Schoenen die barefoot zijn én van ecologisch materiaal, wat wil een (oer)moeder nog meer? Wij ontdekten een tijd terug het Duitse bedrijf Wildling.Shoes en werden er wild van. Hun motto spreekt ons ook aan: ‘children has to run wild’. Het liefst met blote voeten, maar in bepaalde omstandigheden natuurlijk fijn als er wat bescherming om de voeten heen zit. Ze hadden wat opstart problemen in het begin (ze konden de vraag niet aan), maar zijn ondertussen helemaal up and running en hebben weer een prachtige nieuwe collectie schoenen.

Barefoot

Als je de statistieken bekijkt kun je zien dat 98% van de kinderen geboren wordt met gezonde voeten. Bij volwassenen is dat nog maar 20%. Er gaat dus duidelijk iets mis en het duidt erop dat het vooral te maken heeft met het dragen van verkeerde schoenen. Wildling heeft de schoenen zo ontworpen dat de voeten van je kinderen gezond ontwikkelen én ze maken gebruik van duurzaam en natuurlijk materiaal.

Test test

Wij mochten vorige jaar een aantal schoenen testen met korting en daar maakten we dankbaar gebruik van. Wij hebben de ‘Wolf’ & de ‘Bat’ voor volwassen getest en de ‘Red Riding Hood’ voor één van onze zoons.

Alle schoenen zitten heerlijk, sluiten lekker aan en zijn goed te onderhouden. Ze geven een gevoel van vrijheid, omdat ze zó heerlijk zitten (net als fijne sloffen). Tegelijkertijd hebben ze een stijlvolle look en de materialen zijn zacht en ademend.

We vinden ze niet zo geschikt voor nat weer. Althans; de nieuwere versies (check hun website!) zijn al weer beter aangepast op regenachtig weer.

Mijn zoon loopt er heerlijk op en wil niks anders (als hij al schoenen aan moet).

Stijlvol én duurzaam

Wildling heeft nu ook naast schoenen voor kinderen & volwassen (wildling & rewild) ook schoentjes voor de allerkleinsten (cubs). Alle schoenen zijn in verschillende kleuren te verkrijgen en zijn voorzien van een mooi vossenlogo.

Er zijn gevoerde schoenen en schoenen voor de zomer. Ook sinds kort sandalen verkrijgbaar. We zijn enorme fan en hopen jou en je kinderen ook te kunnen aansteken.

Wildling staat aankomende 15 juni op de OudersNatuurlijkBeurs in Doorwerth. Wellicht een leuke mogelijkheid om ze te bekijken. Verzendkosten zijn overigens niet zo duur, namelijk 8,90€ naar NL.

The post Recensie: Wildling barefoot schoenen appeared first on OERmoeders van Nu.

In dit artikel vertel ik hoe je kunt reageren als je kind niet eerlijk is over zijn pijn en je wilt weten wat er onder dat gedrag kan zitten.

De pijn groter maken

Nadat we samen een tijdje op de bank zaten en ik met mijn volle aandacht en liefde bij hem was dacht ik te zien dat hij na een tijdje de pijn een beetje groter maakte.

Zijn pijnreactie was best heftig.

Dat is het moment waarop je als ouder kunt denken ‘wanneer je kunt doen alsof het erger is, dan zal het allemaal wel meevallen en kun je wel weer gewoon zelf zitten, doorgaan met spelen, er zal dus wel niet zoveel aan de hand zijn’. Je komt als ouder in een lastig stuk terecht; kan ik mijn kind de volgende keer nog wel geloven als er iets aan de hand is? En dat wil je wel blijven doen, want stel dat het dan een keer wel echt iets ergs is.

Als je kind niet eerlijk is

Op het moment zelf heb ik het even kort gevraagd of hij wel eerlijk was, of ik dat goed zag, zodat ik het juiste voor hem kon doen op dat moment, hem kon geven wat hij echt nodig had. We hebben hem zelf laten kiezen of hij naar huis wilde of nog wilde blijven om frietjes mee te eten. Hem deze keuze geven maakte dat hij zelf moest gaan voelen hoe het met hem ging. Drie keer raden waar hij voor koos. Hij kon beter met zijn pijn omgaan en heeft nog mee kunnen genieten van het feestje.

Vermijd de ‘waarom-vraag’

Later, op weg naar huis, ben ik het gesprek aangegaan waarin ik hem vroeg of ik het goed gezien had dat hij de pijn wat groter maakte. Door dit op deze manier te vragen geef ik mijn kind het gevoel dat ik niet uitga van mijn eigen waarheid en hem serieus wil nemen, dat ik ook naar hem wil luisteren hoe het echt was. Deze manier van “ontschuldigen” maakt dat een kind juist eerlijk kan zijn. Ik had het goed gezien, gaf hij aan.

Ik stelde de vraag om te laten zien dat ik hem zo graag wil begrijpen.

Vervolgens vermijd ik altijd de ‘waarom-vraag’, want daar zit een veroordelende toon in. Ik stelde de vraag ‘wat maakte dat hij het groter maakte’, of hij dat wist van zichzelf. Juist weer om te laten zien dat ik hem zo graag wil begrijpen.

Een kind weet niet hoeveel jij kan doen

Hij kon het heel goed verwoorden en vertelde dat hij dacht dat als het erger leek, ik meer zou helpen en dan zou zijn pijn sneller overgaan. Toen was ik wel even stil. Ik vond het zo aandoenlijk en ik kreeg zo’n mooie binnenkijk in hoe het dan werkt bij mijn kind, dat zo dapper was om eerlijk te zijn. Hij stelde zich aardig kwetsbaar op.

