Opvoeden vanuit je hart, op jouw manier.

Moeder worden lijkt iets heel vanzelfsprekends. Veel meisjes droomden er vroeger al van kleins af aan van, om moeder te worden. Een droom die later werkelijkheid wordt. Je voelt de liefde vanaf het begin dat je kleintje in je buik zit, hij of zij in je armen ligt na de geboorte. Samen ouders worden, iets waar je naar verlangde. Een droom die werkelijkheid werd.

Voor sommigen van ons blijft die droom realiteit, maar voor anderen onder ons, misschien jij zelf wel, was ergens onderweg voelbaar dat je als moeder van die roze wolk afviel.

Roze wolk

Naast dat moeder zijn heel fijn kan zijn, kan het ook echt heel anders voelen. Je voelt je onzeker of angstig. Je reageert te fel naar je kinderen, hebt ruzie met je partner. Hebt moeite met grenzen stellen. En ineens hoor je jezelf zeggen ‘ik zou het toch anders doen dan mijn eigen moeder!’. De tranen staan je nader dan het lachen.

Van moeder tot moeder

Als kind maken we van alles mee, fijne dingen en ook dingen die te groot zijn. En juist die fijne dingen willen we graag anders doen dan onze ouders. Maar hoe komt dat toch dat je ondanks dat je het jezelf had voorgenomen, toch hetzelfde doet als je moeder? Je doet zo je best, je wilt je eigen manier van opvoeden neerzetten, vanuit jouw hart, en toch….het lukt niet, of niet altijd. Dat heeft te maken met oude patronen die je ontwikkelt als kind en overneemt van je ouders.

Omdat deze patronen zo oud zijn, zitten ze diep opgeslagen in je lijf.

Wanneer je iets meemaakt in het leven dat te ingewikkeld en te groot is, reageer je daarop vanuit een overlevingsstrategie, een paraplu die je opsteekt voor de regen. Een manier van reageren die je als kind al ontwikkeld hebt, omdat je het toen nodig had. Omdat deze patronen zo oud zijn, zitten ze diep opgeslagen in je lijf en komen ze steeds ook weer terug, hoe hard je je best ook doet om de dingen anders te doen.

Oude patronen zijn eigenwijs

Je wilt het anders. Je leest erover. Hebt lange gesprekken met vriendinnen onder het genot van een latte macchiato of een goed glas wijn. En inmiddels weet je écht wel hoe het anders moet en je gaat er helemaal voor. Gezonder eten, tijd voor jezelf inplannen, liefst twee keer per dag mediteren, 5-10 minuten zou al genoeg zijn om tot rust te komen, om emoties wat meer naar de achtergrond te laten verdwijnen. Leven in het hier en nu. Of wellicht heb je, net als ik wel eens, symbolisch vervelende ervaringen verbrand om zo je verleden los te laten.

En ja, het hielp allemaal.

Even.

Want op een gegeven moment reageerde je toch weer hetzelfde, reageerde je je af op je kind, je partner. Deed het toch weer zeer dat je kindje steeds maar niet naar je luistert. Uiteindelijk blijven zowel jij als je gezin last hebben van je oude patronen, al doe je nog zo je best.

Diep niveau

Patronen zitten heel diep opgeslagen in ons lijf en je hebt misschien al gemerkt dat je ze met je denken niet hebt kunnen doorbreken. Je moet dus naar het diepe niveau in je lijf om het anders te kunnen gaan doen. Je lost een patroon namelijk nooit op het niveau op waarop het ontstaat, maar op de laag eronder. Om te weten hoe je een patroon kunt doorbreken, is het belangrijk om te weten hoe het ontstaat. Daarvoor neem ik je mee naar de bron.

Van buik naar buiten

Vanuit de Innerscore Methode waar ik mee werk in mijn praktijk, zie ik ons lijf als een fabriek. Je stopt daar dagelijks voeding, zuurstof, water in. Het lichaam produceert daarmee groei, beweging, geluid en warmte. En ook gevoelens. De basis van die productie ligt in je buik. In tegenstelling tot wat altijd wordt gezegd: Je gevoel zit niet tussen je oren. Daar voel je niets, behalve als je stevige hoofdpijn hebt. Gevoel zit wél in je buik, je maag, je keel. Je hersenen zijn de schakelkast, geven de opdracht om het te voelen. Dat wat wij in ons lijf stoppen, verlaat via een natuurlijk proces ons lijf. Wanneer er een gevoel wordt aangemaakt in de fabriek, moet dat er in principe boven in je lichaam ook weer uit. Bedenk maar: als je lacht gaat als vanzelf je mond open en komt er geluid uit. Probeer het maar eens tegen te houden. Het zal er met een kracht in de vorm van proesten uit komen. Hetzelfde geldt voor verdriet: tranen springen in je ogen, je bedenkt ze niet.

