Voor sommigen is dit misschien ondenkbaar, maar het kan echt. Ik ben zelf twee keer bevallen met hypnoBirthing en mindfulnesstechnieken en dat heeft geresulteerd in hele mooie, en bijzondere bevallingen. Tijdens mijn bevallingen was ik gefocust en relaxed en kijk zeker niet terug op een extreem pijnlijke gebeurtenis. Sterker nog, het is het mooiste en meest bijzondere dat ik ooit heb meegemaakt!

Ik heb er wel wat voor moeten doen.

Nu is mij dit niet zomaar komen aanwaaien. Ik heb er wel wat voor moeten doen. Het begon eigenlijk met de realisatie dat ik tijdens mijn zwangerschap veel negatieve bevallingsverhalen om mij heen hoorde. Ik besloot dat ik deze niet meer wilde aanhoren omdat het mij alleen maar bang maakte voor de bevalling. Mijn wens was om relaxed te bevallen.

Ik ging op zoek naar positieve geboorteverhalen en werd door een vriendin van mij gewezen op de HypnoBirthing methode en filosofie van Marie Mongan. Dit was echt een eyeopener voor mij. HypnoBirthing is gebaseerd op de gedachtegang dat de bevalling net zo’n natuurlijk proces is als de zwangerschap en een vrouw tijdens de bevalling vooral rustig en ontspannen moet blijven zodat het lichaam de baby kan baren.

Het hormoon endorfine is 2 keer zo sterk is als morfine.

Als een vrouw die ontspanning tijdens de bevalling kan behouden zal het lichaam endorfinen aanmaken. Dit hormoon is 2 keer zo sterk is als morfine. Het zorgt er tijdens de bevalling voor dat je de druk die op je baarmoedermond ontstaat als de baby geboren wordt aankunt en dit niet als een extreem pijnlijk ervaart. Deze gedachtegang is niet zomaar verzonnen maar jarenlang onderzocht door de Engelse verloskundige Grantley Dick Read.

Het grote probleem dat ervoor zorgt dat de bevalling voor sommige vrouwen wel een pijnlijke en soms traumatische gebeurtenis is heeft grotendeels te maken met ANGST. Dit zorgt er namelijk voor dat je lichaam geen endorfinen kan aanmaken en vooral adrenaline aanmaakt. Dit veroorzaakt stress wat ertoe leidt dat je verkrampt en je baarmoederspieren niet goed met elkaar kunnen samenwerken om de baby geboren te laten worden. Het geboorteproces wordt hierdoor vertraagd en de blokkade van de baarmoederspieren doet veel pijn. Deze theorieen van Grantley Dick Read zijn best begrijpelijk maar helaas zit veel angst voor de bevalling in ons onderbewuste. We hebben het soms niet eens door.

Door angst kan je lichaam geen endorfines aanmaken.

Nu komt de ‘Hypno’ uit HypnoBirthing. Marie Mongan was hypnotherapeut en besloot zelfhypnose technieken te gebruiken om vrouwen weer vertrouwen te geven in hun lichaam en tijdens de bevalling geconcentreerd en rustig te kunnen blijven. Het gebruik van zelfhypnose bleek goed te werken en de hypnobirthing methode werd een wereldwijd succes.

Wat mij ook erg aansprak van de Hypnobirthing methode en het gedachtengoed van Grantley Dick Read was dat zij beiden een cursus hadden ontwikkeld die je samen doet met je partner en waarin wordt benadrukt dat je de bevalling samen doet en de rol van de partner erg belangrijk is. De partner bewaakt vooral het natuurlijke geboorteproces en helpt de vrouw om zich veilig te voelen en ontspannen te blijven.

De partner bewaakt vooral het natuurlijke geboorteproces.

Voor mijn eigen bevallingen heb ik hypnobirthing technieken gebruikt en heb hier ook wat mindfulness technieken aan toegevoegd. Na mijn twee relaxte bevallingen heeft mijn verloskundige gevraagd of ik dit niet wilde overdragen aan andere vrouwen. Dat leek me eigenlijk wel leuk en een mooi streven. Na een training in Engeland heb ik de cursus ‘Relaxed Bevallen met hypnobirthing en mindfulness’ opgezet en geef dit nu al een aantal jaren. Ik heb ondertussen gezien dat niet alleen ik maar ook de vrouwen die ik heb begeleid prachtige en relaxte bevallingen kunnen hebben zonder angst en extreme pijn.

