Ze leefde maanden op mijn lijf.

Als vanzelf komt ze van me los. Ik kijk toe wanneer ze glunderend een appeltje aanbiedt aan een onbekende. Wanneer ze enthousiast haar grootouders verwelkomt. Haar wereld wordt steeds groter. Die wereld die ze zo graag leert kennen en begrijpen, en waar ze vertrouwen in lijkt te hebben. Wanneer het even spannend wordt komt ze terug. Wanneer de dag te lang duurde of de haan te luid kraaide, dan vertelt ze het. Met alles wat ze heeft. Ik lees het in haar fronsje, in haar grote ogen en drukke bewegingen. Ik hoor het in haar kleine woordjes, in hoe ze lacht en huilt.

We groeien samen en stilaan apart.

Ik kijk naar haar (oh wat kijk ik graag naar haar) en zie een bloem van een meisje. Ze heeft het allemaal in zich. Ik kan haar alleen maar helpen groeien. We groeien samen en stilaan apart. Hoe langer het duurt, hoe meer ik vertrouw op mijn mamagevoel. Ik weet dat het goed is en voel me dankbaar. We zochten en vonden ‘verbinding’ als onze sleutel. Samen voelen wat wij écht nodig hebben. De rest komt wel. Bijna vanzelf. Nu eerst maar weer genezen.

The post Samen groeien appeared first on OERmoeders van Nu.

We hebben allemaal onze waarheid.

Ik vrees dat ik mijn gematigdheid kwijt ben. Ik ga voluit voor waar ik in geloof, voor wat goed voelt. Al vind ik het innemen van die rol soms spannend. Ik ben niet het type dat graag mensen tegen de borst stuit. Een vriend zei onlangs ; ‘Ik heb jou graag om wie jij bent, niet om een fase waar je in zit’. En hoewel ik betwist of dit alleen maar om een fase gaat – ik heb het gevoel dichter dan ooit bij mijn kern te komen -, geloof ik dat het dat is waar we allemaal naar op zoek zijn. Het voelen van waardering en verbinding. Kies ik nu voor minder likes op facebook sinds ik bewust mijn waarheid spreek? Het zou kunnen. We doen allemaal wat bij ons past. Of dat nu om borst- of kunstvoeding gaat, een huishouden met veel of weinig structuur, minuten aftellen bij het huilen of toertjes rond de tafel lopen, eten a la Rapley of babycookgewijs,… Het keuzegamma is net zo groot als de verscheidenheid aan mama’s, papa’s en baby’s. En eigenlijk is dat prima.

Het mamazijn brengt een nieuwe versie van mezelf naar boven.

Ik zelf geloof in het maken van bewuste keuzes. Maar ook dat mes snijdt aan twee kanten. Want voor mijn hoofd soms door heeft wat mijn hart het te vertellen heeft, wringt mijn knagend gepieker zich in tranen naar buiten. Gek genoeg is het niet het onderbreken van de nachtrust, het opvangen van huilbuien of van melk die de wetten van de zwaartekracht negeert, of het in mijn blootje voeden op de badkamermat. Nee. Het is mijn strijd om mijn eigen ding te doen die soms veel energie kost. Mijn wil om te moederen ‘zoals het goed voelt’ in een maatschappij die hoofd boven hart stelt en al gauw zijn mening klaar heeft.

Net zoals mijn baby, word ik sterker wanneer ik me gedragen voel.

Het voelen van steun gaat gepaard met meer draagkracht. Geen mens had ooit iets aan een oordeel, zeker een moeder niet. Het zijn de bemoedigende knikjes, een veelbetekenende blik van moeder met buggy tot moeder met draagzak – want kortere nachten hebben we allebei -, de (h)erkenning van de rollercoaster aan emoties waar geen moeder aan ontsnapt en het vertrouwen van je familie. Het respect voor flesvoedende moeders die ’s nachts op een koude vloer naar beneden trippelen en de waardering voor borstvoedende moeders wiens tepels plots magnetisch worden. Iedere ouder-kind relatie brengt een nieuwe vorm van ouderschap, een nieuwe waarheid die helemaal juist voelt. Een nieuw gezin dat af en toe graag gedragen en gesteund wordt door zijn omgeving. Een pleidooi voor ondersteuning van de draagkracht dus. Net zoals mijn baby, word ik sterker wanneer ik me gedragen voel.