Dat wat wij in ons lijf stoppen, verlaat via een natuurlijk proces ons lijf.

Als je nu heel vroeg in je leven dingen tegenkomt die te groot voor je zijn (en dat zijn ze voor een klein kind nogal gauw), dan kun je besluiten dat je die gevoelens niet meer wilt ervaren. Het gaat daarbij om gevoelens als onmacht (want je kunt als klein kind niet weglopen uit een situatie), je boosheid (want je kunt je niet verdedigen) en je verdriet (want je krijgt niet wat je nodig hebt). Je kunt ook de situatie niet relativeren, want je hebt hem nog nooit eerder meegemaakt. Voor een kind is vanaf dag 1 immers alles nieuw. En dat begint al als je in de buik zit en bij je geboorte.

Blauwdruk

Dat niet-voelen doe je door fysieke blokkades aan te brengen. Een blokkade creëer je door bijvoorbeeld je buik op slot te zetten: je ademt er niet meer naar toe, want daar bevindt zich de gevarenzone. Normaal gesproken hoort een ademhalingsspier tot in je buik te werken. Je kunt ook gevoelens in je maag blokkeren of je keel dichtzetten. Zolang je gevoelens niet via de bovenkant eruit gaan, doorvoel je ze ook niet. Je lijf beschermt jou zo dus letterlijk voor de pijn die gepaard gaat bij de ervaring. Deze blokkades zijn aan de buitenkant, in je gezicht, zichtbaar in de vorm van non-verbale signalen. Een strakke en gespannen mond om de emoties binnen te houden, kaken op elkaar om je te verbijten, uitschakelen en contact uit de weg gaan, letterlijk niet voelen, bevriezen. Dit zijn je patronen die zo moeilijk te doorbreken zijn: oude besluiten die je op een heel diep niveau in je lichaam genomen hebt. Dus elke keer wanneer je lijf gevaar ruikt, en dat kan al bij ogenschijnlijk hele simpele dingen, dan beschermt je lijf je dus. Eigenlijk heel attent, alleen er komt een moment waarop die oude patronen niet meer voor je werken, maar tegen je werken. Je eerste oude besluit neem je al bij je geboorte, dat werkt door als een blauwdruk voor hoe je in het leven staat, hoe je reageert op wat het leven je biedt.

Verlangens

Als (oer)moeder wil je niets liever dan zuiver reageren naar je kind, je wilt je kind zien in wat het nodig heeft, er voor je kind zijn als hij of zij het lastig heeft, je kind helemaal ontvangen. Maar ja, de pijn van je kind kan jou ook diep raken. En dan reageer je dus, zonder dat je het wilt, vanuit je eigen oude pijn. Niet helpend, en pijnlijk voor zowel jou als je kind. Het kan al bij hele simpele dingen gebeuren. Je kind luistert niet naar je terwijl je al een paar keer iets hebt aangegeven (niet aan de kachel komen want je brand je handje, of aan tafel komen want we gaan eten). Dat niet luisteren of kinderen die bijvoorbeeld veel boos op je zijn, kan heel lastig voor je zijn wanneer je zelf als kind vroeger ervaren hebt dat je niet gehoord werd. Als je opgegroeid bent bij een zieke moeder en dominante vader, dan zal er niet zoveel ruimte voor je zijn geweest, of wanneer je een ziek broertje of zusje had, wordt het ook lastig om te voelen waar jouw plek is. Kleine dingen als je eigen kids die niet luisteren of zelf heel hulpbehoevend zijn, kan heel ingewikkeld zijn en je raken. Oude pijn zoals ‘ ik sta er alleen voor, er wordt nooit eens naar mij geluisterd of ik doe er toch niet toe…’ En van daaruit reageer je op manier die je niet wilt.

Doorbreken

Ze zijn te doorbreken, zeker wel, al voelt het soms misschien als onmogelijk. Je doorbreekt ze alleen niet vanzelf. Tips hebben een beperkte houdbaarheidsdatum omdat je deze bedenkt. En juist met je denken heb jij je oude besluiten bedacht. Problemen los je nooit op, op het niveau waarop ze zijn ontstaan, maar op de diepere laag eronder. De oplossing ligt op de laag eronder, op het niveau waar jij je oude besluiten hebt genomen, op het niveau van je oude pijn, je lijf. ‘Oké en nu dan?’ hoor ik je denken. Ik geef je graag wat inzichten mee en leg je uit wat er voor nodig is om op die diepere laag te komen.