Hier zat dus zijn verlangen dat de pijn snel zou overgaan, omdat de pijn zo groot was. Niet, zoals vaak wordt gedacht, om aandacht te krijgen voor zichzelf of dat hij je besodemietert waar je bij zit.

Toen was ik wel even stil.

En ineens besefte ik ook dat een kind natuurlijk helemaal niet weet hoeveel zijn of haar mama of papa kan helpen. Als je intense pijn ervaart, ben je bezig met wat je zelf nodig hebt, dat is het enige dat telt.

Ik vertelde hem oprecht dat ik hem goed begreep dat hij het daarom erger ging maken en dat ik zou willen dat ik zijn pijn had kunnen wegnemen, maar dat ik hem niet meer kon geven dan ik gedaan had, dat ik hem al mijn liefde had gegeven. Vanuit deze eerlijkheid kon hij ook goed begrijpen dat het eerlijk blijven over de pijn juist beter helpt in krijgen wat je nodig hebt.

Wat een mooie ervaring, voor hem als kind, om te leren omgaan met pijn en voor ons als ouders hoe je kijkt naar het verlangen onder lastig gedrag. Een ervaring in onvoorwaardelijke liefde.

Uitgaan van positieve intenties

De boodschap die ik je wil meegeven in dit voorbeeld is dat onder elk negatief gedrag (of het nou van een kind of een volwassene is) een verlangen zit, een positieve intentie. Het is alleen de pijn van dat moment, letterlijk of figuurlijk, die maakt dat je kiest voor een bepaalde manier om dat verlangen te realiseren. Wanneer je denkt dat je iets niet krijgt en je hebt het echt heel hard nodig, dan ga je daar alles voor doen om het wel te krijgen. Zeker voor een kind is het moeilijk om te weten wat de ander je kan geven, dat je mag vertrouwen op dat je krijgt wat je nodig hebt.

Je kunt de ander geven wat het op dat moment zo hard nodig heeft.

Wanneer jij in staat bent om onder het gedrag van de ander dat jou raakt, irriteert of je harder maakt dan je lief is, de positieve intentie te zien, wanneer je kunt vragen naar het verlangen van de ander, dan ontstaat er een zuivere communicatie waarin je zelf ook verzacht. Je kunt de ander dan geven wat die op dat moment zo hard nodig heeft. En geloof me, het voelt zo rijk om op die manier in verbinding te zijn met de ander.

Als jouw pijn ook te groot is

Het klinkt zo eenvoudig, hoe ik dat hierboven neerschrijf, maar wij zijn daar niet zomaar gekomen. Inmiddels spreken wij als klein gezinnetje met onze prachtige zoon van 9 dezelfde taal die gaat over verantwoording nemen voor wat je doet in het leven, eerlijk zijn, je uiten, ongeacht wat je voelt, compassie en leven vanuit verlangen. Maar daar zijn we niet zomaar gekomen.

Voor elke ouder die ervaart te veel geraakt te worden in verbinding met de ander is het helpend om je eigen oude pijn op te ruimen. Het heeft ons ver gebracht en ik gun dat elke andere ouder om op deze manier te verbinden.

Wil je dat niet alleen doen? Vraag dan een gratis kennismakingsgesprek aan om eens samen te kijken wat ik voor jou of jullie kan betekenen.

The post Wat als je kind niet helemaal eerlijk is? appeared first on OERmoeders van Nu.

Mijn moederhart huilt en ik mis haar.

Dit keer zonder mij, zonder haar ouders. We zijn de strijd tegen de reflux verloren. Het ging niet meer. Eén tot twee weken zou ze daar moeten verblijven. Ze hanteren het onrustige baby protocol. Dat betekent dat ik niet mag slapen naast haar.

Moederhart

Het voelt zo tegennatuurlijk, zo tegen alles waarin ik in geloof. Mijn moederhart huilt en ik mis haar. Een oceaan vol tranen hoor ik op de radio en midden in de supermarkt laat ik mijn tranen gaan. Wat anderen daarvan vinden interesseert me nu op dit punt helemaal niets. Dit is niet ok! Dit voelt helemaal niet ok. Ik doe het voor haar, al lijkt dat zo vreselijk tegenstrijdig. Voor het gezin om rechtop te blijven staan.

Was het vrijwillig? Nee natuurlijk niet. Het was de huisarts die zei: “Rebecca dit gaan we nu doen. Dit heeft al te lang geduurd, laat haar opnemen en de artsen hun werk doen”. Ik voelde me zo wanhopig en dood- en doodmoe. Ik stemde huilend in.

Vasthouden of loslaten

Maar nu, wat moet ik nu? Mijn dochter ligt in Almelo en ik ben hier in de Lidl in Hengelo. Het winkelwagentje bevat weliswaar enkele producten, maar het vult zich niet met de maxi cosi. Ik wil hier niet zijn. Ik voel het in al mijn vezels. Ontredderd stuur ik de wagen richting de kassa. Ik moet hier weg en zo snel mogelijk met de auto richting Almelo.

Een baby hoort bij haar moeder.

Is dit het dan denk ik, terwijl ik eindelijk de afstand tussen mij en mijn dochter verklein. Moet ik loslaten? Loslaten van mijn visie. Loslaten van mijn angst dat ze onveilig hecht. Loslaten om koste wat het kost bij haar te zijn. Kan ik dat? Wil ik dat? Het liefste haal ik haar op en neem ik haar mee naar huis. Een baby hoort bij haar moeder.

