De geboorte is je blauwdruk

De geboorte werkt door als een blauwdruk in het leven. Een kindje, zo klein als het is, ontwikkelt oude patronen die hij steeds weer tegenkomt. Hij reageert vanuit zijn eigen oude pijn, die vervolgens weer jouw pijn triggert. Jouw kind triggert jouw oude pijnstukken, juist omdat daar nog iets geheeld mag worden. Dit inzicht vraagt om actie.

Jouw kind triggert jouw oude pijnstukken.

Elk gedrag van je kind kun je bekijken vanuit zijn of haar geboorte. Waarom je kind bijvoorbeeld zo moeilijk afscheid kan nemen, moeilijk dingen zelf doet, veel heimwee heeft, snel boos wordt. Maar alleen inzicht alleen is niet voldoende, want daar los je het niet mee op.
“Wat nu?” vraagt de moeder in mijn praktijk. “Ik weet nu waar de pijn zit, maar hoe los ik dat dan op?” Door met je eigen pijn aan de slag te gaan.

Het niveau van oude pijn

Als het probleem niet wordt opgelost op het niveau waarop het zich manifesteert, is het belangrijk dat je op een ander niveau gaat kijken. Het niveau van jou als moeder. Het niveau van oude pijn, oude besluiten, begonnen bij de geboorte. Jij als ouder kunt via jezelf de pijn van je kind oplossen. Dit is het niveau van de eigen verantwoording. Want zolang jij zelf de paniek ervaart als je kind het moeilijk heeft bij het wegbrengen, of als iets hem niet lukt, dan voelt hij dit ook en blijft hij zich vastklampen aan jou. Een kind reageert altijd als reactie op een ouder, met ook weer zijn eigen strategie. Die hij weer van jou heeft geleerd.

Wanneer je de pijn van je eigen kind voelt, gaat het altijd over jouzelf.

Wanneer je de pijn van je eigen kind voelt, gaat het altijd over jouzelf als kind toen je klein was, jouw eigen innerlijke kind. Jij als ouder kunt dus via jezelf de pijn van je kind oplossen. Dit is het niveau van de eigen verantwoording.

De moeder in mijn praktijk begrijpt dus dat zíj in eerste instantie het probleem met haar zoontje zelf kan oplossen voor haar kind. Want zolang zij zelf de paniek ervaart wanneer hij het moeilijk heeft bij het wegbrengen en haar loslaten, dan zal hij dit ook voelen. Hij klampt zich dus vast ook om háár te beschermen en om zichzelf niet alleen te hoeven voelen. Ze hebben elkaar op dat moment hard nodig lijkt wel en dat is te groot voor haar kind; de pijn en paniek van de moeder is niet zijn verantwoordelijkheid.

Ruim je eigen pijn op voor je kind

Dit inzicht vraagt voor haar dus om een eigen actie. En ze is zo dapper om haar eigen pijn aan te gaan, die ze dus al kent vanaf haar geboorte: de paniek als iets misgaat en het gevoel alles alleen te moeten doen. Door deze pijn heel diep vanbinnen te gaan doorvoelen, het oude besluit te herkennen en deze op te ruimen, ontstaat er ruimte voor een nieuw besluit. Dit is niet iets wat ze alleen kan doen en ze besluit om hier in de therapie aan te gaan werken. Er volgt een bijzonder proces via uniek lichaamswerk, waarin ze haar angsten en gevoel van eenzaamheid opruimt en waarin ze werkt aan wat ze heeft ervaren tijdens haar eigen geboorte, de paniek. Door dit proces wordt ze steeds minder angstig, voelt ze zich minder alleen en vooral minder machteloos naar haar kind toe. Na een tijdje valt het haar op dat haar kind als vanzelf makkelijker naar school gaat en op een gegeven moment zelfs staat te zwaaien als ze weggaat. Ook raakt hij niet meer zo in paniek wanneer hem iets niet lukt. En zij zelf ook niet, ze voelt rust, verbinding met zichzelf en haar kind.

