Tot achter haar oren…
Zat de poep toen ik heel voorzichtig, maar niet voorzichtig genoeg, de wollen romper van Zora (10 weken) uit wilde trekken. De gele smurrie zat overal vanaf haar navel tot haar schouders en nu dus ook achter haar oren.
“Ieeeehhhhhwwwww”, riepen Ronja (4) en Thura (3) in koor uit.
“Ieehhhwww”, echode Layla (21 maanden).
“Mmmmmmmm”, glimlachte ik.
Zes glinsterende oogjes keken me twijfelachtig aan. Zo van: mama ben je helemaal gek geworden?!
“Het stinkt”, vindt Ronja.
“Ja, het tinkt”, vindt ook Thura.
“Tingk”, aldus Layla.
“Mmmmmmmm…. Het ruikt lekker. Heel wat anders dan die drollen die jullie maken.”
Zes glinsterende oogjes kijken me ongelovig aan. Zo van: mama je zit ons voor de gek te houden hè?
“Het ziet er zo gek uit. Helemaal geel. Dus het is vies.” concludeert Ronja.
“Ja, het is vies!” concludeert ook Thura.
“Pies!” aldus Layla.
Ronja en Thura vallen om van het lachen. “Whahahahahaha! Het is geen ‘pies’ het is ‘poep’!! Hahahahahaha!”
“Pies!” houdt Layla vol. En haar twee glinsterende oogjes kijken naar me, zoekend naar bevestiging.
“Mmmmmmm… Zora’s poep is geel van de borstvoeding”, leg ik uit. “Het ruikt een beetje naar yoghurt, een beetje zuur. Ruik maar eens.” Drie neusjes hangen boven de luier vol gele smurrie. Ronja, Thura en Layla hebben er genoeg van en rennen weer naar de woonkamer om verder te spelen. Ik hoor ze het tafereel van zojuist naspelen. Dit keer is het Layla die mag liggen en mama Ronja en mama Thura die haar wel even gaan verschonen. Baby Zora omhul ik weer in schone kleertjes en we kijken elkaar diep in de ogen. Ik kan uren blijven kijken naar dit prachtige kleine mensje. Zo volmaakt… Zo veel liefde… Ik voel me vereerd. Vier dochters, wat een zegen. Het is niet altijd even makkelijk en er wordt veel van mij gevraagd. Maar oh als ik dan weer in een van mijn dochters’ stralende ogen kijk dan… Ook al zit de poep tot achter hun oren… Ik ben tot óver mijn oren dolverliefd <3