Je wilde haren verliezen

In verschillende culturen wordt er verschillend tegen haren aangekeken en met haren omgegaan. In onze maatschappij is wassen met zeep en je haren in model (laten) knippen vrij gebruikelijk. Dit komt voort uit ons begrip van beschaafdheid; al het natuurlijke moet in bedwang en onder controle gehouden worden. Zo ook je wilde haren. We moeten uitstijgen boven de wilde natuur om daarmee onze beschaafdheid te tonen. We kennen ook de uitspraak wel je wilde haren verliezen, oftewel je ‘eindelijk’ volwassen en beschaafd gaan gedragen in plaats van jong, vrij en onbezonnen.

In veel culturen wordt haar gezien als één van de zetels van levenskracht.

In onze maatschappij weten we nog wel dat onze haren een vorm van bescherming bieden, maar we kijken doorgaans niet verder dan de weersinvloeden. Maar de natuur zou de natuur niet zijn als niet elk ding holistisch zou werken en een veelvoud aan functies in zich draagt. Haar beschermt en haar verbindt, op fysiek en energetisch niveau. In veel culturen wordt haar gezien als één van de zetels van levenskracht.

Dik, glanzend, lang haar staat door de eeuwen en culturen heen voor een goede gezondheid. Haren die grijs worden zijn een teken van afnemende levenskracht. En ook in onze cultuur kun je aan haren over het algemeen zien hoe het met iemand gesteld is. Het is ook niet voor niets dat veel mensen proberen om haren er nog ‘mooier’ uit te laten zien.

Wassen en knippen

Bij haren is het zo dat ze groeien aan de bovenkant, bij je hoofd. Als je ze knipt, dan gebeurt dat aan de onderkant, normaal gesproken de gesloten kant. Door het knippen worden de uiteindes ‘open’ geknipt en daardoor juist zwak(ker) en gevoeliger voor fysieke invloeden van buitenaf. Door het knippen, maar ook door onze voeding en de manier waarop we verder onze haren verzorgen krijgen we dan bijvoorbeeld gespleten haarpunten en te droog of juist te vet haar of haar dat afbreekt. Het wordt zo een cirkeltje en je blijft bezig met het verzorgen van je haren. Hetzelfde geldt voor het wassen met zeep: dit brengt je haar uit natuurlijk evenwicht. En denk eens aan wat verf doet met je haren, zeker als haren iets te maken hebben met intuïtie en levenskracht? Of gel of haarlak…

Door het knippen worden haren juist zwak(ker) en gevoeliger voor fysieke invloeden van buitenaf.

Je haren ‘met rust’ laten zal er eerst voor kunnen zorgen dat je haar volkomen uit de band springt en vet wordt. Maar na een poosje zal het z’n eigen aard terugvinden en zal je haar in natuurlijke, wilde staat gezonder en mooier zijn dan ooit. Lees hier over hoe je je haar natuurlijk kunt wassen, zodat het zijn natuurlijk evenwicht behoudt.

Elk haar is anders en er is dus ook niet per se één methode om met haren om te gaan. Leer je eigen haar (en bijbehorende hoofdhuid) eerst eens goed kennen. Dat doe je het best door het een hele poos eerst eens met rust te laten. Kammen kan wel, voorzichtig, als je klitten wilt voorkomen, het liefst met een zachte borstel (van échte haren!).

Last van gespleten of snel afbrekend haar? Eiwitten kunnen helpen, ze vormen de bouwstenen voor je haar. Voeg ze voldoende toe aan je voeding om je haar te voeden.

Antennes

En haren zijn meer dan strengen keratine. Haren zijn het verlengde van je zenuwstelsel en verbinden binnen met buiten. Met je haren kun je ‘voelen’. Je omgeving aftasten en van alles om je heen oppikken. Energie, sfeer, emoties en gevoelens van anderen, etc. Je haren zijn als het ware antennes.

In een heleboel culturen worden haren gezien als de verbinding van je lichaam met de bron (kosmos, universum, jezelf). Je maakt via je haren energetisch contact met je omgeving, met anderen en met de kosmos. Je haren bevatten letterlijk de levenskracht waarmee je energetisch in verbinding bent met alles om je heen en daardoor met jezelf.

Afsluiten

In veel culturen zie je dat als er toewijding gevraagd wordt, men de haren in toom houdt, vaak door ze kort te wieken of te bedekken. Denk bijvoorbeeld aan monniken in verschillende geloofsgemeenschappen, maar ook aan mensen in het leger. Het afscheren van je haren of bedekken van je hoofd kan je letterlijk afschermen en afsluiten van je omgeving. Zoals het dragen van een hoofddoek, muts of tulband. Op deze manier kun je je toewijden zonder dat je afgeleid wordt door je omgeving.

Zonder haar of met kort haar kun je je makkelijker overgeven aan de wil van iemand anders en je eigen wil loslaten. Gevangenen zijn onderdaniger en dus beter in bedwang te houden zonder haar of met kort haar. Ze verliezen de connectie met hun eigen innerlijk weten en intuïtie en luisteren daardoor makkelijker naar iemand anders.

Zonder haar of met kort haar kun je je makkelijker overgeven aan de wil van iemand anders en je eigen wil loslaten.

Als je zelf even rust wilt of je wilt afsluiten voor een (drukke) omgeving, dan kun je een muts op zetten of je haren op een andere manierbedekken. Net zoals bij je (kleine) kind. Een muts van natuurlijk materiaal als wol en zijde werkt het allerbest als natuurlijk beschermlaagje tussen jou(w haar) en de buitenwereld. Je hoeft niet meteen je haren af te scheren, al kun je daar natuurlijk ook juist bewust voor kiezen.

Magisch

Bij de vroegere heksenvervolgingen dacht men dat vrouwen met lange haren magische krachten hadden. Het haar moest worden afgeschoren om de heks onschadelijk te maken. Ook tovenaars hebben vaak magische krachten door hun lange haren.

Bij een destijds geheim experiment in het Amerikaanse leger ontdekte men dat Indianen hun intuïtie en helderziende vermogens verloren zodra hun haren werden afgeknipt.