Praktische tips om de geboorte direct te helen

De volgende tips zijn helend voor je kleintje wanneer de geboorte traumatisch was:

Zorg voor veel fysiek contact. Laat je kindje het liefst zoveel mogelijk jouw warmte ervaren via de blote huid. Draag het zoveel mogelijk in een draagdoek, zodat het dicht bij jou is. De hechting die verstoord is geraakt bijvoorbeeld, omdat je kindje meteen bij je werd weggehaald, kan daardoor hersteld worden.

Als je een bad hebt, ga dan zoveel mogelijk in bad, anders onder de douche, of bij iemand anders in bad als dat kan. Het bad bootst de baarmoeder na. Laat je kindje zolang als het zelf wil bij jou in bad. Zeker wanneer bijvoorbeeld je kindje gehaald is met een geplande keizersnede of te vroeg is geboren. Je kindje heeft niet zelf kunnen kiezen om jou los te laten en in het tweede geval is het niet lang genoeg bij je kunnen blijven. Dat kun je helen door zo vaak als kan in bad te gaan, leg je kindje op je buik, borst en geniet samen. Borstvoeding geven in bad is ultiem als dat bij je past.

Hoe veiliger jouw emoties zijn, hoe veiliger de buitenwereld is voor je kind.

Hoe veiliger jouw emoties zijn, hoe veiliger de buitenwereld is voor je kind. Een traumatische geboorte geeft het gevoel mee dat de buitenwereld niet veilig is. Wanneer jouw emoties en daarmee reacties op je kind niet altijd helpend zijn omdat je in je pijn geraakt wordt, dan is dus de buitenwereld, die voor een kleintje aanvankelijk het grootste gedeelte bestaat uit jou, niet veilig. Wanneer jij vrij bent voor oude pijn, is de weg vrij voor jouw kind om zijn eigen pad te ontdekken, zijn eigen weg te gaan.
Deze tips helen de geboorte en jullie verbinding. Het schept voor ieder ruimte om te kunnen zijn zoals je bedoeld bent te zijn.

Nadine Carter geeft in een drieluik vanuit praktijkervaring inzicht over hoe het gedrag van je baby/kind samenhangt met de geboorte. En hoe je dus je kind beter kunt leren begrijpen en kan begeleiden, door inzichten en verklaring van bepaald gedrag. Lees ook deel 1 en deel 2.

The post Hoe kun je een traumatische geboorte helen? appeared first on OERmoeders van Nu.

Een traumatische geboorte, ook heftig voor je kind

De geboorte is het eerste moment dat een kindje zijn moeder loslaat, het eerste moment dat het zelf een prestatie levert. Wanneer daar iets misgaat, dan is dat al snel traumatisch. In het artikel ‘Inzicht in jouw geboorte’ legde ik aan een moeder in mijn praktijk uit hoe de geboorte voor een kind als blauwdruk doorwerkt in het leven. Wanneer een geboorte traumatisch is geweest, dan krijgt je als kind een boodschap mee, je neemt een oud besluit. Wanneer een kind dan iets meemaakt in het dagelijks leven dat raakt aan de ervaring van zijn geboorte, dan zal het altijd reageren vanuit die paniek en angst. Vanuit het besluit dat hij toen heeft genomen. Dit besluit herkennen wij later (als volwassene) als die oude patronen die zo moeilijk om te buigen zijn.

Tangverlossing

De keer erna vertelt de moeder in mijn praktijk dat het al wel beter gaat. “Maar het is nog steeds moeilijk. Vooral wanneer hij meer dingen toch zelf moet gaan doen. Het frustreert mij dat hij dingen niet afmaakt en altijd om mij roept.”

We gaan even terug naar de geboorte van haar zoon en ik leg haar uit dat kindjes die met een tang zijn verlost het ook écht heel moeilijk vinden om dingen zelf af te maken en daardoor die paniek voelen (de geboorte was immers overgenomen op het moment van paniek en pijn).
En dan beseft de moeder voor het eerst hoe zwaar het was voor haar kind. En voelt ze de pijn en de machteloosheid dat hij met een tang is verlost en de couveuse inging. Dat ze hem niet kon vasthouden. Dat hij alleen was. En die pijn kent ze zelf ook.

