Dan komt het eerste moment van loslaten, de geboorte. En pas langere tijd daarna, op een moment dat het voor jullie past, een volgend moment van loslaten bij bijvoorbeeld een kinderdagverblijf, peuterspeelzaal, (gast)ouder of (kleuter)school. Wanneer de geboorte fijn is geweest, jouw kindje veilig gehecht is en jullie het tempo hebben kunnen volgen van je kindje omdat je als ouders sterk stond, je niet liet beïnvloeden door de omgeving en de maatschappij, dan zijn jullie hier vermoedelijk op een fijne en gezonde manier doorheen gekomen, of aan het gaan.

Geboren worden is het eerste moment dat je als babykind zelf een prestatie gaat leveren.

Maar wat nu als er complicaties waren tijdens de zwangerschap? Als de geboorte echt traumatisch is geweest en jullie als ouders zelf misschien wel van de roze wolk gevallen zijn en het ouderschap net wat te zwaar vinden? Dan wordt veilige hechting en loslaten een heel ander verhaal…

In dit artikel worden de effecten van een traumatische geboorte op het gedrag van je kind uitgelegd vanuit de Innerscore visie. Je kunt ook lezen wat jij daar aan kunt doen. De Innerscore visie gaat er van uit dat de geboorte bepalend is voor hoe je in het leven staat.

Het geboorteproces als blauwdruk voor het leven

Geboren worden is het eerste moment dat je als baby zelf een prestatie gaat leveren. Het is je eerste nieuwe stap, de eerste overgang van bekend en veilig naar nieuw en onbekend. En daarbij laat je dan ook voor het eerst je moeder los. Wanneer daar iets mis gaat, kun je deze eerste prestatie als traumatisch ervaren. Denk bijvoorbeeld aan te vroeg geboren worden, een spoedkeizersnede, lange geboorteprocessen, klem zitten in het geboortekanaal, navelstreng om de keel, tangverlossing, te snel geboren worden. Allemaal situaties waarbij paniek, angst en ademnood ontstaan. Dit is te groot voor zo’n klein baby’tje. En omdat dit zo groot is, neemt ons lichaam, zo klein als we zijn, een beslissing. Vanuit de Innerscore wordt dit het ‘oude besluit’ genoemd.

Bijvoorbeeld: ‘Ik laat nooit meer los’ of ‘ik vecht net zolang tot ik het kan’ of ‘ik stop ermee, ik kan dit niet aan’. Een kind voelt op dat moment maar één manier hoe hij om kan gaan met wat hij voelt en wat er gebeurt.

Het effect van de geboorte kun je in allerlei kleine dagelijkse momenten zoals naar school gaan tegenkomen.

Stel je eens voor. Een kindje zit warm en veilig in de buik. Het voelt dat het er aan toe is om geboren te worden, de weeën komen opgang en het gaat vrij voorspoedig. Tot de weeën ineens stoppen of het bekken niet groot genoeg blijkt te zijn, de navelstreng om te keel blijkt te zitten. Zo’n kindje zit vast en kan er zelf niet uitkomen. Dat is heel angstig, hij raakt in paniek. In het geval van een navelstreng om de keel wordt het kindje ook nog eens na elke wee teruggetrokken. Zo’n kindje voelt ook dat het er alleen voor staat, het is heel eenzaam zo’n gevecht. Zo’n oud besluit wordt, zo vroeg al, op een heel diep en onbewust niveau opgeslagen als een blauwdruk. Dit oude besluit herken je later als volwassene als je overlevingsstrategie. Het is je beschermingsmechanisme geworden dat toen helpend was, maar later in je huidige leven merk je dat je daar tegenaan loopt. Zo ook een klein kind dat daardoor vaak de wereld als onveilig ervaart en niet zo gemakkelijk durft te gaan ontdekken.

Het effect van de geboorte kun je in allerlei kleine dagelijkse momenten zoals naar school gaan en ook de grotere momenten zoals echt afscheid nemen, tegenkomen.

Het effect van een traumatische geboorte in het hier en nu

In elke taak waar een kind met een (niet geheelde) traumatische geboorte-ervaring vervolgens voor staat, elk moment waarbij hij zijn moeder moet loslaten en afscheid nemen, elk moment dat het iets nieuws aan moet gaan, komt hij de gevoelens van zijn geboorte ervaring tegen en dus ook zijn oude besluit. Hij wordt bang, voelt paniek en een kind dat paniek ervaart klampt zich vast aan zijn moeder, aan jou. Hij heeft je al een keer moeten loslaten en dat ging toen niet goed, niet nog een keer dus.

Elk moment dat het iets nieuws aan moet gaan, komt hij gevoelens van zijn geboorte ervaring tegen.