Dit heeft mij geïnspireerd om hier een boek over te schrijven. Vooral omdat ik nog een concreet en praktisch Nederlands boek over hypnoBirthing en mindfulness bij de bevalling miste. Ik besloot dit zelf te schrijven en al mijn ervaring en expertise in dit boek te verwerken. In 2017 heb ik het boek ‘Ik ga Relaxed bevallen’ uitgebracht. In 5 stappen beschrijf ik hoe je relaxed kunt bevallen en wat je daarvoor moet doen. Hierin heb ik ook de technieken van Grantley Dick Reed en Marie Mongan verwerkt, maar zelf ook nog wat toegevoegd over mindfulness en het loslaten van angst voor pijn. In het laatste deel van het boek staan een aantal geboorteverhalen zodat je kunt zien hoe het in de praktijk werkt.

Ik hoop dat ik jou als (zwangere) vrouw erop heb kunnen wijzen dat een bevalling niet persé een hele pijnlijke en stressvolle gebeurtenis hoeft te zijn maar een bijzondere ervaring die je nooit meer zal vergeten.

Vind je het leuk om hier meer over te lezen of heb je interesse in het boek kijk dan op www.relaxedbevallen.nl

The post Relaxed bevallen met hypnobirthing & mindfulness appeared first on OERmoeders van Nu.

Huh?! Dacht ik dat nu echt? Nee… Ik wist het.

Tweestrijd

En toen ontmoette ik hem, nog geen drie maanden later. Ik zag hem en ik wist dat hij de vader van mijn kind zou worden. Huh?! Dacht ik dat nu echt? Nee… Ik wist het. Weer drie maanden verder was ik zwanger van mijn eerste kind. Echt genieten lukte niet de eerste weken. De misselijkheid begon tegelijk met mijn eerste (tijdelijke) baan als docente Nederlands op een middelbare school. Stuiterende pubers + spelling en grammatica uitleggen + misselijkheid = bij thuiskomst na de wc rennen en de spanning en stress van alles en iedereen er uitspugen. Niet aan te raden. Ik kwam in een tweestrijd terecht. Mijn hoofd vond dat ik iets nuttigs moest doen met mijn leven: studeren, werken, carrière maken en daarna wellicht ooit eens kinderen, terwijl mijn gevoel mij probeerde duidelijk te maken dat ik alles mocht loslaten wat mij niet meer diende, dat ik mij volledig mocht gaan richten op mijn zwangerschap en bevalling. Lastige keuze! Of misschien viel het wel mee.

Ik visualiseerde mijn bevalling en schilderde hier kleurrijk naartoe.

Herboren

Ik hoor het mijn antroposofische huisarts nog zo zeggen: “Soms heb jij plannen voor het leven en soms heeft het leven plannen voor jou.” Deze woorden nam ik dankbaar tot mij en hielpen me de tweestrijd tot een einde te brengen. Rond zes maanden zwangerschap stopte de baan voor de klas en kon ik eindelijk helemaal zakken in mijn lijf, in de rust, in de overgave… Met zeven maanden zwangerschap ben ik helemaal radicaal ‘naar binnen’ gegaan: ik trok de stekker eruit en leefde een maand lang ‘unplugged’. Geen telefoon, geen internet, geen krant – tv was er sowieso al niet – en vooral veel met mijzelf en de baby in mijn buik zijn. Ik begon toen te schilderen van binnenuit. Ik visualiseerde mijn bevalling en schilderde hier kleurrijk naartoe. En na een prachtige bevalling voelde ik mij als herboren. De kracht die ik ervoer tijdens het baren heeft diepe indruk op mij gemaakt. Ik voel sindsdien zoveel respect voor alle vrouwen die dit voor mij hebben gedaan, die dit nog gaan doen, voor ons lichaam die dit allemaal kan dragen en voor de aarde die ons deze ervaringen schenkt. Ik kan niet anders dan een diepe buiging maken voor mijn oma, mijn  moeder, mijn kinderen, mijzelf en voor jou. Als ik een ding heb geleerd dan is het wel om mijn leven in de handen van het universum te leggen. Vol overgave ben ik in het moederschap gestapt en inmiddels heeft het mij vier prachtige, eigenwijze dochters geschonken. Het is zeker hard werken, maar oh zo zalig. Ik beweeg met de stroom mee. Hoe beweegt jouw oerstroom?

