Mijn moederhart huilt en ik mis haar.

Dit keer zonder mij, zonder haar ouders. We zijn de strijd tegen de reflux verloren. Het ging niet meer. Eén tot twee weken zou ze daar moeten verblijven. Ze hanteren het onrustige baby protocol. Dat betekent dat ik niet mag slapen naast haar.

Moederhart

Het voelt zo tegennatuurlijk, zo tegen alles waarin ik in geloof. Mijn moederhart huilt en ik mis haar. Een oceaan vol tranen hoor ik op de radio en midden in de supermarkt laat ik mijn tranen gaan. Wat anderen daarvan vinden interesseert me nu op dit punt helemaal niets. Dit is niet ok! Dit voelt helemaal niet ok. Ik doe het voor haar, al lijkt dat zo vreselijk tegenstrijdig. Voor het gezin om rechtop te blijven staan.

Was het vrijwillig? Nee natuurlijk niet. Het was de huisarts die zei: “Rebecca dit gaan we nu doen. Dit heeft al te lang geduurd, laat haar opnemen en de artsen hun werk doen”. Ik voelde me zo wanhopig en dood- en doodmoe. Ik stemde huilend in.

Vasthouden of loslaten

Maar nu, wat moet ik nu? Mijn dochter ligt in Almelo en ik ben hier in de Lidl in Hengelo. Het winkelwagentje bevat weliswaar enkele producten, maar het vult zich niet met de maxi cosi. Ik wil hier niet zijn. Ik voel het in al mijn vezels. Ontredderd stuur ik de wagen richting de kassa. Ik moet hier weg en zo snel mogelijk met de auto richting Almelo.

Een baby hoort bij haar moeder.

Is dit het dan denk ik, terwijl ik eindelijk de afstand tussen mij en mijn dochter verklein. Moet ik loslaten? Loslaten van mijn visie. Loslaten van mijn angst dat ze onveilig hecht. Loslaten om koste wat het kost bij haar te zijn. Kan ik dat? Wil ik dat? Het liefste haal ik haar op en neem ik haar mee naar huis. Een baby hoort bij haar moeder.

Experts

Ik zie dat kleine meisje voor mij in dat babybedje in die grote steriele ziekenhuiskamer en begin opnieuw te snikken. Ik heb het gevoel dat ik mijn verstand verlies. Dat ik mijn haren uit mijn hoofd ga trekken van verdriet. Als ik er nu op kon vertrouwen dat de artsen mij serieus nemen en werkelijk koemelkallergie als ware oorzaak van haar reflux gaan onderzoeken, dan kan ik nog enigszins vrede hebben met de situatie. Maar dat vertrouwen is er niet. Zeker niet sinds ze mij de laatste keer een slaapplan als redmiddel hebben voorgeschoteld.

In de avond word ik door de pedagogisch medewerker aangesproken. “Het lijkt me beter om naar huis te gaan en je rust te pakken. We doen dit immers ook om de ouders te ontlasten”, zegt ze met enige dwang in haar stem. Ik vertel haar dat ik zoveel mogelijk bij mijn dochter wil zijn en dat ik toch echt niet in staat ben om te rusten thuis. Sterker nog ik trek mijn haren uit mijn hoofd. De blik van de pedagogisch medewerker spreekt boekdelen. Of ik misschien met een maatschappelijk werker wil praten?! Steeds meer ervaar ik dat onze opvattingen van elkaar verschillen en ik voel mij erg alleen in het grote ziekenhuis.

Ze benadrukt nog wel dat ik een moeder ben met wel erg veel moedergevoel.

Openbaring

De volgende dag word ik wakker en zie ik het glashelder. Vandaag halen we haar op. Geen dag langer meer! Anders moet ik op de paaz-afdeling worden opgenomen en dan zijn we nog veel verder van huis. Mijn man sputtert eerst nog wat tegen uit angst voor dat wat het met ons gezin kan doen. Echter, ik verzeker hem ervan dat ik dit met een heldere geest besluit. I can see clearly now the rain has gone! Hij ziet mijn vastberadenheid en kent mij nu lang genoeg, deze moeder accepteert geen nee. Een flinke vent die mij nu tegenhoudt.

We rijden samen met onze zoon naar het ziekenhuis. We vragen ons sterk af hoe de arts en pedagogisch medewerker zullen reageren, maar in mijn hoofd heb ik het hele verhaal al klaar.

Moedergevoel

Daar ligt ze dan, onze kleine schat. Ze is veranderd na drie dagen. Ik zie het in haar ogen. Niemand ziet dat behalve ik. Snel trek ik haar uit haar bedje, ondanks de reglementen. “We nemen je weer mee naar huis lieve schat”. Ik druk haar stevig tegen mij aan en voel dat het goed is.