The post Draagkracht appeared first on OERmoeders van Nu.

Ik adem zachtjes de geur van speelpoppen in.

Ik dompel me even onder in de gezellige warmte die ik als kind ervoer. Ik herinner mij hoe papa tijdens zijn middagpauze in kostuum onze onmogelijke ‘reisjes rond de wereld’ in de tuin aflegde. Hoe mama ons kon betoveren met haar poppenspel. En hoe tante Sidonia ons wijze levenslessen bracht terwijl Lambik – de kapoen – zeker weten kattenkwaad had uitgehaald. In onze snuisterpartij door het speelgoed vind ik een oude doos die mij terug katapulteert naar Sinterklaas ochtend. Geen ochtend in het jaar die opgewonden verwachtingen, geheimzinnigheid en liefde zo magisch tot verbondenheid mixt. Een brief vol vuile vlekken – deze keer is Zwarte Piet de kapoen – met de gewichtige woorden van de Sint die ons ieder jaar iets te vertellen (en te geven) heeft. Chocolade en mandarijntjes in en rond onze schoentjes die voor een knapperend haardvuur staan. Elk jaar opnieuw. Ik word er weemoedig en warm van.

Verlies van intrinsieke motivatie. Die poppen toch.

Ik snuister verder en vind een boekje ‘Poppenspel voor beginners’. Ik blader er door en blijf even hangen bij ‘educatieve doeleinden’. Over hoe de poppen lessen als ‘beloning en straf’ kunnen meegeven. Mijn kritische zelf denkt aan een stuk van Alfie Kohn dat ze recent las. De bezwaarlijke gevolgen van het intussen achterhaalde ‘straffen en belonen’. Verlies van intrinsieke motivatie. Die poppen toch. Daar zit ik dan met mijn onvoorwaardelijk ouderschap. ‘Unconditional’, ‘aware’ of ‘attachment’ parenting. Stromingen waar ik graag op mee vaar. Waar ik als een wijsneus graag slimme uitspraken over doe. Waar ik hartstochtelijk uit kies wat bij ons past om vervolgens zonder omkijken voor ‘ons ding’ te gaan. Mijn vader stelt het simpeler. ‘Laat de liefde sturen’. Hij heeft -verdorie- weer gelijk. Begrijp me niet verkeerd. Ik geloof echt in wat we doen. Een stapje dichter bij onze natuur. We nemen ons kind en haar behoeften serieus. Onze zoektocht op onze manier. Maar ik neem me voor zelf wat minder serieus te worden en vooral te genieten. Ik zal mijn eigen fouten maken, en dat is oké.

Ik neem me voor zelf wat minder serieus te worden en vooral te genieten.

Mijn dochter trekt mij opnieuw in het nu. ‘Gedaan met snuisteren, ik wil weer stappen.’ Terwijl ze me aan mijn twee handen vooruit trekt en haar focus alweer verlegt, blik ik nog snel even achterom. Dankbaar voor de warme momenten die ik nu nog koester. Dat is waar het om gaat. Dat is wat ze zich later zal herinneren, en dat is waar ik graag voor ga.

The post Nostalgie appeared first on OERmoeders van Nu.

Zelden stilte in mijn hoofd. Als mijn adem af en toe mijn buik in duikt ben ik zeer tevreden. Mijn honger naar bewustwording vergeet soms dat mijn trage zijn met kleine stapjes werkt. Ik wil dan alles tegelijk aanpakken. Een ‘op ’t gevoel’ mama zijn, mijn praktijk omvormen tot mijn hart er in ligt, nu en dan een sexy-charmante echtgenote zijn, onze groenten bij de bio groenteboer halen en een vegan keukenprinses worden. Na die laatste mededeling kondigt manlief een ‘fastfood protest’ aan. Poging veggie dan?