Het Nederlandse gezag in Indië ontdekte dat gevangen Molukkers met nog lange haren folteringen doorstonden, maar zodra het afgeknipt was werden ze onderdanig en bekenden ze meteen.

Verbinding

In sommige culturen worden de eerste haren van een baby afgeschoren of geknipt om de verbinding met het hemelse te doorbreken. Zoals het doorknippen van een energetische navelstreng. Het kindje wordt losgemaakt, oftewel gereinigd (ontdaan van), van z’n connectie met het hemelse van voor z’n geboorte zodat het letterlijk kan aarden. Er zijn ook culturen waar ze dit doen als het kindje een aantal maanden oud is, als teken dat het kind dan niet meer zomaar zal sterven/terugkeren naar het hemelse, en dus volwaardig deel kan worden van het aardse bestaan. Bij weer andere culturen kennen ze dit gebruik rond de eerste verjaardag.

Er zijn ook culturen waarbij de haren voor het eerst geknipt of geschoren worden zodra het kind ‘ik’ kan zeggen en zichzelf daarmee bedoelt en dus zijn eigen (aardse) identiteit bezit. Ook hier staat het afknippen van de haren symbool voor het doorknippen van zo’n energetische navelstreng-verbinding met het hemelse en het volwaardig landen op aarde in het aardse bestaan en het ontwikkelen van je aardse identiteit. Bij sommige culturen houden ze hiervoor de leeftijd van ca. 3 jaar aan, wat doorgaans ook overeenkomt met de bewustwording van je eigen ik. Er wordt hierbij soms ook een link gelegd met de vruchten van bomen die je ook pas voor het eerst na 3 jaar gaat eten, als de plant sterk genoeg is om vrucht te gaan te dragen en/of de vrucht krachtig genoeg is om je te gaan voeden.

Ongerept

Weer andere culturen kiezen ervoor om haren helemaal niet te knippen. Je haren blijven in verbinding met het hemelse, het universum en ook met je directe omgeving. Je haren stellen je instaat om je openheid te behouden en in verbinding te blijven met alles om je heen. In sommige culturen waar ze hun haren ongemoeid laten, kiezen ze er wel voor om hun haren nog eens extra te beschermen. Haren mogen bijvoorbeeld alleen verzorgd en gekamd worden door iemand met goede intenties omdat die via je haren bij jou komen. En de haren worden zorgvuldig beschermd door ze bijvoorbeeld te wikkelen in doeken op het hoofd, overdag of juist tijdens de slaap.

Los gooien

Er zijn wat ons betreft in ieder geval genoeg overdenkingen om misschien toch eens voorzichtiger om te gaan met je eigen haren en die van je kind! En ze misschien wel gewoon weer lekker wild en vooral natuurlijk los te gooien. Wij zouden zeggen: Haren in de wind, handen in de aarde en je kindje dicht tegen je aan!

The post Wilde haren appeared first on OERmoeders van Nu.

Leren door observatie is gewoonlijk een bezigheid die zich ontplooit in een vertrouwde omgeving waarin een persoon een activiteit uitvoert waar een andere persoon, die minder weet, dan naar kijkt.

Leren door observatie wordt in sommige samenlevingen gezien als één van de meest natuurlijke, krachtige en efficiënte manieren van leren.

Je kunt opzettelijk toekijken met als doel om de activiteit ook te leren beheersen, maar je kunt ook kijken voor de lol of om de ander gezelschap te houden. Leren door observatie wordt zo een incidenteel bijproduct van het sociale leven.

Betrokken

Leren door observatie komt gewoonlijk voor in culturen waarin kinderen nauw betrokken zijn bij de dagelijkse gang van zaken in het normale volwassen leven. In samenlevingen waar kinderen deelnemen aan het volwassen leven wordt leren door observatie gezien als één van de meest natuurlijke, krachtige en efficiënte manieren van leren.

In onze cultuur wordt leren door observatie vaak gezien als onbedoeld bijproduct.

In onze geïndustrialiseerde samenleving zien we dat kinderen over het algemeen worden geweerd uit het volwassen leven en dat leren door observatie zo in veel mindere mate aanwezig lijkt te zijn. In onze cultuur wordt leren door observatie vaak gezien als per ongeluk of onbedoeld bijproduct en sterk onderschat in theorieën over de meest efficiënte manieren van leren.

Maar zelfs in onze cultuur, waarin veel kinderen naar instellingen als scholen gaan om te leren, komt een zeer aanzienlijk deel van wat de kinderen werkelijk leren voort uit het observeren van anderen in alledaagse activiteiten, ook al kennen we er hier nu weinig waarde aan toe.

Met al je zintuigen

Leren door observatie is eigenlijk leren met al je zintuigen: in al je zintuigen opnemen wat je oppikt in de aanwezigheid van hetgeen je beschouwt. Dat we het nu leren door observatie noemen komt voort uit het feit dat observeren een herkenbaar aspect is van deze vorm van leren. Observatie in de breedste zin van het woord dus: observeren en ontvangen met al je zintuigen.

Leren door observatie kenmerkt zich door drie dingen:

1

Het is ingebed in het dagelijks leven van een gemeenschap. Het gebeurt tijdens deelname aan zinvolle activiteiten met mensen die van belang zijn in het leven van het kind. De activiteiten zijn relevant, voor de persoon en voor de gemeenschap. In veel andere culturen, waarin kinderen betrokken zijn bij het volwassen leven, worden kinderen ook gezien als waardevolle en volwaardige hulp bij allerlei dagelijkse activiteiten. En al van jongs af aan kunnen ze in een groeiend aantal activiteiten werkelijk volwaardig meedoen. Kinderen en volwassenen delen dezelfde wereld. De activiteiten daarbinnen vormen zo het fundament van het leven en het bestaan.

2

Het vereist een actieve leerling. Om te leren van de observatie moet het kind niet enkel aanwezig zijn en toekijken, maar ook willen leren, willen ervaren en betekenis willen geven aan hetgeen er wordt geobserveerd. Het vereist een intrinsieke motivatie om de activiteit ook echt in zich op te nemen, door te laten dringen.