Ik heb mijn moederinstinct weer teruggevonden.

Verbouwereerd komt de pedagogisch medewerker binnen, maar ik geloof dat ze het al ziet. Veel hoeven we niet uit te leggen. Ze benadrukt nog wel dat ik een moeder ben met wel erg veel moedergevoel. Alsof zoiets te meten is. Ik verbaas mij dat ik kennelijk geen ‘doorsnee moeder’ ben in haar ogen.

Ik voel me trots en rijk als we in de auto terugrijden met twee kinderen op de achterbank. Trots dat we hebben gevochten voor onze dochter en ondanks elk medisch advies ons gevoel bleven volgen. De opname was een eye opener voor ons. Helaas geen erkenning binnen het medische circuit, maar mijn gezonde verstand en bovenal mijn moederinstinct heb ik weer teruggevonden.

Roze wolk

Wat een bijzondere reis maken we zo samen, lieve kleine schat. Geen reis op een mooie roze wolk, maar wel een die mij in staat stelt de energetische verbinding tussen jou en mij te versterken. De antwoorden die heb ik niet van de artsen nodig. Ik hoef alleen maar goed naar jou te luisteren en te vertrouwen op mijn intuïtie.

Ik hoef alleen maar goed naar jou te luisteren en te vertrouwen op mijn intuïtie.

The post Een oceaan vol tranen appeared first on OERmoeders van Nu.

In het ziekenhuis nemen ze ons wel serieus, was toen nog mijn naïeve gedachte.

Mamatras

Nachtenlang fungeerde ik als ‘mamatras’. En hoewel het goed voelde dat ik mijn dochter troost kon bieden door rechtop met haar op mijn borst te slapen, voelde ik ook dat ik dit niet nog enkele weken vol zou houden. Zelf hadden mijn man en ik de diagnose verborgen reflux gesteld. Echter, de geluiden die onze dochter maakte waren zo beangstigend dat wij ons afvroegen of er niet nog meer aan de hand was. Meerdere keren heb ik haar in bed aangetroffen, terwijl ze leek te stikken in dat wat bij haar omhoog kwam, maar niet verder dan haar keel. In het ziekenhuis werd Faya aan een monitor gelegd, waar haar zuurstof en hartslag werd gemeten. We worden serieus genomen, was toen nog mijn naïeve gedachte.

Slaapplan

Al gauw kwam ik erachter dat de monitor werd aangesloten om mij als moeder gerust te stellen en niet om serieus naar haar waarden te kijken en haar ongemak te verklaren. De dag dat de pedagogisch medewerker van het ziekenhuis bij mij kwam om mij het slaapplan toe te lichten, ontwaakte ik uit mijn naïeve toestand. You say what? Een slaapplan voor baby’s? Van 5 weken? Dat meen je niet…

Volgens de pedagogisch medewerkster was het heel eenvoudig. Alles stond in het document van twee A4. Ik kreeg het mee als naslagwerk voor thuis. Waar het op neer kwam was dat je je baby laat huilen voor 5 minuten, daarna mag je komen om te troosten. Dit doe je drie maal en bij de vierde keer mocht je je kindje oppakken om daarna weer terug in bed te leggen tot de volgende voeding. Het troosten houdt daarbij in dat je een hand op het hoofdje legt en een hand op het buikje en ergens moest je ook nog de gelegenheid vinden om het speentje in het mondje te drukken en vast te houden. Het was dat ik oververmoeid was van de slapeloze nachten, waardoor ik haar niet ter plekke heb verteld waar het gat van de deur was.

Een slaapplan? Voor baby’s van 5 weken? Ik ontwaakte uit mijn naïeve toestand.

Ongeloof

Ik luisterde, totaal verbouwereerd, dit kan toch geen advies vanuit het ziekenhuis zijn? Mijn kind heeft ongemak, pijn. Ze huilt omdat ze niet anders kan dan zo aan te geven dat ze zich niet goed voelt. Deze signalen neem ik serieus. Haar huilen negeren en haar middels een slaapplan leren dat ze niet gehoord en gezien wordt als ze pijn heeft (ook al zijn het steeds maar 5 minuten), vind ik zeer kwalijk.

Volgens de pedagogisch medewerkster zou er na twee a drie weken een duidelijk effect zijn. “Ja ze weet dan inmiddels wel dat er niet naar haar wordt omgekeken als ze huilt”, was mijn reactie. Ik kreeg sterk het gevoel dat ik in een hokje werd gedrukt. Het hokje ‘moeder van een huilbaby’ en dan gaat er maar een lade open, met maar een protocol en dat is het onrustige baby protocol waarbij het slaapplan wordt toegepast.