Realiteit

Realiteit is dat ik al blij ben als mijn wasbare luiers tegen de middag aan de draad hangen. Als ik na twee weken nog eens tijd neem voor grondigere scheermeswerken, stel ik me tevreden dat ik halverwege geraak wanneer ik mijn dochter –met rompertje en al– mee de douche in trek. Mijn duizend-plannen-op-een-dag worden gereduceerd tot 2 weloverwogen activiteiten. Ik volg het ritme van mijn dochter –en van haar dutjes–. Balans tussen haar behoeften én de mijne.

Traagheid als eerste wet van Newton.

Misschien is het tijd om het streven naar duizendpoot los te laten en mijn innerlijke slakje te omarmen. Traag maar zeker verzetten die hun bergje toch ook de hele dag door. Traagheid als eerste wet van Newton. Ik verzin mijn eigen wetten, wat een luxe. Inherent inert zijn kan en mag. Mijn meisje haar eerste kleine stapjes brengen mij weer even tot stilstand. Ze stapt en stopt en wijst en kijkt en lacht. Opvallend hoe de dingen in beweging komen als je stil staat. Dankjewel lieve meid, ik kan nog zo veel van je leren. Laat mijn klokje nog maar even trager tikken.

The post Innerlijk slakje appeared first on OERmoeders van Nu.

Ons kleine sponsje neemt op wat in ons leeft. Ik neem haar in mijn armen terwijl ze vol protest mijn hazelnoot volgt. Ze laat zich gaan. We zoeken samen de grond op. Ik negeer nieuwsgierige kampeerders en kijk haar aan. Ik voel tranen van mijn neus naar beneden glijden. Haar kleine haartjes slaan in krullen van het huilen en zweten. Ik voel hoe de huilbui ons allebei bevrijdt. Hoe de spanning uit ons weg glijdt. Ik voel hoe liefde de overhand neemt. Voor haar, voor hem en voor mezelf.

De bui is over. De zon schijnt.

Ik hoor hem flipfloppend naar ons toe komen. Hij hurkt neer en slaat zijn armen om ons heen. Zij stopt even, kijkt hem aan en gaat verder. Ik zie hem ook. Eén blik is genoeg. Genoeg om elkaar weer echt te zien. Genoeg om terug te genieten van het zachte getokkel van de regen. Verbondenheid overstijgt intimiteit vandaag. De rust keert terug. Haar ogen kijken weer helder de wereld in. De bui is over. De zon schijnt. We zochten en vonden elkaar weer wat dichter. De dag laat het weer toe om zich gezellig te vullen. Een fietstocht, illegaal braambessengepluk, lanterfantertijd of rollebollen in bed. Gewoon samen zijn. En als hij of ik morgen weer brommen wil, dan kunnen we dat wel aan.

The post Zo’n dag dat mijn paard een pony wordt appeared first on OERmoeders van Nu.

Vol vertrouwen dat dit avontuur ons lukt. Plots zij aan zij verantwoordelijk voor ons meisje. Onze wereld op zijn kop. Van je plekje op mijn profielfoto tot je plekje naast mij in bed. Je was bereid tot aanpassing. Dan maar even lepelen met drie. Volgens mijn moeder staat er achter elke sterke man een sterke vrouw. Een tikkeltje ouderwets maar ik begrijp perfect wat ze bedoelt. Achter (of beter: naast) elke sterke moeder staat een sterke partner. Misschien wat kort door de bocht. Er zijn moeders die het in hun eentje kunnen.

Door jou werd ik moeder.

Maar ik prijs mezelf gelukkig met jou. Jij geeft me de ruimte om de moeder te zijn die ik wil zijn. Je gaat voor ons. Je beschermt ons. Je gelooft in ons. Jouw liefde stroomt door mij en komt recht bij haar naar binnen. Ik ben je dankbaar, lieve vader van mijn dochter. Zij bracht een nieuwe dimensie aan onze ‘wij’. En als zij later groot is en haar vleugels spreidt, en wij een leven vol herinneringen delen. Dan is dit één van de dingen waar ik aan zal denken. Hoe jij mij moeder maakte. Hoe we samen wortels gaven. En hoe er geen ‘hij’ is die ik liever bij mijn ‘wij’ zou willen.

The post Ode aan haar vader appeared first on OERmoeders van Nu.

