In dit artikel vertel ik hoe je kunt reageren als je kind niet eerlijk is over zijn pijn en je wilt weten wat er onder dat gedrag kan zitten.

De pijn groter maken

Nadat we samen een tijdje op de bank zaten en ik met mijn volle aandacht en liefde bij hem was dacht ik te zien dat hij na een tijdje de pijn een beetje groter maakte.

Zijn pijnreactie was best heftig.

Dat is het moment waarop je als ouder kunt denken ‘wanneer je kunt doen alsof het erger is, dan zal het allemaal wel meevallen en kun je wel weer gewoon zelf zitten, doorgaan met spelen, er zal dus wel niet zoveel aan de hand zijn’. Je komt als ouder in een lastig stuk terecht; kan ik mijn kind de volgende keer nog wel geloven als er iets aan de hand is? En dat wil je wel blijven doen, want stel dat het dan een keer wel echt iets ergs is.

Als je kind niet eerlijk is

Op het moment zelf heb ik het even kort gevraagd of hij wel eerlijk was, of ik dat goed zag, zodat ik het juiste voor hem kon doen op dat moment, hem kon geven wat hij echt nodig had. We hebben hem zelf laten kiezen of hij naar huis wilde of nog wilde blijven om frietjes mee te eten. Hem deze keuze geven maakte dat hij zelf moest gaan voelen hoe het met hem ging. Drie keer raden waar hij voor koos. Hij kon beter met zijn pijn omgaan en heeft nog mee kunnen genieten van het feestje.

Vermijd de ‘waarom-vraag’

Later, op weg naar huis, ben ik het gesprek aangegaan waarin ik hem vroeg of ik het goed gezien had dat hij de pijn wat groter maakte. Door dit op deze manier te vragen geef ik mijn kind het gevoel dat ik niet uitga van mijn eigen waarheid en hem serieus wil nemen, dat ik ook naar hem wil luisteren hoe het echt was. Deze manier van “ontschuldigen” maakt dat een kind juist eerlijk kan zijn. Ik had het goed gezien, gaf hij aan.

Ik stelde de vraag om te laten zien dat ik hem zo graag wil begrijpen.

Vervolgens vermijd ik altijd de ‘waarom-vraag’, want daar zit een veroordelende toon in. Ik stelde de vraag ‘wat maakte dat hij het groter maakte’, of hij dat wist van zichzelf. Juist weer om te laten zien dat ik hem zo graag wil begrijpen.

Een kind weet niet hoeveel jij kan doen

Hij kon het heel goed verwoorden en vertelde dat hij dacht dat als het erger leek, ik meer zou helpen en dan zou zijn pijn sneller overgaan. Toen was ik wel even stil. Ik vond het zo aandoenlijk en ik kreeg zo’n mooie binnenkijk in hoe het dan werkt bij mijn kind, dat zo dapper was om eerlijk te zijn. Hij stelde zich aardig kwetsbaar op.

Hier zat dus zijn verlangen dat de pijn snel zou overgaan, omdat de pijn zo groot was. Niet, zoals vaak wordt gedacht, om aandacht te krijgen voor zichzelf of dat hij je besodemietert waar je bij zit.

Toen was ik wel even stil.

En ineens besefte ik ook dat een kind natuurlijk helemaal niet weet hoeveel zijn of haar mama of papa kan helpen. Als je intense pijn ervaart, ben je bezig met wat je zelf nodig hebt, dat is het enige dat telt.

Ik vertelde hem oprecht dat ik hem goed begreep dat hij het daarom erger ging maken en dat ik zou willen dat ik zijn pijn had kunnen wegnemen, maar dat ik hem niet meer kon geven dan ik gedaan had, dat ik hem al mijn liefde had gegeven. Vanuit deze eerlijkheid kon hij ook goed begrijpen dat het eerlijk blijven over de pijn juist beter helpt in krijgen wat je nodig hebt.

Wat een mooie ervaring, voor hem als kind, om te leren omgaan met pijn en voor ons als ouders hoe je kijkt naar het verlangen onder lastig gedrag. Een ervaring in onvoorwaardelijke liefde.

Uitgaan van positieve intenties

De boodschap die ik je wil meegeven in dit voorbeeld is dat onder elk negatief gedrag (of het nou van een kind of een volwassene is) een verlangen zit, een positieve intentie. Het is alleen de pijn van dat moment, letterlijk of figuurlijk, die maakt dat je kiest voor een bepaalde manier om dat verlangen te realiseren. Wanneer je denkt dat je iets niet krijgt en je hebt het echt heel hard nodig, dan ga je daar alles voor doen om het wel te krijgen. Zeker voor een kind is het moeilijk om te weten wat de ander je kan geven, dat je mag vertrouwen op dat je krijgt wat je nodig hebt.

Je kunt de ander geven wat het op dat moment zo hard nodig heeft.

Wanneer jij in staat bent om onder het gedrag van de ander dat jou raakt, irriteert of je harder maakt dan je lief is, de positieve intentie te zien, wanneer je kunt vragen naar het verlangen van de ander, dan ontstaat er een zuivere communicatie waarin je zelf ook verzacht. Je kunt de ander dan geven wat die op dat moment zo hard nodig heeft. En geloof me, het voelt zo rijk om op die manier in verbinding te zijn met de ander.

Als jouw pijn ook te groot is

Het klinkt zo eenvoudig, hoe ik dat hierboven neerschrijf, maar wij zijn daar niet zomaar gekomen. Inmiddels spreken wij als klein gezinnetje met onze prachtige zoon van 9 dezelfde taal die gaat over verantwoording nemen voor wat je doet in het leven, eerlijk zijn, je uiten, ongeacht wat je voelt, compassie en leven vanuit verlangen. Maar daar zijn we niet zomaar gekomen.

Voor elke ouder die ervaart te veel geraakt te worden in verbinding met de ander is het helpend om je eigen oude pijn op te ruimen. Het heeft ons ver gebracht en ik gun dat elke andere ouder om op deze manier te verbinden.

Wil je dat niet alleen doen? Vraag dan een gratis kennismakingsgesprek aan om eens samen te kijken wat ik voor jou of jullie kan betekenen.

The post Wat als je kind niet helemaal eerlijk is? appeared first on OERmoeders van Nu.

De geboorte is je blauwdruk

De geboorte werkt door als een blauwdruk in het leven. Een kindje, zo klein als het is, ontwikkelt oude patronen die hij steeds weer tegenkomt. Hij reageert vanuit zijn eigen oude pijn, die vervolgens weer jouw pijn triggert. Jouw kind triggert jouw oude pijnstukken, juist omdat daar nog iets geheeld mag worden. Dit inzicht vraagt om actie.

Jouw kind triggert jouw oude pijnstukken.

Elk gedrag van je kind kun je bekijken vanuit zijn of haar geboorte. Waarom je kind bijvoorbeeld zo moeilijk afscheid kan nemen, moeilijk dingen zelf doet, veel heimwee heeft, snel boos wordt. Maar alleen inzicht alleen is niet voldoende, want daar los je het niet mee op.
“Wat nu?” vraagt de moeder in mijn praktijk. “Ik weet nu waar de pijn zit, maar hoe los ik dat dan op?” Door met je eigen pijn aan de slag te gaan.

Het niveau van oude pijn

Als het probleem niet wordt opgelost op het niveau waarop het zich manifesteert, is het belangrijk dat je op een ander niveau gaat kijken. Het niveau van jou als moeder. Het niveau van oude pijn, oude besluiten, begonnen bij de geboorte. Jij als ouder kunt via jezelf de pijn van je kind oplossen. Dit is het niveau van de eigen verantwoording. Want zolang jij zelf de paniek ervaart als je kind het moeilijk heeft bij het wegbrengen, of als iets hem niet lukt, dan voelt hij dit ook en blijft hij zich vastklampen aan jou. Een kind reageert altijd als reactie op een ouder, met ook weer zijn eigen strategie. Die hij weer van jou heeft geleerd.

Wanneer je de pijn van je eigen kind voelt, gaat het altijd over jouzelf.

Wanneer je de pijn van je eigen kind voelt, gaat het altijd over jouzelf als kind toen je klein was, jouw eigen innerlijke kind. Jij als ouder kunt dus via jezelf de pijn van je kind oplossen. Dit is het niveau van de eigen verantwoording.

