andere voeding. Helaas denkt de kinderarts daar anders over. Voor een vergoeding voor deze vreselijk dure voeding (lees: €35 per blik) dient er een dubbelblindtest in het ziekenhuis afgenomen te worden. Wat betekent dat onze dochter 2 maal een dagdeel wordt opgenomen en gedurende de ochtend verscheidene flesjes met voeding aangeboden krijgt. Niemand weet of het om de koemelk of koemelkvrije voeding gaat. Pas na beide opname dagen wordt de verzegelde envelop geopend en weet men wat er gegeven is.

Op dag 1 is het mis. De onrust komt terug, samen met het spugen. Ik krijg weer de kriebels en vind het zo erg dat we onze dochter dit aandoen. Puur vanwege de centen! Dag 2 is er geen reactie. Voor ons is het duidelijk, dag 1 moet de koemelk geweest zijn. Ik bel met de kinderarts om het verlossende antwoord te krijgen. Hij hoort mij aan, nadat hij mij vraagt welke dag volgens ons de koemelk is geweest en waarom. Dan wordt de envelop geopend.

Inderdaad, het was dag 1. Ik slaak stiekem toch een zucht van opluchting. Maar de opluchting maakt plaats voor irritatie, na de opmerking van de arts dat dit niet echt een 100% betrouwbare test is. Pardon?! Wilt u nu werkelijk beweren dat het niet als feit vastgesteld mag worden dat onze dochter koemelkallergie heeft? Heeft dat te maken met het gegeven dat ik degene ben geweest die de diagnose heeft moeten stellen? Ik voel dat ik mijn boosheid wil uiten en toch slik ik het in. Voor de vergoeding heb ik deze beste man nog nodig, dus ik probeer erboven te gaan staan. Poeh, dat valt niet mee…

Frustratie

We zijn inmiddels enkele weken verder. Onze dochter groeit als kool en ze ontwikkelt zich fantastisch. Toch voel ik nog steeds de frustratie. Toen mijn dochter in het ziekenhuis werd opgenomen met 8 weken, heb ik het gevoel gehad dat ik als moeder in een hokje gedrukt werd. Het hokje ‘moeder van een onrustige baby’. Bij dat hokje hoorde: onrustige baby = onrustige moeder.

Dat betekende dat er een protocol uit de kast geplukt werd en in dat protocol staat dat moeder (of het liefste de ouders) maatschappelijke hulp krijgen om inzicht te krijgen in eigen handelen en dat wat je uitstraalt naar je baby. Volgens hen zou mijn dochter vooral onrustig zijn, doordat ik oververmoeid was geraakt door het vele huilen en daardoor niet meer met rust mijn kind kon benaderen. De zogenaamde vicieuze cirkel! (Heb ik er overigens al bij verteld dat de maatschappelijke werkster een vierdejaars stagiaire was van 20 jaar? Aan het einde van het gesprek heb ik haar enkele goede boekentips gegeven en haar gewezen op mijn workshops en lezingen. Ze vond het machtig interessant. Ik bedoel maar.)

Na drie dagen opname vond ik het welletjes toen bleek dat er helemaal niet serieus onderzoek werd gedaan naar mijn dochters ongemak en dat haar opname vooral bedoeld was om ons als ouders rust te bieden en ons uit te leggen wat mindfulness is. Mijn vermoeden van koemelkallergie werd toen namelijk ook al verworpen. Je kunt je mijn boosheid en machteloosheid van die tijd vast wel voorstellen.

Boodschap

Waarom schrijf ik dit? Niet alleen om het van mij af te schrijven. Ik heb ook een boodschap en een duidelijk doel. Ik ben een leeuwin als het om mijn kinderen gaat en laat mij niet afschepen, ook al ben ik nog zo oververmoeid. Dat weet ik van mezelf. Daarnaast luister ik altijd heel goed naar wat mijn hart mij ingeeft. Maar dat wil niet zeggen dat iedere ouder bij machte is om zo assertief op te treden. Zeker de ouders die een eerste kindje mogen krijgen en niet weten wat normaal en wat abnormaal huilgedrag is.

Daarom pleit ik ervoor dat alle ouders leren vertrouwen op hun gevoel en met name de moeders zichzelf ervan overtuigen dat zij echt het beste weten wat de behoefte is van hun kind! Maak jezelf niet wijs dat je misschien dingen ziet die er niet zijn. Of dat je overbezorgd bent. Als jij de indruk hebt dat er wat loos is, dan is er wat loos. En mocht je iemand kennen die in ditzelfde schuitje zit, of misschien ben jij degene die in dit schuitje zit, twijfel dan niet om mij te bellen of te mailen. Dit zegt niet de coach Rebecca, maar Rebecca als moeder die wat voor een andere moeder wil betekenen.

En anders wil ik alleen maar zeggen: vertrouwen is weten met je hart en jij weet het als moeder het beste!

The post Mother knows best appeared first on OERmoeders van Nu.