Het effect van de geboorte kun je dus in allerlei kleine maar ook grotere momenten tegenkomen. Je zult het bijvoorbeeld kunnen ervaren in het zelfstandig worden, het mee naar buiten gaan, aankleden en spelen. En dan is het soms lastig als ouders om daar goed op te reageren. Je hebt zelf ook vast al veel geprobeerd om je kindje te helpen op de momenten van paniek, of wanneer het boos wordt omdat het iets (niet) wil. Mogelijk heeft het gewerkt. Misschien ook niet, of alleen eventjes.

Als de gewone tips dus niet werken, wat dan wel?

Wanneer je eenmaal hebt leren kijken naar het gedrag van je kind vanuit zijn of haar geboorte, dan heb je al veel gewonnen. Er ontstaat compassie en dat maakt dat je jezelf minder boos of machteloos voelt, het geeft meer rust op het moment dat er zich weer een dergelijke situatie voordoet. Je weet dan hoe écht het is, wát hij voelt. Zo besefte eens een moeder in mijn praktijk dat haar zoontje écht angstig is en dat hij daar dus een goede reden voor heeft. ‘Ik zeg nooit meer dat hij zich niet zo moet aanstellen’, zei ze enigszins beschaamd. ‘Als hij anders zou kunnen, dan zou hij dat ongetwijfeld doen’, legde ik haar uit. En dat gold ook voor haar.

Wanneer je eenmaal hebt leren kijken naar het gedrag van je kind vanuit zijn of haar geboorte, dan heb je al veel gewonnen.

En zolang dus de angst in het lijf van je kind zit, zal hij het dus niet anders kunnen doen, zal hij steeds blijven doen wat hij doet. Het is van belang voor je kind, mocht je dit herkennen, dat de situatie zich niet nog verder herhaalt. De geboorte helen en je kind geven wat hij nodig heeft, zijn daarbij de belangrijke pijlers.

3 stappen die jij kunt zetten

Als eerste is het helen van de geboorte van belang. Hier lees je precies hoe je dat kunt doen.

Wanneer afscheid nemen moeilijk is, kijk dan op welke wijze je samen met de juf, leiding of oppasmoeder je kind de tijd kan gaan geven om afscheid te nemen. Zorg ervoor dat je pas weggaat wanneer je kindje er aan toe is. Dat is lastig omdat de huidige maatschappij hier heel anders over denkt, maar het laatste wat je wilt is dat je kindje van je afgeplukt wordt omdat het tijd is om in de kring te gaan zitten. Het zou mooi zijn wanneer je hier met de school over in gesprek kan en een vorm kan vinden die voor je kindje het beste is en toepasbaar binnen school.

Ik ben bij je, je hoeft dit niet alleen te doen.

Nieuwe dingen en het afscheid nemen beter of anders voorbereiden is van belang, daarbij is deze boodschap steeds belangrijk: ’ik ben bij je, je hoeft dit niet alleen te doen’. Wanneer je kindje te klein is om het te verwoorden, mag je ervan uit gaan dat hij jou nodig heeft tot het goed voelt. Wanneer je kind dus wel in staat is om zijn gevoelens te verwoorden, kun je je kind de vraag gaan stellen: ‘Wat heb je nodig om afscheid te kunnen nemen van mij, wat kan ik voor je doen, want je hoeft het deze keer niet alleen te doen, ik ben er voor je om jou te helpen.’ Dat geeft je kind als vanzelf meer vertrouwen en zo kan hij stapsgewijs gaan leren loslaten, op zijn eigen tijd en tempo. In het veilige bijzijn van zijn moeder. Lees er hier meer over.

Op momenten van paniek, verdriet of boosheid is het fijn voor je kind wanneer de emoties eruit kunnen, dat er erkenning, tijd en ruimte is voor wat hij voelt. Tranen zijn er om gehuild te worden en boosheid opkroppen gaat in de weg zitten. Waarschijnlijk doe jij dit als oermoeder al, maar het kan zo maar zijn dat deze emoties van jouw kind ook iets pijnlijks in jou zelf raken. Wees niet te streng voor jezelf, besef waar jij vandaan komt en van waaruit jij reageert.

We hopen dat bovenstaande je kan ondersteunen om (alsnog) een veilige hechting tot stand te brengen, mocht dat nodig zijn, zodat jouw kindje met herwonnen vertrouwen de wereld in durft te gaan. Van daaruit kan loslaten makkelijker worden en de wereld ontdekken weer een feestje.

The post Geboorte en hechting appeared first on OERmoeders van Nu.

Een goede hechting aan een beperkt aantal belangrijke personen, is een van de belangrijkste behoeften van elk kind.