De moeder in mijn praktijk begrijpt dus dat zíj in eerste instantie het probleem met haar zoontje zelf kan oplossen voor haar kind. Want zolang zij zelf de paniek ervaart wanneer hij het moeilijk heeft bij het wegbrengen en haar loslaten, dan zal hij dit ook voelen. Hij klampt zich dus vast ook om háár te beschermen en om zichzelf niet alleen te hoeven voelen. Ze hebben elkaar op dat moment hard nodig lijkt wel en dat is te groot voor haar kind; de pijn en paniek van de moeder is niet zijn verantwoordelijkheid.

Ruim je eigen pijn op voor je kind

Dit inzicht vraagt voor haar dus om een eigen actie. En ze is zo dapper om haar eigen pijn aan te gaan, die ze dus al kent vanaf haar geboorte: de paniek als iets misgaat en het gevoel alles alleen te moeten doen. Door deze pijn heel diep vanbinnen te gaan doorvoelen, het oude besluit te herkennen en deze op te ruimen, ontstaat er ruimte voor een nieuw besluit. Dit is niet iets wat ze alleen kan doen en ze besluit om hier in de therapie aan te gaan werken. Er volgt een bijzonder proces via uniek lichaamswerk, waarin ze haar angsten en gevoel van eenzaamheid opruimt en waarin ze werkt aan wat ze heeft ervaren tijdens haar eigen geboorte, de paniek. Door dit proces wordt ze steeds minder angstig, voelt ze zich minder alleen en vooral minder machteloos naar haar kind toe. Na een tijdje valt het haar op dat haar kind als vanzelf makkelijker naar school gaat en op een gegeven moment zelfs staat te zwaaien als ze weggaat. Ook raakt hij niet meer zo in paniek wanneer hem iets niet lukt. En zij zelf ook niet, ze voelt rust, verbinding met zichzelf en haar kind.

Praktische tips om de geboorte direct te helen

De volgende tips zijn helend voor je kleintje wanneer de geboorte traumatisch was:

Zorg voor veel fysiek contact. Laat je kindje het liefst zoveel mogelijk jouw warmte ervaren via de blote huid. Draag het zoveel mogelijk in een draagdoek, zodat het dicht bij jou is. De hechting die verstoord is geraakt bijvoorbeeld, omdat je kindje meteen bij je werd weggehaald, kan daardoor hersteld worden.

Als je een bad hebt, ga dan zoveel mogelijk in bad, anders onder de douche, of bij iemand anders in bad als dat kan. Het bad bootst de baarmoeder na. Laat je kindje zolang als het zelf wil bij jou in bad. Zeker wanneer bijvoorbeeld je kindje gehaald is met een geplande keizersnede of te vroeg is geboren. Je kindje heeft niet zelf kunnen kiezen om jou los te laten en in het tweede geval is het niet lang genoeg bij je kunnen blijven. Dat kun je helen door zo vaak als kan in bad te gaan, leg je kindje op je buik, borst en geniet samen. Borstvoeding geven in bad is ultiem als dat bij je past.

Hoe veiliger jouw emoties zijn, hoe veiliger de buitenwereld is voor je kind.

Hoe veiliger jouw emoties zijn, hoe veiliger de buitenwereld is voor je kind. Een traumatische geboorte geeft het gevoel mee dat de buitenwereld niet veilig is. Wanneer jouw emoties en daarmee reacties op je kind niet altijd helpend zijn omdat je in je pijn geraakt wordt, dan is dus de buitenwereld, die voor een kleintje aanvankelijk het grootste gedeelte bestaat uit jou, niet veilig. Wanneer jij vrij bent voor oude pijn, is de weg vrij voor jouw kind om zijn eigen pad te ontdekken, zijn eigen weg te gaan.
Deze tips helen de geboorte en jullie verbinding. Het schept voor ieder ruimte om te kunnen zijn zoals je bedoeld bent te zijn.

Nadine Carter geeft in een drieluik vanuit praktijkervaring inzicht over hoe het gedrag van je baby/kind samenhangt met de geboorte. En hoe je dus je kind beter kunt leren begrijpen en kan begeleiden, door inzichten en verklaring van bepaald gedrag. Lees ook deel 1 en deel 2.

The post Hoe kun je een traumatische geboorte helen? appeared first on OERmoeders van Nu.

Een traumatische geboorte, ook heftig voor je kind

De geboorte is het eerste moment dat een kindje zijn moeder loslaat, het eerste moment dat het zelf een prestatie levert. Wanneer daar iets misgaat, dan is dat al snel traumatisch. In het artikel ‘Inzicht in jouw geboorte’ legde ik aan een moeder in mijn praktijk uit hoe de geboorte voor een kind als blauwdruk doorwerkt in het leven. Wanneer een geboorte traumatisch is geweest, dan krijgt je als kind een boodschap mee, je neemt een oud besluit. Wanneer een kind dan iets meemaakt in het dagelijks leven dat raakt aan de ervaring van zijn geboorte, dan zal het altijd reageren vanuit die paniek en angst. Vanuit het besluit dat hij toen heeft genomen. Dit besluit herkennen wij later (als volwassene) als die oude patronen die zo moeilijk om te buigen zijn.

Tangverlossing

De keer erna vertelt de moeder in mijn praktijk dat het al wel beter gaat. “Maar het is nog steeds moeilijk. Vooral wanneer hij meer dingen toch zelf moet gaan doen. Het frustreert mij dat hij dingen niet afmaakt en altijd om mij roept.”

We gaan even terug naar de geboorte van haar zoon en ik leg haar uit dat kindjes die met een tang zijn verlost het ook écht heel moeilijk vinden om dingen zelf af te maken en daardoor die paniek voelen (de geboorte was immers overgenomen op het moment van paniek en pijn).
En dan beseft de moeder voor het eerst hoe zwaar het was voor haar kind. En voelt ze de pijn en de machteloosheid dat hij met een tang is verlost en de couveuse inging. Dat ze hem niet kon vasthouden. Dat hij alleen was. En die pijn kent ze zelf ook.

Je kind krijgt een boodschap mee als de geboorte traumatisch is geweest.

Ik leg de moeder verder uit: “Hij heeft je al een keer moeten loslaten en dat ging toen niet goed, niet nog een keer dus.” Ze laat dit even bezinken en zucht dan diep. “Ja. En ik voel me dan ook in paniek schieten, de juf kijkt me weer aan dat het écht tijd is dat hij de klas in komt, ik moet naar mijn werk. Ik voel me dan zo ellendig en alleen op dat moment. Mijn keel gaat dan altijd dicht zitten.”
Ik kijk haar aan en zeg: “Hé, jij bent ook geboren. Hoe was jouw geboorte?”

Haar geboorte

Samen kijken we ook naar haar geboorte. Ze weet het niet precies meer en ze wil dit ook niet navragen vanwege een slecht contact met haar moeder. Ze weet wel dat ze in het ziekenhuis is geboren, omdat er op het laatst toch nog een complicatie ontstond. Wanneer ik haar vraag hoe ze denkt dat het is om geboren te worden, zegt ze meteen: “Afschuwelijk, je zit net zo lekker in de buik, denkt dat alles goed gaat en dan moet je eruit, dat lukt dan bijna niet en, en ja bij mij ging het dan ook nog mis op het laatst. En dan kom je in de kou terecht, niemand die er dan voor je is!”

Ze snapt ineens zo goed dat haar zoontje zich aan haar vastklampt.

Wat we dan weten is dat zij ongetwijfeld vastgezeten heeft. En dan ontdekt ze dat ze zelf, wanneer er iets te moeilijk wordt voor haar, ze inderdaad altijd zegt dat ze vastzit, dat ze voelt dat ze alles altijd alleen moet oplossen. Ze snapt ineens zo goed dat haar zoontje zich aan haar vastklampt. Het volgende kwartje valt ook meteen: “Mijn ouders waren er inderdaad nooit voor me. Mijn moeder was vaak ziek of met zichzelf bezig en mijn vader altijd op de zaak. Ik zorgde voor mijn jongere broertje, die was 5 jaar jonger.”

Ze zucht, het doet pijn. Maar het helpt haar ook, deze inzichten. “Goh, en dat allemaal omdat mijn kind mij niet kan loslaten als ik hem naar school breng!” “Ja,” zeg ik, “het probleem wordt nooit opgelost op het niveau waarop het zich manifesteert, altijd op de diepere laag eronder.”

