“Mijn bootje gaat soms tegen de stroom in.”
Voor ik zwanger werd – een heel ander tijdperk -, was ik een ‘pleaser’. In de scouts werd mijn totem dan ook ‘gedweeë springbok’. Het voelde veilig om aan de verwachtingen van mijn omgeving te voldoen. Dat dit niet altijd strookte met mijn echte behoeften, nam ik er bij. Maar plots was ik ‘in verwachting’. In één grote verwachting aan mezelf. Met het groeien van mijn buik, groeide mijn wil. Mijn prioriteiten werden helderder, mijn karakter steeds sterker. Ik wilde niet ‘moeilijk doen’, echt niet. Maar mijn koers lijkt helaas niet richting ‘norm’ te varen. Mijn bootje gaat soms tegen de stroom in.
Ik maak samen met mijn partner keuzes die bij ons en ons kleine prioriteitje passen. ‘In de mate van het mogelijke’ blijkt meer mogelijk dan voordien gedacht. Een thuisbevalling-, samenslaap-, draag-, borstvoedings-, Rapley-, thuisblijf-… oerparcours later, blijf ik gaan voor wat mijn gevoel me ingeeft. Voor wat we nodig hebben om onze balans te vinden.
Worsteling
En toch zijn er momenten waar ik mee blijf worstelen.
‘Wanneer ga je terug werken?’, ‘Gelukkig heb je je praktijk nog, anders val je helemààl stil.’, ‘Slaapt ze al in haar eigen bedje?’, ‘Verveel je je nog niet ?’, ‘Hoezo jij strijkt je zakdoeken niet ?’, ‘Je dochter maakt misbruik van je.’, ‘Denk je niet dat je ze aan het verwennen bent?’, …
Een sprong op mijn paard, een zucht en een innerlijke strijd later vraag ik me af of dit echt verwachtingen zijn van anderen. Verwachtingen, bezorgdheden, angsten en oordelen. Of voel ik mij veroordeeld? Veroordeel ik mezelf?
“Mijn dochter wijst mij de weg richting ‘hart’.”
Ik vrees dat dit de weg van mijn hoofd is. Een hoofd vol met oude overtuigingen, patronen en veel gepieker.
En dan weet ik het weer. Iets over ‘balans’. Een zoektocht naar balans tussen hoofd en hart. Mijn dochter wijst mij de weg richting ‘hart’. Ik volg ze gedwee. Ik kies niet voor angst, maar voor vertrouwen. Ik kies niet voor verwennen, maar voor het invullen van behoeften. Ik kies voor onvoorwaardelijke liefde. Elke dag opnieuw. Nog steeds een pleaser dus, een gedweeë springbok, nu met meer sprongkracht. Ik leer volop mijn eigen hartewensen te vervullen. En voorlopig, wil ik heel graag vooral mama zijn. Eentje die haar gevoel durft volgen. Een oermama.