“En de hechting dan?”, gooide ik er voorzichtig uit, niet meer wetende wat ik hiervan moest denken. Maar volgens deze pedagogisch medewerkster kon dat geen kwaad. Sprakeloos was ik toen ze weer vertrok. Behoorlijk twijfelend aan mijn eigen visie op opvoeding belde ik mijn vriendin. Dankzij haar kreeg ik weer grip op de situatie en wist ik dat ik dit protocol thuis in de prullenbak zou gooien.

Luisteren naar je lichaam

Ik geloof in luisteren naar je lichaam, luisteren naar je gevoel. Dat betekent dat ik gevoelens serieus neem en dat mijn gevoel er ook werkelijk mag zijn. Dit wil ik mijn kinderen ook meegeven. Gevoelens mogen getoond en/of geuit worden. Het onderdrukken van de noodkreten van mijn dochter middels een slaapplan staat daar haaks op. Ik wil haar juist leren dat als zij mij nodig heeft ik er voor haar ben. En als zij pijn heeft of ze voelt zich onveilig dat ze mij altijd hiervoor mag roepen. Huilen is nu het enige wat ze kan.

Mijn dochter weet heel goed wanneer ze moe is. Niet op de klok, maar volgens haar eigen ritme.

Daarnaast houdt het slaapplan in dat kinderen volgens een bepaald ritme en regelmaat MOETEN gaan slapen. Wij als volwassenen leggen in mijn optiek dan wat op. Ook het aanvoelen van de behoefte om te slapen is afstemmen op je lichaam. Ik geloof dat mijn dochter heel goed weet wanneer ze moe en uitgerust is. Ik hoef alleen maar naar haar te kijken. Is ze moe, dan leg ik haar in bed. Niet volgens de klok, of het ritme van mogelijk miljoenen andere baby’s, maar volgens haar eigen ritme. En zo vormt zich een persoonlijk slaapplan, afgestemd op de behoeftes van mijn dochter. Iets wat ons veel beter past!

The post You say what? Een slaapplan voor baby’s? appeared first on OERmoeders van Nu.

‘Vertrouwen is weten met je hart’

Koemelkallergie

“Tom, call me crazy, maar ik denk toch echt dat het aan de voeding ligt dat ze zo onrustig is”, zeg ik terwijl het huilen me nader staat dan het lachen. Mijn man kijkt me enigszins bedenkelijk aan, omdat we net van de kinderarts te horen hebben gekregen dat de kans op koemelkallergie maar 2% zou zijn. Volgens hem is het niet aannemelijk dat onze dochter bij die 2% hoort. Ik richt mijn blik op Faya die nu heerlijk na een lange wandeling in de maxi cosi ligt te slapen en vraag me af wat maakt dat ik dat zo sterk voel.

Ik denk aan mijn moeder die mij al enkele keren heeft gevraagd “Rebecca, heb jij het idee dat er nog meer met haar aan de hand is behalve reflux?”. “Ja, maar het is puur een gevoel, nergens op gebaseerd”, zei ik dan. Heel mijn hart geeft mij in dat we de koemelkvrije voeding moeten proberen. Tom is niet afwijzend, maar vertrouwt eigenlijk vooral op de arts. Ik laat me verleiden om zowel de arts als mijn man te volgen en mijn gevoel aan de kant te zetten.

Moederinstinct

De volgende dag, na een heftige nacht met veel ontroostbare momenten, ben ik het zat. Wat nou 2% kans?! Waarom laat ik mij eigenlijk afschepen. Mother knows best, toch?! Op eigen houtje besluit ik koemelkvrije voeding te kopen. Ik wandel naar de apotheek en bel gelijk de arts om hem in te lichten. Het wordt me duidelijk gemaakt dat dit tegen het advies van de arts ingaat, maar dat ze mij ondanks dat toestemming geven. Ik trek mijn schouders op en denk bij mijzelf: jullie kunnen mij wat, het is mijn kind en ik weet het beste wat goed is voor MIJN kind.

Vanaf dat moment kwam er een leeuwin in mij los. Een oerinstinct kwam naar boven. Ik besloot alle twijfel en onzekerheid los te laten en te vertrouwen op mijn moederhart. Natuurlijk hebben de artsen ervoor geleerd, maar ze zijn niet energetisch verbonden met haar. En terwijl ik dit opschrijf, voel ik opnieuw een strijdlust naar boven komen die ergens best heel lekker aanvoelt. Eerlijk is eerlijk, ik hou ervan om in charge te zijn.

Verandering

Na enkele dagen koemelkvrije voeding zien we een heel andere Faya. Veel rustiger, slaapt beter, spuugt minder en lacht veel en veel meer. Wij zijn overtuigd als ouders! Nooit meer andere voeding. Helaas denkt de kinderarts daar anders over. Voor een vergoeding voor deze vreselijk dure voeding (lees: €35 per blik) dient er een dubbelblindtest in het ziekenhuis afgenomen te worden. Wat betekent dat onze dochter 2 maal een dagdeel wordt opgenomen en gedurende de ochtend verscheidene flesjes met voeding aangeboden krijgt. Niemand weet of het om de koemelk of koemelkvrije voeding gaat. Pas na beide opname dagen wordt de verzegelde envelop geopend en weet men wat er gegeven is.