Waar deze moeder mee te maken heeft, is niet alleen haar eigen traumatische geboorte, maar ook de ervaringen erna in het gezin waarin ze opgroeide, waardoor haar eerste oude besluit nog eens dieper is ingeprent en er nog meer gelijksoortige gevolgd zijn.

Inzicht, begrip en compassie

De geboorte van je kind raakt jou dus op meerdere niveaus. Niet alleen dat je moeder wordt, maar het raakt ook aan je eigen geboorte. Daar waar jouw kind reageert vanuit zijn oude besluiten, doe jij dat als moeder natuurlijk ook. Je kind raakt je altijd op die plekken waar er aandacht nodig is, wat er nog geheeld mag worden. En ja, jouw manier van reageren zal dan niet altijd helpend zijn.

De geboorte van je kind raakt jou op meerdere niveaus.

Het goed begrijpen van de geboorte van je kind, en ook je eigen geboorte, maakt dat je compassie kunt gaan voelen voor het gedrag van je kind dat zo moeilijk is soms, omdat het jou zo raakt. Het begrijpen van je eigen geboorte en je oude besluiten maakt dat je compassie kunt voelen voor jezelf, waarom je reageert op je kind zoals je doet. Want zolang je nog reageert vanuit je eigen oude pijn, dan zijn je reacties niet fijn voor je kind. Maar besef, als je het anders zou kunnen doen, dan had je dat wel gedaan.

Inzicht, begrip en compassie zijn de eerste sleutelwoorden.

Nadine Carter geeft in een drieluik vanuit praktijkervaring inzicht over hoe het gedrag van je baby/kind samenhangt met de geboorte. En hoe je dus je kind beter kunt leren begrijpen en kan begeleiden, door inzichten en verklaring van bepaald gedrag. Nieuwsgierig? Lees hier deel 1. Het derde artikel van deze drieluik wordt volgende week geplaatst.

The post Van trauma naar compassie appeared first on OERmoeders van Nu.

‘Ik voel me zo machteloos!’

Een moeder vertelde mij eens in mijn praktijk hoe het voor haar was. Elke keer weer verhalen die me zo diep raken.

‘Als ik mijn kind wegbreng naar school, dan voel ik zijn handje al op het schoolplein verstrakken. Ik weet wat er dan gaat komen, die laat me voorlopig niet los. Niet uit zichzelf in ieder geval. Ik loop, tegen de regels in, mee naar binnen en de juf ziet het ook alweer. Ze neemt hem van me over, ik geef een snelle kus, want anders ziet hij mijn tranen, ik zwaai gauw nog even. Ik zie dat hij op schoot zit bij de juf. En als ik hem weer ophaal zegt de juf eigenlijk altijd dat het na 5 minuten huilen al snel over was. En zo gaat het dus elke dag!’

De moeder keek me moedeloos aan. Ik zag het verdriet in haar ogen. ‘Ik voel me zo machteloos!’ riep ze. Ik zag haar keel verstrakken en ze begon te kuchen. ‘Ik kom er gewoon niet uit, wat ik ook probeer en doe!’ De tranen rolden over haar wangen, in stilte.

De geboorte: het eerste moment dat een kindje zijn moeder loslaat

Ze keek me even verbaasd aan toen ik aan haar vroeg hoe haar kind is geboren. Ik legde haar uit dat geboren worden het eerste moment is dat je als kind zelf een prestatie gaat leveren, je eerste nieuwe stap zet én dat je daarbij dan ook voor het eerst je moeder moet loslaten. Wanneer daar iets misgaat, wordt deze eerste prestatie traumatisch. Het kwartje viel en ze vertelde dat de bevalling heel lang geduurd heeft; anderhalve dag weeën opvangen, hoe zwaar dit was voor haar. En dan beseft ze eigenlijk voor het eerst hoe zwaar het was voor haar kind. En voelt ze voor het eerst de pijn en de machteloosheid dat hij met een tang verlost moest worden en meteen bij haar weggehaald werd, de couveuse in. Dat ze hem niet kon vasthouden. Dat hij dus meteen alleen was. En die pijn kent ze zelf ook. Er werd ineens heel veel duidelijk voor haar.

Je geboorte is je eerste taak in het leven die je volbrengt.

Je geboorte is dus je eerste taak in het leven die je volbrengt. Een geboorte is al een hele opgave op zichzelf, voor een kind, maar wanneer daar complicaties bij optreden wordt het traumatisch. Denk bijvoorbeeld aan een spoedkeizersnede, lange geboorteprocessen, klem zitten in het geboortekanaal, navelstreng om de keel, tangverlossing. Allemaal situaties waarbij paniek, angst en ademnood ontstaan. Dit is te groot voor zo’n klein baby’tje.

Hoe de geboorte doorwerkt als blauwdruk

Al in de buik ervaart en voelt je kindje van alles. Op een diep en onbewust niveau krijgt het gevoelens mee van jou als moeder. Jullie verbinding, indien alles goed is gegaan, is er al meteen vanaf het eerste begin. Lange tijd is jouw kindje volledig aanwezig in jouw veiligheid en warmte, mits er geen zwangerschapscomplicaties zijn. Mocht dat wel zo zijn, dan telt dat zeker ook mee bij de blauwdruk, maar voor nu richt ik me op de geboorte zelf, de traumatische geboorte.

Even terug naar het voorbeeld van de moeder in mijn praktijk. Anderhalve dag weeën, klem zitten en niet zelf geboren kunnen worden omdat haar kindje gehaald moest worden met de vacuümpomp, meteen gescheiden van moeder omdat de couveuse eerst nodig was. Dit is een behoorlijke strijd voor een kind. En met deze manier van geboren worden, zijn mama abrupt moeten loslaten, krijgt dit kindje heel wat boodschappen mee. Deze ervaringen, deze boodschappen maken dat elk kind, zo klein als het is, vanuit het onderbewustzijn een besluit neemt, dat je later als volwassene herkent als je overlevingsmechanismen, die oude patronen waar je zo moeilijk vanaf kunt komen.

Ik legde de moeder in mijn praktijk uit dat haar kind dus tijdens zijn geboorte een (oud) besluit heeft genomen: er was maar één manier voor hem op dat moment hoe hij om kon gaan met wat hij voelde, wat er gebeurde. Hij zat vast en kon er zelf niet uitkomen. De boodschap die daarin zit is bijvoorbeeld ‘je kunt vechten wat je wilt, maar zelf kun je het niet oplossen, je moet verlost worden’. Dat is heel angstig, hij zal in paniek zijn geraakt. Oude besluiten die daar vaak op volgen zijn ‘wat ik ook doe, het heeft toch geen zin’, of ‘ik kan het niet’. Dit soort besluiten zetten zich vast in een lichaam, op een heel diep en onbewust niveau.

Je moet verlost worden, was de boodschap.

In elke taak waar een kind met een traumatische geboorte vervolgens voor staat, elk moment waarbij hij zijn mama moet loslaten, elk moment dat het iets nieuws aan moet gaan, komt hij de gevoelens van zijn geboorte ervaring tegen en dus ook zijn oude besluit, want daarvan weet zijn lijfje nog: ‘dat werkte!’ Hij wordt dus bang, voelt paniek en een kind dat paniek ervaart klampt zich vast aan zijn moeder, aan jou.

Je kind hoeft het niet meer alleen te doen

Dit inzicht maakt dat je al heel anders naar je kind gaat kijken. Wanneer hij zich nu zo vastklampt kun jij ongetwijfeld, als bewuste ouder reageren vanuit dit inzicht. Waarschijnlijk gaf jij je kind toch al niet zomaar meteen af aan de juf, of deed je dat eerst wel, maar sta je daar nu al anders in.

Voor je kindje is het heel fijn om op dit soort momenten te horen dat hij het deze keer niet alleen hoeft te doen. En het is heel helpend, indien jou dat lukt, om net zolang bij je kindje te blijven totdat het toe is aan afscheid nemen van jou. En dat vraagt best veel van jou, zeker wanneer je op tijd moet zijn voor een vergadering bijvoorbeeld.

Het besef dat hij het niet alleen hoeft te doen is helend voor hem en zal maken dat hij langzaam stapjes durft te gaan zetten in het loslaten. Loslaten is dan niet meer hetzelfde als kwijtraken, zoals toen, maar een durven gaan onderzoeken binnen jouw veiligheid.