Experts

Ik zie dat kleine meisje voor mij in dat babybedje in die grote steriele ziekenhuiskamer en begin opnieuw te snikken. Ik heb het gevoel dat ik mijn verstand verlies. Dat ik mijn haren uit mijn hoofd ga trekken van verdriet. Als ik er nu op kon vertrouwen dat de artsen mij serieus nemen en werkelijk koemelkallergie als ware oorzaak van haar reflux gaan onderzoeken, dan kan ik nog enigszins vrede hebben met de situatie. Maar dat vertrouwen is er niet. Zeker niet sinds ze mij de laatste keer een slaapplan als redmiddel hebben voorgeschoteld.

In de avond word ik door de pedagogisch medewerker aangesproken. “Het lijkt me beter om naar huis te gaan en je rust te pakken. We doen dit immers ook om de ouders te ontlasten”, zegt ze met enige dwang in haar stem. Ik vertel haar dat ik zoveel mogelijk bij mijn dochter wil zijn en dat ik toch echt niet in staat ben om te rusten thuis. Sterker nog ik trek mijn haren uit mijn hoofd. De blik van de pedagogisch medewerker spreekt boekdelen. Of ik misschien met een maatschappelijk werker wil praten?! Steeds meer ervaar ik dat onze opvattingen van elkaar verschillen en ik voel mij erg alleen in het grote ziekenhuis.

Ze benadrukt nog wel dat ik een moeder ben met wel erg veel moedergevoel.

Openbaring

De volgende dag word ik wakker en zie ik het glashelder. Vandaag halen we haar op. Geen dag langer meer! Anders moet ik op de paaz-afdeling worden opgenomen en dan zijn we nog veel verder van huis. Mijn man sputtert eerst nog wat tegen uit angst voor dat wat het met ons gezin kan doen. Echter, ik verzeker hem ervan dat ik dit met een heldere geest besluit. I can see clearly now the rain has gone! Hij ziet mijn vastberadenheid en kent mij nu lang genoeg, deze moeder accepteert geen nee. Een flinke vent die mij nu tegenhoudt.

We rijden samen met onze zoon naar het ziekenhuis. We vragen ons sterk af hoe de arts en pedagogisch medewerker zullen reageren, maar in mijn hoofd heb ik het hele verhaal al klaar.

Moedergevoel

Daar ligt ze dan, onze kleine schat. Ze is veranderd na drie dagen. Ik zie het in haar ogen. Niemand ziet dat behalve ik. Snel trek ik haar uit haar bedje, ondanks de reglementen. “We nemen je weer mee naar huis lieve schat”. Ik druk haar stevig tegen mij aan en voel dat het goed is.

Ik heb mijn moederinstinct weer teruggevonden.

Verbouwereerd komt de pedagogisch medewerker binnen, maar ik geloof dat ze het al ziet. Veel hoeven we niet uit te leggen. Ze benadrukt nog wel dat ik een moeder ben met wel erg veel moedergevoel. Alsof zoiets te meten is. Ik verbaas mij dat ik kennelijk geen ‘doorsnee moeder’ ben in haar ogen.

Ik voel me trots en rijk als we in de auto terugrijden met twee kinderen op de achterbank. Trots dat we hebben gevochten voor onze dochter en ondanks elk medisch advies ons gevoel bleven volgen. De opname was een eye opener voor ons. Helaas geen erkenning binnen het medische circuit, maar mijn gezonde verstand en bovenal mijn moederinstinct heb ik weer teruggevonden.

Roze wolk

Wat een bijzondere reis maken we zo samen, lieve kleine schat. Geen reis op een mooie roze wolk, maar wel een die mij in staat stelt de energetische verbinding tussen jou en mij te versterken. De antwoorden die heb ik niet van de artsen nodig. Ik hoef alleen maar goed naar jou te luisteren en te vertrouwen op mijn intuïtie.

Ik hoef alleen maar goed naar jou te luisteren en te vertrouwen op mijn intuïtie.

The post Een oceaan vol tranen appeared first on OERmoeders van Nu.

In het ziekenhuis nemen ze ons wel serieus, was toen nog mijn naïeve gedachte.

Mamatras

Nachtenlang fungeerde ik als ‘mamatras’. En hoewel het goed voelde dat ik mijn dochter troost kon bieden door rechtop met haar op mijn borst te slapen, voelde ik ook dat ik dit niet nog enkele weken vol zou houden. Zelf hadden mijn man en ik de diagnose verborgen reflux gesteld. Echter, de geluiden die onze dochter maakte waren zo beangstigend dat wij ons afvroegen of er niet nog meer aan de hand was. Meerdere keren heb ik haar in bed aangetroffen, terwijl ze leek te stikken in dat wat bij haar omhoog kwam, maar niet verder dan haar keel. In het ziekenhuis werd Faya aan een monitor gelegd, waar haar zuurstof en hartslag werd gemeten. We worden serieus genomen, was toen nog mijn naïeve gedachte.

Slaapplan

Al gauw kwam ik erachter dat de monitor werd aangesloten om mij als moeder gerust te stellen en niet om serieus naar haar waarden te kijken en haar ongemak te verklaren. De dag dat de pedagogisch medewerker van het ziekenhuis bij mij kwam om mij het slaapplan toe te lichten, ontwaakte ik uit mijn naïeve toestand. You say what? Een slaapplan voor baby’s? Van 5 weken? Dat meen je niet…

Volgens de pedagogisch medewerkster was het heel eenvoudig. Alles stond in het document van twee A4. Ik kreeg het mee als naslagwerk voor thuis. Waar het op neer kwam was dat je je baby laat huilen voor 5 minuten, daarna mag je komen om te troosten. Dit doe je drie maal en bij de vierde keer mocht je je kindje oppakken om daarna weer terug in bed te leggen tot de volgende voeding. Het troosten houdt daarbij in dat je een hand op het hoofdje legt en een hand op het buikje en ergens moest je ook nog de gelegenheid vinden om het speentje in het mondje te drukken en vast te houden. Het was dat ik oververmoeid was van de slapeloze nachten, waardoor ik haar niet ter plekke heb verteld waar het gat van de deur was.