De oplossing ligt op de laag eronder.

Besef allereerst dat je met deze inzichten al heel ver bent. Het is écht een belangrijke bewustwording: het zien dat jouw huidige manier van reageren ontstaat door de nog in jou aanwezige oude pijn. Je bent dus geen slechte moeder (als je dat al voelt) en het gaat dus niet over schuld dat je niet de moeder bent op dit moment die je graag zou willen zijn. Als je het anders zou kunnen, dan zou je dat namelijk allang gedaan hebben. Weten waar iets vandaan komt is het halve werk! Besef dat jij zelf als bescherming je oude besluiten hebt bedacht. Wanneer je daar verantwoording voor neemt (i.p.v. je schuldig voelt), kun je het gaan veranderen.

Compassie

Wees niet te streng voor jezelf, maar heb compassie met jezelf. Verwacht niet van jezelf dat je dit zomaar even oplost. Het kan zijn dat het juist jouw strategie is om alles zelf te doen, tja, dat maakt het wat lastiger. Maar sommige dingen kun je gewoon niet alleen, hoef je ook niet meer alleen te doen.
Probeer wat humor toe te passen, dat relativeert de boel een beetje. Lach eens om jezelf wanneer je ‘het weer doet’. Neem je gevoelens niet altijd serieus, want er is meer dan jouw gevoel. Het lost het niet op, dat is zeker waar, maar het verzacht wel.
Verlos jezelf van je oude pijn zodat je je blauwdruk kunt veranderen. Het oplossen van de oude pijn in je lijf maakt dat je jezelf bevrijdt van oude patronen en dat je weer in verbinding komt met je verlangen, wie jij ten diepste bent. En dat is het niveau waarop je als moeder voelt dat je zuiver kunt zijn, je kind werkelijk kunt ontvangen in alles wat het voelt en meemaakt.

Hoe doe je dat nou, oude pijn opruimen?

Er zijn veel manieren om oude pijn op te ruimen. Een zeer effectieve methode is de Innerscore methode. Deze brengt je in staat om naar de bron te gaan van je oude patronen. Bij de Innerscore-methode ga je terug naar het niveau van je lichaam, terug naar het moment waarop deze pijn is ontstaan. Want toen heb je dat oude besluit genomen. En deze oude pijn doet nog steeds zeer en maakt dat je nog steeds elke keer je oude patronen inzet om jezelf te beschermen. In een Innerscore sessie maak je contact met je lichaam. Er ontstaat een diepe lichaamsconcentratie waar je letterlijk deze oude pijn gaat voelen, je lijf gaat reageren. Door in contact te zijn met je lijf, te voelen wat jouw lijf op dat moment doet, herken je je oude besluiten. Zoals je ook in het dagelijks leven voelt dat je keel dicht gaat zitten bijvoorbeeld als iemand boos op je wordt, maar dan dus nog veel dieper.  De bedoeling is om letterlijk die oude pijn op te gaan ruimen. We geven het geen plekje, maar ruimen echt op, uit je lijf. Pas dán is er ruimte voor je verlangen, voor je nieuwe besluiten vanuit je verstand en je wijsheid van nu. Dit doe je op  je eigen tijd, eigen tempo en jouw manier. Ook PRI is een effectieve methode om patronen te doorbreken en kan interessant zijn om te gebruiken. Er zijn vele wegen naar Rome:-).

Vrij

Wanneer je een nieuw besluit op dit diepe niveau van je lichaam neemt, zet het zich van binnenuit vast in jouw lijf. En wanneer jouw lijf dan weer gevaar ruikt, is er niet meer je overlevingsstrategie om in te zetten, maar vindt jouw lijf daar je nieuwe besluit, ‘je nieuwe blauwdruk’. En zul jij dus als vanzelf anders reageren, vanuit je verlangen, vanuit wie jij bedoeld bent te zijn.

Je maakt de weg vrij voor je kinderen om zichzelf te kunnen zijn.

En dat werkt door op alle fronten in je leven, je relatie, gezin, je kinderen, je werk. Je maakt daarmee ook de weg vrij voor je kinderen om zichzelf te kunnen zijn, zichzelf te ontwikkelen. Je draagt bij op een heel zuivere manier dat je kinderen goed hechten en stabiele volwassenen kunnen worden. Je gaat een zuivere verbinding aan met jezelf en je kinderen, wat helpt te leven vanuit je verlangen. Je kinderen kunnen de wereld gaan ontdekken!

The post Oude patronen doorbreken appeared first on OERmoeders van Nu.