Soms wordt leren door observatie gezien als een passieve activiteit van ‘gewoon maar wat toekijken’ tegenover activiteiten waarin iemand fysiek meedoet, met z’n handen bijvoorbeeld. Maar leren door observatie is een werkelijk betekenisvolle manier om je te verbinden met je directe sociale en fysieke omgeving, ook al is opzettelijke lichamelijke actie die direct verband houdt met dat leren vaak afwezig. Het is van belang om leren door observatie te onderschrijven als een actieve leerstrategie. Intrinsiek gemotiveerde kinderen verwerken en ordenen (actief) de informatie die ze tot zich nemen tijdens de observatie, ze geven er betekenis aan.

3

Open aandacht. Een aandacht-toestand die we zien bij kinderen en mensen in andere culturen waarin kinderen niet gestuurd worden in het leren. Open aandacht is aandacht voor de volledige omgeving waarin iemand zich bevindt. Het is voortdurend, het houdt aan over een langere tijdspanne (abiding). Er is een hoge mate van opmerkzaamheid: elke verandering en gebeurtenis wordt opgemerkt. Open aandacht heeft veel weg van wat wordt verstaan onder het boeddhistische begrip mindfulness. Een doorlopende openheid en een vol bewustzijn van het hier en nu.

Dit volle bewustzijn zorgt ervoor dat kinderen in hun deelname aan het sociale leven iets kunnen oppikken en verwerken voordat ze begrijpen waarom het van belang is.

Deze open staat-van-zijn heeft vele voordelen als het gaat om leren door observatie, zoals gedetailleerde opmerkzaamheid van gebeurtenissen, bewustwording van contextuele informatie en een groter vermogen tot het verwerken van het brede scala aan informatie dat wordt ontvangen.

Deze open staat-van-zijn is een natuurlijke staat van bewustzijn van het hier en nu, alert en ontspannen. De aandacht staat al ‘aan’, er hoeft niet geswitcht te worden in focus en concentratie als er iets interessants wordt opgemerkt. Dit volle bewustzijn en deze opmerkzaamheid zorgen ervoor dat kinderen in hun deelname aan het sociale leven al iets kunnen oppikken en verwerken nog voordat ze begrijpen waarom het van belang is dat ze dit leren begrijpen.

Focuspunt

Dit staat in contrast met de manier van concentratie en focus die wordt verwacht in onze moderne klaslokalen, waar kinderen hun aandacht juist dienen te versmallen en de omgeving te negeren en waar de aandacht door sturing van een ander gefocust dient te worden. Deze vorm van korte termijn concentratie en nauwe focus is in onze maatschappij gebruikelijker en daardoor hoger gewaardeerd, terwijl deze moeilijker te bereiken en vast te houden is. Leren via deze vorm van focus en concentratie behoeft een voortdurend actief richten van de aandacht waardoor er ongemerkt noodzakelijke details van het grote geheel verloren gaan.

De rest van de wereld wordt niet even opzij gezet, maar blijft onderdeel uitmaken van de belevingswereld.

Jonge kinderen lijken in onze maatschappij juist een korte concentratieboog te hebben terwijl kinderen die gebruik maken van open aandacht zich heel lang, zelfs uuuuren, kunnen concentreren wanneer iets hun interesse wekt.

En zelfs wanneer ze zo geconcentreerd zijn op bepaalde activiteiten behouden ze een opmerkzaamheid en bewustzijn voor de rest van de volledige omgeving. De rest van de wereld wordt niet even opzij gezet, maar blijft onderdeel uitmaken van de belevingswereld en het geobserveerde en aan de betekenis die eraan wordt verbonden!

Vertrouwen

In culturen waarin leren door observatie alom gebruikelijk is, blijkt ook dat de volwassenen veel vertrouwen hebben in de efficiëntie van deze vorm van leren. Ze gaan er vanuit dat kinderen zelf, op eigen houtje, leren wat ze nodig hebben om te functioneren in de gemeenschap. Volwassenen zullen de kinderen niet sturen in het leren van wat ze makkelijk zelf kunnen leren. En in de praktijk blijkt dit ook. Het vertrouwen van de volwassenen in de kinderen maakt mede dat de kinderen hierin zelf de autonomie willen nemen. En weer mede daardoor is deze manier van leren zeer effectief; degene die leert heeft zelf in de hand hoe, wat en waar hij of zij leert en daardoor wordt het geleerde dieper opgenomen en beter herinnerd.

Het vertrouwen van de volwassenen in de kinderen maakt mede dat de kinderen hierin zelf de autonomie willen nemen.

De mens is een sociaal dier, levenslustig en er op gericht om deel te nemen aan een groep, een groter geheel. Intrinsiek zal een kind willen leren, kennen en weten wat nodig is om te leven in en bij te dragen aan z’n omgeving. Vertrouwen voedt dit vermogen.

Er zijn tegenwoordig ook steeds meer (kleine, particuliere) scholen zoals de democratische school en de Keenschool die met dit gegeven als uitgangspunt werken.

The post Leren door observatie appeared first on OERmoeders van Nu.

Om de wereld te leren kennen, moet je leven in de wereld.

De ideeën die we in onze moderne maatschappij hebben over de manier waarop kinderen leren zijn voornamelijk gebaseerd op het moderne schoolsysteem dat we hanteren.

In tegenstelling tot hoe vertrouwd en gebruikelijk het voor sommigen van ons voelt, is het schoolsysteem dat wij kennen een verre van natuurlijke leer- en leefvorm.

Kneden en vormen

Aan het begin van de twintigste eeuw waren theoretici en pedagogen nog tamelijk open over het feit dat scholen en onderwijs werden ontworpen met als doel om kinderen te vormen en in te passen in de nieuwe industriële samenleving. Kinderen hadden het nodig om hun wilde natuur onder controle te krijgen en in bedwang te leren houden. Om beschaafde gewoontes te ontwikkelen van stiptheid, gehoorzaamheid, ordelijkheid en efficiëntie. In de geest van deze onderwijsarchitecten werden kinderen – met hun wilde natuur – gezien als intrinsiek beestachtig, ongevormd en verdorven. Een kind diende deze wilde natuur te ontstijgen door het creëren van een nieuwe natuur boven de eigen natuur en realiseerde deze nieuwe ideeën in instellingen, waar hij in deze nieuwe wereld z’n ware thuis en ware aard moest vinden. Het doel van onze scholen was dus het ‘verheffen’ van kinderen uit hun natuurlijke staat.