Je hebt mij hier en nu nodig

Ik voel onze huid nat worden van jouw zweet en tranen. Wat werk je hard. Ik vertrouw er op dat het je helpt om al die kleine en grote dingen te verwerken. Die eerste dag alleen zonder mama, je angst wanneer papa en ik in de vijver sprongen, je onzekerheid wanneer ik een vreemde toeliet jou in zijn armen te nemen, de spanning die je van mij overnam wanneer ik boos mijn stem verhief en de spanning die je van me overnam wanneer ik niets zei. Ik voel dat je het nodig hebt om dit nu te verwerken. Ik weet dat je hier sterker van wordt. Dat je alles een plekje geeft en dat je er van groeit.

Huil nu maar, ik blijf bij jou.

Er zullen straks nieuwe dingen zijn. Dat is oké. Ik ben er dan weer. Huil nu maar, ik blijf bij jou. Ik zie je. Geef me maar wat je niet meer nodig hebt. Ik zet mijn voeten stevig op de grond. Moeder aarde weet wel wat ze er mee moet. Je zoekt opnieuw mijn borst op. Solters theorie rond controlepatronen danst in letters voor mijn ogen. Opgepast voor ‘tranen onderdrukking’. Ik laat je begaan. Ik vertrouw er op dat dit is wat jij nu nodig hebt. Je sluit je ogen en valt in slaap. Ik blijf nog even bij je. Ik voel rust in je kleine lijfje. Slaap zacht kleine meid.

Lees hier meer over Solters theorie.

The post Van minisalto’s naar tranen appeared first on OERmoeders van Nu.

Dat huilen voor een baby een manier is om te communiceren, zo ver zijn we meestal al wel. Al wordt het te vaak nog gezien als noodzaak, terwijl huilen eigenlijk een uiterst redmiddel zou moeten zijn. Je baby vertelt je dat hij iets nodig heeft of dat er iets mis is. Je baby communiceert zijn behoeften. Baby’s hebben onder andere behoefte aan voeden, slaap, een propere luier, meer of minder prikkels, nabijheid en veiligheid.

De taal van het huilen

Aletha Solter gaat in haar boek ‘De taal van huilen’ een stapje verder. Volgens haar hebben baby’s ook behoefte aan ‘het ontladen van stress’. Stress ontladen via huilen. ‘Huilbehoefte’. Bedenk wel dat dit over onze Westerse cultuur gaat. Er zijn ook culturen waar baby’s nauwelijks huilen, omdat die veel minder stress en prikkels kennen. Hierover later meer.

De wereld buiten mama’s veilige moederschoot ontdekken is heel overweldigend.

Hoewel het babybestaan vaak zorgeloos oogt, is een baby erg gevoelig en ervaart hij gemakkelijk stress, helemaal in onze Westerse samenleving.

Grotere dingen als een moeizame geboorte of scheiding van de moeder (denk aan couveuse) maar ook kleine dingen zoals een fel geluid, druk bezoek of onbekende geur: de wereld buiten mama’s veilige moederschoot ontdekken is heel overweldigend. En hoewel de ene baby gevoeliger is dan de andere, zijn het stuk voor stuk uiterst sensitieve wezentjes die heel wat te verwerken krijgen.

Volgens Solter kan een baby zich, via huilen, hier van nature van herstellen. Ze verwijst onder andere naar onderzoek waar de chemische samenstelling van tranen werd onderzocht. Dr. William Frey vond het stresshormoon ACTH (adrenocorticotroophormoon) terug in tranen. Het lijkt er op dat ons lichaam het teveel aan stresshormonen via huilen (en zweten) weer kwijt geraakt. Frey concludeerde dat het niet goed is om huilen steeds maar te onderdrukken. Alles wat je doet om je kind er van te weerhouden om te huilen (op het moment dat het daar behoefte aan heeft) kan een controlepatroon voor je kind worden. Zelfs je baby direct aan de borst leggen als die huilt: je kindje kan dan het idee krijgen dat het zich niet mag uiten.