Jij hoeft het ook niet alleen te doen

In de twee artikelen die nog volgen, ga ik dieper in op hoe jij geraakt kan worden door je kind en hoe je de geboorte kunt helen. Wil je niet wachten, ben je geraakt en voel je dat het nodig is om zelf te weten wat jouw kindje heeft ervaren tijdens zijn geboorte? Neem dan contact met me op.

Nadine Carter geeft in een drieluik vanuit praktijkervaring inzicht over hoe het gedrag van je baby/kind samenhangt met de geboorte. En hoe je dus je kind beter kunt leren begrijpen en kan begeleiden, door inzichten en verklaring van bepaald gedrag. Nieuwsgierig? Lees hier deel 2. Het derde artikel van deze drieluik wordt volgende week geplaatst.

The post Inzicht in jouw geboorte appeared first on OERmoeders van Nu.

Waarschijnlijk, wanneer jij AP opvoedt, zijn deze meesters bij jullie al aardig aan de oppervlakte in het gezin, maar is dat ook zo op school? Vermoedelijk heb je (inmiddels) een school gevonden die aansluit bij jullie visie, maar mogelijk heb je eerst een traject gehad waar zowel je kind als jullie niet blij van werden of mogelijk zit je daar nog middenin.

Diep in iedereen zit een eigen leermeester verscholen.

Wanneer je ervaart dat opvoeden en leven vanuit je hart en het natuurlijk leren vaak nog maar tot aan de voordeur is, dat je je niet gehoord voelt op de school van je kind en je kind vaker vastloopt dan je lief is, dan is dit artikel voor jou.

Dit verhaal is geen kritiek op de leerkracht, maar een verhaal over waar je zo pijnlijk tegenaan kunt lopen als je kind het moeilijk heeft en het durven maken van keuzes in het belang van je kind.

Dit is een verhaal over het belang van het eigen meesterschap in elk kind.

Mee met de massa

De huidige maatschappij is nog steeds gericht op meegaan met de massa. Het is nog steeds ingewikkeld om anders te zijn, buiten de curves te vallen.

En het kan zomaar zijn dat jij als bewuste ouder met een misschien wel hooggevoelig kind, ervaren dat jullie anders zijn dan de anderen. Nu zou ik het liefst schrijven over dat er geen anderen zijn, er geen verschil is, maar zover is de maatschappij nog niet.

Een kind heeft van nature de neiging om het goed te willen doen en dus om mee te gaan met de groep. Wanneer dit niet lukt, dan wordt het gezien alsof er iets aan de hand is. Onbewust is de boodschap: het is niet goed om anders te zijn, jezelf te zijn.

Meegaan met de massa kan ervoor zorgen dat je kind zijn eigenheid kwijtraakt.

Dit zijn vaak de momenten waarop je later als volwassene terugkijkt en beseft ‘toen ben ik begonnen met mezelf af te sluiten’ of ‘toen ben ik gestopt met te doen wat voor mij zo belangrijk was’. Dat zijn de momenten waarop de eigen leermeester stil wordt.

Meegaan met de massa, wanneer deze massa niet past bij jouw kind, kan ervoor zorgen dat je kind zijn eigenheid kwijtraakt, al vrij snel verliest hoe hij eigenlijk bedoeld is te zijn.

Als je kind niet gelukkig is

Wanneer je kind te veel zijn weg moet zoeken op school en zijn draai niet kan vinden, of het nu bij een leerkracht is, omdat het systeem niet past bij je kind of omdat je kind gepest wordt, dan gaat het niet lekker met je kind. En dan kan het zomaar een grote strijd voor jullie worden om naar school te moeten elke dag.

Je komt voor een belangrijk dilemma te staan: hoe kun je er zijn voor je kind en tegelijkertijd voldoen aan de verwachtingen van de school?

Iets wat naar mijn idee haast onmogelijk is, want uiteindelijk trekt iemand daarbij altijd aan het kortste eind. Het enige wat je dan nog kunt doen is je keuzes gaan richten op wat belangrijk is voor je kind en je eigen innerlijke proces aangaan, simpelweg omdat je als ouders zo geraakt wordt in je eigen oude pijn, wanneer je kind niet gelukkig is. De oplossing ligt bij ons als ouders: wij zijn de sleutel naar het geluk van onze kinderen. Keuzes maken dus, en dat kunnen weleens andere keuzes zijn die soms buiten je comfortzone liggen.

Vrijheid

Het kan anders. Een keuze voor een andere school maak je echter niet zomaar en een keuze voor een school die ver buiten je comfortzone ligt, al helemaal niet. Maar vastlopen en steeds verder af raken van je hart en elkaar omdat je aan het overleven bent, lijkt me voor niemand een optie. Wanneer je in staat bent om over te stappen op een andere vorm van onderwijs en je hart durft te volgen, dan ben je dapper. Het wordt beloond met een gevoel van vrijheid en geluk.

Het wordt beloond met een gevoel van vrijheid en geluk.

Er zijn inmiddels al zoveel andere vormen van onderwijs, waar AP, het volgen van een kind een vanzelfsprekendheid is, waar kind en ouder volledig gezien worden. Een school die daar voor ons als ouders en onze zoon in het bijzonder uitspringt is de Bliss Vibration Kids Academy.

Ervaringsrijk leren

De Bliss Vibration Kids Academy is een school met een unieke vorm van onderwijs, waar ruimte is voor kunst, cultuur, natuur en beweging. Het is een plek waar een kind kan zijn zoals hij is, hoe hij is en waar hij naar verlangt. Er komt letterlijk weer ruimte om te zijn zoals je kind bedoeld is te zijn. Het leren mag losgelaten worden, de toetsen en cijfers en daarmee de veroordeling op iemands kunnen dus ook.

‘Bliss begeleiders’ helpen kinderen ervaren hoe het is om gewoon te zijn en om van daaruit te leren, dat het dan dus altijd goed is. Naast vrijheid leert een kind daar tegelijkertijd ook dat er gevolgen zijn van je eigen keuzes, verantwoordelijkheid is een van de normen en waarden.

…hun eigen innerlijke kompas.

Die vrijheid en ruimte maakt dat de kinderen op de school bij hun eigen kern kunnen komen, hun eigen innerlijke kompas. Daardoor komen ze zuiver in het leven te staan.

Dit is een manier waarop een kind zijn eigen leermeester kan worden en zijn. De school is in staat om de wereld voor de kinderen veiliger te maken zonder ze te beschermen of te behoeden. Al je ervaringen zijn een succeservaring en vallen gaat met zachte landingen. Een ‘Bliss Kid’ staat vanuit een eigen innerlijke kracht sterk in de grote wereld.

Worden zoals je bedoeld bent te zijn

Wanneer je je hart kunt volgen en je leven zo inricht dat het voor iedereen klopt, dan heb je mensen om je heen die dezelfde taal spreken, die op eenzelfde manier in het leven staan.

Dat voelt als thuiskomen, als geluk. Dan wordt opvoeden zo mooi en fijn.

Dan kun je gaan opvoeden zonder te moeten vechten. Dan wordt opvoeden een liefdevol samenzijn waarbij iedereen kan zijn zoals hij bedoeld is te zijn.

Ook een school die er uit springt is de Keenschool in Bilthoven. Hier zullen we binnenkort iets overschrijven. Ken jij nog meer scholen die vernoemd mogen worden? Laat het ons weten!

The post Je kind is zijn eigen meester appeared first on OERmoeders van Nu.

Opvoeden vanuit je hart, op jouw manier.

Moeder worden lijkt iets heel vanzelfsprekends. Veel meisjes droomden er vroeger al van kleins af aan van, om moeder te worden. Een droom die later werkelijkheid wordt. Je voelt de liefde vanaf het begin dat je kleintje in je buik zit, hij of zij in je armen ligt na de geboorte. Samen ouders worden, iets waar je naar verlangde. Een droom die werkelijkheid werd.

Voor sommigen van ons blijft die droom realiteit, maar voor anderen onder ons, misschien jij zelf wel, was ergens onderweg voelbaar dat je als moeder van die roze wolk afviel.

Roze wolk

Naast dat moeder zijn heel fijn kan zijn, kan het ook echt heel anders voelen. Je voelt je onzeker of angstig. Je reageert te fel naar je kinderen, hebt ruzie met je partner. Hebt moeite met grenzen stellen. En ineens hoor je jezelf zeggen ‘ik zou het toch anders doen dan mijn eigen moeder!’. De tranen staan je nader dan het lachen.