Een slaapplan? Voor baby’s van 5 weken? Ik ontwaakte uit mijn naïeve toestand.

Ongeloof

Ik luisterde, totaal verbouwereerd, dit kan toch geen advies vanuit het ziekenhuis zijn? Mijn kind heeft ongemak, pijn. Ze huilt omdat ze niet anders kan dan zo aan te geven dat ze zich niet goed voelt. Deze signalen neem ik serieus. Haar huilen negeren en haar middels een slaapplan leren dat ze niet gehoord en gezien wordt als ze pijn heeft (ook al zijn het steeds maar 5 minuten), vind ik zeer kwalijk.

Volgens de pedagogisch medewerkster zou er na twee a drie weken een duidelijk effect zijn. “Ja ze weet dan inmiddels wel dat er niet naar haar wordt omgekeken als ze huilt”, was mijn reactie. Ik kreeg sterk het gevoel dat ik in een hokje werd gedrukt. Het hokje ‘moeder van een huilbaby’ en dan gaat er maar een lade open, met maar een protocol en dat is het onrustige baby protocol waarbij het slaapplan wordt toegepast.

“En de hechting dan?”, gooide ik er voorzichtig uit, niet meer wetende wat ik hiervan moest denken. Maar volgens deze pedagogisch medewerkster kon dat geen kwaad. Sprakeloos was ik toen ze weer vertrok. Behoorlijk twijfelend aan mijn eigen visie op opvoeding belde ik mijn vriendin. Dankzij haar kreeg ik weer grip op de situatie en wist ik dat ik dit protocol thuis in de prullenbak zou gooien.

Luisteren naar je lichaam

Ik geloof in luisteren naar je lichaam, luisteren naar je gevoel. Dat betekent dat ik gevoelens serieus neem en dat mijn gevoel er ook werkelijk mag zijn. Dit wil ik mijn kinderen ook meegeven. Gevoelens mogen getoond en/of geuit worden. Het onderdrukken van de noodkreten van mijn dochter middels een slaapplan staat daar haaks op. Ik wil haar juist leren dat als zij mij nodig heeft ik er voor haar ben. En als zij pijn heeft of ze voelt zich onveilig dat ze mij altijd hiervoor mag roepen. Huilen is nu het enige wat ze kan.

Mijn dochter weet heel goed wanneer ze moe is. Niet op de klok, maar volgens haar eigen ritme.

Daarnaast houdt het slaapplan in dat kinderen volgens een bepaald ritme en regelmaat MOETEN gaan slapen. Wij als volwassenen leggen in mijn optiek dan wat op. Ook het aanvoelen van de behoefte om te slapen is afstemmen op je lichaam. Ik geloof dat mijn dochter heel goed weet wanneer ze moe en uitgerust is. Ik hoef alleen maar naar haar te kijken. Is ze moe, dan leg ik haar in bed. Niet volgens de klok, of het ritme van mogelijk miljoenen andere baby’s, maar volgens haar eigen ritme. En zo vormt zich een persoonlijk slaapplan, afgestemd op de behoeftes van mijn dochter. Iets wat ons veel beter past!

The post You say what? Een slaapplan voor baby’s? appeared first on OERmoeders van Nu.

‘Vertrouwen is weten met je hart’

Koemelkallergie

“Tom, call me crazy, maar ik denk toch echt dat het aan de voeding ligt dat ze zo onrustig is”, zeg ik terwijl het huilen me nader staat dan het lachen. Mijn man kijkt me enigszins bedenkelijk aan, omdat we net van de kinderarts te horen hebben gekregen dat de kans op koemelkallergie maar 2% zou zijn. Volgens hem is het niet aannemelijk dat onze dochter bij die 2% hoort. Ik richt mijn blik op Faya die nu heerlijk na een lange wandeling in de maxi cosi ligt te slapen en vraag me af wat maakt dat ik dat zo sterk voel.

Ik denk aan mijn moeder die mij al enkele keren heeft gevraagd “Rebecca, heb jij het idee dat er nog meer met haar aan de hand is behalve reflux?”. “Ja, maar het is puur een gevoel, nergens op gebaseerd”, zei ik dan. Heel mijn hart geeft mij in dat we de koemelkvrije voeding moeten proberen. Tom is niet afwijzend, maar vertrouwt eigenlijk vooral op de arts. Ik laat me verleiden om zowel de arts als mijn man te volgen en mijn gevoel aan de kant te zetten.

Moederinstinct

De volgende dag, na een heftige nacht met veel ontroostbare momenten, ben ik het zat. Wat nou 2% kans?! Waarom laat ik mij eigenlijk afschepen. Mother knows best, toch?! Op eigen houtje besluit ik koemelkvrije voeding te kopen. Ik wandel naar de apotheek en bel gelijk de arts om hem in te lichten. Het wordt me duidelijk gemaakt dat dit tegen het advies van de arts ingaat, maar dat ze mij ondanks dat toestemming geven. Ik trek mijn schouders op en denk bij mijzelf: jullie kunnen mij wat, het is mijn kind en ik weet het beste wat goed is voor MIJN kind.

Vanaf dat moment kwam er een leeuwin in mij los. Een oerinstinct kwam naar boven. Ik besloot alle twijfel en onzekerheid los te laten en te vertrouwen op mijn moederhart. Natuurlijk hebben de artsen ervoor geleerd, maar ze zijn niet energetisch verbonden met haar. En terwijl ik dit opschrijf, voel ik opnieuw een strijdlust naar boven komen die ergens best heel lekker aanvoelt. Eerlijk is eerlijk, ik hou ervan om in charge te zijn.

