Zat de poep toen ik heel voorzichtig, maar niet voorzichtig genoeg, de wollen romper van Zora (10 weken) uit wilde trekken. De gele smurrie zat overal vanaf haar navel tot haar schouders en nu dus ook achter haar oren.

“Ieeeehhhhhwwwww”, riepen Ronja (4) en Thura (3) in koor uit.

“Ieehhhwww”, echode Layla (21 maanden).

“Mmmmmmmm”, glimlachte ik.

Zes glinsterende oogjes keken me twijfelachtig aan. Zo van: mama ben je helemaal gek geworden?!

“Het stinkt”, vindt Ronja.

“Ja, het tinkt”, vindt ook Thura.

“Tingk”, aldus Layla.

“Mmmmmmmm…. Het ruikt lekker. Heel wat anders dan die drollen die jullie maken.”

Zes glinsterende oogjes kijken me ongelovig aan. Zo van: mama je zit ons voor de gek te houden hè?

“Het ziet er zo gek uit. Helemaal geel. Dus het is vies.” concludeert Ronja.

“Ja, het is vies!” concludeert ook Thura.

“Pies!” aldus Layla.

Ronja en Thura vallen om van het lachen. “Whahahahahaha! Het is geen ‘pies’ het is ‘poep’!! Hahahahahaha!”

“Pies!” houdt Layla vol. En haar twee glinsterende oogjes kijken naar me, zoekend naar bevestiging.

“Mmmmmmm… Zora’s poep is geel van de borstvoeding”, leg ik uit. “Het ruikt een beetje naar yoghurt, een beetje zuur. Ruik maar eens.” Drie neusjes hangen boven de luier vol gele smurrie. Ronja, Thura en Layla hebben er genoeg van en rennen weer naar de woonkamer om verder te spelen. Ik hoor ze het tafereel van zojuist naspelen. Dit keer is het Layla die mag liggen en mama Ronja en mama Thura die haar wel even gaan verschonen. Baby Zora omhul ik weer in schone kleertjes en we kijken elkaar diep in de ogen. Ik kan uren blijven kijken naar dit prachtige kleine mensje. Zo volmaakt… Zo veel liefde… Ik voel me vereerd. Vier dochters, wat een zegen. Het is niet altijd even makkelijk en er wordt veel van mij gevraagd. Maar oh als ik dan weer in een van mijn dochters’ stralende ogen kijk dan… Ook al zit de poep tot achter hun oren… Ik ben tot óver mijn oren dolverliefd <3

The post Tot over mijn oren appeared first on OERmoeders van Nu.

Huh?! Dacht ik dat nu echt? Nee… Ik wist het.

Tweestrijd

En toen ontmoette ik hem, nog geen drie maanden later. Ik zag hem en ik wist dat hij de vader van mijn kind zou worden. Huh?! Dacht ik dat nu echt? Nee… Ik wist het. Weer drie maanden verder was ik zwanger van mijn eerste kind. Echt genieten lukte niet de eerste weken. De misselijkheid begon tegelijk met mijn eerste (tijdelijke) baan als docente Nederlands op een middelbare school. Stuiterende pubers + spelling en grammatica uitleggen + misselijkheid = bij thuiskomst na de wc rennen en de spanning en stress van alles en iedereen er uitspugen. Niet aan te raden. Ik kwam in een tweestrijd terecht. Mijn hoofd vond dat ik iets nuttigs moest doen met mijn leven: studeren, werken, carrière maken en daarna wellicht ooit eens kinderen, terwijl mijn gevoel mij probeerde duidelijk te maken dat ik alles mocht loslaten wat mij niet meer diende, dat ik mij volledig mocht gaan richten op mijn zwangerschap en bevalling. Lastige keuze! Of misschien viel het wel mee.

Ik visualiseerde mijn bevalling en schilderde hier kleurrijk naartoe.