Van moeder tot moeder

Als kind maken we van alles mee, fijne dingen en ook dingen die te groot zijn. En juist die fijne dingen willen we graag anders doen dan onze ouders. Maar hoe komt dat toch dat je ondanks dat je het jezelf had voorgenomen, toch hetzelfde doet als je moeder? Je doet zo je best, je wilt je eigen manier van opvoeden neerzetten, vanuit jouw hart, en toch….het lukt niet, of niet altijd. Dat heeft te maken met oude patronen die je ontwikkelt als kind en overneemt van je ouders.

Omdat deze patronen zo oud zijn, zitten ze diep opgeslagen in je lijf.

Wanneer je iets meemaakt in het leven dat te ingewikkeld en te groot is, reageer je daarop vanuit een overlevingsstrategie, een paraplu die je opsteekt voor de regen. Een manier van reageren die je als kind al ontwikkeld hebt, omdat je het toen nodig had. Omdat deze patronen zo oud zijn, zitten ze diep opgeslagen in je lijf en komen ze steeds ook weer terug, hoe hard je je best ook doet om de dingen anders te doen.

Oude patronen zijn eigenwijs

Je wilt het anders. Je leest erover. Hebt lange gesprekken met vriendinnen onder het genot van een latte macchiato of een goed glas wijn. En inmiddels weet je écht wel hoe het anders moet en je gaat er helemaal voor. Gezonder eten, tijd voor jezelf inplannen, liefst twee keer per dag mediteren, 5-10 minuten zou al genoeg zijn om tot rust te komen, om emoties wat meer naar de achtergrond te laten verdwijnen. Leven in het hier en nu. Of wellicht heb je, net als ik wel eens, symbolisch vervelende ervaringen verbrand om zo je verleden los te laten.

En ja, het hielp allemaal.

Even.

Want op een gegeven moment reageerde je toch weer hetzelfde, reageerde je je af op je kind, je partner. Deed het toch weer zeer dat je kindje steeds maar niet naar je luistert. Uiteindelijk blijven zowel jij als je gezin last hebben van je oude patronen, al doe je nog zo je best.

Diep niveau

Patronen zitten heel diep opgeslagen in ons lijf en je hebt misschien al gemerkt dat je ze met je denken niet hebt kunnen doorbreken. Je moet dus naar het diepe niveau in je lijf om het anders te kunnen gaan doen. Je lost een patroon namelijk nooit op het niveau op waarop het ontstaat, maar op de laag eronder. Om te weten hoe je een patroon kunt doorbreken, is het belangrijk om te weten hoe het ontstaat. Daarvoor neem ik je mee naar de bron.

Van buik naar buiten

Vanuit de Innerscore Methode waar ik mee werk in mijn praktijk, zie ik ons lijf als een fabriek. Je stopt daar dagelijks voeding, zuurstof, water in. Het lichaam produceert daarmee groei, beweging, geluid en warmte. En ook gevoelens. De basis van die productie ligt in je buik. In tegenstelling tot wat altijd wordt gezegd: Je gevoel zit niet tussen je oren. Daar voel je niets, behalve als je stevige hoofdpijn hebt. Gevoel zit wél in je buik, je maag, je keel. Je hersenen zijn de schakelkast, geven de opdracht om het te voelen. Dat wat wij in ons lijf stoppen, verlaat via een natuurlijk proces ons lijf. Wanneer er een gevoel wordt aangemaakt in de fabriek, moet dat er in principe boven in je lichaam ook weer uit. Bedenk maar: als je lacht gaat als vanzelf je mond open en komt er geluid uit. Probeer het maar eens tegen te houden. Het zal er met een kracht in de vorm van proesten uit komen. Hetzelfde geldt voor verdriet: tranen springen in je ogen, je bedenkt ze niet.

Dat wat wij in ons lijf stoppen, verlaat via een natuurlijk proces ons lijf.

Als je nu heel vroeg in je leven dingen tegenkomt die te groot voor je zijn (en dat zijn ze voor een klein kind nogal gauw), dan kun je besluiten dat je die gevoelens niet meer wilt ervaren. Het gaat daarbij om gevoelens als onmacht (want je kunt als klein kind niet weglopen uit een situatie), je boosheid (want je kunt je niet verdedigen) en je verdriet (want je krijgt niet wat je nodig hebt). Je kunt ook de situatie niet relativeren, want je hebt hem nog nooit eerder meegemaakt. Voor een kind is vanaf dag 1 immers alles nieuw. En dat begint al als je in de buik zit en bij je geboorte.

Blauwdruk

Dat niet-voelen doe je door fysieke blokkades aan te brengen. Een blokkade creëer je door bijvoorbeeld je buik op slot te zetten: je ademt er niet meer naar toe, want daar bevindt zich de gevarenzone. Normaal gesproken hoort een ademhalingsspier tot in je buik te werken. Je kunt ook gevoelens in je maag blokkeren of je keel dichtzetten. Zolang je gevoelens niet via de bovenkant eruit gaan, doorvoel je ze ook niet. Je lijf beschermt jou zo dus letterlijk voor de pijn die gepaard gaat bij de ervaring. Deze blokkades zijn aan de buitenkant, in je gezicht, zichtbaar in de vorm van non-verbale signalen. Een strakke en gespannen mond om de emoties binnen te houden, kaken op elkaar om je te verbijten, uitschakelen en contact uit de weg gaan, letterlijk niet voelen, bevriezen. Dit zijn je patronen die zo moeilijk te doorbreken zijn: oude besluiten die je op een heel diep niveau in je lichaam genomen hebt. Dus elke keer wanneer je lijf gevaar ruikt, en dat kan al bij ogenschijnlijk hele simpele dingen, dan beschermt je lijf je dus. Eigenlijk heel attent, alleen er komt een moment waarop die oude patronen niet meer voor je werken, maar tegen je werken. Je eerste oude besluit neem je al bij je geboorte, dat werkt door als een blauwdruk voor hoe je in het leven staat, hoe je reageert op wat het leven je biedt.

Verlangens

Als (oer)moeder wil je niets liever dan zuiver reageren naar je kind, je wilt je kind zien in wat het nodig heeft, er voor je kind zijn als hij of zij het lastig heeft, je kind helemaal ontvangen. Maar ja, de pijn van je kind kan jou ook diep raken. En dan reageer je dus, zonder dat je het wilt, vanuit je eigen oude pijn. Niet helpend, en pijnlijk voor zowel jou als je kind. Het kan al bij hele simpele dingen gebeuren. Je kind luistert niet naar je terwijl je al een paar keer iets hebt aangegeven (niet aan de kachel komen want je brand je handje, of aan tafel komen want we gaan eten). Dat niet luisteren of kinderen die bijvoorbeeld veel boos op je zijn, kan heel lastig voor je zijn wanneer je zelf als kind vroeger ervaren hebt dat je niet gehoord werd. Als je opgegroeid bent bij een zieke moeder en dominante vader, dan zal er niet zoveel ruimte voor je zijn geweest, of wanneer je een ziek broertje of zusje had, wordt het ook lastig om te voelen waar jouw plek is. Kleine dingen als je eigen kids die niet luisteren of zelf heel hulpbehoevend zijn, kan heel ingewikkeld zijn en je raken. Oude pijn zoals ‘ ik sta er alleen voor, er wordt nooit eens naar mij geluisterd of ik doe er toch niet toe…’ En van daaruit reageer je op manier die je niet wilt.

Doorbreken

Ze zijn te doorbreken, zeker wel, al voelt het soms misschien als onmogelijk. Je doorbreekt ze alleen niet vanzelf. Tips hebben een beperkte houdbaarheidsdatum omdat je deze bedenkt. En juist met je denken heb jij je oude besluiten bedacht. Problemen los je nooit op, op het niveau waarop ze zijn ontstaan, maar op de diepere laag eronder. De oplossing ligt op de laag eronder, op het niveau waar jij je oude besluiten hebt genomen, op het niveau van je oude pijn, je lijf. ‘Oké en nu dan?’ hoor ik je denken. Ik geef je graag wat inzichten mee en leg je uit wat er voor nodig is om op die diepere laag te komen.

De oplossing ligt op de laag eronder.