Het doel van onze scholen was dus het ‘verheffen’ van kinderen uit hun natuurlijke staat.

Inmiddels zijn we deze grondbeginselen van onze leerinstellingen, die nog altijd als zodanig gehanteerd worden, min of meer vergeten. We denken terug aan onze schooltijd alsof het een integraal onderdeel is van onze natuur. Een essentieel, natuurlijk onderdeel van de menselijke kindertijd, in plaats van het grote, pas zeer recentelijke experiment van sociale bouwkunde, dat het eigenlijk is.

De originele doeleinden van onze scholen (het vormen en kneden van producten (mensen) die passen in de moderne materialistische industriële samenleving en deze materiële wereld gebruiken ten behoeve van het eigen belang) zijn zo effectief ingebouwd in de structuur van het moderne onderwijs (met z’n onderliggende systemen van begrenzing, controle, standaardisatie, metingen en handhaving) dat ze vandaag de dag zelfs worden uitgevoerd zonder ons bewuste medeweten of instemming.

We hebben het idee dat we in een geavanceerde multiculturele samenleving leven en dat nog slechts enkelen van ons spreken van een zondigheid die toebehoort aan de natuur van het kind. Maar onze scholen belichamen nog steeds die vrees voor de wilde natuur van het kind en de angst dat een kind zonder constante controle, metingen en dreigingen van straf zal ontsporen, dat het niet zal willen leren, anti-sociaal zal worden, schadelijk zal zijn voor zichzelf en anderen en een hulpeloze incompetente volwassene zal worden.

Maar onze natuur, onze wilde menselijke natuur, is geëvolueerd. Meer dan honderdduizenden jaren! In uiterst gedetailleerde harmonie met de oneindig gedetailleerde orde en schoonheid van de kosmos.

Als we kijken naar mensen van andere volkeren en culturen, dan zien we terug hoe de mens van nature leert. Een manier die al honderdduizenden jaren zorgt voor de verfijnde evolutie van de mensheid.

Intrinsieke motivatie

In vele (inheemse) samenlevingen is leren niet gedwongen of gestuurd. Van kinderen wordt als vanzelfsprekend verwacht dat ze vrijwillig de praktijk observeren en absorberen en dat ze de kennis en vaardigheden leren beheersen van alles wat ze nodig hebben als volwassenen. En dat doen ze ook. De mens bezit van nature een intrinsieke motivatie om dat te willen leren beheersen wat nodig is om te (over)leven in de omgeving waarin hij woont en leeft.

In deze samenlevingen zijn kinderen al op zeer jonge leeftijd vrij om hun eigen keuzes te maken, om te spelen, verkennen, deel te nemen en op zinvolle wijze verantwoordelijkheid te nemen. Leren is geen speciale activiteit, maar een natuurlijk bijproduct van het leven in de wereld.

Een Aboriginal heeft in zijn geheugen een landkaart die zich uitstrekt over meer dan duizend kilometer.

Een vrij kind leert dat er rivierkreeftjes wonen onder platte stenen, dat er grote forellen zich verbergen in schaduwrijke waterpartijen, het ontdekt rotsachtige hellingen waar bessen groeien. Het zal patronen in golven herkennen, leren welke takken z’n gewicht kunnen dragen, welke takjes makkelijk vlam vatten, welke planten doornen hebben. Een kind op een school leert wat een bioom is en hoe logaritmen te gebruiken om biodiversiteit te berekenen. Alhoewel, de meesten zullen het waarschijnlijk niet eens echt leren bij gebrek aan interesse of zijn het een dag na de toets alweer vergeten…

Een kind dat ontdekte waar de wilde bessen groeien omdat hij dat zelf wilde weten, zal deze informatie nooit vergeten. Een ‘ongeschoold’ persoon in de hooglanden van Papoea-Nieuw-Guinea kan meer dan zeventig soorten vogels herkennen puur aan hun gezang. Een ‘analfabetische’ sjamaan in de Amazone kan honderden geneeskrachtige planten identificeren. Een Aboriginal uit Australië heeft in zijn geheugen een landkaart, gecodeerd in een lied, die zich uitstrekt over meer dan duizend kilometer.

Leren is geen speciale activiteit, maar een natuurlijk bijproduct van het leven in de wereld.

Onze geest is gemaakt om grote hoeveelheden informatie te bevatten over de wereld die ons het leven schonk, waarin we opgroeien, wonen en leven. En deze kennis gaat telkens over van generatie op generatie.

Open aandacht

Onderzoekers zien dat kinderen in deze samenlevingen, die op deze manier leren en leven, het grootste gedeelte van de tijd een compleet andere aandacht-toestand hebben dan kinderen op onze moderne scholen. Onderzoekster Suzanne Gaskins noemt het ‘open aandacht‘ (open attention).

Open aandacht is een staat van aandacht, bewustzijn en waarnemen om informatie uit de omgeving te ontvangen. Open aandacht wil zeggen bewustzijn van alles om hem of haar heen, in ontspannen en alerte staat. Drie karakteristieken van open aandacht zijn:

1. De horizon is breed, het veld van aandacht is ruim en open, breedhoekig. Er is aandacht voor de volledige omgeving.

2. Het duurt voort, deze staat van aandacht is voortdurend (abiding). Het is geen korte concentratieboog, maar een langere, gewoonlijke staat van aandacht, een staat van zijn.

3. Opmerkzaamheid. Er wordt opgemerkt als er iets gebeurt of verandert. Als er iets interessants gebeurt, kan er uuuuren naar gekeken worden in volle concentratie, terwijl er ook nog steeds opmerkzaamheid en aandacht is voor de rest van de volledige omgeving.