Herboren

Ik hoor het mijn antroposofische huisarts nog zo zeggen: “Soms heb jij plannen voor het leven en soms heeft het leven plannen voor jou.” Deze woorden nam ik dankbaar tot mij en hielpen me de tweestrijd tot een einde te brengen. Rond zes maanden zwangerschap stopte de baan voor de klas en kon ik eindelijk helemaal zakken in mijn lijf, in de rust, in de overgave… Met zeven maanden zwangerschap ben ik helemaal radicaal ‘naar binnen’ gegaan: ik trok de stekker eruit en leefde een maand lang ‘unplugged’. Geen telefoon, geen internet, geen krant – tv was er sowieso al niet – en vooral veel met mijzelf en de baby in mijn buik zijn. Ik begon toen te schilderen van binnenuit. Ik visualiseerde mijn bevalling en schilderde hier kleurrijk naartoe. En na een prachtige bevalling voelde ik mij als herboren. De kracht die ik ervoer tijdens het baren heeft diepe indruk op mij gemaakt. Ik voel sindsdien zoveel respect voor alle vrouwen die dit voor mij hebben gedaan, die dit nog gaan doen, voor ons lichaam die dit allemaal kan dragen en voor de aarde die ons deze ervaringen schenkt. Ik kan niet anders dan een diepe buiging maken voor mijn oma, mijn  moeder, mijn kinderen, mijzelf en voor jou. Als ik een ding heb geleerd dan is het wel om mijn leven in de handen van het universum te leggen. Vol overgave ben ik in het moederschap gestapt en inmiddels heeft het mij vier prachtige, eigenwijze dochters geschonken. Het is zeker hard werken, maar oh zo zalig. Ik beweeg met de stroom mee. Hoe beweegt jouw oerstroom?

The post Over de oerstroom van het leven… appeared first on OERmoeders van Nu.

Hoe dan ook, elke vrouw is anders.

Bibliotheken vol zijn er geschreven over hoe je als vrouw je kind op de wereld kunt zetten. Heel handig al die informatie, maar niet voor iedereen werkt het even prettig. Er zijn vrouwen die zich onzeker gaan voelen door al die informatie en door de bomen het bos niet meer zien. Er zijn ook vrouwen die de weg naar de informatie nog niet hebben gevonden. En voor sommigen werkt de informatie juist wel ondersteunend om te weten wat de mogelijkheden zijn en vervolgens eruit halen wat voor hen goed voelt en passend is.

Oerkracht

Maar hoe dan ook, elke vrouw is anders. Je kunt veel informatie tot je nemen, maar uiteindelijk gaat het om doen. Om je te verbinden met je eigen oerkracht, je intuïtie. Die vertelt je namelijk wat je moet doen, wat voor jou het beste is.

Dus we nodigen je uit je te verbinden met je oerkracht; je te verbinden met de kracht die je vertelt: er moet ‘gewoon’ een kind geboren worden. Als we teveel bezig zijn met de keuzes die we hebben is de kans aanwezig dat we voorbij gaan aan de essentie van bevallen, die er in wezen voor is om op een natuurlijke manier onze kinderen op aarde te zetten.

Bevallen doe je niet met je voorhoofdskwab!

Wanneer je als zwangere vooral gericht bent op het vergaren van informatie, bestaat de kans dat je je lichaam niet echt de mogelijkheid geeft om haar eigen unieke stem te laten horen. Je raakt gefocust op het bereiken van een bepaald idee en wanneer je lichaam uiteindelijk gaat doen wat het moet doen, dan kan je wel eens teleurgesteld raken of zelfs het idee hebben dat je faalt.

Lees boeken over zwangerschap en bevallen ter inspiratie en maak er geen studie van. We kunnen het er over eens zijn: bevallen doe je niet met je voorhoofdskwab! Laat je reptielenbrein maar z’n werk doen en schakel de rest van je hersenen uit. En hoe je dan uiteindelijk ook gaat bevallen: vertrouw op je lichaam en volg haar signalen. Vergeet alle geschreven manieren van hoe-wat-waar en beval op jouw unieke wijze. Op die manier is de kans op een mooie ‘oerbevalling’ het grootst.

Vertrouwen

Ons lichaam is van nature gemaakt om zich voort te planten en dus ook te bevallen!

Even puur vanuit de natuur bekeken: Je lichaam heeft het voor elkaar gebokst om een eitje te laten springen, de bevruchting plaats te laten vinden, het beginnende vruchtje te laten innestelen in je baarmoeder, hartactiviteit opgang te brengen, alle celdelingen perfect te laten plaatsvinden; je baby te maken en laten groeien vanuit zo ongeveer helemaal niets! Dit is echt een heleboel werk waar je lichaam al maanden mee bezig is en veel energie in heeft gestopt. Je lichaam en baby bereiden zich ook al die tijd al voor op de geboorte.