The post Over de oerstroom van het leven… appeared first on OERmoeders van Nu.

Regelmatig hoor ik van vrouwen die graag thuis willen bevallen, maar toch voor de zekerheid van het ziekenhuis kiezen. “Dan ben ik tenminste meteen op de goeie plek als er iets mis gaat”. Natuurlijk is dat waar in sommige situaties. Alsnog vervoerd moeten worden naar het ziekenhuis tijdens je bevalling lijkt me heel naar. Ik denk alleen dat het ziekenhuis ook heel veel situaties creëert waardoor het mis gaat.

Wat is er nodig voor een mooie en goede bevalling?

In mijn ogen zijn dat vertrouwen en een hele hoop hormonen. Het vertrouwen in je eigen lichaam en je kindje. Het lichaam is duizenden jaren geëvolueerd om de soort in stand te kunnen houden, het doet niet zomaar iets.
Verder heb je oxytocine nodig, naast nog een hele cocktail van andere hormomen. Nu hou ik niet zo van het versimpelen van ingewikkelde dingen als hormonen, maar ik doe het toch: Oxytocine is ook wel het ‘knuffelhormoon’. Je maakt het aan als je lekker aan het vrijen bent, op een fijne manier aangeraakt wordt, of je heel vertrouwd voelt. Dit hormoon tiert tijdens een bevalling welig door je lijf en zorgt voor progressie tijdens je bevalling. Het zorgt (mede) voor een goeie ontsluiting.

Jij weet als geen ander wat je voelt. Bij je eerste kind heb je alleen nog geen ervaring, dus een ervaren vroedvrouw of verloskundige die rustig op de achtergrond aanwezig is en stuurt als jij dat nodig hebt is fantastisch. Of op de voorgrond aanwezig is, als je wat vertrouwen van buitenaf nodig hebt, omdat je het zelf ineens heel eng vind of overweldigd bent. Een vrouw die jouw neus liefdevol de goeie richting weer opdraait, je eraan herinnert dat je heel goed bezig bent en dat dit is hoe het hoort te gaan. Ook al is het intens en misschien pijnlijk en eng. Dit vind ik een zoveel beter idee, dan om een spuit met wee-opwekkers in je been te zetten.

Als de ontsluiting stopt

Een voorbeeld van de rol van oxytocine: Als je plotseling een ambulance in moet, is de kans minimaal dat je daarin zal bevallen. Jouw lichaam (wijs als het altijd is), zal meteen de productie van oxytocine stopzetten en zeggen: het is niet niet veilig, stop de persen! Wanneer ontsluiting niet vordert, is het een goed idee om de moeder te helpen. Er is een kans dat ze zich angstig of onveilig voelt. Er is iets dat haar oxytocine aanmaak in de weg staat. Je kunt dan verschillende dingen proberen om haar te helpen:

• Humor (misschien beter overlaten aan de man of vriend). Door te lachen maak je oxytocine aan. Ook al is het maar een klein lachje. Relativeren dus…

• Vragen of er iets is waar ze zich nog zorgen over maakt, of over heeft gemaakt de afgelopen weken. En dat ze nu kan vertellen, als er iets is wat er van haar schouders moet.

Toen een doula dit aan een vrouw vroeg, zei de vrouw dat ze diep in haar hart bang was dat haar vriend niet bij haar zou blijven, waardoor ze het moeilijk vond hem in deze intieme situatie te vertrouwen. Doula en vriend hebben toen niet de hele relatie even de revue laten passeren, maar heel liefdevol haar haar angst laten uitspreken en haar gerustgesteld. Hierna kwam de ontsluiting weer op gang.

• Strelen, zoenen of knuffelen. Een vrouw kan veel angst voelen voor het onbekende en heftige van een bevalling. De oxytocine kan weer gaan stromen als ze zich weer geliefd en veilig voelt. Het kan zo simpel zijn ?.