Besef allereerst dat je met deze inzichten al heel ver bent. Het is écht een belangrijke bewustwording: het zien dat jouw huidige manier van reageren ontstaat door de nog in jou aanwezige oude pijn. Je bent dus geen slechte moeder (als je dat al voelt) en het gaat dus niet over schuld dat je niet de moeder bent op dit moment die je graag zou willen zijn. Als je het anders zou kunnen, dan zou je dat namelijk allang gedaan hebben. Weten waar iets vandaan komt is het halve werk! Besef dat jij zelf als bescherming je oude besluiten hebt bedacht. Wanneer je daar verantwoording voor neemt (i.p.v. je schuldig voelt), kun je het gaan veranderen.

Compassie

Wees niet te streng voor jezelf, maar heb compassie met jezelf. Verwacht niet van jezelf dat je dit zomaar even oplost. Het kan zijn dat het juist jouw strategie is om alles zelf te doen, tja, dat maakt het wat lastiger. Maar sommige dingen kun je gewoon niet alleen, hoef je ook niet meer alleen te doen.
Probeer wat humor toe te passen, dat relativeert de boel een beetje. Lach eens om jezelf wanneer je ‘het weer doet’. Neem je gevoelens niet altijd serieus, want er is meer dan jouw gevoel. Het lost het niet op, dat is zeker waar, maar het verzacht wel.
Verlos jezelf van je oude pijn zodat je je blauwdruk kunt veranderen. Het oplossen van de oude pijn in je lijf maakt dat je jezelf bevrijdt van oude patronen en dat je weer in verbinding komt met je verlangen, wie jij ten diepste bent. En dat is het niveau waarop je als moeder voelt dat je zuiver kunt zijn, je kind werkelijk kunt ontvangen in alles wat het voelt en meemaakt.

Hoe doe je dat nou, oude pijn opruimen?

Er zijn veel manieren om oude pijn op te ruimen. Een zeer effectieve methode is de Innerscore methode. Deze brengt je in staat om naar de bron te gaan van je oude patronen. Bij de Innerscore-methode ga je terug naar het niveau van je lichaam, terug naar het moment waarop deze pijn is ontstaan. Want toen heb je dat oude besluit genomen. En deze oude pijn doet nog steeds zeer en maakt dat je nog steeds elke keer je oude patronen inzet om jezelf te beschermen. In een Innerscore sessie maak je contact met je lichaam. Er ontstaat een diepe lichaamsconcentratie waar je letterlijk deze oude pijn gaat voelen, je lijf gaat reageren. Door in contact te zijn met je lijf, te voelen wat jouw lijf op dat moment doet, herken je je oude besluiten. Zoals je ook in het dagelijks leven voelt dat je keel dicht gaat zitten bijvoorbeeld als iemand boos op je wordt, maar dan dus nog veel dieper.  De bedoeling is om letterlijk die oude pijn op te gaan ruimen. We geven het geen plekje, maar ruimen echt op, uit je lijf. Pas dán is er ruimte voor je verlangen, voor je nieuwe besluiten vanuit je verstand en je wijsheid van nu. Dit doe je op  je eigen tijd, eigen tempo en jouw manier. Ook PRI is een effectieve methode om patronen te doorbreken en kan interessant zijn om te gebruiken. Er zijn vele wegen naar Rome:-).

Vrij

Wanneer je een nieuw besluit op dit diepe niveau van je lichaam neemt, zet het zich van binnenuit vast in jouw lijf. En wanneer jouw lijf dan weer gevaar ruikt, is er niet meer je overlevingsstrategie om in te zetten, maar vindt jouw lijf daar je nieuwe besluit, ‘je nieuwe blauwdruk’. En zul jij dus als vanzelf anders reageren, vanuit je verlangen, vanuit wie jij bedoeld bent te zijn.

Je maakt de weg vrij voor je kinderen om zichzelf te kunnen zijn.

En dat werkt door op alle fronten in je leven, je relatie, gezin, je kinderen, je werk. Je maakt daarmee ook de weg vrij voor je kinderen om zichzelf te kunnen zijn, zichzelf te ontwikkelen. Je draagt bij op een heel zuivere manier dat je kinderen goed hechten en stabiele volwassenen kunnen worden. Je gaat een zuivere verbinding aan met jezelf en je kinderen, wat helpt te leven vanuit je verlangen. Je kinderen kunnen de wereld gaan ontdekken!

The post Oude patronen doorbreken appeared first on OERmoeders van Nu.

Het is alleen niet altijd even gemakkelijk. Want ook al is je kind veilig gehecht, elk kind gaat door fases heen, komt moeilijkheden tegen in het leven. En dat raakt. Wanneer je kind het moeilijk heeft, word je als ouder geraakt. Alles wat met jouw kind te maken heeft, heeft indirect met jouw innerlijke kind te maken. Dan worden dus jouw pijnlijke plekken geraakt. En daar waar je eerst nog zo met je kind in verbinding kon blijven, daar waar je samen ouders kon zijn, wordt het ineens allemaal een stuk moeilijker. Eenzamer soms ook.

Wat wordt er bij jou geraakt door je kind?

Geraakt worden door je kind gaat soms heel gemakkelijk. Je kind wijst je af, luistert niet naar je, doet niet wat je vraagt, slaat je misschien. Het komt ’s avonds 20 x uit bed omdat je kleintje je nodig heeft. Misschien wordt je kind gepest, kan het niet goed opkomen voor zichzelf, is het veel boos?

Om in verbinding te kunnen blijven met jezelf, je kind en je partner op momenten dat je geraakt wordt, is het belangrijk dat je als eerste onderzoek wat er precies bij je geraakt wordt.

Voel je je afgewezen door je kind? En waar ken je dit gevoel van? Voel je je alleen wanneer je kind niet luistert? Wordt jouw eigen boosheid geraakt door je kind? En waar ben je boos over? Heb je het gevoel het niet goed te doen als ouder? En hoe lang ken je dit gevoel al?

Weten wat er geraakt wordt, geeft je inzicht in jezelf, waar je vandaan komt. Het brengt je compassie voor jezelf en je kind. En je gaat je beseffen dat ‘onhandelbaar‘ gedrag bij je kind dus eigenlijk niet bestaat.

Aan de slag

Wat doe jij als je geraakt wordt? Je kind raakt iets in je, je weet inmiddels wellicht ook wat er geraakt wordt. En hoe reageer je wanneer je zelf zo geraakt wordt?

Sluit je je af? Word je boos? Loop je weg? Of ga je juist harder je best doen om te krijgen waar je zo’n behoefte aanhebt? Waar je, vanuit je boosheid, vindt dat je recht op hebt? Zonder dat je nog ziet wat de ander voelt?

Wanneer je geraakt wordt door je kind, reageer je vanuit oude pijn.

En op welke wijze ben je op dat moment samen ouders? Lukt dat nog? Vaker hoor ik dat dit juist de redenen zijn waarom partners ruzie krijgen. Want wanneer je geraakt wordt, reageer je zelf ook vanuit oude pijn. En dat zijn nu vaak niet de meest helpende manieren van reageren. Het samen ouders zijn is dan een hele uitdaging. Je gaat jezelf namelijk beschermen.

Samen ouders zijn, sterk en in verbinding, vraagt dat je weet waarom je reageert zoals je reageert.

Beschermingsmechanisme

Wat is jouw manier om jezelf te beschermen? Wanneer je geraakt wordt, doe je wat je altijd deed. Je doet wat je kent. Je zet je overlevingsstrategie in om jezelf te beschermen. Dat is niets anders dan een paraplu opsteken voor de regen. En jouw manier van beschermen heb je al ontwikkeld toen je heel klein was.

Wanneer je iets meemaakt dat te groot is, en voor een kind is iets al heel gauw te groot, dan stelt jouw lichaam ergens een blokkade in, om niet te hoeven voelen wat er speelt. Deze strategie herken je later als je patronen, die je steeds inzet wanneer het moeilijk wordt voor je, wanneer jouw lichaam het gevaar van vroeger herkent. Je doet dus niets anders dan jezelf beschermen.

Dat is niets anders dan een paraplu opsteken voor de regen.

Maar dat doet de ander ook. En daar gaat het vaak mis, omdat je vaak ook gevoelens erbij ervaart van ‘ik word niet gezien, niet gehoord’, of ‘ik sta er altijd alleen voor’. Op zo’n moment heb je dus vaak te maken met een kind dat het moeilijk heeft en jullie als ouders die op dat moment ook in een moeilijke situatie zitten. (En of je nu samen bent of niet, dat maakt hierbij niet uit, samen ouders blijf je namelijk altijd.)