Zoals we best wel weten zit de natuur doorgaans erg goed in elkaar en kunnen we er dus wel vanuit gaan dat jij voortreffelijk in staat bent om je kindje straks te gaan baren! Dat het na zo ontzettend veel en knap werk, energie en tijd alsnog misgaat is echt een hele kleine kans, vooral als je vertrouwen in jezelf hebt. Hoe verder je zwangerschap vordert, hoe waarschijnlijker dat alles goed afloopt.

Ons lichaam is van nature gemaakt om zich voort te planten en dus ook te bevallen!

De redenen waarom het in onze cultuur vaker mis gaat heeft te maken met angst, over-medicalisering en ons verloren contact met onze intuïtie.

Het lijkt ons dus ontzettend belangrijk dat je tijdens de geboorte ook dat vertrouwen in jezelf, je lichaam en je baby hebt. En dat je mensen bij je hebt die óók dat vertrouwen hebben, in de natuur én in jou.

bron tekening

The post Wat is natuurlijk/oer bevallen? appeared first on OERmoeders van Nu.

Wat een baby meemaakt bepaalt zijn hersenstructuur en heeft invloed op zijn genen. Bepaalde genen kunnen aan of uit gaan. Zo word je geprogrammeerd. Het is niet alleen de aard van de gebeurtenis zelf die bepaalt hoe traumatisch het is, ook hoe de ouders en de omgeving erop reageren en hoeveel veerkracht het kind zelf heeft, bepaalt hoe het iets beleeft.

Herprogrammeren

Gelukkig kan ons lichaam tot op zekere hoogte ook hergeprogrammeerd worden. Dat wil zeggen dat bepaalde traumatische ervaringen ook weer vervangen kunnen worden door nieuwe positieve ervaringen. Het is van belang om de traumatische ervaringen te herkennen en ze hiermee bewust te herstellen. Bijvoorbeeld een baby en moeder die een hele zware bevalling hebben gehad kunnen samen de bevalling opnieuw nabootsen. Vaak geeft de baby dit al zelf aan door zich te willen overstrekken. Als je je baby dit bewust laat doen en de hele looping laat afmaken met als afsluiting het je armen te nemen kan hij deze ervaring verwerken.

Je baby in een emmer/tummytub te laten badderen of masseren zijn ook manieren om plaats te maken voor zoveel mogelijk aangename ervaringen. Allerlei lichaamswerk kan goed ondersteunen, ook bij jezelf als moeder als je merkt dat je met onverwerkte emoties rondloopt.

Zielepad

Velen van ons geloven dat een kindje, een ziel, zijn of haar eigen bevalling kiest om daar van te kunnen leren en te groeien als ziel. Een baby is al zo wijs. Het hoeft dus niet zo te zijn dat werkelijk iedere baby een trauma oploopt wanneer het gescheiden wordt na de bevalling. De baby is sterk verbonden met de moeder en als de moeder haar bevalling als traumatisch heeft ervaren heeft dat invloed op de belevingswereld van de baby. Dan kan het lijken alsof de baby een trauma heeft, maar eigenlijk reageert hij op z’n moeder.

Zijn psychologische geboorte vindt pas plaats rond negen maanden na de fysieke geboorte. Tot die tijd voelt een kind zich één met de moeder.

The post Trauma’s herstellen appeared first on OERmoeders van Nu.

Uniciteit

Samen met de spermacel van de vader wordt bepaald welke genen het kind in wording in potentie krijgt. Ieder kind is uniek, niemand is hetzelfde. In hetzelfde gezin kunnen kinderen toch totaal verschillende karakters, talenten, voorkeuren, maar ook problemen ontwikkelen. Het ene kind is gevoeliger dan het andere. Het zijn de ervaringen en omgeving die bepalen hoe de aanleg zich zal ontwikkelen. Die aanleg uit zich in onze identiteit, zoals ons gedrag, onze psyche, de gevoeligheid voor stress, gezondheid en hoe we de wereld ervaren.

The post De eicel appeared first on OERmoeders van Nu.