Verandering

Na enkele dagen koemelkvrije voeding zien we een heel andere Faya. Veel rustiger, slaapt beter, spuugt minder en lacht veel en veel meer. Wij zijn overtuigd als ouders! Nooit meer andere voeding. Helaas denkt de kinderarts daar anders over. Voor een vergoeding voor deze vreselijk dure voeding (lees: €35 per blik) dient er een dubbelblindtest in het ziekenhuis afgenomen te worden. Wat betekent dat onze dochter 2 maal een dagdeel wordt opgenomen en gedurende de ochtend verscheidene flesjes met voeding aangeboden krijgt. Niemand weet of het om de koemelk of koemelkvrije voeding gaat. Pas na beide opname dagen wordt de verzegelde envelop geopend en weet men wat er gegeven is.

Op dag 1 is het mis. De onrust komt terug, samen met het spugen. Ik krijg weer de kriebels en vind het zo erg dat we onze dochter dit aandoen. Puur vanwege de centen! Dag 2 is er geen reactie. Voor ons is het duidelijk, dag 1 moet de koemelk geweest zijn. Ik bel met de kinderarts om het verlossende antwoord te krijgen. Hij hoort mij aan, nadat hij mij vraagt welke dag volgens ons de koemelk is geweest en waarom. Dan wordt de envelop geopend.

Inderdaad, het was dag 1. Ik slaak stiekem toch een zucht van opluchting. Maar de opluchting maakt plaats voor irritatie, na de opmerking van de arts dat dit niet echt een 100% betrouwbare test is. Pardon?! Wilt u nu werkelijk beweren dat het niet als feit vastgesteld mag worden dat onze dochter koemelkallergie heeft? Heeft dat te maken met het gegeven dat ik degene ben geweest die de diagnose heeft moeten stellen? Ik voel dat ik mijn boosheid wil uiten en toch slik ik het in. Voor de vergoeding heb ik deze beste man nog nodig, dus ik probeer erboven te gaan staan. Poeh, dat valt niet mee…

Frustratie

We zijn inmiddels enkele weken verder. Onze dochter groeit als kool en ze ontwikkelt zich fantastisch. Toch voel ik nog steeds de frustratie. Toen mijn dochter in het ziekenhuis werd opgenomen met 8 weken, heb ik het gevoel gehad dat ik als moeder in een hokje gedrukt werd. Het hokje ‘moeder van een onrustige baby’. Bij dat hokje hoorde: onrustige baby = onrustige moeder.

Dat betekende dat er een protocol uit de kast geplukt werd en in dat protocol staat dat moeder (of het liefste de ouders) maatschappelijke hulp krijgen om inzicht te krijgen in eigen handelen en dat wat je uitstraalt naar je baby. Volgens hen zou mijn dochter vooral onrustig zijn, doordat ik oververmoeid was geraakt door het vele huilen en daardoor niet meer met rust mijn kind kon benaderen. De zogenaamde vicieuze cirkel! (Heb ik er overigens al bij verteld dat de maatschappelijke werkster een vierdejaars stagiaire was van 20 jaar? Aan het einde van het gesprek heb ik haar enkele goede boekentips gegeven en haar gewezen op mijn workshops en lezingen. Ze vond het machtig interessant. Ik bedoel maar.)

Na drie dagen opname vond ik het welletjes toen bleek dat er helemaal niet serieus onderzoek werd gedaan naar mijn dochters ongemak en dat haar opname vooral bedoeld was om ons als ouders rust te bieden en ons uit te leggen wat mindfulness is. Mijn vermoeden van koemelkallergie werd toen namelijk ook al verworpen. Je kunt je mijn boosheid en machteloosheid van die tijd vast wel voorstellen.

Boodschap

Waarom schrijf ik dit? Niet alleen om het van mij af te schrijven. Ik heb ook een boodschap en een duidelijk doel. Ik ben een leeuwin als het om mijn kinderen gaat en laat mij niet afschepen, ook al ben ik nog zo oververmoeid. Dat weet ik van mezelf. Daarnaast luister ik altijd heel goed naar wat mijn hart mij ingeeft. Maar dat wil niet zeggen dat iedere ouder bij machte is om zo assertief op te treden. Zeker de ouders die een eerste kindje mogen krijgen en niet weten wat normaal en wat abnormaal huilgedrag is.

Daarom pleit ik ervoor dat alle ouders leren vertrouwen op hun gevoel en met name de moeders zichzelf ervan overtuigen dat zij echt het beste weten wat de behoefte is van hun kind! Maak jezelf niet wijs dat je misschien dingen ziet die er niet zijn. Of dat je overbezorgd bent. Als jij de indruk hebt dat er wat loos is, dan is er wat loos. En mocht je iemand kennen die in ditzelfde schuitje zit, of misschien ben jij degene die in dit schuitje zit, twijfel dan niet om mij te bellen of te mailen. Dit zegt niet de coach Rebecca, maar Rebecca als moeder die wat voor een andere moeder wil betekenen.

En anders wil ik alleen maar zeggen: vertrouwen is weten met je hart en jij weet het als moeder het beste!

The post Mother knows best appeared first on OERmoeders van Nu.

Ze leefde maanden op mijn lijf.