Gaskins suggereert dan ook dat open aandacht veel lijkt op wat wordt verstaan onder het boeddhistische begrip mindfulness.

Kinderen in staat van open aandacht merken alles op én herinneren zich ook alles.

Een kind in deze staat van open aandacht absorbeert de cultuur om zich heen als in osmose. Onmerkbaar wordt opgepikt en uitgewisseld wat en hoe anderen/volwassenen bespreken, doen, denken, weten.

Deze mentale toestand is helder, open, alert, op het gemak. Kinderen in staat van open aandacht merken alles op én herinneren zich ook alles. Als iets hun aandacht trekt, kunnen ze zich focussen met laserprecisie, terwijl de omgeving ontspannen onderdeel blijft van het bewustzijn. Open aandacht zorgt voor een zeer efficiënte manier van leren door observatie, een manier waarbij de leerling zelf bepaalt wat hij of zij wil leren en dit op hele efficiënte wijze tot zich neemt tot in de diepste vezels van z’n wezen.

Bij mijn volk zal zo’n vorm van discipline een kind tegenhouden geestelijk te groeien. — Mini Aodla Freeman

Ongedwongen

De manier van observeren met open aandacht verschilt wezenlijk van de vorm van observatie die wij nu kennen in onze moderne Europees/Amerikaanse samenleving én van de vormen van concentratie die op onze scholen worden verwacht.

Een kind in een klaslokaal zal worden geacht z’n open aandacht juist uit te zetten. Het dient zich te focussen op één ding en alles daarbuiten uit te bannen uit het veld van aandacht. Het mag niet in de gaten houden wat er om zich heen gebeurt, maar moet z’n aandacht juist verkleinen naar één bepaald focuspunt. Een punt dat het niet zelf uitzocht, maar dat iemand anders aan hem opdringt.

Een kind in een klaslokaal zal worden geacht z’n open aandacht juist uit te zetten.

Inuït auteur Mini Aodla Freeman was het meest verrast door kinderen toen zij voor het eerst naar het zuiden reisde vanaf de Noordpool. “Ze mochten niet normaal zijn, zoals de kinderen in mijn cultuur zijn: vrij om te bewegen, om vragen te stellen, vrij om hardop te denken en vooral vrij om op te merken wat ze helpt te groeien. Bij mijn volk zal zo’n vorm van discipline een kind tegenhouden geestelijk te groeien, het zal het gevoel van interesse doden.” En: “Als je een kind zo dwarsboomt op jonge leeftijd, zal het later niet meewerken en opstandig worden”, zegt Freeman (komt dat je niet bekend voor?). Deze visie vindt men terug in culturen over de hele wereld, in delen van Midden- en Zuid-Amerika, delen van Afrika, India, Azië, Papoea-Nieuw-Guinea, etc.

Zou ons leren niet altijd gebaseerd dienen te zijn op het ethische principe van niet-interfereren en het recht van alle mensen om hun eigen keuzes te maken, die op hun beurt natuurlijk ook niet interfereren met een ander, zoals bij leren door observatie met open aandacht het geval is?

En zou leren niet altijd gebaseerd moeten zijn op het ethische principe van toestemming en het recht van alle mensen om vrij van geweld en de dreiging van geweld te zijn?

De geest zelf is wild en eigenzinnig en moet zelf z’n aandacht willen richten op de wereld, uit eigen beweging.

En als kinderen leren dat dominantie, autoriteit, opdringen zonder toestemming en dreigen met geweld en straf normaal zijn binnen de context van onderwijs, zou dit dan niet een genormaliseerd onderdeel van de belevingswereld worden van degenen die (later) ook de macht hebben en hanteren?!

Een staat van open aandacht kan niet worden afgedwongen. Het kan alleen uit iemands eigen beweegredenen worden bereikt. De geest zelf is wild en eigenzinnig en moet zelf z’n aandacht willen richten op de wereld, uit eigen beweging.

Steen

We weten zelf niet altijd meer hoe onze kinderen natuurlijk leren omdat we zelf ook in een stenen wereld zijn opgegroeid. We zijn niet meer geschikt om zomaar te worden vrijgelaten in de wilde natuur, zoals een jong dier dat te lang in een kooi heeft gezeten niet meer in staat is om te overleven in het wild. De wereld is een vreemde plek geworden, ons niet meer bekend. En dit is wat we nu zelf weer doen met onze kinderen…of kan het ook anders?

De revolutie zal niet plaatsvinden in een klaslokaal…

De wilde natuur ingaan is een voorwaarde om de wereld te behouden. Ga naar buiten!

– met vrij vertaalde passages uit On the Wildness of Children van Carol Black –

The post Open aandacht appeared first on OERmoeders van Nu.

Moedermelk

Net als deze apen is bijvoorbeeld onze moedermelk zo samengesteld dat deze zorgt voor een optimale hersenontwikkeling aan het begin van ons leven (waarin onze hersenen in de eerste 3 jaar van 25% naar 90% van het volwassen vermogen groeien!). Lichamelijke groei gaat, in vergelijking met veel andere zoogdieren, relatief langzaam. Onze melk bevat veel melksuikers die regelmatig gedronken moeten worden voor een continue toevoer naar de hersenen, die dit nodig hebben om te groeien. Je ziet dan ook bij apen dat de baby’s en kleine kinderen de hele dag (en nacht) door zeer regelmatig wat drinken bij hun moeder. Als er veel tijd tussen het voeden zit zorgt dit voor schommelingen in de toevoer van voedingsstoffen wat de ontwikkeling niet ten goede komt.

De evolutie heeft het prachtig geregeld.

Op verzoek

Dit geldt ook voor mensenbaby’s. Het uitstellen van de voeding, voeden volgens een (onnatuurlijk) schema en snel de nachtvoedingen willen afschaffen is, dus eigenlijk niet passend bij onze natuur en onze natuurlijke groei en ontwikkeling. Regelmatig een slokje, soms wel elk uur of zelfs vaker, is een veel logischer manier en ook wat baby’s zelf al aangeven bij het voeden op verzoek. Het vaak kleine beetjes drinken past ook bij ons als dragende soort. Een mensenbaby kan bij de geboorte nog niet voor zichzelf zorgen of zelf meekomen met de groep. De eerste tijd wordt het meegedragen. Het is dus de eerste tijd in constante aanwezigheid van z’n moeder en voortdurend in de buurt van z’n voedingsbron, de borst. Op deze manier kan moeder meedraaien in de groep en tegelijk voor haar baby zorgen.