Niet gemakkelijk en mogelijk eenzaam voor allemaal.

Stapje verder

Zicht krijgen op jouw manier van beschermen wanneer verbinden met de ander pijn doet, is belangrijk. Je weet dan namelijk wat je doet. Onderzoek ook waar het vandaan komt, waar was het ooit voor nodig, deze manier van beschermen? Welk patroon breng jij dus mee in het verbinden met de ander? Of dit nu gaat om je partner of je kind, dat maakt niet uit.

Onderzoek wat er gebeurt in de relatie met je partner wanneer je kind het moeilijk heeft. Dat doe je dus door eerst bij jezelf te beginnen: wat wordt er bij mij geraakt, hoe reageer ik en waar komt dit vandaan? Welk effect heeft dit dus op de ander, wat creëer ik waardoor het samen ouders zijn zo lastig is wanneer ons kind het moeilijk heeft? Welke pijn speelt er steeds weer op en welke strategie zet ik dan onbewust in, zonder dat ik het steeds in de gaten heb?

Wees de boei die je kind nodig heeft wanneer het stormt.

Inzicht alleen is niet voldoende. Het beste ruim je de pijn op die daarbij hoort, die je voelt wanneer het mis gaat in het verbinden. Die hoort bij wat je vroeger ervaren hebt. Pas dan kun je oude overtuigingen omzetten naar je verlangen. Pas dan kun je weer verbinden vanuit je kern. Kun je met je kind in verbinding blijven als deze het moeilijk heeft, kun je samen als ouders sterk zijn en de rots in de branding zijn voor je kind. De boei die het nodig heeft wanneer het stormt. Ruim je eigen pijn op, doe een grote schoonmaakbeurt of kijk in de spiegel van je kind.

Lees hier 5 stappen die je samen kunt doorlopen om oude pijnen te verwerken.

The post Samen sterk als je kind het moeilijk heeft appeared first on OERmoeders van Nu.

Na een paar keer ‘wacht even, ik maak dit eerst even af’, voel je jezelf ook niet meer fijn. Dit werkt niet. Zowel jij als je kind voelen dat er geen tijd en ruimte is voor zowel jou als hem. Nu is het natuurlijk helemaal niet zo erg dat kinderen even moeten wachten, of dat jij even je werk parkeert. Het is ook goed dat kinderen leren zichzelf te vermaken en als moeder weet je nu eenmaal dat je jezelf echt niet zo vaak bovenaan kunt zetten als je soms zou willen.

Het wordt pas een probleem als je er zelf last van hebt. Dan heeft je kind er namelijk ook last van.

En het is ook niet zo dat je ze iets aandoet wanneer je even een korte periode wat meer tijd aan je werk of iets anders besteedt. Het wordt pas een probleem als je er zelf last van hebt. Dan heeft je kind er namelijk ook last van. Het wordt lastig als je zelf in schuldgevoel terecht komt, of in zo’n drukke periode te veel strijd ervaart omdat je kind zich niet goed zelf kan vermaken.

Oh jee, maar twee werkdagen…

Ik heb zelf zo’n manneke. Vroeger toen hij klein was kon hij zo 2 uur achter elkaar zichzelf vermaken, heerlijk spelen. Ik ben ondernemer en werkte dan in de woonkamer, gezellig samen. Nu is hij ouder (bijna 8 jaar wel te verstaan én enig kind). Woensdagmiddagen, weekenden of extra vrije dagen kunnen dan soms best wat lang duren als er geen vriendjes zijn om mee te spelen.

Laatst had ik weer zo’n moment waarbij ik al voorzag dat ik echt in de knel ging komen. We hadden een heerlijk pinksterweekend achter de rug en onze zoon had de dinsdag ook nog vrij. Oei dacht ik, dat wordt maar 2 dagen werken deze week, want woensdag is ook nog eens mijn standaard vrije dag, omdat ik er dan ook wil zijn voor hem. Dus dat gaat hem niet worden voor mij. Maar ja, hoe ga ik dat dan doen?

Ik deel graag mijn oplossing met je en vooral de onderliggende gevoelens die erbij kwamen kijken en wat het verrassende effect was.

Ik had mijn zoon dus een extra dagje samen beloofd, maar die maandag ging het toch knagen. Ik kon niet nog een hele dag ‘niks’ doen aan mijn onderneming en met een werkweek van 2 dagen in het vooruitzicht… moest er iets gebeuren.

Toen kreeg ik een ingeving en besloot ik mijn zoon te betrekken bij de dag-planning. Niet zozeer van ‘wat wil je doen’, maar ‘wat wil jij dat er gaat gebeuren om een fijne dag te hebben? En wat is er voor jou van belang en moet écht op de planning komen?’.

We zijn die ochtend begonnen met een ‘dag-vergadering’. Alleen het woord al maakte dat hij zich groot voelde. Ik maakte 2 kolommen op een vel papier, een voor hem een voor mij. En daarin heb ik alles gezet wat ieder van ons vond dat er nodig was voor een fijne dag. Hij wilde samen knutselen, gel moest omgeruild worden, tv kijken en nog wat meer dingen en ik schreef dingen op als boodschappen doen in de stad, gezellig samen lunchen thuis, koken en 2 uurtjes werken (daar zijn ze!).

Normaal wil ik graag altijd eerst mijn eigen dingen doen (dat geeft zo’n fijn opgeruimd gevoel) en kan ik meer vrije ruimte en aandacht aan mijn kind geven. Tot ik besefte dat dit eigenlijk nooit zo goed heeft gewerkt… (Vaak toch al weer bezig met wat daarna nog allemaal moest gebeuren.)

Het roer ging om: we zijn nu begonnen met zijn belangrijkste activiteit: knutselen! En omdat ik wist dat er een planning was, er dingen op mijn zoon’s lijstje stonden die goed gecombineerd konden worden met mijn 2 uurtjes werken, kon ik volledig in contact, echt in het hier en nu met hem knutselen. Dit gebeurde wel vaker op deze manier, maar dat zijn dan echt alleen vrije momenten waarop ik zelf ook niks hoef! Ik had eerder nog niet ervaren dat ik dit dus kon voelen op een moment dat ik eigenlijk ‘geen tijd’ had voor samenspelen.

Fijne start

Het mooie is dat dit gevoel, deze hele fijne start van de dag, bij ons is gebleven en de rest van de dag heel soepel is verlopen. Ik heb zelfs nog wat meer kunnen werken dan de 2 uurtjes die ik dacht te kunnen werken (hallelujah!), zonder dat het zowel bij mijn kind (mama heeft geen tijd) als bij mij (geef ik hem te weinig aandacht) ging schuren.

Dat komt naar mijn idee omdat ik hem deze erkenning heb gegeven: ‘ik vind jouw dingen net zo belangrijk vandaag als de mijne, die gaan we ook doen’ en ‘je bent al zo groot, je mag hierover vandaag mee beslissen’.

Het was dus een heerlijke dag vol liefde, verbinding én productiviteit. Van uit dit idee is ook voortgekomen hoe ik op een meer gezellige manier taken kan verdelen (er komt nogal eens weerstand op tegen het doen van taken hier): ’Ik heb 5 taakjes die zo dadelijk moeten gebeuren, 3 voor mij en 2 voor jou, dat vind ik wel een eerlijke verdeling’. Vanuit ook weer deze erkenning, ging hij zelfs meedenken hoe het praktischer kon en ging hij met plezier zijn taakjes aan. Het werd een fijn moment van ‘samen doen wat er moet gebeuren’.

The post Tijd voor jezelf en toch in verbinding met je kind appeared first on OERmoeders van Nu.

Dan komt het eerste moment van loslaten, de geboorte. En pas langere tijd daarna, op een moment dat het voor jullie past, een volgend moment van loslaten bij bijvoorbeeld een kinderdagverblijf, peuterspeelzaal, (gast)ouder of (kleuter)school. Wanneer de geboorte fijn is geweest, jouw kindje veilig gehecht is en jullie het tempo hebben kunnen volgen van je kindje omdat je als ouders sterk stond, je niet liet beïnvloeden door de omgeving en de maatschappij, dan zijn jullie hier vermoedelijk op een fijne en gezonde manier doorheen gekomen, of aan het gaan.

Geboren worden is het eerste moment dat je als babykind zelf een prestatie gaat leveren.