De hormonenexplosie meteen na de geboorte + de hechting

Na een natuurlijke geboorte barsten zowel jij als je kindje van de hormonen. Zulke hoge concentraties zul je niet snel meer meemaken in je leven. Meteen na de geboorte is het heel belangrijk om je kind bij je te houden, op je blote huid. Het eerste gezicht wat je kind ziet terwijl deze cocktail van hormonen door zijn kleine lijfje raast, zal hij inprenten. Dit gezicht is voor hem bekend vanaf dat moment. In sommige gevallen is het zo dat de man het kindje aangepakt heeft en dat het kind de man dus ingeprent heeft. De man kan dan in de weken die volgen soms het kind beter troosten dan de moeder. Dit is verder prima, maar wel opvallend! Verder doen die hormonen in het lijf van jou en je kind allemaal prachtig werk: Het stilt jullie pijn, het maakt jullie hyperalert en klaar om smoorverliefd op elkaar te worden. Meteen na de geboorte genieten van deze minuten durende rush, dus. Jullie nemen elkaars geuren voor altijd in elkaar op, voelen elkaars huid en worden smoorverliefd. Misschien moet je wel een paar nachtjes bijslapen om deze blijdschap te kunnen voelen, omdat je helemaal uitgeput bent.

8 Redenen om niet in een ziekenhuis te bevallen

1. De kans dat je oxytocine en andere hormonen goed gaan stromen is veel groter in een plek waar jij je veilig voelt. Op een plek met zacht licht en misschien muziek, kaarsen, een fijn bed, een bad en de personen van wie je houdt. In een ziekenhuis heb je toch vreemde in- en uit lopend personeel.
2. Er wordt bevallen op de klok. Je hebt zoveel tijd voor de verschillende fases in je bevalling. Komt de ontsluiting niet op tijd? Dan volgt er een ingreep (bijv. toucheren, wat de oxytocineproductie nog verder kan doen afnemen, of het gebruik van wee-opwekkers, waardoor de pijn van de weeën heviger wordt en er vaak een waterval aan volgende ingrepen volgt).
3. De hormonencocktail die na de geboorte door je lijft raast zorgt voor de hechting en de inprenting. Dit kan makkelijk verstoord worden. De baby wordt vaak niet meteen, maar wel snel gepakt door de verpleegkundige, om gewogen te worden en andere dingen te doen die zo ontzettend kunnen wachten. Wat is nou belangrijker dan dit moment? Verstoring tijdens dit moment kan in de weken daarna ook zorgen voor een gevoel bij de moeder van ‘is dit het nou’? Het proces van razendsnel verliefd worden op je baby op het moment dat al die hormonen door haar lijf stroomden, kan dan onderbroken geweest zijn. De hechting vind dan langzamer en moeizamer plaats. Natuurlijk komt het wel. Alle moeders zijn in het begin uitgeput, maar als je je toch smoorverliefd voelt, kost het allemaal wat minder moeite.
4. Het persen wordt gestuurd van buitenaf. Als je perst wanneer je geen perswee hebt, dan heb je veel meer kans op uitscheuren. Je lichaam doet niet zomaar wat. Als je een perswee voelt en dan meeperst is de kans op inscheuring kleiner. Er zijn zelfs vrouwen die niet actief persen, maar het kind gewoon laten komen. Ik heb te weinig ervaring om hier iets over te kunnen zeggen, maar als iemand dit laatste geprobeerd heeft, hoor ik het graag in de reakties.
5. Er gebeuren dingen die jouw vertrouwen kunnen schaden en zeker niet altijd nodig zijn: ik heb het over getoucheerd worden, jou op je rug leggen, terwijl je misschien een andere houding wilt aannemen, etc. Je wordt geleefd door zogenaamde experts. De onderhuidse boodschap die afgegeven wordt is: Een bevalling gaat buiten jou om, lever je maar over aan ons, experts. Dit is het ontkrachten van de vrouwelijke wijsheid en vertrouwen in haar eigen lichaam. Je lichaam doet niet zomaar wat. Het is altijd gericht op overleven.
6. Je wordt vaak horizontaal gelegd. Ik zeg 1 ding: zwaartekracht. Er is een fase waarbij het hoofdje van de baby, de bilnaad wat uitrekt, omdat het daar zo dicht langs komt. Moet je eens voorstellen hoe moeilijk dat gaat als jij met je volle gewicht op je billen ligt. De reden om jou neer te willen leggen is o.a. ten gunste van het personeel. Ze hebben goed zicht. Het is zelden in het belang van jou en je kind.
7. Bovenal: de basishouding in een ziekenhuis is er 1 van risico’s en wantrouwen in het lichaam. Een focus op wat er allemaal fout kan gaan. Het lichaam wordt mechanisch behandelt; als je weeën niet op gang komen, dan krijg je wee-opwekkers. Die verergeren de pijn van de weeën, waardoor je naar een ruggenprik gaat verlangen. Door de ruggenprik nemen je weeën weer af en heb je weer wee-opwekkers nodig. Ook snij je zo het contact met je gevoel en de mogelijkheid om samen te werken met je kindje af. Jouw kindje wordt niet passief naar buiten gewerkt. Het werkt ook keihard met jou mee: Het geeft jouw lichaam een seintje wanneer hij er klaar voor is om geboren te worden. Je vliezen breken dan. Ook duwt het 1/3 van zijn bloed de placenta in om zich klein te maken om door het geboortekanaal te passen.
8. De navelstreng wordt heel snel doorgeknipt of afgeklemd. 1/3 van het bloed van de baby blijft dus in de placenta achter, waardoor de baby start met bloedarmoede. Dat kan beter. Gewoon de placenta er aan laten zitten en uit laten kloppen dus. Behalve dat het bloed weer terug kan stromen naar de kleine, kunnen ook de tornehoge hormoonspiegels zich weer normaliseren. Dit heet een lotusgeboorte. Het teveel aan bepaalde hormonen kan rustig afvloeien naar de placenta. Mijn vriend en ik hebben gewoon de schaar aan de verloskundige gevraagd. Zij kon dan lekker naar huis en wij hebben uiteindelijk een uur of 4 gewacht en toen met z’n 2-en in alle rust de placenta doorgeknipt.