Je kind krijgt een boodschap mee als de geboorte traumatisch is geweest.

Ik leg de moeder verder uit: “Hij heeft je al een keer moeten loslaten en dat ging toen niet goed, niet nog een keer dus.” Ze laat dit even bezinken en zucht dan diep. “Ja. En ik voel me dan ook in paniek schieten, de juf kijkt me weer aan dat het écht tijd is dat hij de klas in komt, ik moet naar mijn werk. Ik voel me dan zo ellendig en alleen op dat moment. Mijn keel gaat dan altijd dicht zitten.”
Ik kijk haar aan en zeg: “Hé, jij bent ook geboren. Hoe was jouw geboorte?”

Haar geboorte

Samen kijken we ook naar haar geboorte. Ze weet het niet precies meer en ze wil dit ook niet navragen vanwege een slecht contact met haar moeder. Ze weet wel dat ze in het ziekenhuis is geboren, omdat er op het laatst toch nog een complicatie ontstond. Wanneer ik haar vraag hoe ze denkt dat het is om geboren te worden, zegt ze meteen: “Afschuwelijk, je zit net zo lekker in de buik, denkt dat alles goed gaat en dan moet je eruit, dat lukt dan bijna niet en, en ja bij mij ging het dan ook nog mis op het laatst. En dan kom je in de kou terecht, niemand die er dan voor je is!”

Ze snapt ineens zo goed dat haar zoontje zich aan haar vastklampt.

Wat we dan weten is dat zij ongetwijfeld vastgezeten heeft. En dan ontdekt ze dat ze zelf, wanneer er iets te moeilijk wordt voor haar, ze inderdaad altijd zegt dat ze vastzit, dat ze voelt dat ze alles altijd alleen moet oplossen. Ze snapt ineens zo goed dat haar zoontje zich aan haar vastklampt. Het volgende kwartje valt ook meteen: “Mijn ouders waren er inderdaad nooit voor me. Mijn moeder was vaak ziek of met zichzelf bezig en mijn vader altijd op de zaak. Ik zorgde voor mijn jongere broertje, die was 5 jaar jonger.”

Ze zucht, het doet pijn. Maar het helpt haar ook, deze inzichten. “Goh, en dat allemaal omdat mijn kind mij niet kan loslaten als ik hem naar school breng!” “Ja,” zeg ik, “het probleem wordt nooit opgelost op het niveau waarop het zich manifesteert, altijd op de diepere laag eronder.”

Waar deze moeder mee te maken heeft, is niet alleen haar eigen traumatische geboorte, maar ook de ervaringen erna in het gezin waarin ze opgroeide, waardoor haar eerste oude besluit nog eens dieper is ingeprent en er nog meer gelijksoortige gevolgd zijn.

Inzicht, begrip en compassie

De geboorte van je kind raakt jou dus op meerdere niveaus. Niet alleen dat je moeder wordt, maar het raakt ook aan je eigen geboorte. Daar waar jouw kind reageert vanuit zijn oude besluiten, doe jij dat als moeder natuurlijk ook. Je kind raakt je altijd op die plekken waar er aandacht nodig is, wat er nog geheeld mag worden. En ja, jouw manier van reageren zal dan niet altijd helpend zijn.

De geboorte van je kind raakt jou op meerdere niveaus.

Het goed begrijpen van de geboorte van je kind, en ook je eigen geboorte, maakt dat je compassie kunt gaan voelen voor het gedrag van je kind dat zo moeilijk is soms, omdat het jou zo raakt. Het begrijpen van je eigen geboorte en je oude besluiten maakt dat je compassie kunt voelen voor jezelf, waarom je reageert op je kind zoals je doet. Want zolang je nog reageert vanuit je eigen oude pijn, dan zijn je reacties niet fijn voor je kind. Maar besef, als je het anders zou kunnen doen, dan had je dat wel gedaan.

