“Mijn bootje gaat soms tegen de stroom in.”

Voor ik zwanger werd – een heel ander tijdperk -, was ik een ‘pleaser’. In de scouts werd mijn totem dan ook ‘gedweeë springbok’. Het voelde veilig om aan de verwachtingen van mijn omgeving te voldoen. Dat dit niet altijd strookte met mijn echte behoeften, nam ik er bij. Maar plots was ik ‘in verwachting’. In één grote verwachting aan mezelf. Met het groeien van mijn buik, groeide mijn wil. Mijn prioriteiten werden helderder, mijn karakter steeds sterker. Ik wilde niet ‘moeilijk doen’, echt niet. Maar mijn koers lijkt helaas niet richting ‘norm’ te varen. Mijn bootje gaat soms tegen de stroom in.

Ik maak samen met mijn partner keuzes die bij ons en ons kleine prioriteitje passen. ‘In de mate van het mogelijke’ blijkt meer mogelijk dan voordien gedacht. Een thuisbevalling-, samenslaap-, draag-, borstvoedings-, Rapley-, thuisblijf-… oerparcours later, blijf ik gaan voor wat mijn gevoel me ingeeft. Voor wat we nodig hebben om onze balans te vinden.

Worsteling

En toch zijn er momenten waar ik mee blijf worstelen.

‘Wanneer ga je terug werken?’, ‘Gelukkig heb je je praktijk nog, anders val je helemààl stil.’, ‘Slaapt ze al in haar eigen bedje?’, ‘Verveel je je nog niet ?’, ‘Hoezo jij strijkt je zakdoeken niet ?’, ‘Je dochter maakt misbruik van je.’, ‘Denk je niet dat je ze aan het verwennen bent?’, …

Een sprong op mijn paard, een zucht en een innerlijke strijd later vraag ik me af of dit echt verwachtingen zijn van anderen. Verwachtingen, bezorgdheden, angsten en oordelen. Of voel ik mij veroordeeld? Veroordeel ik mezelf?

“Mijn dochter wijst mij de weg richting ‘hart’.”

Ik vrees dat dit de weg van mijn hoofd is. Een hoofd vol met oude overtuigingen, patronen en veel gepieker.

En dan weet ik het weer. Iets over ‘balans’. Een zoektocht naar balans tussen hoofd en hart. Mijn dochter wijst mij de weg richting ‘hart’. Ik volg ze gedwee. Ik kies niet voor angst, maar voor vertrouwen. Ik kies niet voor verwennen, maar voor het invullen van behoeften. Ik kies voor onvoorwaardelijke liefde. Elke dag opnieuw. Nog steeds een pleaser dus, een gedweeë springbok, nu met meer sprongkracht. Ik leer volop mijn eigen hartewensen te vervullen. En voorlopig, wil ik heel graag vooral mama zijn. Eentje die haar gevoel durft volgen. Een oermama.

The post Verwachting appeared first on OERmoeders van Nu.

Huh?! Dacht ik dat nu echt? Nee… Ik wist het.

Tweestrijd

En toen ontmoette ik hem, nog geen drie maanden later. Ik zag hem en ik wist dat hij de vader van mijn kind zou worden. Huh?! Dacht ik dat nu echt? Nee… Ik wist het. Weer drie maanden verder was ik zwanger van mijn eerste kind. Echt genieten lukte niet de eerste weken. De misselijkheid begon tegelijk met mijn eerste (tijdelijke) baan als docente Nederlands op een middelbare school. Stuiterende pubers + spelling en grammatica uitleggen + misselijkheid = bij thuiskomst na de wc rennen en de spanning en stress van alles en iedereen er uitspugen. Niet aan te raden. Ik kwam in een tweestrijd terecht. Mijn hoofd vond dat ik iets nuttigs moest doen met mijn leven: studeren, werken, carrière maken en daarna wellicht ooit eens kinderen, terwijl mijn gevoel mij probeerde duidelijk te maken dat ik alles mocht loslaten wat mij niet meer diende, dat ik mij volledig mocht gaan richten op mijn zwangerschap en bevalling. Lastige keuze! Of misschien viel het wel mee.

Ik visualiseerde mijn bevalling en schilderde hier kleurrijk naartoe.

Herboren

Ik hoor het mijn antroposofische huisarts nog zo zeggen: “Soms heb jij plannen voor het leven en soms heeft het leven plannen voor jou.” Deze woorden nam ik dankbaar tot mij en hielpen me de tweestrijd tot een einde te brengen. Rond zes maanden zwangerschap stopte de baan voor de klas en kon ik eindelijk helemaal zakken in mijn lijf, in de rust, in de overgave… Met zeven maanden zwangerschap ben ik helemaal radicaal ‘naar binnen’ gegaan: ik trok de stekker eruit en leefde een maand lang ‘unplugged’. Geen telefoon, geen internet, geen krant – tv was er sowieso al niet – en vooral veel met mijzelf en de baby in mijn buik zijn. Ik begon toen te schilderen van binnenuit. Ik visualiseerde mijn bevalling en schilderde hier kleurrijk naartoe. En na een prachtige bevalling voelde ik mij als herboren. De kracht die ik ervoer tijdens het baren heeft diepe indruk op mij gemaakt. Ik voel sindsdien zoveel respect voor alle vrouwen die dit voor mij hebben gedaan, die dit nog gaan doen, voor ons lichaam die dit allemaal kan dragen en voor de aarde die ons deze ervaringen schenkt. Ik kan niet anders dan een diepe buiging maken voor mijn oma, mijn  moeder, mijn kinderen, mijzelf en voor jou. Als ik een ding heb geleerd dan is het wel om mijn leven in de handen van het universum te leggen. Vol overgave ben ik in het moederschap gestapt en inmiddels heeft het mij vier prachtige, eigenwijze dochters geschonken. Het is zeker hard werken, maar oh zo zalig. Ik beweeg met de stroom mee. Hoe beweegt jouw oerstroom?

The post Over de oerstroom van het leven… appeared first on OERmoeders van Nu.