Op dag 1 is het mis. De onrust komt terug, samen met het spugen. Ik krijg weer de kriebels en vind het zo erg dat we onze dochter dit aandoen. Puur vanwege de centen! Dag 2 is er geen reactie. Voor ons is het duidelijk, dag 1 moet de koemelk geweest zijn. Ik bel met de kinderarts om het verlossende antwoord te krijgen. Hij hoort mij aan, nadat hij mij vraagt welke dag volgens ons de koemelk is geweest en waarom. Dan wordt de envelop geopend.

Inderdaad, het was dag 1. Ik slaak stiekem toch een zucht van opluchting. Maar de opluchting maakt plaats voor irritatie, na de opmerking van de arts dat dit niet echt een 100% betrouwbare test is. Pardon?! Wilt u nu werkelijk beweren dat het niet als feit vastgesteld mag worden dat onze dochter koemelkallergie heeft? Heeft dat te maken met het gegeven dat ik degene ben geweest die de diagnose heeft moeten stellen? Ik voel dat ik mijn boosheid wil uiten en toch slik ik het in. Voor de vergoeding heb ik deze beste man nog nodig, dus ik probeer erboven te gaan staan. Poeh, dat valt niet mee…

Frustratie

We zijn inmiddels enkele weken verder. Onze dochter groeit als kool en ze ontwikkelt zich fantastisch. Toch voel ik nog steeds de frustratie. Toen mijn dochter in het ziekenhuis werd opgenomen met 8 weken, heb ik het gevoel gehad dat ik als moeder in een hokje gedrukt werd. Het hokje ‘moeder van een onrustige baby’. Bij dat hokje hoorde: onrustige baby = onrustige moeder.

Dat betekende dat er een protocol uit de kast geplukt werd en in dat protocol staat dat moeder (of het liefste de ouders) maatschappelijke hulp krijgen om inzicht te krijgen in eigen handelen en dat wat je uitstraalt naar je baby. Volgens hen zou mijn dochter vooral onrustig zijn, doordat ik oververmoeid was geraakt door het vele huilen en daardoor niet meer met rust mijn kind kon benaderen. De zogenaamde vicieuze cirkel! (Heb ik er overigens al bij verteld dat de maatschappelijke werkster een vierdejaars stagiaire was van 20 jaar? Aan het einde van het gesprek heb ik haar enkele goede boekentips gegeven en haar gewezen op mijn workshops en lezingen. Ze vond het machtig interessant. Ik bedoel maar.)

Na drie dagen opname vond ik het welletjes toen bleek dat er helemaal niet serieus onderzoek werd gedaan naar mijn dochters ongemak en dat haar opname vooral bedoeld was om ons als ouders rust te bieden en ons uit te leggen wat mindfulness is. Mijn vermoeden van koemelkallergie werd toen namelijk ook al verworpen. Je kunt je mijn boosheid en machteloosheid van die tijd vast wel voorstellen.

Boodschap

Waarom schrijf ik dit? Niet alleen om het van mij af te schrijven. Ik heb ook een boodschap en een duidelijk doel. Ik ben een leeuwin als het om mijn kinderen gaat en laat mij niet afschepen, ook al ben ik nog zo oververmoeid. Dat weet ik van mezelf. Daarnaast luister ik altijd heel goed naar wat mijn hart mij ingeeft. Maar dat wil niet zeggen dat iedere ouder bij machte is om zo assertief op te treden. Zeker de ouders die een eerste kindje mogen krijgen en niet weten wat normaal en wat abnormaal huilgedrag is.

Daarom pleit ik ervoor dat alle ouders leren vertrouwen op hun gevoel en met name de moeders zichzelf ervan overtuigen dat zij echt het beste weten wat de behoefte is van hun kind! Maak jezelf niet wijs dat je misschien dingen ziet die er niet zijn. Of dat je overbezorgd bent. Als jij de indruk hebt dat er wat loos is, dan is er wat loos. En mocht je iemand kennen die in ditzelfde schuitje zit, of misschien ben jij degene die in dit schuitje zit, twijfel dan niet om mij te bellen of te mailen. Dit zegt niet de coach Rebecca, maar Rebecca als moeder die wat voor een andere moeder wil betekenen.

En anders wil ik alleen maar zeggen: vertrouwen is weten met je hart en jij weet het als moeder het beste!

The post Mother knows best appeared first on OERmoeders van Nu.