Dragen

Handig is ook dat we rechtop lopen zodat we onze armen vrij hebben voor de baby, want onze baby’s worden zeer hulpeloos geboren. Waarschijnlijk is dit een optimalisering van het rechtop lopen (en een smallere bekkenopening) en de voordelen van het vrij hebben van onze handen. Het lopen en de handen vrij had waarschijnlijk meer overlevingsvoordelen dan op handen en voeten en je kind langer in je buik kunnen dragen.

Het oerinstinct van baby’s is nog net zoals in de oertijd.

Van dragen is inmiddels ook bekend dat hierdoor een verfijnde afstemming plaatsvindt tussen moeder en kind. Het stelt je baby in staat de lichaamstemperatuur, ademhaling en hartslag te regelen want dit kunnen ze de eerste tijd nog niet goed zelfstandig. Huid-op-huid contact stimuleert de productie van o.a. oxytocine, het liefdes en knuffelhormoon dat ook stress reduceert en de melkproductie stimuleert.

Samen slapen

Als dit voor overdag geldt, dan natuurlijk ook voor ’s nachts. Hoewel er in de moderne samenleving ’s nachts geen gevaarlijke roofdieren meer door onze slaapkamer sluipen is het oerinstinct van baby’s nog net zoals in de oertijd. Alleen ergens liggen zonder de moeder in de buurt betekent gevaar en minder overlevingskans, daarom wordt er vaak ’s nachts gehuild als de moeder niet in de buurt is. Je baby alleen in een kamer laten slapen past dus eigenlijk ook niet echt bij onze menselijke natuur. Bij ruim tweederde van de wereldbevolking slaapt de het kindje bij moeder in bed, soms jarenlang. Jammer dat onze bedden en beddengoed hier niet standaard op aangepast zijn en het zaaks is om goed op de veiligheid te letten als je kindje bij je in bed ligt.

Communicatie

Daarnaast is er natuurlijk het huilen! Meestal probeert een baby eerst op een subtielere manier duidelijk te maken dat er behoeftes zijn, maar als daar niet accuraat op gereageerd wordt, dan heeft het een fellere stand, de baby gaat huilen. Een huilend kind heeft primaire levensbehoeften die dringend vervuld dienen te worden. Deze vorm van om aandacht roepen heeft zich zo ontwikkeld dat het geluid zeer stressverhogend werkt op met name de moeder en aanmoedigt om je kindje te troosten en te zorgen dat het ophoudt. En het trekt roofdieren aan.

Intuïtie

De evolutie heeft het prachtig geregeld, dat de continue nabijheid van moeder en kind zorgt voor de optimale afstemming tussen beiden van de behoefte aan voedsel, veiligheid en een gezonde ontwikkeling. Deze natuur volgen is in onze cultuur lang niet meer vanzelfsprekend. Maar voel je dat alle goedbedoelde adviezen over voedingsschema’s, alleen in slaap leren vallen of niet op elk huiltje reageren niet kloppen met je moederinstinct, wees dan gerust eigenwijs en vertrouw erop dat jouw oermoedergevoel echt wel weet wat jouw kindje nodig heeft!

The post Onze menselijke natuur en hoe wij van nature moederen appeared first on OERmoeders van Nu.

Dit vettige laagje op de huid van je baby is een wonderzalfje. Het heeft een antibacteriële werking en helpt om de baby in de eerste tijd na de geboorte te beschermen.

Maar niet alleen je baby heeft er baat bij, ook voor jouw lichaam is dit een wondermiddeltje. Het is namelijk meteen ook het allerbeste hulpje bij de genezing van jouw vagina en vulva. De natuur heeft dat zelfs zo ontzettend prachtig geregeld, dat er bij de geboorte al een laagje van de huidsmeer wordt achterlaten op jouw lichaam, precies op de juiste plek!

Het is ook het allerbeste hulpje bij de genezing van jouw vagina en vulva.

Of je nu wel of geen beschadigingen hebt opgelopen, en of je er nu wel of niet voor kiest om eventuele beschadigingen te laten hechten, de huidsmeer van je baby is het allerbeste geneesmiddel om alles zo snel en goed mogelijk te laten genezen en herstellen.

Het beste is om ervoor te kiezen om je vagina en vulva direct na de geboorte zo min mogelijk te wassen. Sowieso is het van belang dat je heel voorzichtig bent met je lichaam zo vlak na de bevalling, maar mocht je je toch wat willen opfrissen, kies er dan voor om slechts heel voorzichtig een beetje af te spoelen met wat water.

Neem daarna met je vinger wat van de huidsmeer van je baby en breng dat bij jezelf aan. Ook, of juist als je ervoor hebt gekozen om je niet te laten hechten helpt dit mee bij een mooie genezing!

Als je baby in de dagen daarna nog wat huidsmeer op z’n huidje heeft zitten, kun je daarvan ook nog wat bij jezelf aanbrengen voor het herstel.

Laat het in ieder geval lekker zitten op je baby en was of wrijf het vooral niet meteen af. Daar is het veel te kostbaar voor!

Lees ook: Zonder zeep.

The post Huidsmeer appeared first on OERmoeders van Nu.

Kinderen en mensen die hun haren niet (meer) met shampoo wassen houden hun eigen heerlijke geur en hun haren en hoofdhuid blijven of komen weer in hun eigen natuurlijke gezonde staat (indien ze ook gezond leven uiteraard).

Wat is de invloed van shampoo?

Shampoo is niet noodzakelijk. Sterker nog, de meeste shampoos verstoren het natuurlijke evenwicht van je haar. Doordat ze stoffen bevatten die ervoor zorgen dat je haar en hoofdhuid niet meer zelf doen wat ze horen te doen (je huid en haar in gezonde conditie houden).