Als vanzelf komt ze van me los. Ik kijk toe wanneer ze glunderend een appeltje aanbiedt aan een onbekende. Wanneer ze enthousiast haar grootouders verwelkomt. Haar wereld wordt steeds groter. Die wereld die ze zo graag leert kennen en begrijpen, en waar ze vertrouwen in lijkt te hebben. Wanneer het even spannend wordt komt ze terug. Wanneer de dag te lang duurde of de haan te luid kraaide, dan vertelt ze het. Met alles wat ze heeft. Ik lees het in haar fronsje, in haar grote ogen en drukke bewegingen. Ik hoor het in haar kleine woordjes, in hoe ze lacht en huilt.

We groeien samen en stilaan apart.

Ik kijk naar haar (oh wat kijk ik graag naar haar) en zie een bloem van een meisje. Ze heeft het allemaal in zich. Ik kan haar alleen maar helpen groeien. We groeien samen en stilaan apart. Hoe langer het duurt, hoe meer ik vertrouw op mijn mamagevoel. Ik weet dat het goed is en voel me dankbaar. We zochten en vonden ‘verbinding’ als onze sleutel. Samen voelen wat wij écht nodig hebben. De rest komt wel. Bijna vanzelf. Nu eerst maar weer genezen.

The post Samen groeien appeared first on OERmoeders van Nu.

We hebben allemaal onze waarheid.

Ik vrees dat ik mijn gematigdheid kwijt ben. Ik ga voluit voor waar ik in geloof, voor wat goed voelt. Al vind ik het innemen van die rol soms spannend. Ik ben niet het type dat graag mensen tegen de borst stuit. Een vriend zei onlangs ; ‘Ik heb jou graag om wie jij bent, niet om een fase waar je in zit’. En hoewel ik betwist of dit alleen maar om een fase gaat – ik heb het gevoel dichter dan ooit bij mijn kern te komen -, geloof ik dat het dat is waar we allemaal naar op zoek zijn. Het voelen van waardering en verbinding. Kies ik nu voor minder likes op facebook sinds ik bewust mijn waarheid spreek? Het zou kunnen. We doen allemaal wat bij ons past. Of dat nu om borst- of kunstvoeding gaat, een huishouden met veel of weinig structuur, minuten aftellen bij het huilen of toertjes rond de tafel lopen, eten a la Rapley of babycookgewijs,… Het keuzegamma is net zo groot als de verscheidenheid aan mama’s, papa’s en baby’s. En eigenlijk is dat prima.

Het mamazijn brengt een nieuwe versie van mezelf naar boven.

Ik zelf geloof in het maken van bewuste keuzes. Maar ook dat mes snijdt aan twee kanten. Want voor mijn hoofd soms door heeft wat mijn hart het te vertellen heeft, wringt mijn knagend gepieker zich in tranen naar buiten. Gek genoeg is het niet het onderbreken van de nachtrust, het opvangen van huilbuien of van melk die de wetten van de zwaartekracht negeert, of het in mijn blootje voeden op de badkamermat. Nee. Het is mijn strijd om mijn eigen ding te doen die soms veel energie kost. Mijn wil om te moederen ‘zoals het goed voelt’ in een maatschappij die hoofd boven hart stelt en al gauw zijn mening klaar heeft.

Net zoals mijn baby, word ik sterker wanneer ik me gedragen voel.

Het voelen van steun gaat gepaard met meer draagkracht. Geen mens had ooit iets aan een oordeel, zeker een moeder niet. Het zijn de bemoedigende knikjes, een veelbetekenende blik van moeder met buggy tot moeder met draagzak – want kortere nachten hebben we allebei -, de (h)erkenning van de rollercoaster aan emoties waar geen moeder aan ontsnapt en het vertrouwen van je familie. Het respect voor flesvoedende moeders die ’s nachts op een koude vloer naar beneden trippelen en de waardering voor borstvoedende moeders wiens tepels plots magnetisch worden. Iedere ouder-kind relatie brengt een nieuwe vorm van ouderschap, een nieuwe waarheid die helemaal juist voelt. Een nieuw gezin dat af en toe graag gedragen en gesteund wordt door zijn omgeving. Een pleidooi voor ondersteuning van de draagkracht dus. Net zoals mijn baby, word ik sterker wanneer ik me gedragen voel.

The post Draagkracht appeared first on OERmoeders van Nu.

Mijn kinderen dragen vaak ‘sloeberkleren’ en hebben daar al heel wat mee rond gescharreld in hun prille leventjes. Die sloeberkleren kregen ze tweedehands (lief van de doorgevers en lief voor de aarde) en ze worden vaak ook nog doorgegeven aan een derde of vierde generatie (lief van ons en nog liever voor de aarde).

Ik trek onze kinderen deze vodjes niet alleen aan vanwege de duurzaamheid (en ook niet omdat mijn schatjes niet meer waard zouden zijn), maar vooral omdat ik vind dat kinderen moeten kunnen ravotten in hun kleren.

Een kind dat vlekkeloze kleertjes draagt, krijgt onbewust mee dat er geen vlekken op mogen komen.

Een kind dat nieuwe en vlekkeloze kleertjes draagt krijgt bewust of onbewust vaak mee dat er geen vlekken op mogen komen. Mocht dit wel gebeuren zullen papa of mama dit toch op zijn minst wel zonde vinden. Ja zelfs ik, als ze dan voor een enkele keer in een prachtig wit (tip: nooit doen bij een kind onder de pakweg… 12) of ander prachtig tenue worden gestoken. Ik kan het dan toch niet laten om, als er dan toch een vlekje komt op het smetteloos wit, met een overdreven pruillip tegen ze te zeggen: “mmm, ja dat is jammer, he?”. En dan druk ik me nog zacht uit. Zucht. Mijn gemoed hangt trouwens wel samen met de hardnekkigheid van de vlek: is hij veroorzaakt door rode bieten-smoothie, avocadoprut, tomatensaus, chocolademelk of zijn het slechts onschuldige omeletvlekken met makkelijk uitwasbare erwtjes .

