Zelden stilte in mijn hoofd. Als mijn adem af en toe mijn buik in duikt ben ik zeer tevreden. Mijn honger naar bewustwording vergeet soms dat mijn trage zijn met kleine stapjes werkt. Ik wil dan alles tegelijk aanpakken. Een ‘op ’t gevoel’ mama zijn, mijn praktijk omvormen tot mijn hart er in ligt, nu en dan een sexy-charmante echtgenote zijn, onze groenten bij de bio groenteboer halen en een vegan keukenprinses worden. Na die laatste mededeling kondigt manlief een ‘fastfood protest’ aan. Poging veggie dan?

Realiteit

Realiteit is dat ik al blij ben als mijn wasbare luiers tegen de middag aan de draad hangen. Als ik na twee weken nog eens tijd neem voor grondigere scheermeswerken, stel ik me tevreden dat ik halverwege geraak wanneer ik mijn dochter –met rompertje en al– mee de douche in trek. Mijn duizend-plannen-op-een-dag worden gereduceerd tot 2 weloverwogen activiteiten. Ik volg het ritme van mijn dochter –en van haar dutjes–. Balans tussen haar behoeften én de mijne.

Traagheid als eerste wet van Newton.

Misschien is het tijd om het streven naar duizendpoot los te laten en mijn innerlijke slakje te omarmen. Traag maar zeker verzetten die hun bergje toch ook de hele dag door. Traagheid als eerste wet van Newton. Ik verzin mijn eigen wetten, wat een luxe. Inherent inert zijn kan en mag. Mijn meisje haar eerste kleine stapjes brengen mij weer even tot stilstand. Ze stapt en stopt en wijst en kijkt en lacht. Opvallend hoe de dingen in beweging komen als je stil staat. Dankjewel lieve meid, ik kan nog zo veel van je leren. Laat mijn klokje nog maar even trager tikken.

The post Innerlijk slakje appeared first on OERmoeders van Nu.

Nu we, een jaar later, weer in ons kleine landje wonen is dit duidelijk niet het geval. We worden doodgegooid met pepernoten. Toen vorige week de Sint met zijn stoomboot uit Spanje de Nederlandse kust naderde, dachten mijn lief en ik nog onder hem uit te kunnen komen, maar we zijn onze ideeën flink aan het bijstellen ondertussen.

Waarom vierden we vorig jaar eigenlijk niet?

Niet omdat Sinterklaas een feest is met een racistisch verleden (daar komen wij en onze donkere vrienden wel overheen), maar onder andere om het feit dat wij bij dit feest het buiten onszelf zoeken. We maken onze kinderen afhankelijk van één man, een goedheiligman. Terwijl we eigenlijk zelf allemaal die goedheiligman in ons hebben. Wij zijn zelf degenen die ons en anderen cadeautjes mogen brengen. We hoeven het niet niet buiten onszelf te zoeken: het geluk zit in ons zelf.

Dus dat én ook om het feit dat we pas wat krijgen als we lief zijn geweest. We krijgen dus voorwaardelijk, en als onvoorwaardelijke ouders willen wij juist de boodschap geven dat onze kinderen ook (of zelfs júist) mogen ontvangen als ze boos, vervelend, verdrietig of gemeen geweest zijn. Deze uitingen zijn namelijk allemaal manieren om met het leven te dealen en hier aandacht voor te trekken, om onmacht en emoties te tonen. En dat zou je niet moeten bestraffen, maar er juist naar luisteren, naar wat de boodschap erachter is. Wat heeft het kind meegemaakt waardoor het nu gemeen is tegen zijn zusje, wat moet het verwerken als het de hele dag zo zit te zeuren? Door een luisterend oor te geven en het kind te bevestigen, verdwijnen die negatieve gedragingen over het algemeen gauw, ook op langere termijn.

We maken onze kinderen afhankelijk van één man, een goedheiligman.

Dat dus. (En ook nog eens omdat we ons steeds meer verbonden voelen met natuurfeesten zoals die al heel lang gevierd worden. Zoals Yule en Samhain, maar dat even ter zijde nu) We vieren Sint nu toch. Waarom? Gewoon omdat we onze kinderen niet anders willen laten voelen dan de rest. Hoe zou het zijn om geen schoen te mogen zetten als al, maar dan ook al je buurkindjes dat wel mogen doen? Vindt de Sint jou dan niet belangrijk?

En is de waarheid vertellen dan geen optie? Nee joh, zeggen dat de Sint niet bestaat is het zelfde als je kind overtuigen dat er geen monsters bestaan. Voor een kind bestaan die namelijk wèl!

Dus we vieren. Op onze eigen manier. We verbinden de Sint aan het licht. Sint en zijn maatjes zijn de lichtbrengers, hij herinnert ons er aan dat we ons eigen lichtje in onszelf mogen laten branden. En daar helpen Piet, Paard en Sint graag aan mee. Door middel van een heen en weer gecommuniceer van wortels, brieven en pepernoten, komen we er samen achter waar onze kinderen écht (een chocoladeletter, een vis en nieuw verfpapier) blij van worden. En ja, op 5 december mogen ze dat gaan ontvangen. Zodat hun eigen lichtje extra gaat schijnen. Dankjewel Sinterklaasje!

En we hebben een prachtig verhaal over Sinterklaas gevonden, dankzij Jilke. Deze wordt binnenkort hier gepubliceerd! Kan je niet wachten? Mail ons op hoi@oermoedersvannu.nl

The post Waarom we eigenlijk Sinterklaas niet wilden vieren appeared first on OERmoeders van Nu.