Ook bij volwassenen werden fysiologische veranderingen na een huilbui vastgesteld. “Gebleken is dat er een grotere daling van bloeddruk, polsslag en lichaamstemperatuur volgde op huilen dan wanneer er even lang een flink lichamelijke inspanning werd geleverd. De hersengolven lopen ook meer synchroon na huilen, wat wijst op een ontspannen toestand.” (uit Baby’s weten wat ze willen, A. Solter, p. 53). Echter, een teveel aan huilen zal juist weer leiden tot overmatige stress die de algemene en gezonde ontwikkeling in de weg staat. Dan gaat het dus over je kind in zijn eentje laten huilen, omdat het trauma/de ervaring dan niet goed verwerkt kan worden.

Huilen om spanning te ontladen is waarschijnlijk even belangrijk voor een gezonde ontwikkeling als eten, slapen en vastgehouden worden.— A. Solter

Traumabeperking

Je baby heeft je nodig wanneer hij huilt zegt Solter. Ook Ingeborg Bosch erkent dat jouw aanwezigheid bij het huilen essentieel is, wel graag empathisch en responsief! Ingeborg Bosch is een Nederlandse psycholoog, die onderzoek heeft gedaan naar de relatie tussen de emotionele verdringing van trauma’s uit de kindertijd en de lichamelijke en psychische gevolgen die dat in het latere leven kan hebben. Er kunnen veel traumatische dingen met een kind gebeuren, zoals een valpartij, een ruzie of verwijdering van de moeder. Als er vervolgens iemand is die invoelend naar zijn verdriet of pijn kan luisteren, dan kan het trauma makkelijker verwerkt worden.

Wat kun je doen ?

Je baby heeft je dus nodig wanneer hij huilt. Maar er zijn momenten dat je al alles probeerde, dat alle basisbehoeften vervuld lijken en je baby toch blijft huilen. Momenten dat je als ouder ongelooflijk gefrustreerd en onzeker kunt zijn, je wilt je kindje zo graag troosten en het huilen gaat door merg en been. Het is de moeite waard om op zulke momenten liefdevol aanwezig te zijn en je baby de ruimte te geven om via huilen te verwerken.

Enkele tips om je baby te helpen wanneer hij probeert te helen via huilen:

• Wees liefdevol aanwezig, houd je baby vast en accepteer de hevige emoties.
• Geef je onverdeelde aandacht; verbind je met je baby, maak contact.
• Probeer zowel emotionele als fysieke veiligheid te bieden.
• Probeer controlepatronen te vermijden. Behoud de intentie om open te staan voor tranen, probeer het huilen niet te onderdrukken.
• Geef je baby tijd. Probeer geduldig te wachten tot je baby klaar is met verwerken, het is normaal dat hij af en toe pauzeert. Het huilen gaat in fases en eindigt in een heel hevige ontlading. Laat toe dat het huilen doorgaat.

Leren inschatten of er geen dringender behoefte dan ‘ontladen’ is vraagt tijd en vooral verbinding tussen ouder en kind. Wanneer je twijfelt of onzeker wordt, vertrouw dan op je gevoel. Vertrouw op jezelf én op je baby. Jullie kunnen meer dan je denkt.

Raadpleeg uiteraard een arts wanneer je ongerust bent dat er meer aan de hand is.

En oh ja, ook mama’s en papa’s mogen leren met vallen en opstaan en ‘foutjes maken’. Zo leert je kind vanzelf dat ook dat prima is.

Verschil in cultuur

En hoe zit het dan met veel primitieve stammen waar kinderen niet of nauwelijks huilen? Van oorsprong en nature is het niet echt niet handig en niet de ‘bedoeling’ als een baby huilt, het trekt bijvoorbeeld gevaarlijke dieren aan. In veel niet-Westerse culturen is het ook nog steeds zo dat je een baby nauwelijks hoort huilen. Deze baby’s zijn over het algemeen erg tevreden, dichtbij hun mama, krijgen pure borstvoeding en hebben veel minder prikkels te verwerken. Het leven gaat in de natuur trager. En wijzelf en onze lichamen zijn ingericht op een leven in de pure natuur. Moeders hebben een vanzelfsprekende(re) verbinding met hun babies, ze voelen zelfs aan wanneer hun baby moet poepen of plassen!