Maar wat nu als er complicaties waren tijdens de zwangerschap? Als de geboorte echt traumatisch is geweest en jullie als ouders zelf misschien wel van de roze wolk gevallen zijn en het ouderschap net wat te zwaar vinden? Dan wordt veilige hechting en loslaten een heel ander verhaal…

In dit artikel worden de effecten van een traumatische geboorte op het gedrag van je kind uitgelegd vanuit de Innerscore visie. Je kunt ook lezen wat jij daar aan kunt doen. De Innerscore visie gaat er van uit dat de geboorte bepalend is voor hoe je in het leven staat.

Het geboorteproces als blauwdruk voor het leven

Geboren worden is het eerste moment dat je als baby zelf een prestatie gaat leveren. Het is je eerste nieuwe stap, de eerste overgang van bekend en veilig naar nieuw en onbekend. En daarbij laat je dan ook voor het eerst je moeder los. Wanneer daar iets mis gaat, kun je deze eerste prestatie als traumatisch ervaren. Denk bijvoorbeeld aan te vroeg geboren worden, een spoedkeizersnede, lange geboorteprocessen, klem zitten in het geboortekanaal, navelstreng om de keel, tangverlossing, te snel geboren worden. Allemaal situaties waarbij paniek, angst en ademnood ontstaan. Dit is te groot voor zo’n klein baby’tje. En omdat dit zo groot is, neemt ons lichaam, zo klein als we zijn, een beslissing. Vanuit de Innerscore wordt dit het ‘oude besluit’ genoemd.

Bijvoorbeeld: ‘Ik laat nooit meer los’ of ‘ik vecht net zolang tot ik het kan’ of ‘ik stop ermee, ik kan dit niet aan’. Een kind voelt op dat moment maar één manier hoe hij om kan gaan met wat hij voelt en wat er gebeurt.

Het effect van de geboorte kun je in allerlei kleine dagelijkse momenten zoals naar school gaan tegenkomen.

Stel je eens voor. Een kindje zit warm en veilig in de buik. Het voelt dat het er aan toe is om geboren te worden, de weeën komen opgang en het gaat vrij voorspoedig. Tot de weeën ineens stoppen of het bekken niet groot genoeg blijkt te zijn, de navelstreng om te keel blijkt te zitten. Zo’n kindje zit vast en kan er zelf niet uitkomen. Dat is heel angstig, hij raakt in paniek. In het geval van een navelstreng om de keel wordt het kindje ook nog eens na elke wee teruggetrokken. Zo’n kindje voelt ook dat het er alleen voor staat, het is heel eenzaam zo’n gevecht. Zo’n oud besluit wordt, zo vroeg al, op een heel diep en onbewust niveau opgeslagen als een blauwdruk. Dit oude besluit herken je later als volwassene als je overlevingsstrategie. Het is je beschermingsmechanisme geworden dat toen helpend was, maar later in je huidige leven merk je dat je daar tegenaan loopt. Zo ook een klein kind dat daardoor vaak de wereld als onveilig ervaart en niet zo gemakkelijk durft te gaan ontdekken.

Het effect van de geboorte kun je in allerlei kleine dagelijkse momenten zoals naar school gaan en ook de grotere momenten zoals echt afscheid nemen, tegenkomen.

Het effect van een traumatische geboorte in het hier en nu

In elke taak waar een kind met een (niet geheelde) traumatische geboorte-ervaring vervolgens voor staat, elk moment waarbij hij zijn moeder moet loslaten en afscheid nemen, elk moment dat het iets nieuws aan moet gaan, komt hij de gevoelens van zijn geboorte ervaring tegen en dus ook zijn oude besluit. Hij wordt bang, voelt paniek en een kind dat paniek ervaart klampt zich vast aan zijn moeder, aan jou. Hij heeft je al een keer moeten loslaten en dat ging toen niet goed, niet nog een keer dus.

Elk moment dat het iets nieuws aan moet gaan, komt hij gevoelens van zijn geboorte ervaring tegen.

Het effect van de geboorte kun je dus in allerlei kleine maar ook grotere momenten tegenkomen. Je zult het bijvoorbeeld kunnen ervaren in het zelfstandig worden, het mee naar buiten gaan, aankleden en spelen. En dan is het soms lastig als ouders om daar goed op te reageren. Je hebt zelf ook vast al veel geprobeerd om je kindje te helpen op de momenten van paniek, of wanneer het boos wordt omdat het iets (niet) wil. Mogelijk heeft het gewerkt. Misschien ook niet, of alleen eventjes.

Als de gewone tips dus niet werken, wat dan wel?

Wanneer je eenmaal hebt leren kijken naar het gedrag van je kind vanuit zijn of haar geboorte, dan heb je al veel gewonnen. Er ontstaat compassie en dat maakt dat je jezelf minder boos of machteloos voelt, het geeft meer rust op het moment dat er zich weer een dergelijke situatie voordoet. Je weet dan hoe écht het is, wát hij voelt. Zo besefte eens een moeder in mijn praktijk dat haar zoontje écht angstig is en dat hij daar dus een goede reden voor heeft. ‘Ik zeg nooit meer dat hij zich niet zo moet aanstellen’, zei ze enigszins beschaamd. ‘Als hij anders zou kunnen, dan zou hij dat ongetwijfeld doen’, legde ik haar uit. En dat gold ook voor haar.

Wanneer je eenmaal hebt leren kijken naar het gedrag van je kind vanuit zijn of haar geboorte, dan heb je al veel gewonnen.

En zolang dus de angst in het lijf van je kind zit, zal hij het dus niet anders kunnen doen, zal hij steeds blijven doen wat hij doet. Het is van belang voor je kind, mocht je dit herkennen, dat de situatie zich niet nog verder herhaalt. De geboorte helen en je kind geven wat hij nodig heeft, zijn daarbij de belangrijke pijlers.

3 stappen die jij kunt zetten

Als eerste is het helen van de geboorte van belang. Hier lees je precies hoe je dat kunt doen.

Wanneer afscheid nemen moeilijk is, kijk dan op welke wijze je samen met de juf, leiding of oppasmoeder je kind de tijd kan gaan geven om afscheid te nemen. Zorg ervoor dat je pas weggaat wanneer je kindje er aan toe is. Dat is lastig omdat de huidige maatschappij hier heel anders over denkt, maar het laatste wat je wilt is dat je kindje van je afgeplukt wordt omdat het tijd is om in de kring te gaan zitten. Het zou mooi zijn wanneer je hier met de school over in gesprek kan en een vorm kan vinden die voor je kindje het beste is en toepasbaar binnen school.

Ik ben bij je, je hoeft dit niet alleen te doen.

Nieuwe dingen en het afscheid nemen beter of anders voorbereiden is van belang, daarbij is deze boodschap steeds belangrijk: ’ik ben bij je, je hoeft dit niet alleen te doen’. Wanneer je kindje te klein is om het te verwoorden, mag je ervan uit gaan dat hij jou nodig heeft tot het goed voelt. Wanneer je kind dus wel in staat is om zijn gevoelens te verwoorden, kun je je kind de vraag gaan stellen: ‘Wat heb je nodig om afscheid te kunnen nemen van mij, wat kan ik voor je doen, want je hoeft het deze keer niet alleen te doen, ik ben er voor je om jou te helpen.’ Dat geeft je kind als vanzelf meer vertrouwen en zo kan hij stapsgewijs gaan leren loslaten, op zijn eigen tijd en tempo. In het veilige bijzijn van zijn moeder. Lees er hier meer over.

Op momenten van paniek, verdriet of boosheid is het fijn voor je kind wanneer de emoties eruit kunnen, dat er erkenning, tijd en ruimte is voor wat hij voelt. Tranen zijn er om gehuild te worden en boosheid opkroppen gaat in de weg zitten. Waarschijnlijk doe jij dit als oermoeder al, maar het kan zo maar zijn dat deze emoties van jouw kind ook iets pijnlijks in jou zelf raken. Wees niet te streng voor jezelf, besef waar jij vandaan komt en van waaruit jij reageert.

We hopen dat bovenstaande je kan ondersteunen om (alsnog) een veilige hechting tot stand te brengen, mocht dat nodig zijn, zodat jouw kindje met herwonnen vertrouwen de wereld in durft te gaan. Van daaruit kan loslaten makkelijker worden en de wereld ontdekken weer een feestje.

The post Geboorte en hechting appeared first on OERmoeders van Nu.