Mogelijkheden

Maar wat als het dan, na 3 of 4 maanden lekker cocoonen, weer tijd is om te gaan werken? Wat doe je dan? Naar de opvang, toch thuisblijven of…? Welke opties zijn er nog meer?

• Thuisblijven. Huh, maar je zegt toch net, het is weer tijd om te gaan werken? Voor sommige ouders is thuisblijfmoeder of –vader een perfecte oplossing. Geen gedoe met oppas, je bent er altijd om te troosten en andersom ben je er ook altijd om alle leuke dingen zelf mee te maken. Misschien is het financieel haalbaar om je (tijdelijk) volledig te focussen op de opvoeding?! Misschien kun je een alternatief plan bedenken, zoals vanuit huis gaan werken of tijden flexibel indelen zodat je kinderen altijd een vertrouwd persoon thuis hebben.
• Je kindje meenemen. Misschien niet de meest voor de hand liggende oplossing in onze maatschappij (jammer eigenlijk!) maar wie weet wél iets voor jou! Zet deze trend! Er zijn steeds weer meer moeders die dit (weer) doen, zoals in vele andere culturen dit de normaalste zaak is.
• Zorgen voor een fijne oppas/gastouder. Degene die jij kiest om op je kind te passen wordt een belangrijke hechtingspersoon in zijn of haar leven! Kies daarom alleen een oppas die continuïteit kan bieden zodat een echte band kan ontstaan. Zorg dat de oppas bekend is met jullie manier van Natuurlijk ouderschap en die het belang van de verschillende onderdelen van Natuurlijk ouderschap begrijpt.
  Waar mogelijk is soms een familielid of vriend ideaal. Ga je voor professionele opvang, dan ontstaan de minste problemen in een zo kleinschalig mogelijke opvang, met veel aandacht en ruimte en tijd om daar rustig een hechtingsband te laten ontstaan tussen kind en verzorger. Veel verschillende verzorgers, het ‘verlies’ van een vertrekkende verzorger en te weinig tijd of teveel kindjes om responsief te reageren kunnen zorgen voor een onveilige hechting.

Weer thuis

Als je weer thuis komt is het belangrijk om je te realiseren dat je kindje behoefte heeft aan extra bevestiging van jullie hechtingsband. Veel (oer)ouders vinden dragen, extra quality time, borstvoeding, baby massage en samen slapen daarom fijne manieren om weer te ‘aarden’ en te binden na een dag bij de oppas of opvang.

De afstand die je creëert is niet wat het kind nodig heeft, maar juist die nabijheid.

Sommige ouders worden juist door de opvang of hun omgeving aangemoedigd meer afstand te nemen (overdag en ’s nachts), zodat het afscheid en de opvang makkelijker wordt. Dit kan het op korte termijn mogelijk makkelijker maken, maar het kan op langere termijn negatieve effecten hebben. Die afstand die je creëert is niet wat het kind nodig heeft, maar juist die nabijheid. Van buiten lijkt het makkelijker te gaan om afscheid te nemen, maar van binnen zal je kind verwarrende gevoelens ervaren en zich in de steek gelaten en alleen voelen en overgaan op een ander overlevingsmechanisme. Het komt terecht in een situatie waarin het zich min of meer ‘dood’ houdt om te overleven, om zich zo stil mogelijk te houden en energie te sparen om het in z’n eentje te kunnen redden. Op lange(re) termijn zal het kind zich onzeker voelen, meer in zichzelf gekeerd zijn (ook als het naar de buitenwereld zich extravert gedraagt als masker), problemen ontwikkelen op sociaal vlak en op het gebied van zelfvertrouwen en zelfredzaamheid. Lees hier waarom samen slapen en nabijheid stimulerend kan zijn voor de hechting en de optimale ontwikkeling van je baby/kind.

Ook sensitiviteit en de mate waarop ouders hun baby kunnen ‘lezen’ speelt een belangrijke rol bij het hechtingsproces, toont recent onderzoek aan. “Ouders die vaak en goed mentaliseren, zijn beter in staat zijn om gepast te reageren op het gedrag van hun baby, wat een grotere kans op veilige gehechtheid voorspelt.” Ook een belangrijke factor dus om mee te laten spelen bij het uitkiezen van de andere belangrijke personen die veel met jouw kinderen zullen zijn.

The post Hechting en (kinder)opvang appeared first on OERmoeders van Nu.