Projecties

Hoe dan ook, dit soort precaire situaties wil je voorkomen. Een kind moet vrij zijn in zijn gedrag en niet belemmerd worden door angstige gedachten als: “Ik mag niet knoeien”. Ze krijgen al genoeg projecties van ons mee; mijn kind is de leukste, mijn kind mag niet klagen, mijn kind hoort zich te gedragen, mijn kind moet bijzonder zijn en dat soort starre denkbeelden (ja ik heb ze ook hoor). En dus willen we ze toch het liefst, daar waar het kan, hier tegen beschermen.

Laten we met zijn allen wat soepeler worden in het gebruik van kleding alsjeblieft. Niet alleen voor de aarde. En je hoeft je kinderen ook niet totaal versleten kleding aan te trekken, maar waarom zouden we ons kind in een gekunsteld mooi en glad gestreken pak moeten hijsen? Voor jou, je partner of voor de rest van de wereld? En waar blijft het kind zelf dan? Ik denk dat het een kind geen mallemoer interesseert hoe het eruit ziet als het in spel verzonken is (een verkleedpartijtje uitgezonderd).

Lukt het jou om plaatjes los te laten?

En er zijn natuurlijk ook momenten dat het wél leuk is om aandacht aan kleding te besteden, bijvoorbeeld bij een feestje. Hierbij kan het heerlijk zijn om je best te doen, jezelf te verfraaien met iets feestelijks. Sterker nog, dan wordt het extra bijzonder om iets speciaals aan te trekken. En het zal per kind verschillen wat het aan wil trekken. Ieder kind heeft zijn voorkeuren, laat het kind dat zelf ontdekken zonder teveel bemoeienis door ons.

Maar in spel en dus de meeste momenten van de dag? Lukt het jou om plaatjes los te laten? De media schotelen ons ‘prachtige’ en gekunstelde plaatjes voor, maar hebben weinig met de werkelijke wereld te maken. Alleen als wij zelf hierin niet mee doen kunnen we onze kinderen een ander beeld laten zien.

Onschuld

Het kind is al prachtig zoals het is. Heb je wel eens goed in die engelachtige kijkers gekeken? Onze kinderen zijn onschuldig en stralen een hemels licht uit. Ze hebben geen prachtig gestreken kleertjes nodig om te stralen. Als ze zich ‘vervelend’ gedragen, dan komt dat omdat ze niet begrepen worden. Het vervelende gedrag is een wanhopige poging om aandacht te trekken. Lieve mama, zie je dan niet niet dat ik het moeilijk heb!? Maar dat ter zijde, ik dwaal nu lichtelijk af. Al is de kern van dit verhaal natuurlijk wel zoiets als: innerlijke schoonheid zit van binnen.

Vrij en veilig

Terug naar die schooierkleding. Een kind is gemaakt om te ontdekken, spelend te leren, te exploreren. Hoe kan een kind dit doen als hij zich bezig moet houden met zijn kleertjes schoon te houden? Een kind kan zich het beste ontwikkelen als het vrij is, als het geen belemmeringen voelt in zijn spel. Hoe vrijer het kind zich voelt, hoe beter hij kan groeien. Dus laat je kind lekker ravotten in zijn tweedehands kleertjes en gun ze hiermee zich vrij te kunnen ontwikkelen. Lekker die modderplassen in, in bomen klimmen en door de bosjes struinen. (Goed voor de weerstand ook trouwens, die vieze handjes en dan ook het liefst op blote voeten!)

Ok, er zijn grenzen.

Ok, er zijn grenzen. Bij het eten mogen ze op zekere leeftijd best leren dat ze hun handen beter aan een doek kunnen afvegen in plaats van aan hun shirt. Ook snottebellen enzo. En de hele dag in kapotte of vieze kleding heeft ook invloed op de energie van je kind en kan invloed hebben op hoe mensen op het kind reageren. Dus hou dat ook in de gaten en overdrijf niet in het herbruiken. Kleding dat écht kapot of vies is, mag best recycled of gewassen worden zeg maar:-).

Eigen keuze

En wat als ze opmerkingen krijgen over hun kleren? Ja, het kan gebeuren (vooral opa’s en oma’s zijn hier goed in) dat ze te horen krijgen dat er een vlek op hun prachtige shirt zit of dat dat gat in zijn broek toch echt niet kan. Of dat die jurk bij je zoon toch een beetje gek is? Want dat is ook nog eens zo hè?

Geef je kind de ruimte.

We zijn in onze maatschappij op dat gebied gevormd om in hokjes te denken. En dat is een beperking, want we ontnemen onze kinderen (en onszelf) hiermee dat ze vrij kunnen experimenteren. Zou het voor het kind niet juist beter zijn om wat meer genderneutraal opgevoed te worden? Dat hij zelf mag bepalen wat het aantrekt? Of waar hij mee speelt? Het kan per kind verschillen waar hij behoefte aan heeft, het ene kind zal zich eerder willen conformeren aan een ‘ideaal’ plaatje dan de ander. Blijf je kind stimuleren om in spel iets comfortabels aan te trekken, waarin hij totaal vrij kan zijn en kan exploreren en zijn creativiteit en vindingrijkheid kan ontwikkelen.

Zielig?