Inzicht, begrip en compassie zijn de eerste sleutelwoorden.

Nadine Carter geeft in een drieluik vanuit praktijkervaring inzicht over hoe het gedrag van je baby/kind samenhangt met de geboorte. En hoe je dus je kind beter kunt leren begrijpen en kan begeleiden, door inzichten en verklaring van bepaald gedrag. Nieuwsgierig? Lees hier deel 1. Het derde artikel van deze drieluik wordt volgende week geplaatst.

The post Van trauma naar compassie appeared first on OERmoeders van Nu.

‘Ik voel me zo machteloos!’

Een moeder vertelde mij eens in mijn praktijk hoe het voor haar was. Elke keer weer verhalen die me zo diep raken.

‘Als ik mijn kind wegbreng naar school, dan voel ik zijn handje al op het schoolplein verstrakken. Ik weet wat er dan gaat komen, die laat me voorlopig niet los. Niet uit zichzelf in ieder geval. Ik loop, tegen de regels in, mee naar binnen en de juf ziet het ook alweer. Ze neemt hem van me over, ik geef een snelle kus, want anders ziet hij mijn tranen, ik zwaai gauw nog even. Ik zie dat hij op schoot zit bij de juf. En als ik hem weer ophaal zegt de juf eigenlijk altijd dat het na 5 minuten huilen al snel over was. En zo gaat het dus elke dag!’

De moeder keek me moedeloos aan. Ik zag het verdriet in haar ogen. ‘Ik voel me zo machteloos!’ riep ze. Ik zag haar keel verstrakken en ze begon te kuchen. ‘Ik kom er gewoon niet uit, wat ik ook probeer en doe!’ De tranen rolden over haar wangen, in stilte.

De geboorte: het eerste moment dat een kindje zijn moeder loslaat

Ze keek me even verbaasd aan toen ik aan haar vroeg hoe haar kind is geboren. Ik legde haar uit dat geboren worden het eerste moment is dat je als kind zelf een prestatie gaat leveren, je eerste nieuwe stap zet én dat je daarbij dan ook voor het eerst je moeder moet loslaten. Wanneer daar iets misgaat, wordt deze eerste prestatie traumatisch. Het kwartje viel en ze vertelde dat de bevalling heel lang geduurd heeft; anderhalve dag weeën opvangen, hoe zwaar dit was voor haar. En dan beseft ze eigenlijk voor het eerst hoe zwaar het was voor haar kind. En voelt ze voor het eerst de pijn en de machteloosheid dat hij met een tang verlost moest worden en meteen bij haar weggehaald werd, de couveuse in. Dat ze hem niet kon vasthouden. Dat hij dus meteen alleen was. En die pijn kent ze zelf ook. Er werd ineens heel veel duidelijk voor haar.

Je geboorte is je eerste taak in het leven die je volbrengt.

Je geboorte is dus je eerste taak in het leven die je volbrengt. Een geboorte is al een hele opgave op zichzelf, voor een kind, maar wanneer daar complicaties bij optreden wordt het traumatisch. Denk bijvoorbeeld aan een spoedkeizersnede, lange geboorteprocessen, klem zitten in het geboortekanaal, navelstreng om de keel, tangverlossing. Allemaal situaties waarbij paniek, angst en ademnood ontstaan. Dit is te groot voor zo’n klein baby’tje.

Hoe de geboorte doorwerkt als blauwdruk

Al in de buik ervaart en voelt je kindje van alles. Op een diep en onbewust niveau krijgt het gevoelens mee van jou als moeder. Jullie verbinding, indien alles goed is gegaan, is er al meteen vanaf het eerste begin. Lange tijd is jouw kindje volledig aanwezig in jouw veiligheid en warmte, mits er geen zwangerschapscomplicaties zijn. Mocht dat wel zo zijn, dan telt dat zeker ook mee bij de blauwdruk, maar voor nu richt ik me op de geboorte zelf, de traumatische geboorte.