Waar je ook voor kiest, onthou altijd: Jij bent de baas, ook in het ziekenhuis! Als iets niet goed voelt, vertrouw daar dan op en laat van je horen.

The post Een mooie bevalling…beleef je thuis. En 8 redenen om niet in een ziekenhuis te bevallen. appeared first on OERmoeders van Nu.

De natuurlijke keizersnede. Ik vind het niet echt een juiste benaming. Een keizersnede is immers verre van natuurlijk. Het is een fikse ingreep. De natuur doet op een of andere manier niet goed zijn werk waardoor medisch ingrijpen noodzakelijk is.

Maar wat is het eigenlijk?
De natuurlijke keizersnede is een keizersnede waarbij de moeder door middel van een gat in het laken mee kan kijken met de geboorte van haar kind. Je kunt je kind dus uit je buik zien komen. Bij sommige natuurlijke keizersnedes laten ze het kindje zelf uit de buik klimmen. Na een onderzoek op te tafel naast het hoofd van de mama mag de baby bij mama op de borst liggen. Het is zelfs mogelijk om borstvoeding te geven!

Ik heb drie kinderen gekregen. Alle drie met een keizersnede. Mijn oudste is gehaald met een spoedkeizersnede. Hij had het niet fijn meer in mijn buik. Na een hele poos in de weeën te hebben gezeten was dat zo’n teleurstelling. Ik had het gevoel dat mijn lijf me in de steek liet. Maar veel tijd om er over na te denken was er niet. Het kindje moest er uit. NU! Deze keizersnede was verre van natuurlijk. Er was haast, maar de natuurlijke keizersnede had zijn intrede ook nog niet gedaan binnen mijn ziekenhuis. En ik had me er nog nooit in verdiept. Ik was er niet vanuit gegaan dat ik met een keizersnede ging bevallen.

Voor ik het wist lag ik, platgespoten met allerlei medicijnen, op de operatietafel. Ik zag niks, alleen een groot blauw laken voor mijn neus. Ik voelde me naar van alle medicatie. Mijn bloeddruk dipte en ik voelde de gynaecoloog heel hard op mijn buik drukken. Het deed geen pijn, maar het voelde ook niet bepaald prettig. Na een poosje hoor ik gehuil en zie ik mijn kindje boven het doek zweven. Hij wordt naar de onderzoekstafel gebracht. Ik huil omdat hij huilt. Opluchting; Hij doet het! Ik wil hem zien, maar het lukt niet. Er staan heel veel mensen om hem heen en er is niemand die rekening houdt met mij. Niemand die zich bedenkt dat ik mijn kindje ook heel graag wil zien. Als alle onderzoeken gedaan zijn mag hij, ingewikkeld in doeken, mij een kusje brengen. De operatiekamer is te koud. Hij wordt weggereden in een couveuse, mijn man hobbelt er achter aan. Ik blijf achter op de ok. Ik moet nog gehecht worden. Na ongeveer een half uur ben ik dichtgenaaid (het klinkt oneerbiedig, maar zo voelde het voor mij) en mag ik naar de uitslaapkamer. Daar wordt gebeld naar de verloskamers om te vertellen dat mijn man mijn kindje mag komen brengen. Ik krijg mijn kindje gewassen en in de kleren bij me. Borstvoeding moet wachten om redenen die mij nu nog niet bekend zijn. Je kunt je voorstellen dat ik dit niet prettig vond. Ik wou mijn kindje, maar dat mocht niet. Daar kwam bovenop dat mijn kindje direct na de bevalling heel erg ziek werd; hersenvliesontsteking. Hij moest de couveuse in. Ik heb de eerste hechting zo verschrikkelijk gemist (en hij ook) dat we al snel besloten dat, mocht er ooit weer een kindje komen, dit anders moest.