In onze Westerse cultuur zijn we vaak deze vanzelfsprekende verbinding kwijt geraakt en hebben we veel meer (onnatuurlijke) prikkels te verwerken. Denk aan geluiden om ons heen zoals muziek, televisies, verkeer op straat, maar ook de voeding die we tot ons nemen en de gehaastheid van onze levens. We eten bijvoorbeeld veel minder puur eten, het is veelal bewerkt in fabrieken en bevat soms zelfs stoffen die in de natuur niet eens (zomaar) voorkomen. Ook via de borstvoeding is dit voor een babylijfje veel minder goed te verwerken. Onze baby’s worden vaker verplaatst over grotere afstanden en wisselen op hele jonge leeftijd meer tussen verschillende verzorgers. We hebben te maken met meer stress en meer drukte om ons heen.

Dit kan verklaren dat onze kinderen over het algemeen (meer) huilen; ze moeten meer moeite doen om zich te laten horen (subtiele communicatie valt soms weg in alle drukte) en ze hebben een stuk meer te verwerken. Des te meer een reden om zoveel mogelijk gezond te eten, je kind bij je te dragen, samen met hem te slapen en te zorgen voor zo min mogelijk prikkels en drukte. Om zo toch iets van ons natuurlijke-zijn terug te vinden in de hectische maatschappij waarin we nu leven, zodat onze kleine kinderen zo rustig mogelijk kunnen wennen aan dit leven hier.

The post Een andere kijk op huilen appeared first on OERmoeders van Nu.

“Mijn bootje gaat soms tegen de stroom in.”

Voor ik zwanger werd – een heel ander tijdperk -, was ik een ‘pleaser’. In de scouts werd mijn totem dan ook ‘gedweeë springbok’. Het voelde veilig om aan de verwachtingen van mijn omgeving te voldoen. Dat dit niet altijd strookte met mijn echte behoeften, nam ik er bij. Maar plots was ik ‘in verwachting’. In één grote verwachting aan mezelf. Met het groeien van mijn buik, groeide mijn wil. Mijn prioriteiten werden helderder, mijn karakter steeds sterker. Ik wilde niet ‘moeilijk doen’, echt niet. Maar mijn koers lijkt helaas niet richting ‘norm’ te varen. Mijn bootje gaat soms tegen de stroom in.

Ik maak samen met mijn partner keuzes die bij ons en ons kleine prioriteitje passen. ‘In de mate van het mogelijke’ blijkt meer mogelijk dan voordien gedacht. Een thuisbevalling-, samenslaap-, draag-, borstvoedings-, Rapley-, thuisblijf-… oerparcours later, blijf ik gaan voor wat mijn gevoel me ingeeft. Voor wat we nodig hebben om onze balans te vinden.

Worsteling

En toch zijn er momenten waar ik mee blijf worstelen.

‘Wanneer ga je terug werken?’, ‘Gelukkig heb je je praktijk nog, anders val je helemààl stil.’, ‘Slaapt ze al in haar eigen bedje?’, ‘Verveel je je nog niet ?’, ‘Hoezo jij strijkt je zakdoeken niet ?’, ‘Je dochter maakt misbruik van je.’, ‘Denk je niet dat je ze aan het verwennen bent?’, …

Een sprong op mijn paard, een zucht en een innerlijke strijd later vraag ik me af of dit echt verwachtingen zijn van anderen. Verwachtingen, bezorgdheden, angsten en oordelen. Of voel ik mij veroordeeld? Veroordeel ik mezelf?

“Mijn dochter wijst mij de weg richting ‘hart’.”

Ik vrees dat dit de weg van mijn hoofd is. Een hoofd vol met oude overtuigingen, patronen en veel gepieker.

En dan weet ik het weer. Iets over ‘balans’. Een zoektocht naar balans tussen hoofd en hart. Mijn dochter wijst mij de weg richting ‘hart’. Ik volg ze gedwee. Ik kies niet voor angst, maar voor vertrouwen. Ik kies niet voor verwennen, maar voor het invullen van behoeften. Ik kies voor onvoorwaardelijke liefde. Elke dag opnieuw. Nog steeds een pleaser dus, een gedweeë springbok, nu met meer sprongkracht. Ik leer volop mijn eigen hartewensen te vervullen. En voorlopig, wil ik heel graag vooral mama zijn. Eentje die haar gevoel durft volgen. Een oermama.

The post Verwachting appeared first on OERmoeders van Nu.