Is het zielig? Dat ze er zo uit zien? Net als bij een chemisch felgekleurd snoepje of een van de kleurstoffen bolstaande lolly, die ik soms weiger bij diverse balies met goedbedoelende mensen, denk ik ook hier: nee mijn kinderen komen niks te kort. Er is genoeg gezond lekkers om te snoepen en de voordelen van het beschermen tegen het overvloedige suikerfeest wegen op tegen af en toe weigeren. Ze mogen bovendien best leren dat ze niet alles kunnen krijgen, helemaal als het niet voedend is voor ze. En ook bij kleding is dit het geval. Al die uren dat ze zich in vrijheid spelend kunnen ontplooien zijn veel meer waard dan een enkele opmerking over spikkels en spatjes. Geef je kind de ruimte, laat het los, geef ze de vrijheid om optimaal te groeien! En laat ze ook het liefst (als ze willen) in de aarde of modder spelen, dat schijnt gelukkig te maken. Lang leve het scharrelkind.

The post Scharrelkinderen appeared first on OERmoeders van Nu.

Ik adem zachtjes de geur van speelpoppen in.

Ik dompel me even onder in de gezellige warmte die ik als kind ervoer. Ik herinner mij hoe papa tijdens zijn middagpauze in kostuum onze onmogelijke ‘reisjes rond de wereld’ in de tuin aflegde. Hoe mama ons kon betoveren met haar poppenspel. En hoe tante Sidonia ons wijze levenslessen bracht terwijl Lambik – de kapoen – zeker weten kattenkwaad had uitgehaald. In onze snuisterpartij door het speelgoed vind ik een oude doos die mij terug katapulteert naar Sinterklaas ochtend. Geen ochtend in het jaar die opgewonden verwachtingen, geheimzinnigheid en liefde zo magisch tot verbondenheid mixt. Een brief vol vuile vlekken – deze keer is Zwarte Piet de kapoen – met de gewichtige woorden van de Sint die ons ieder jaar iets te vertellen (en te geven) heeft. Chocolade en mandarijntjes in en rond onze schoentjes die voor een knapperend haardvuur staan. Elk jaar opnieuw. Ik word er weemoedig en warm van.

Verlies van intrinsieke motivatie. Die poppen toch.

Ik snuister verder en vind een boekje ‘Poppenspel voor beginners’. Ik blader er door en blijf even hangen bij ‘educatieve doeleinden’. Over hoe de poppen lessen als ‘beloning en straf’ kunnen meegeven. Mijn kritische zelf denkt aan een stuk van Alfie Kohn dat ze recent las. De bezwaarlijke gevolgen van het intussen achterhaalde ‘straffen en belonen’. Verlies van intrinsieke motivatie. Die poppen toch. Daar zit ik dan met mijn onvoorwaardelijk ouderschap. ‘Unconditional’, ‘aware’ of ‘attachment’ parenting. Stromingen waar ik graag op mee vaar. Waar ik als een wijsneus graag slimme uitspraken over doe. Waar ik hartstochtelijk uit kies wat bij ons past om vervolgens zonder omkijken voor ‘ons ding’ te gaan. Mijn vader stelt het simpeler. ‘Laat de liefde sturen’. Hij heeft -verdorie- weer gelijk. Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof echt in wat we doen. Een stapje dichter bij onze natuur. We nemen ons kind en haar behoeften serieus. Onze zoektocht op onze manier. Maar ik neem me voor zelf wat minder serieus te worden en vooral te genieten. Ik zal mijn eigen fouten maken, en dat is oké.

Ik neem me voor zelf wat minder serieus te worden en vooral te genieten.

Mijn dochter trekt mij opnieuw in het nu. ‘Gedaan met snuisteren, ik wil weer stappen.’ Terwijl ze me aan mijn twee handen vooruit trekt en haar focus alweer verlegt, blik ik nog snel even achterom. Dankbaar voor de warme momenten die ik nu nog koester. Dat is waar het om gaat. Dat is wat ze zich later zal herinneren, en dat is waar ik graag voor ga.

The post Nostalgie appeared first on OERmoeders van Nu.

Zelden stilte in mijn hoofd. Als mijn adem af en toe mijn buik in duikt ben ik zeer tevreden. Mijn honger naar bewustwording vergeet soms dat mijn trage zijn met kleine stapjes werkt. Ik wil dan alles tegelijk aanpakken. Een ‘op ’t gevoel’ mama zijn, mijn praktijk omvormen tot mijn hart er in ligt, nu en dan een sexy-charmante echtgenote zijn, onze groenten bij de bio groenteboer halen en een vegan keukenprinses worden. Na die laatste mededeling kondigt manlief een ‘fastfood protest’ aan. Poging veggie dan?

Realiteit

Realiteit is dat ik al blij ben als mijn wasbare luiers tegen de middag aan de draad hangen. Als ik na twee weken nog eens tijd neem voor grondigere scheermeswerken, stel ik me tevreden dat ik halverwege geraak wanneer ik mijn dochter –met rompertje en al– mee de douche in trek. Mijn duizend-plannen-op-een-dag worden gereduceerd tot 2 weloverwogen activiteiten. Ik volg het ritme van mijn dochter –en van haar dutjes–. Balans tussen haar behoeften én de mijne.

Traagheid als eerste wet van Newton.

Misschien is het tijd om het streven naar duizendpoot los te laten en mijn innerlijke slakje te omarmen. Traag maar zeker verzetten die hun bergje toch ook de hele dag door. Traagheid als eerste wet van Newton. Ik verzin mijn eigen wetten, wat een luxe. Inherent inert zijn kan en mag. Mijn meisje haar eerste kleine stapjes brengen mij weer even tot stilstand. Ze stapt en stopt en wijst en kijkt en lacht. Opvallend hoe de dingen in beweging komen als je stil staat. Dankjewel lieve meid, ik kan nog zo veel van je leren. Laat mijn klokje nog maar even trager tikken.

The post Innerlijk slakje appeared first on OERmoeders van Nu.