Toen ik weer in verwachting was en ik wist dat de kans op weer een keizersnede behoorlijk groot was ben ik me gaan verdiepen. Ik kwam op de natuurlijke keizersnede. Ik besprak dit met mijn verloskundige die behoorlijk huiverig reageerde. Zij stuurde me door naar mijn gynaecoloog. Ik wist inmiddels al dat er een aantal ziekenhuizen in Nederland waren die deze ingreep deden en ik was van plan om dan daar te gaan bevallen. Ik wou perse de gentle sectio. Ik heb dit ook zo met mijn gynaecoloog besproken. Mijn gynaecoloog werd echter enthousiast. “Dit gaan we doen” vertelde ze mij!

Mijn tweede keizersnede was gepland. Om bepaalde redenen kon ik toch niet vaginaal bevallen. Het was goed, ik had nu tijd om aan het idee te wennen. In alle rust werd ik de ok binnen gebracht, tijdens het zetten van de ruggenprik voelde ik me even heel naar en wou ik dat mijn man er bij was, maar verder was de sfeer heel ontspannen en vrolijk. Er werden grapjes gemaakt en iedereen was klaar voor de op handen zijnde geboorte. De ok was warmer dan normaal, speciaal voor de baby. Ik had al mijn wensen nogmaals duidelijk doorgegeven en ik was er klaar voor. Op het moment suprême werd het doek geopend en kon ik mijn kindje uit mijn buik gelift zien worden. Wauw!!! Na een heel kort onderzoek kwam hij bloot bij mij liggen. Ik kon zelfs borstvoeding geven. Ik genoot met volle teugen en vergat bijna dat ik op de operatietafel lag. Ik snuffelde aan zijn haartjes, keek ik zijn verbaasde oogjes en was wederom verliefd. Hij mocht bij me blijven liggen en we werden samen naar de uitslaapkamer gereden. Het contact bleef. Op een gegeven moment kreeg mijn man de kans om te knuffelen met ons ukje omdat de ruggenprik bij mij iets te snel was uitgewerkt, maar mijn kindje was bij mij in de buurt. Dat was voldoende.
Op de uitslaapkamer lieten de verpleegkundigen ons zo veel mogelijk met rust. We konden samen bij komen en kijken naar ons nieuwe wondertje. De placenta werd op mijn verzoek bewaard en deze mochten we nog bekijken. Ik mocht zelf mijn kindje aankleden toen ik daar klaar voor was (een dag later) en tot die tijd lag hij in doeken. Mijn man mocht blijven slapen zodat we het eerste contact en de eerste hechting samen aan konden gaan. Een hele andere ervaring. En dat met maar anderhalf jaar tijd er tussen. Zo snel kan het veranderen.

Mijn derde keizersnede verliep weer anders. Nóg meer heb ik mijn man erbij betrokken. Hij was erbij tijdens de ruggenprik. Hij bleef constant bij het kindje. Het was wederom een prachtige ervaring.

Mocht je ooit moeten bevallen door middel van een keizersnede dan raad ik je deze manier echt aan. Veel mensen lijkt het eng, maar je ziet de snede niet. Je ziet enkel je kindje uit je buik om hoog komen. Ik vond dat heel belangrijk voor de hechting. Om te zien dat hij echt uit mijn buik kwam. Dat het echt mijn kindje is. Je kunt het met je gynaecoloog bespreken, nog niet ieder ziekenhuis doet dit standaard. Al wordt het wel steeds normaler! Dat is een mooie ontwikkeling, maar uiteraard blijft een natuurlijke bevalling optie nummer 1.

The post Een natuurlijke keizersnede?! appeared first on OERmoeders van Nu.