Wat een baby meemaakt bepaalt zijn hersenstructuur en heeft invloed op zijn genen. Bepaalde genen kunnen aan of uit gaan. Zo word je geprogrammeerd. Het is niet alleen de aard van de gebeurtenis zelf die bepaalt hoe traumatisch het is, ook hoe de ouders en de omgeving erop reageren en hoeveel veerkracht het kind zelf heeft, bepaalt hoe het iets beleeft.

Herprogrammeren

Gelukkig kan ons lichaam tot op zekere hoogte ook hergeprogrammeerd worden. Dat wil zeggen dat bepaalde traumatische ervaringen ook weer vervangen kunnen worden door nieuwe positieve ervaringen. Het is van belang om de traumatische ervaringen te herkennen en ze hiermee bewust te herstellen. Bijvoorbeeld een baby en moeder die een hele zware bevalling hebben gehad kunnen samen de bevalling opnieuw nabootsen. Vaak geeft de baby dit al zelf aan door zich te willen overstrekken. Als je je baby dit bewust laat doen en de hele looping laat afmaken met als afsluiting het je armen te nemen kan hij deze ervaring verwerken.

Je baby in een emmer/tummytub te laten badderen of masseren zijn ook manieren om plaats te maken voor zoveel mogelijk aangename ervaringen. Allerlei lichaamswerk kan goed ondersteunen, ook bij jezelf als moeder als je merkt dat je met onverwerkte emoties rondloopt.

Zielepad

Velen van ons geloven dat een kindje, een ziel, zijn of haar eigen bevalling kiest om daar van te kunnen leren en te groeien als ziel. Een baby is al zo wijs. Het hoeft dus niet zo te zijn dat werkelijk iedere baby een trauma oploopt wanneer het gescheiden wordt na de bevalling. De baby is sterk verbonden met de moeder en als de moeder haar bevalling als traumatisch heeft ervaren heeft dat invloed op de belevingswereld van de baby. Dan kan het lijken alsof de baby een trauma heeft, maar eigenlijk reageert hij op z’n moeder.

Zijn psychologische geboorte vindt pas plaats rond negen maanden na de fysieke geboorte. Tot die tijd voelt een kind zich één met de moeder.

The post Trauma’s herstellen appeared first on OERmoeders van Nu.