Sommige stoffen in shampoos en smeersels zijn zelfs giftig voor je en kunnen je huid behoorlijk irriteren of nog erger, ze veroorzaken allerlei aandoeningen en ziektes. Om je haar en hoofdhuid dus weer zelf hun eigen werk te laten doen én gezonder met je lichaam en het milieu om te gaan, kun je er voor kiezen om je haar niet meer te wassen met een shampoo.

Het gebruik van shampoo leidt bovendien vaak tot nog meer gebruik van shampoo. Je hoofdhuid wordt namelijk lui of overactief doordat de conditie van de huid telkens beïnvloed wordt door allerlei externe stoffen. Door het vet van je haar en huid te wassen zal je lichaam eerder weer meer talg af gaan scheiden. Door een droge huid proberen te voeden zal je huid nog meer stoppen met hydrateren. Het is dus wellicht handiger om te werken aan de oorzaak van een te vette of droge huid en haren in plaats van symptoom bestrijden. De meeste verzorgingsmiddelen zijn meer belastend dan dat ze daadwerkelijk verzorgen.

Natuurlijk verzorgen

Maar wat als je haren en hoofd ‘gewend’ zijn geraakt aan het gebruik van shampoo? Hoe ga je dan weer back to basic?

Elk haar is anders en er is dus ook niet per se één methode om met hoofd en haren om te gaan. Het is belangrijk dat je je eigen haar en hoofdhuid eerst weer goed leert kennen. Drie dingen waar je mee kunt beginnen zijn:

#1 Uitvinden of je poreus haar hebt of juist gesloten haar. Dit is van belang om erachter te komen hoe je je haar kunt verzorgen en helpen te herstellen. Poreus haar neemt snel vocht en andere stoffen op, maar heeft ook moeite om het vast te houden. Gesloten haar neemt niet zo vlug iets op en is daardoor minder makkelijk te voeden. Je kunt erachter komen of je poreus of gesloten haar hebt door een aantal willekeurige haarstrengen van je hoofd te plukken en die in een glas met water te leggen. Zinken ze vlug? Dan nemen ze snel water op en zijn ze poreus. Blijven ze langer dan 4-5 minuten drijven? Dan is je haar gesloten en dringt er weinig water binnen. Iets er tussenin? Dat is hoe je haar in z’n beste conditie is, wees niet te agressief in de verzorging maar ga ervoor om dit zo te houden.

#2 Je haar en hoofdhuid met rust laten. Zodat ze weer zelf kunnen gaan doen wat ze horen te doen; je hoofd en haar gezond houden. Want dit kan je lichaam echt heel erg goed zelf, met hier en daar een klein beetje natuurlijke verzorging om je eigen processen te ondersteunen. Maar daarvoor moeten ze dus eerst de ruimte krijgen om zelf te herstellen. En dat doe je door je er eerst eens zo min mogelijk mee te bemoeien. Dit kan eventjes duren, dat zelfherstel van je hoofd. De eerste maand is je haar waarschijnlijk vet en voelt het voor jezelf vies aan. Je hoofdhuid legt dan eerst een flinke beschermende laag aan om zichzelf te beschermen. De tweede maand zijn er ongetwijfeld ook plukken en slierten. In de derde maand zal het alweer een heel stuk beter zijn, maar ook nog pluizig. Maar na zo’n 3 maanden of 90 dagen zal je haar echt al een heel eind zijn en zal het al veel beter aanvoelen én er al veel beter uitzien. In die tussentijd is het belangrijk om zo min mogelijk agressief te interfereren. Makkelijker gezegd dan gedaan, maar er zijn dingen die je wel kunt doen, afhankelijk van of je haar poreus of gesloten is.

#3 Voeding. Wat je tot je neemt is ook van belang, voeding vormt de bouwstenen voor je haren en bepaald de staat van je lichaam. Neem je voeding dus eens onder de loep. Eet biologisch, natuurlijk en zo min mogelijk fabrieksmatig eten om je lichaam van binnenuit de beste verzorging te bieden. Hoe gezonder je lichaam, hoe gezonder je hoofdhuid en haren ook zullen zijn.

No-poo en low-poo

Wanneer je je haren beter kent, kun je ook beter inspelen op wat er nodig is. Er zijn een heleboel manieren om je haren te verzorgen zonder shampoo. Je kunt het haar van je kindje waarschijnlijk heel eenvoudig uitspoelen met alleen water. En er zijn ook mensen die zweren bij appelazijn, kokosolie, lava-aarde, bakingsoda, etc. Op internet is veel te vinden over zelfgemaakte shampoos en ‘no-poo’ of ‘low-poo’ tips & tricks. Vaak ook veel goedkoper én veel beter voor het milieu!

De meesten van ons kiezen in ieder geval voor zo natuurlijk mogelijk. Alleen water en eventueel af en toe een natuurlijk middel. Als je van jongs af aan de haren van je kinderen alleen met warm water wast, zul je zien dat hun haar natuurlijk in evenwicht blijft, niet vet of droog wordt en heerlijk blijft ruiken naar… haar!

Lees hier over de invloed van haren knippen.

The post Haren wassen appeared first on OERmoeders van Nu.

En zonlicht is fijn & gezond! We hebben het hard nodig. Voor de fijne stofjes die het aanmaakt en de de vitamine D natuurlijk. Maar ook vanwege steeds meer opkomend bewijs dat zon juist helpt tégen kanker.

Als je veel buiten bent, dan bouwt je lichaam vanzelf een laag pigment op die je op een natuurlijke manier beschermt.

Als je veel buiten bent, dan bouwt je lichaam vanzelf een laag pigment op die je op een natuurlijke manier beschermt. Tegen de zomer is je lichaam goed in staat om zichzelf te beschermen. Je kunt zelf aanvoelen wanneer het tijd is om even in de schaduw te gaan zitten of een doek om te slaan. Bij een lichte huid zal dit al veel eerder zijn en is het raadzaam de zon minder op te zoeken.