Even terug naar het voorbeeld van de moeder in mijn praktijk. Anderhalve dag weeën, klem zitten en niet zelf geboren kunnen worden omdat haar kindje gehaald moest worden met de vacuümpomp, meteen gescheiden van moeder omdat de couveuse eerst nodig was. Dit is een behoorlijke strijd voor een kind. En met deze manier van geboren worden, zijn mama abrupt moeten loslaten, krijgt dit kindje heel wat boodschappen mee. Deze ervaringen, deze boodschappen maken dat elk kind, zo klein als het is, vanuit het onderbewustzijn een besluit neemt, dat je later als volwassene herkent als je overlevingsmechanismen, die oude patronen waar je zo moeilijk vanaf kunt komen.

Ik legde de moeder in mijn praktijk uit dat haar kind dus tijdens zijn geboorte een (oud) besluit heeft genomen: er was maar één manier voor hem op dat moment hoe hij om kon gaan met wat hij voelde, wat er gebeurde. Hij zat vast en kon er zelf niet uitkomen. De boodschap die daarin zit is bijvoorbeeld ‘je kunt vechten wat je wilt, maar zelf kun je het niet oplossen, je moet verlost worden’. Dat is heel angstig, hij zal in paniek zijn geraakt. Oude besluiten die daar vaak op volgen zijn ‘wat ik ook doe, het heeft toch geen zin’, of ‘ik kan het niet’. Dit soort besluiten zetten zich vast in een lichaam, op een heel diep en onbewust niveau.

Je moet verlost worden, was de boodschap.

In elke taak waar een kind met een traumatische geboorte vervolgens voor staat, elk moment waarbij hij zijn mama moet loslaten, elk moment dat het iets nieuws aan moet gaan, komt hij de gevoelens van zijn geboorte ervaring tegen en dus ook zijn oude besluit, want daarvan weet zijn lijfje nog: ‘dat werkte!’ Hij wordt dus bang, voelt paniek en een kind dat paniek ervaart klampt zich vast aan zijn moeder, aan jou.

Je kind hoeft het niet meer alleen te doen

Dit inzicht maakt dat je al heel anders naar je kind gaat kijken. Wanneer hij zich nu zo vastklampt kun jij ongetwijfeld, als bewuste ouder reageren vanuit dit inzicht. Waarschijnlijk gaf jij je kind toch al niet zomaar meteen af aan de juf, of deed je dat eerst wel, maar sta je daar nu al anders in.

Voor je kindje is het heel fijn om op dit soort momenten te horen dat hij het deze keer niet alleen hoeft te doen. En het is heel helpend, indien jou dat lukt, om net zolang bij je kindje te blijven totdat het toe is aan afscheid nemen van jou. En dat vraagt best veel van jou, zeker wanneer je op tijd moet zijn voor een vergadering bijvoorbeeld.

Het besef dat hij het niet alleen hoeft te doen is helend voor hem en zal maken dat hij langzaam stapjes durft te gaan zetten in het loslaten. Loslaten is dan niet meer hetzelfde als kwijtraken, zoals toen, maar een durven gaan onderzoeken binnen jouw veiligheid.

Jij hoeft het ook niet alleen te doen

In de twee artikelen die nog volgen, ga ik dieper in op hoe jij geraakt kan worden door je kind en hoe je de geboorte kunt helen. Wil je niet wachten, ben je geraakt en voel je dat het nodig is om zelf te weten wat jouw kindje heeft ervaren tijdens zijn geboorte? Neem dan contact met me op.

Nadine Carter geeft in een drieluik vanuit praktijkervaring inzicht over hoe het gedrag van je baby/kind samenhangt met de geboorte. En hoe je dus je kind beter kunt leren begrijpen en kan begeleiden, door inzichten en verklaring van bepaald gedrag. Nieuwsgierig? Lees hier deel 2. Het derde artikel van deze drieluik wordt volgende week geplaatst.

The post Inzicht in jouw geboorte appeared first on OERmoeders van Nu.