Moedermelk

Net als deze apen is bijvoorbeeld onze moedermelk zo samengesteld dat deze zorgt voor een optimale hersenontwikkeling aan het begin van ons leven (waarin onze hersenen in de eerste 3 jaar van 25% naar 90% van het volwassen vermogen groeien!). Lichamelijke groei gaat, in vergelijking met veel andere zoogdieren, relatief langzaam. Onze melk bevat veel melksuikers die regelmatig gedronken moeten worden voor een continue toevoer naar de hersenen, die dit nodig hebben om te groeien. Je ziet dan ook bij apen dat de baby’s en kleine kinderen de hele dag (en nacht) door zeer regelmatig wat drinken bij hun moeder. Als er veel tijd tussen het voeden zit zorgt dit voor schommelingen in de toevoer van voedingsstoffen wat de ontwikkeling niet ten goede komt.

De evolutie heeft het prachtig geregeld.

Op verzoek

Dit geldt ook voor mensenbaby’s. Het uitstellen van de voeding, voeden volgens een (onnatuurlijk) schema en snel de nachtvoedingen willen afschaffen is, dus eigenlijk niet passend bij onze natuur en onze natuurlijke groei en ontwikkeling. Regelmatig een slokje, soms wel elk uur of zelfs vaker, is een veel logischer manier en ook wat baby’s zelf al aangeven bij het voeden op verzoek. Het vaak kleine beetjes drinken past ook bij ons als dragende soort. Een mensenbaby kan bij de geboorte nog niet voor zichzelf zorgen of zelf meekomen met de groep. De eerste tijd wordt het meegedragen. Het is dus de eerste tijd in constante aanwezigheid van z’n moeder en voortdurend in de buurt van z’n voedingsbron, de borst. Op deze manier kan moeder meedraaien in de groep en tegelijk voor haar baby zorgen.

Dragen

Handig is ook dat we rechtop lopen zodat we onze armen vrij hebben voor de baby, want onze baby’s worden zeer hulpeloos geboren. Waarschijnlijk is dit een optimalisering van het rechtop lopen (en een smallere bekkenopening) en de voordelen van het vrij hebben van onze handen. Het lopen en de handen vrij had waarschijnlijk meer overlevingsvoordelen dan op handen en voeten en je kind langer in je buik kunnen dragen.

Het oerinstinct van baby’s is nog net zoals in de oertijd.

Van dragen is inmiddels ook bekend dat hierdoor een verfijnde afstemming plaatsvindt tussen moeder en kind. Het stelt je baby in staat de lichaamstemperatuur, ademhaling en hartslag te regelen want dit kunnen ze de eerste tijd nog niet goed zelfstandig. Huid-op-huid contact stimuleert de productie van o.a. oxytocine, het liefdes en knuffelhormoon dat ook stress reduceert en de melkproductie stimuleert.

Samen slapen

Als dit voor overdag geldt, dan natuurlijk ook voor ’s nachts. Hoewel er in de moderne samenleving ’s nachts geen gevaarlijke roofdieren meer door onze slaapkamer sluipen is het oerinstinct van baby’s nog net zoals in de oertijd. Alleen ergens liggen zonder de moeder in de buurt betekent gevaar en minder overlevingskans, daarom wordt er vaak ’s nachts gehuild als de moeder niet in de buurt is. Je baby alleen in een kamer laten slapen past dus eigenlijk ook niet echt bij onze menselijke natuur. Bij ruim tweederde van de wereldbevolking slaapt de het kindje bij moeder in bed, soms jarenlang. Jammer dat onze bedden en beddengoed hier niet standaard op aangepast zijn en het zaaks is om goed op de veiligheid te letten als je kindje bij je in bed ligt.

Communicatie

Daarnaast is er natuurlijk het huilen! Meestal probeert een baby eerst op een subtielere manier duidelijk te maken dat er behoeftes zijn, maar als daar niet accuraat op gereageerd wordt, dan heeft het een fellere stand, de baby gaat huilen. Een huilend kind heeft primaire levensbehoeften die dringend vervuld dienen te worden. Deze vorm van om aandacht roepen heeft zich zo ontwikkeld dat het geluid zeer stressverhogend werkt op met name de moeder en aanmoedigt om je kindje te troosten en te zorgen dat het ophoudt. En het trekt roofdieren aan.

Intuïtie

De evolutie heeft het prachtig geregeld, dat de continue nabijheid van moeder en kind zorgt voor de optimale afstemming tussen beiden van de behoefte aan voedsel, veiligheid en een gezonde ontwikkeling. Deze natuur volgen is in onze cultuur lang niet meer vanzelfsprekend. Maar voel je dat alle goedbedoelde adviezen over voedingsschema’s, alleen in slaap leren vallen of niet op elk huiltje reageren niet kloppen met je moederinstinct, wees dan gerust eigenwijs en vertrouw erop dat jouw oermoedergevoel echt wel weet wat jouw kindje nodig heeft!

The post Onze menselijke natuur en hoe wij van nature moederen appeared first on OERmoeders van Nu.