Ben je minder vaak buiten, bouw je tijd in de zon dan rustig op zodat je lichaam zelf de tijd heeft om een natuurlijk beschermlaagje in de vorm van pigment aan te leggen. Zoek de schaduw op wanneer de zon op z’n hoogst staat en voel goed aan je lichaam wanneer het tijd is om even uit de zon te gaan. Uiteraard moet je er alles aan doen om niet te verbranden. Verbranding brengt schade toe aan je huid en kan kankerverwekkend zijn, maar dus niet de zon zelf!

Nadelen van zonnebrandcrèmes

Idealiter spelen onze kinderen zoveel mogelijk buiten, minstens een paar uur per dag! Ook daar zijn we van nature op ingesteld, de buitenlucht is onze natuurlijke leefomgeving. Dus wees niet al te bang voor die zon en doe rustig aan met allerlei beschermende crèmes die ervoor zorgen dat je lichaam minder of geen vitamine D meer kan opnemen van de zon. Bovendien bevatten de meeste zonnebrandcremes allerlei (kankerverwekkende en/of huid&hormoonverstorende) stofjes zoals parabenen, benzofenon, titaniumdioxide en paraffine. En als ze in het zeewater komen kunnen een aantal schadelijke stoffen grote schade aan koraalriffen en waterdieren toebrengen.

Verbranding brengt schade toe aan je huid en kan kankerverwekkend zijn, maar dus niet de zon zelf!

Voor zonnebrandcrèmes met een beschermingsfactor geldt ook dat ze het natuurlijke sein van je lichaam (gevoeligheid/ roodkleuren/ verbranden) uitschakelen. Je huid verbrandt dus niet meer zichtbaar (de bovenste laag), maar onder de oppervlakte zijn er nog wel stralen die schade aanrichten, alleen heb je dat niet door want het natuurlijke alarm van je lichaam doet het niet. Op de lange termijn kan dit behoorlijke schade aan je lichaam geven. Huidkanker komt dan ook het vaakst voor in de gebieden waar de meeste zonnebrand gebruikt wordt. Wil je toch smeren, lees dan hier de 5 best geteste zonnebrandcremes.

Natuurlijke bescherming

Er zijn ook natuurlijke manieren om je huid te beschermen tegen de felste middagzon. Het werkt vaak net zo’n beetje als met veel andere dingen in de natuur, naast het gif groeit vaak het antigif. Zoals brandnetels die je huid kunnen irriteren vaak in de buurt van weegbree staan.

Op plekken waar je een felle zon hebt en weinig of geen schaduw, zijn vaak genoeg natuurmiddelen te vinden die je kunnen helpen.

Als eerste een inkoppertje: schaduw! Vaak geldt: waar zon is, is schaduw. Er is heel vaak wel een schaduwplek te vinden of te maken. Wees creatief met doeken, sjaals, kleding en stokken. Neem een dunne zijden of katoenen sjaal of een grote hydrofiel-doek om je lichaam mee te bedekken in de middagzon. Sla hem nonchalant om je heen en combineer wat mooie kleuren met elkaar als je dat leuk vindt. Ook kinderen vinden het vaak leuk met een tulband of doek/pet/hoed om/op te lopen.

Een dun en luchtig tuniek, van wol, zijde of katoen, kan fijn zijn voor je buitenspeelkind! Wol en zijde zijn natuurlijke materialen die helpen om je temperatuur te reguleren, ze nemen ook vocht op van eventueel zweet en kunnen ook gedragen worden als je kind rondom het water speelt.

Op plekken waar je een felle zon hebt en weinig of geen schaduw, zijn vaak genoeg natuurmiddelen te vinden die je kunnen helpen. Denk bijvoorbeeld eens aan het strand. Je maakt jezelf nat met een beetje zeewater en rolt daarna door het zand, voilà: natuurlijke zonbescherming! Ook modder uit een meertje is zo’n natuurlijke zonbeschermer.

Ook in de schaduw kun je verbranden dus blijf altijd alert en zorg dat je niet te lang in de (felle) zon blijft.

Er zijn veel natuurlijke olies die een natuurlijke bescherming en SPF (sun protection factor) hebben zoals tarwekiemolie, wortelolie, frambozenzaadolie en kokosolie. Ook kun je je huid van binnenuit beschermen met het anti-oxidant astaxanthine. Deze schijnt je huid te beschermen van binnenuit tegen schadelijke straling en verjongt zelfs je huid. Astaxanthine wordt gevormd door algen die zich daarmee beschermen tegen zonlicht. De enige goede voedingsbronnen zijn dan ook deze algen of de vissen die de algen eten zoals zalm, krill of schelpdieren. Je kunt de astaxanthine ook in supplement-vorm krijgen, maar let dan op dat het niet de synthetische variant is die uit aardolie gemaakt wordt. Ook o.a. bessen, watermeloen, sinaasappels, tomaten, vis, groene thee en amandelen helpen je met bescherming van binnenuit!

Nazorg

Mocht je toch verbrand zijn, dan is de gel uit de aloë vera bladeren een goed reparatiemiddel (leuk ook als kamerplant die je lucht zuivert). Pure aloë vera uit een potje kan ook. En kokosolie werkt erg goed als herstel of een andere olie met veel vitamine E, zoals Shea Butter. Vitamine E heeft namelijk een helende werking op een verbrande huid, ook bij brandwonden. Drink verder veel water (sowieso de hele dag door).

Geniet van de zon!

The post Zonbescherming appeared first on OERmoeders van Nu.

Moeilijke vraag om te beantwoorden. Want sommige doen het wel en sommige niet.
We hebben de haartjes niet meer nodig zoals vroeger en sommigen voelen zich ook aantrekkelijker zonder. Anderen laten ze wild groeien, omdat dat nou eenmaal natuurlijker (en makkelijker) is.
En die sokken? Mmm, heerlijk warm ja die wollen sokken en minder belastend voor jezelf en de aarde dan synthetisch. Liefst voor in huis en niet in een sandaal. En lekker veel op de blote voeten natuurlijk, vanwege de vele gezondheidsvoordelen!

The post Behaard en wollen sokken? appeared first on OERmoeders van Nu.